ඊට දින කීපයකට පසු ජනාධිපතිවරයාගේ කාර්ය මණ්ඩල ප්‍රධානියා සහ තවත් සංස්ථා සභාපතිවරයෙක් කෝටි දෙකක අල්ලසක් ගනිද්දී අතටම අසුවූහ. මේ එසේ මෙසේ දෙදෙනෙක් නොවෙති. හැමදාම නාස්තිය දූෂණයට එරෙහිව හඬනඟන ඒ වෙනුවෙන් අන් අයට ඇඟිල්ල දිගුකරන චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරණතුංග හිටපු ජනාධිපතිනියගේ සමයේ ද ඇයට සමීපව සේවය කරන ලද ඉහළ තලයේ නිලධාරීන් දෙදෙනෙකි.

ලෙස්ටර්ගේ රණ මයුර සම්මානයේ රත්‍රංවල සංයුතිය නිසාදෝ එය බස් රථයක දමා යෑමට කොල්ලකරුවෝ සමත්වූහ. මේ සිදුවීම් දෙක එකිනෙකට වෙනස් වූ සොරකම් දෙකකි. එහෙත් මෙය වත්මන් සමාජය ගැන කියාපාන කැඩපතක් වැනිය. කුමන පාලනයක් පැවතිය ද දැන් මේ රට අහවල් දේශයක් දැයි සිතා ගැනීමට නොහැකි තරම් පිරිහී අවසන්ය. වසර 2500ක ජාතික අභිමානය ගැන කතා කර කර ඉඳීමෙන් පමණක් අද මේ දේශය ගොඩගත නොහැකි තැනට ම පිරිහී ඇත.

කොතරම් නීති රීති, මුරකාවල් ආයතන පැවතිය ද හොරකමේ අඩුවක් දක්නට නොලැබේ. එකම සැනසීමකට ඇත්තේ ‘වැටත් නියරත් ගොයම් කෑම’ යම් තරමකට හෝ ඉවත් වී තිබීම ගැනය. එසේම නඩුත් බඩුත් දෙකම හාමුදුරුවන්ගේ නොවන බව ද පැහැදිලිය.

එහෙත් වත්මන් පාලනයට රටක් වශයෙන් පවතින වගකීම්වලින් බැහැර විය නොහැක. පැරණි පාලනයට fදාස් කීමෙන් පමණක් නිදහසට කරුණු සොයාගත නොහැකිය. 19 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් බලාත්මක වූ කොමිෂන් සභා තවදුරටත් සක්‍රීය කරමින් ඉදිරියට ගමන් කළ හැකිය. 

කිසියම් ආයතනගත ව්‍යුහයට වඩා වැදගත් වන්නේ ඒවාට නිදහසේ රාජකාරි කිරීම සඳහා ආණ්ඩුවක් මගින් ලබාදෙන නිදහසයි. අල්ලස් කොමසාරිස් නෙවිල් ගුරුගේ සඳහන් කරන පරිදි එම නිදහස ඔවුනට ලැබී තිබේ. ජනාධිපති කාර්ය මණ්ඩල ප්‍රධානියා කාලාන්තරයක් තිස්සේ කුරුමානම් අල්ලා කොටුකර ගැනීමට හැකි වී තිබෙන්නේ රාජ්‍ය නායකයාගෙන් ලැබී තිබෙන එම නිදහස කරන කොටගෙන බව ඔහු සඳහන් කරයි.

දූෂණය මුලින් උපුටා දමා සියලු දූෂිතයන්ට නීතිය ක්‍රියාත්මක කිරීම රජයේ ඒකායන අරමුණයි.”
(ජනාධිපති පාර්ලිමේන්තුවේ දෙවැනි සැසිවාරය අරඹමින් 08. 05. 2018)

පවතින වාතාවරණය යටතේ මේ මට්ටමින්වත් ආයෝජකයන් පැමිණීම පුදුම සහගතය. යහපාලනයේ කොටස්කරුවන් වශයෙන් පසුගිය සමයේ පත්තර පිටු පුරා පුරාජේරු කතා කී සමහරු අද යහපාලනය අයුතු ලෙසින් කෝටි ගණනින් මුදල් උපයාගන්නා චෞර රාජ්‍යයක් බවට පත්කර ඇත්තාහ.

ඉන්දියානු නිදහස් සටනේ දී ශාරීරික කෘත්‍ය ඉටුකර ගැනීමට රේල් පාරවල් අයිනේ ගැවසුණු සමහරු එරට පාලනය කළ සුද්දන්ගේ අත්අඩංගුවට පත්වූහ. අවසන ඉන්දියාවට නිදහස ලැබීමෙන් පසු නිදහස ලැබූ වීරයන් අතර එවන් නිකරුණේ  අත්අඩංගුවට පත් වූ රස්තියාදුකාර පිරිස් ද වූහ. ඒ අය ද වීරයන් ලෙසින් මල්මාලා පළඳවනු ලැබූහ.

යහපාලනය යටතේ ගොම රිටි බඳු එවන් චරිත 2015 ජනවාරි 8 වැනිදායින් පසු සොර දෙටුවන් ලෙසින් මතු වී සිටින බව මේ සිදුවීම්වලින් පැහැදිලි වේ. මේ අය ඉහළ තැන්වලට රෙකමදාරු වන්නේ කාගේ අනුහසින් දැයි පැහැදිලිය. අනුන්ට ඇඟිලි දික්කරන පැරැණි ඉහළ තැන් ඊට වගකිව යුතුය. එසේම අපේ නායක කාරකාදීන්ට මේ අය දේශපාලන ඉවෙන් හඳුනා ගැනීමට නොහැකිවීම කනගාටුදායකය.

ඉතින් දෙයියනේ කාලා බලන්න පුළුවන් ද ?
ඒකත් ඇත්තය. 

එහෙත් මෙය කාලාන්තරයක් තිස්සේ ඕනෑම දෙයකට භාවිතා වන ‘පොදු වදනක්’ බවට පත්ව ඇත. මෙතැන් සිට හෝ පුද්ගලයන් සම්බන්ධයෙන් සොයා බැලීමක් නොකරන්නේ නම් අවසානයේ යහපාලනය මරණ මංචකයට ඇදගෙන යෑමට මේ සොර දෙටුවන්ගේ ක්‍රියා පමණක් වුවද ප්‍රමාණවත් වනු ඇත.

අපට බොහෝ විට අසන්නට ලැබෙන්නේ දේශපාලනඥයින්ට එල්ල වන අල්ලස් – දූෂණ චෝදනා ගැනය. ඒවා ද පොදු කටයුතු උදෙසාය. නැතිනම් ආණ්ඩුවේ සල්ලිවලින් දේශපාලන වුවමනා ඉටු කර ගැනීමට සූදානම් වීම් ගැනය. නිලධාරී මට්ටමේ සොර දෙටුවෝ එහි දී ද සැඟවෙති. සමහර තැනක දේශපාලනඥයන් සොරකමට පොළඹවාගෙන තිබෙන්නේ ද මේ නිලධාරි සොර දෙටුවන් විසින් බව පෙනේ. දෙමවුපියන්ගෙන් උරුම වූ දේපළ ඉඩකඩම් නොමැති කිසිදු මූලික ප්‍රාග්ධනයකින් තොරව නිදහස් අධ්‍යාපනයේ පිහිටෙන් ඉගෙනුම් ලබා විභාග පාස්කර පරිපාලන සේවයට පැමිණෙන සමහරුන් සිය තනතුරු දරමින් අගනුවර ගතකරන සුඛෝපභෝගී ජීවිත ගැන කිසිවෙකු සොයා බලන්නේ නැති තරම්ය. තට්ටු නිවාස, කොළඹ 7 සුඛෝපභෝගී නිවාස, ඈත පළාත්වල අක්කර ගණන් වතු යායවල් මොවුන් සතුකර ගෙන සිටින්නේ කෙසේ දැයි නිසි අයුරින් සොයාබැලීමක් සිදු වන බව නොපෙනේ. ඒ වෙනුවට අහිංසක මිනිසුනට රාජ්‍ය ආදායම වෙනුවෙන් බදු බර පැටවේ. 

සාමාන්‍ය පන්තියේ ජනයාගේ දරුවන් ඉහළ පාසල්වලට ඇතුළු කිරීම් සම්බන්ධයෙන් ඔවුන් අධෛර්යමත් කිරීමට තමන්ගේ ගමේ අධ්‍යාපනයේ හැඩ රුව කීමට රූපවාහිනී ආයතනවලට පැමිණෙන්නේ ද මේ අයමය.