Sasanka De Silva සසංක ද සිල්වා 

There is no mistake about it: your vote is private. But what about social awareness and responsibility?

A few days ago, a video of a guy confronting a young woman after she threw her household rubbish on the side of the road and strolled away as if nothing had happened went viral on various social media platforms.

The most heartbreaking part of the narrative was not that people still seek to do such things, but that none of the people around him supported or helped him.

This is one of the most serious problems confronting the country.

The majority still expect someone else to perform the dirty work and do not want to be involved in the process. If anything, positive emerges from that action, they will jump on board and accept the credit as well. If things do not go as planned, most people will label such people as dumb and stupid for taking risk.

Another tendency I’ve noticed is that many people have closed and inaccessible social media accounts, but still continue to send friend requests to people all over the world for reasons I don’t understand.

Maintaining a social media account is like having “curd with a razor blade,” as one person put it, and I completely agree, but that doesn’t mean one shouldn’t participate in and voice one’s opinion on socially significant matters.

Expressing your own point of view does not imply “confronting” someone in an aggressive manner, but rather giving others cause to believe that there can be more than one point of view on the same issue, even if that point of view is not shared by the majority.

Are they being created to follow and spy on others?

Similarly, in many group settings, just a few people contribute, while others are there for reasons I don’t understand.

My belief is that having an open and healthy discussion about topics that affect society as a whole is a preferable way of living to a coward’s existence on social media.

Sasanka De Silva

Pannipitiya. 

ඔබේ ඡන්දය පුද්ගලිකයි. නමුත් සමාජ දැනුවත්භාවය සහ වගකීම ගැන කුමක් කිව හැකිද?

දින කිහිපයකට පෙර තරුණ කාන්තාවක් තම නිවසේ කුණු පාර අයිනට දමා කිසිවක් සිදු නොවූවාක් මෙන් ඇවිද ගිය පසු තරුණියකට මුහුණ දෙන වීඩියෝවක් විවිධ සමාජ මාධ්‍ය වේදිකාවල පැතිර ගියේය.

ආඛ්‍යානයේ වඩාත්ම හද කම්පා කරවන කොටස වූයේ මිනිසුන් තවමත් එවැනි දේ කිරීමට උත්සාහ කිරීම නොව, එය පැහැදිලි කිරීමට උත්සහ කල මිනිසාට  ඔහු වටා සිටින කිසිවෙකු ඔහුට සහාය හෝ උදව් නොකිරීමයි.

මෙය රට මුහුණ දෙන බරපතළම ප්‍රශ්නවලින් එකකි.

බහුතරයක් තවමත් බොහෝ අසම්මත  කාර්යය වෙනත් අයෙකු විසින් ඉටු කරනු ඇතැයි අපේක්ෂා කරන අතර එවැනි ක්‍රියා වලියන්ට තමන්  සම්බන්ධ වීමට අවශ්‍ය නැත  ආකල්පයක් දරයි . ඒ ක්‍රියාවෙන් යම් දෙයක් ධනාත්මකව මතුවුණොත් ඒ අය උඩ පැනලා ඒ ගෞරවය තමන්ගේ ගැනීමට උත්සුක වෙයි , නමුත් සැලසුම් කළ පරිදි දේවල් සිදු නොවන්නේ නම්, බොහෝ මිනිසුන් එවැනි පුද්ගලයින් අවදානම් ගැනීම කමක් ලෙස ලේබල් කරනු ඇත.

මා දුටු තවත් ප්‍රවනතාවක් නම්, බොහෝ අය අඟුලු දමා  වසා දමා ඇති සහ ප්‍රවේශ විය නොහැකි සමාජ මාධ්‍ය ගිණුම්  පවත්වා ගෙන යන අතර , නමුත් තවමත් මට නොතේරෙන හේතුව ඔහුන් ලොව පුරා සිටින පුද්ගලයින්ට මිතුරු ඉල්ලීම් යැවීම දිගටම කරගෙන යාමයි.

සමාජ මාධ්‍ය ගිණුමක් පවත්වාගෙන යාම යනු එක් අයෙක් පවසන පරිදි “දැලි පිහියෙන් කිරි කෑමට”  හා  සමාන වන අතර මම ද  ඒ නිගමනයට සම්පූර්ණයෙන්ම එකඟ වෙමි, නමුත් එයින් අදහස් කරන්නේ යමෙකු සමාජීය වශයෙන් වැදගත් කරුණු වලට සහභාගී නොවී තම මතය ප්‍රකාශ නොකළ යුතු බව නොවෙයි .

ඔබේම දෘෂ්ටිකෝණය ප්‍රකාශ කිරීමෙන් අදහස් කරන්නේ යමෙකුට ආක්‍රමණශීලී ලෙස කටයුතු කිරිම, නමුත් එම දෘෂ්ටිකෝණය බෙදා නොගත්තද, එකම කාරණය සම්බන්ධයෙන් එක් මතයකට වඩා තිබිය හැකි බව අන් අයට ඒත්තු ගැන්වීමේ උත්සහයක් පමණි.

ඒ හා සමානව, බොහෝ කණ්ඩායම් සැකසුම් වලදී, ස්වල්ප දෙනෙක් පමණක් දායක වන අතර අනෙක් අය මට නොතේරෙන හේතු නිසා එහි නිකරුනේ  සිටිති.

සමාජ මාධ්‍ය තුළ බියගුල්ලෙකුගේ පැවැත්මට වඩා සමස්ත සමාජයට බලපාන මාතෘකා පිළිබඳව විවෘත හා සෞඛ්‍ය සම්පන්න සාකච්ඡාවක් පැවැත්වීම වඩාත් සුදුසු බව මගේ විශ්වාසයයි.

සසංක ද සිල්වා 

පන්නිපිටිය.