බෞද්ධ ජනරජ ප්‍රවාදය – 45 වැනි කොටස- ස්ව-අධ්‍යයනයේ හිමිකම
Posted on November 22nd, 2021
ආචාර්ය වරුණ චන්ද්‍රකීර්ති
කුමාර කාශ්‍යප මාතාව කරණ කොටගෙන නිග්‍රෝධ ජාතකය දේශනාකර, අප මහ බුදුරජාණන්වහන්සේ අනුදැන වදාළ අත‍්තා හි අත‍්තනො නාථො, කො හි නාථො පරො සියා” නම් ගාථාවෙහි අර්ථය අපි සැවොම දනිමු. තමන්ට තමා ම පිහිට වන්නේ ය. තමා හැර අන් කවරෙක් තමන් හට පිහිටවන්නේ ද?” යනු එහි අර්ථයයි. අන්‍යයන් මත යැපීම බෞද්ධයන් වන අප හට නිගාවකි. ස්ව-ශක්තියෙන් අපගේ ප්‍රශ්න විසඳන ක්‍රම අප විසින් ම හඳුනාගත වෙයි. මෙම ප්‍රවාදයෙන් නිර්දේශිත පාලන ක්‍රමය ද, ආර්ථික ක්‍රමය ද ස්ව-ශක්තිය තහවුරු කෙරෙන, එය තව තවත් ඉහළට ඔසවන අයුරින් ප්‍රකාශ කෙරී ඇත්තේ එබැවිනි.
පවත්නා ප්‍රශ්න හඳුනාගැනීමට, ඒවාට පදනම් වී තිබෙන හේතු සාධක විමසීමට, විසඳුම් නිර්මාණයට සහ එම විසඳුම් සාක්‍ෂාත් කරගැනීමේ මාර්ගය හඳුනාගෙන එ් අනුව අදාළ ප්‍රශ්න විසඳාගැනීමට සම්පූර්ණ කරගත යුතු මූලික ම අවශ්‍යතාව වනුයේ අධ්‍යාපනයයි. බිම් මට්ටමේ පාලන සභා, කෝරළ සභා සහ ජාතික රජය මැදිහත් වී ලබාදෙන අධ්‍යාපනයේ අරමුණ විය යුත්තේ ස්ව-ශක්තියෙන් පිරිපුන් පිරිසක් බිහිකිරීම ය. ප්‍රාථමික සහ ද්විතීයික අධ්‍යාපනය ලබාදීමේ දී ආයතනගත ආකාරයෙන් මෙම කාර්යය ඉටුකළ හැකි ය. පාසල් සහ අනෙකුත් අධ්‍යාපනික ආයතන පැවැතිය යුත්තේ ඒ වෙනුවෙනි.
එසේ වුව ද, තෘතීයික අධ්‍යාපනය සඳහා පිවිසෙන සෑම දරුවෙක් ම ආයතනගත ක්‍රමය තුළට සීමා කළ යුතු නොවේ. වෛද්‍ය විද්‍යාල, තාක්‍ෂණික විද්‍යාල සහ විශේෂ පර්යේෂණ කටයුතුවලට අදාළ අධ්‍යාපන ආයතන හැරුණු විට තෘත්‍රීයික මට්ටමේ අනෙකුත් අධ්‍යයාපනය ආයතනගත නොවූ ආකාරයෙන් ලබාදිය හැකි ය. ස්ව-අධ්‍යයන කටයුතු සඳහා දරුවන්ව පොළඹවා, ඒ සඳහා අවශ්‍ය පහසුකම් ලබා දී, අදාළ ඇගැයීම් ක්‍රම හඳුන්වාදීමෙන් මෙය කළ හැක්කේ ය.
මෙයින් යෝජනා කෙරෙනුයේ හුදු බාහිර උපාධි වැඩපිළිවෙළක් නොවේ. බාහිර උපාධි ක්‍රමය ක්‍රියාත්මක වන්නේ විශ්වවිද්‍යාලවලට ඇතුළත්වීමට නො හැකි වූ සිසුන් වෙනුවෙනි. මෙයින් යෝජනාකරන්නේ විෂයානුබද්ධ අයුරින් වෙන් කෙරුණු අධ්‍යාපන සහ ඇගැයීම් වැඩපිළිවෙළකි. විෂයානුබද්ධ ඇගැයීම් සහතික ලබාදීම ඉලක්ක කරගෙන මෙම වැඩපිළිවෙළ ක්‍රියාත්මක කළ හැක්කේ ය. ස්ව-ශක්තියෙන් යම් විෂයයක් අධ්‍යයනය කරන දරුවන්ට තමන්ව ඇගැයීම සඳහා සය මාසිකව හෝ වාර්ෂිකව හෝ පවත්වනු ලබන විභාගයකට පෙනී සිට අදාළ සහතිකය ලබාගත හැක්කේ ය.
මේ ආකාරයේ ඇගැයීම් විභාග නිශ්චිත ප්‍රමාණයකින් (නවයකින්, දහයකින් හෝ දොළහකින්) සමත් වී අදාළ සහතික ලබාගන්නා දරුවන් හට උපාධි සහතික ලබාදිය යුත්තේ ය. බාහිර උපාධි ක්‍රමය හා සන්සන්දනය කරන කල මෙම ක්‍රමයෙහි වෙනස ඇත්තේ අදාළ සියලු සහතිකවලට වෙන වෙන ම වටිනාකමක් ලබාදීම තුළ ය. පොදුවේ සළකා ලබාදෙන උපාධියක දී ඒ ඒ විෂයයෙහි ප්‍රවීන බව පැහැදිළිව ප්‍රකාශ නො කෙරෙයි. එහෙයින් පොදු උපාධි ලබාගත් අයවළුන් රැකියා සඳහා බඳවාගැනීමට බොහෝ ස්වාමියෝ අකැමැති වෙති. පොදු උපාධි සහතිකයෙන් ආවරණය වන සියලු විෂයය සඳහා වෙන වෙන ම ඇගැයීම් (සහතික) ලබාගෙන ඇති අය පිළිබඳව මෙවැනි ගැටලුවක් ඇති නොවේ. යම් රැකියාවක් සඳහා අවශ්‍ය වනුයේ පොදු උපාධියක් ලබාගත්, එ මෙන් ම, ඉංග්‍රීසි සහ ගණිතය විෂයයන්වල ප්‍රවීනත්වය ලැබූ කෙනෙක් නම් අදාළ සහතිකවලින් ඒ බව සෘජුව ම ප්‍රකාශ කෙරෙයි.
අදාළ සහතික ලබාගත යුතු කාල සීමාව නිශ්චිත විය යුතු නැත. හැකියාව ඇති, එ මෙන් ම, කාලය වෙන්කිරීමට හැකි අයකුට ඉතා කෙටි කාලයකින් අදාළ ප්‍රවීනතා සහතික ලබාගැනීමේ අවස්ථාව මේ අනුව උදාවෙයි. සාමාන්‍ය හැකියා ඇති කෙනෙක් වසර තුනකින් හෝ හතරකින් හෝ උපාධියක් ලබාගන්නා විට විශේෂ හැකියා ඇති අයකුට එය වසර දෙකකින් කළ හැකිවනු ඇත.
වෛද්‍ය විද්‍යාල, තාක්‍ෂණික විද්‍යාල සහ විශේෂ පර්යේෂණ කටයුතුවලට අදාළ අධ්‍යාපන ආයතන හැරුණු විට තෘත්‍රීයික මට්ටමේ අනෙකුත් සියලු අධ්‍යයන කටයුතු සඳහා මෙම වැඩපිළිවෙළ අනුගමනය කළ හැක්කේ ය. අංගසම්පූර්ණ විශ්වවිද්‍යාල රට පුරා සැදීමට සහ පවත්වාගෙන යෑමට වඩා මෙම ක්‍රමය ආර්ථික වශයෙන් ද වාසිදායක ය. අදාළ විෂයයන්ගේ ප්‍රවීන ආචාර්ය, මහාචාර්යවරු ප්‍රාදේශීය මට්ටමේ උපදේශන කටයුතු සඳහා යොමුකිරීම, ප්‍රාදේශීය මට්ටමින් අංගසම්පූර්ණ පුස්තකාල ඇතිකිරීම, උපකාරක පංති පැවැත්වීම, පොත් පත් සහ අධ්‍යාපනික කරුණු අන්තර්ගත අනෙකුත් දෑ සුලභකිරීම මේ වෙනුවෙන් කළ යුතු වේ.
මෙ ලෙසින් ප්‍රවීනත්වය ලබාදිය හැකි විෂයයන් සඳහා ස්ථානගත විශ්වවිද්‍යාල පවත්වාගෙන යා යුතු නැත. ආයතනගත අධ්‍යාපනය අවශ්‍ය නැති බව හඳුනාගත් සියලු විෂයයන් සඳහා මෙම ක්‍රමය අනිවාර්යය කළ යුතු වේ. ඒ අනුව අදාළ විෂයයන්ගේ ප්‍රවීනත්වය අපේක්‍ෂා කරන සෑම ශිෂ්‍යයෙක් ම මෙම ක්‍රමයට අනුගත කෙරෙයි. ඒ අනුව, ස්ථානගත විශ්වවිද්‍යාල ක්‍රමයේ සීමා ඉක්මවා විශාල පිරිසකට අධ්‍යාපනය ලැබීමේ ඉඩක් මෙම වැඩපිළිවෙළ විසින් නිර්මාණය කෙරෙයි.
ආචාර්ය වරුණ චන්ද්‍රකීර්ති