ඉඩම්, පොලිස්‌, මුදල් බලතල පළාත්සභාවලට දුන්නොත් ආණ්‌ඩුවේ අවසානය එය විය හැකියි ජ්‍යෙෂ්ඨ අධිනීතිඥ ගෝමින් දයාසිරි
Posted on November 12th, 2016
සාකච්ඡා කළේ – පාලිත සේනානායක
නව ආණ්‌ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාවක්‌ සම්පාදනය කිරීම සඳහා මේ දිනවල විවිධ යෝජනා හා අදහස්‌ ඉදිරිපත් වෙමින් තිබේ. එම යෝජනා අතර ඉඩම්, පොලිස්‌ සහ මුදල් බලතල සම්පූර්ණයෙන්ම පළාත් සභාවලට ලබාදීමටත් පළාත් සභා විසුරුවා හැරීමට ජනාධිපතිවරයා සතු බලතළ කපා හැරීමටත් යෝජනාවක්‌ ඉදිරිපත් වී ඇති බව පසුගිය සතියේ වාර්තා විය. මෙවැනි යෝජනා ක්‍රියාත්මක වුවහොත් රටේ ඒකීයභාවය සහ ආරක්‌ෂාව පිළිබඳ ඉන් ඇතිවිය හැකි බලපෑම ගැනත් අපේ රටේ පවතින වර්තමාන තත්ත්වය අනුව නව ආණ්‌ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාවකට ඇතුළත් විය යුතු කරුණු පිළිබඳවත් ජ්‍යෙෂ්ඨ අධිනීතිඥ ගෝමින් දයාසිරි සමග දිවයින ඉරිදා සංග්‍රහය පැවැත්වූ සාකච්ඡාවකි මේ.
යෝජිත නව ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාව සම්පාදනය කිරීමේදී දෙමළ ජනතාව කෙරෙහි වැඩි අවධානයක්‌ යොමුව ඇති බවට නැඟෙන චෝදනා පිළිබඳ ඔබේ අදහස කුමක්‌ද?
අද ආණ්‌ඩු පක්‌ෂයත් විපක්‌ෂයත් දෙකම උතුර නැගෙනහිර සම්බන්ධයෙන් සිදුකරන ප්‍රකාශ තුළ පෙනෙන්නට තිබෙන්නේ මේ දෙපිරිසම කටයුතු කරන්නේ ඒ ප්‍රදේශ දෙකේ ඇති ඡන්ද තමන් වෙත ලබාගැනීමේ අපේක්‌ෂාවෙන් බවයි. පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදීත් මහ මැතිවරණයේදීත් උතුර නැගෙනහිර ජනතාවගේ ඡන්ද වැඩි ප්‍රමාණයක්‌ එක්‌සත් ජාතික පක්‌ෂයත් මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතාට සහ ඔහුගේ කණ්‌ඩායමට ලබාගැනීමට හැකිවුණා. විශේෂයෙන්ම ආණ්‌ඩු පක්‌ෂයේ දැන් ඉලක්‌කය ඊළඟ මැතිවරණයේදීත් කෙසේ හෝ මේ තත්ත්වය ආරක්‌ෂා කරගැනීමට බව පෙනේ. එක්‌සත් ජාතික පක්‌ෂය යෝජිත නව ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථා සම්පාදනයේදී දෙමළ ජනතාවගේ අපේක්‌ෂා වෙනුවෙන් වැඩි සැලකිල්ලක්‌ දක්‌වන බව බැලු බැල්මට පෙනෙන්නට තිබේ. ක්‍රම ක්‍රමයෙන් දැඩිවන ආර්ථික අර්බුදයත්, බටහිර රටවල වුවමනා එපාකම් ඉටුකිරීමට යැම නිසා දකුණේ දී ආණ්‌ඩුවට මුහුණදීමට වන යම් යම් පසුබෑම් නිසාත් උතුර නැගෙනහිර ඡන්ද රැකගැනීම ආණ්‌ඩුවට අවශ්‍ය වෙයි. මේ නිසා සිංහල ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම්වලට වඩා දෙමළ ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් ගැන ආණ්‌ඩුව වැඩි අවධානයක්‌ යොමු කර තිබෙන බව පෙනෙන්නට තිබෙනවා.
මේ තත්ත්වය ඉදිරියේදී ආණ්‌ඩුවට සම්බන්ධ ශ්‍රී ලංකා නිදහස්‌ පක්‌ෂ මැති ඇමතිවරුන්ගේ විරුද්ධත්වයක්‌ දක්‌වා වර්ධනය වීමටත් ඉඩ තිබෙනවා. එවැනි විරෝධතාවක්‌ නොදක්‌වන ආණ්‌ඩුවට සම්බන්ධ ශ්‍රීලනිප මැති ඇමැතිවරුන් දකුණේ ජනතාවගේ දෝෂදර්ශනයට ලක්‌වන්නටත් ඉඩ තිබෙනවා.
අපේ රටේ පවතින වර්තමාන තත්ත්වය අනුව නව ව්‍යවස්‌ථාවක්‌ සම්පාදනය කිරීමේදී ප්‍රමුඛතා හිමි විය යුත්තේ කවර කරුණුවලටද?
රට සංවර්ධනය කිරීම, ඒ තුළින් ආර්ථිකය ශක්‌තිමත් කිරීම සහ ජාතීන් අතර සමගිය වර්ධනය කර ගැනීම අද අපේ රටට අත්‍යවශ්‍ය ප්‍රධාන කාරණා තුනයි. නමුත් මේ ව්‍යවස්‌ථා සම්පාදක මණ්‌ඩලය කටයුතු කරන ආකාරය අනුව ඔවුන් සමසමාජ කොන්ත්‍රාත්කරුවන් ද යන සැකයක්‌ අප තුළ මතුවෙනවා. නව ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාවක්‌ සම්පාදනය කිරීමට හැකියාවක්‌ ඇති අය මේ පිරිස අතර සිටිනවාද යන සැකයත් මා තුළ තිබෙනවා. අද අපේ රටේ වාමාංශික පක්‌ෂත් දෙපිලකට බෙදී එක්‌ කොටසක්‌ අග්‍රාමාත්‍ය රනිල් වික්‍රමසිංහ පාර්ශවයේත් අනෙක්‌ කොටස හිටපු ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‌ෂ පාර්ශවයේත් කටයුතු කරන බැවින් මේවා වාමාංශික පක්‌ෂ ලෙස හැඳින්වීමටත් හැකියාවක්‌ නැති තත්ත්වයකට පත්ව තිබෙනවා. මේ අය අද කටයුතු කරන්නේ දක්‌ෂිණාංශික අවශ්‍යතා සපුරාදීමටයි. එමනිසා එක්‌සත් ජාතික පක්‌ෂයේ ජාතිහිතෛෂී කණ්‌ඩායම් පවා මේ නව ව්‍යවස්‌ථාවට සිය විරුද්ධත්වය ප්‍රකාශ කිරීමට ඉඩ තිබේ. ඒ අනුව යෝජිත මේ නව ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාව සම්මත කර ගැනීමත් විශාල අභියෝගයක්‌ බවට පත්වීමටත් ඉඩ තිබේ.
නව ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාව කෙසේ සම්පාදනය විය යුතුද යන්න පිළිබඳ ඉදිරිපත් වන යෝජනා අතර පළාත් සභාවලට ඉඩම්, පොලිස්‌ සහ මුදල් බලතල මුළුමනින්ම ලබාදිය යුතු බවට යෝජනාවක්‌ ඉදිරිපත් වී ඇතැයි පසුගිය සතියේ ප්‍රකාශ වුණා. එවැන්නක්‌ සිදුවුවහොත් රටේ ජාතික ආරක්‌ෂාවට සහ ඒකීය භාවයට එහි බලපෑම කෙබඳුද?
සියලුම ඉඩම් බලතල මධ්‍යම ආණ්‌ඩුව සතු විය යුතු බව ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු මඬුල්ලක්‌ තීරණය කර ඇති බැවින් මේ ප්‍රශ්නය දැනටමත් විසඳී හමාරයි. එසේම විවිධ අවස්‌ථාවලදී විනිශ්චයකරුවන් අටදෙනෙකු මේ පිළිබඳ ලබා දී ඇති නඩු තීන්දුවලට අනුව ද පෙනී යන්නේ රජයේ ඉඩම් මධ්‍යම රජය සතු විය යුතුය යන තීරණය වෙනස්‌ නොවන බවයි. එම තීරණය වෙනස්‌ කළ හැක්‌කේ නව ව්‍යවස්‌ථාවක්‌ සම්පාදනය කිරීමෙන් පමණයි.
යම් හෙයකින් ආණ්‌ඩුව එබඳු ක්‍රියාමාර්ගයකට එළඹුණහොත් එය දේශපාලන වශයෙන් ආණ්‌ඩුව ගන්නා ඉතාමත් අනුවණ තීරණයක්‌ වනු නිසැකයි.
අපේ රටේ ජනවර්ග අතර සමගිය ඇතිකිරීම සඳහා වර්තමාන ව්‍යවස්‌ථාවේ ඇති ප්‍රතිපාදන ප්‍රමාණවත් බව ඇතැමුන් දරන මතයක්‌.
අපේ රටේ ජනවර්ග අතර සමගිය වර්ධනය වීමට ඇති බාධාව ඒ පිළිබඳ ක්‍රියාත්මක වීමේ ඇති අඩුපාඩුයි. අද ජනවර්ග අතර සමගිය ඇති කිරීමට යෑයි ගෙනෙන ඇතැම් යෝජනාවලින් සිදුවන්නේ සමගිය ඇති වීම නොව තිබෙන සමගියත් නැතිවීමයි. ඉඩම් හා පොලිස්‌ බලතල මුළුමනින්ම පළාත් සභාවලට ලබාදිය යුතු යෑයි කරන යෝජනාවත් එවැනි යෝජනාවක්‌. මෙවැනි යෝජනා ගෙන ඒම ත්‍රිවිධ හමුදාව ජීවිත පරිත්‍යාගයෙන් ලබා දුන් යුද ජයග්‍රහණයටත් නිග්‍රහයක්‌. සිංහල ජනතාව කිසිවිටෙක මෙවැනි යෝජනාවන්ට එකඟ වෙතැයි සිතන්නට බැහැ. එක්‌ ජාතියක්‌ පමණක්‌ සතුටු කිරීමට කටයුතු කිරීමෙන් කිසිදිනක ජාතීන් අතර සමගිය වර්ධනය වේ යෑයි සිතන්නටත් බැහැ. මේ නව ආණ්‌ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාවක්‌ සම්පාදනය කිරීම සම්පූර්ණයෙන්ම දේශපාලන අරමුණු සහිත ක්‍රියාවක්‌ බවයි මගේ අදහස. රටේ සෑම පළාතකම සංවර්ධනය වේගවත් කිරීමට අවශ්‍ය සහ ඒ තුළින් ආර්ථිකය ශක්‌තිමත් කර ගැනීමට හැකි පසුබිමක්‌ සහිත ව්‍යවස්‌ථාවක්‌. දැනට ඉදිරිපත් වන මෙවැනි යෝජනා තුළින් නම් යෝජිත නව ව්‍යවස්‌ථාවෙන් එබඳු අරමුණක්‌ සාක්‌ෂාත් කරගත හැකි බවක්‌ පෙනෙන්නට නැහැ.
November 13th, 2016 at 4:07 am
Vidusha is a better leader than most of our leaders who hid in bunkers and got credit for war victory. Read on..
කැලේට හුරුවෙච්ච එල්.ටී.ටී.ඊ. කොල්ලො සත්තු වගේ හැසිරෙන්න ගත්තා…
එල්.ටී.ටී.ඊ. ය ගැන ‘සුමදි’ කියන කතාව සුමුදු නැත…
තරංග රත්නවීර
ටික කාලෙකින් විනය බින්දුවටම වැටුණා…
සමහර කෙල්ලො කරදර ඉවසන්න බැරිව පැනලා ගියා…
හිරිහැර කරන්න ආවොත් ඉවරයක්‌ කරන්න කියලා විදූෂා අපිට කිව්වා…
සුමදි තරුණ කාන්තාවකි. වයස අවුරුදු තිහකි. හිරිමල් විය ප්‍රභාකරන්ගේ ඊළාම් සිහිනයට බිලි දී ඇති ඇය තාරුණ්‍ය කැප කර ඇත්තේ හමුදාව සමඟ යුද වදින්නය. මහා කැලෑවේ ගස්‌, ගල් යට තුවක්‌කු කර පින්නා ගෙන, සයිනයිඩ් කරල ගෙල දවටා ගෙන ජීවත් වූ ඇයගේ ජීවිතය බේරී ඇත්තේ පූරුවේ පිනකටය. එහෙත් ඇය දැන් අබ්බගාතය. හමුදාව සමඟ යුද වදිද්දී නොසිතූ මොහොතක ඇයගේ කලව ප්‍රදේශය පසාරු කරගෙන වෙඩි උණ්‌ඩයක්‌ ගොස්‌ය. ඇය කියන විදිහට සිරුරේ හැම තැනම මූනිස්‌සම් කෑලිය. යුද්ධයේ බිහිසුණු බව හොඳින් අත්විඳ ඇති ඇය ත්‍රස්‌තවාදී ජීවිතය ගැන කතා කිරීමට ද අකමැතිය. එහෙත් අපගේ පෙරැත්ත කිරීම මත ඇය ඒ කාලකණ්‌ණි අතීතය නැවත මතක්‌ කළාය. මේ ඇය කියන කතාවේ අවසාන කොටසය…
විදූෂාගේ බලකාය තමයි එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානයේ තිබුණු ‘සුපිරිම’ කාන්තා බළකාය. ඒ වගේම එල්.ටී.ටී.ඊ. නායකයෝ අපේ බළකාය ගැන හොඳ අවධානයෙන් හිටියා. ඕනෑම සටනකට බහින්න සුපිරි ආයුධ දුන්නා. අපිත් ගේමකට බැස්‌සොත් මරාගෙන මැරිලා හරි ඉස්‌සරහටම ගියා මිසක්‌ ආපස්‌සට හැරිල නෑ. අපෙන් විදූෂාට අවශ්‍ය වෙලා තිබුණෙත් එච්චරයි. විදූෂාත් සටනට බැස්‌සට පස්‌සෙ වෙන නායක, නායිකාවො වගේ පිටිපස්‌සේ ඉඳලා අණ දුන්නේ නෑ. හැම වේලාවේම හිටියේ පෙරමුණේ. විදූෂාට මරණ බය කියන එක දැනෙන්නේම නෑ. එයාගේ ඉලක්‌කය සතුරා විනාශ කිරීම විතරයි. අපිත් ඒක දැනගෙන සටනට බැස්‌සේ ජීවිතය ගැන බලාපොරොත්තු අතහැරලා. අපි ජීවිත දානය දෙන්නෙ ජාතිය වෙනුවෙන් කියලා හිතට ධෛර්ය අරගෙන.
මම මුලින්ම සටනට බැස්‌සෙ පරන්තන් හමුදා කෑම් එකට ඇටෑක්‌ කරන්න. අපි පනහක්‌ විතර සටනට බැස්‌සා. අපිට උදව්වට එල්.ටී.ටී.ඊ. සාමාජිකයනුත් පනහක විතර කණ්‌ඩායමක්‌ සටනට සම්බන්ධ වුණා. පාන්දර 2 ට විතර තමයි කෑම්ප් එකට ඇටෑක්‌ කරන්න පටන් ගත්තේ. සටන මෙහෙයුවේ විදූෂා. එළිය වැටෙනකොට හමුදා කෑම් එක අපේ යටතට ගත්තා. ඒ සටනේදී හමුදාවේ ගොඩක්‌ මැරුණා. ටිකක්‌ පසු බැහැලා ගියා. අපේ මැරුණේ දහ දෙනයි. මෙහෙයුම ගොඩක්‌ සාර්ථක වුණේ හමුදාව කිසිම විදිහකින් නොහිතන විදිහට සටන ප්ලෑන් කරලා තිබුණු නිසා. ඒ සටන සාර්ථකව කරපු නිසා අපිට පදක්‌කම් පැළඳුවා. චුන්ඩිකුලම් එල්.ටී.ටී.ඊ. කඳවුරේ තිබුණු ඒ උත්සවයට ප්‍රධාන ආරාධිතයා විදිහට ආවේ ප්‍රභාකරන්. එදා තමයි මම පළමු වතාවට ප්‍රභාකරන්ව දැක්‌කේ. ප්‍රභාකරන් තමයි අපිට පදක්‌කම් පැළඳුවේ. එදා ප්‍රභාකරන් අපි එක්‌ක හොඳට කතා කළා. අපිටත් හරි සතුටුයි. අපේ මොරාල් තවත් වැඩි වුණා.
අපි නිතරම මෙහෙයුම්වලට ගියේ නෑ. හොඳටම සැලසුම් කරලා තමයි ගේමකට බැස්‌සේ. ඊට අමතරව අපේ බළකායේ ටීම් හදලා හමුදා බංකර්වලට ඇටෑක්‌ කරන්න දැම්මා. එක ටීම් එකකට පස්‌ දෙනයි. ඒ ටීම්වලට පැවරුණු රාජකාරිය රෑට හමුදා බංකර්වලට ඇතුළු වෙලා බංකරේ ඉන්න අයගෙ බෙල්ල කපන්න. අපි ගෙනිච්ෙච් පිස්‌ටල් එකයි. පිහියයි විතරයි. ඒ මෙහෙයුමත් ගොඩක්‌ සාර්ථක වුණා. හමුදාවේ අයට හිතා ගන්න බැරි විදිහට අපේ කෙල්ලො ගේම දුන්නා. ඒත් එක තැනකදී මට වැරැදුනා. දවසක්‌ කිලිනොච්චියේ එල්.ටී.ටී.ඊ. බෝඩරේ කිට්‌ටුව තිබුණු හමුදා බංකරයකට ඇටෑක්‌ කරන්න අපි සැලසුම් කළා. රෑ 11 ට විතර බංකරය කිට්‌ටුවට ගියා. බංකරේ හමුදාවේ තුන් දෙනෙක්‌ ඉන්නවා අපි දැක්‌කා. එක්‌කෙනෙක්‌ නිදා ගන්නවා. දෙන්නෙක්‌ ඇහැරිලා හිටියා. අපි ටාගට්‌ කළේ එක පාරටම අපි දෙන්නෙක්‌ දෙන්නගේ බෙල්ලට පනින්න. බංකරයට කිට්‌ටු කරලා පාන්දර තුන විතර වෙනකම් කුරුමානම් අල්ලගෙන හිටියා. හරියටම ටාගට්‌ එක අරගෙන බංකරයට කිට්‌ටු කරනකොටම මාත් එක්‌ක ගිය අනිත් කෙනාට චරස්‌ ගාලා කොළයක්‌ පෑගුණා. ඒ ශබ්දයට බංකරේ හිටපු එක්‌කෙනෙක්‌ µයර් කළා. මගේ කකුලට වෙඩි වැදුණා. මම දන්නේ එච්චරයි. ඒත් අපේ ටීම් එකේ කෙල්ලෝ මාව දාලා ඇවිල්ලා නෑ. කොහොම හරි කර ගහගෙන කැලෙන් පැනලා ඇවිත්.
එදා පාන්දරම මාව පුදුකුඩිඉරුප්පු එල්.ටී.ටී.ඊ. රෝහලට අරගෙන ගිහින් ඔපරේෂන් කරලා තිබුණා. පුදුකුඩිඉරුප්පු ඉස්‌පිරිතාලේ එල්.ටී.ටී.ඊ. පාලන ප්‍රදෙAශවල තිබුණු හොඳ රෝහලක්‌. එල්.ටී.ටී.ඊ. නායකයන් ලෙඩ දුක්‌වලට, හදිස අනතුරුවලදී වැඩියෙන්ම ප්‍රතිකාර ගත්තේ ඒ රෝහලෙන්. දක්‍ෂ වෛද්‍යවරු හිටියා. ඕනෑම සැත්කමකට අවශ්‍ය උපකරණ තිබුණා. මගේ වාසනාවට කකුලට හරියට වෙඩි වැදිලා තිබුණේ නෑ. ඒත් කකුල කපන්නෙ නැතුව බේරගත්තේ බොහෝම අමාරුවෙන්. කකුල සනීප වුණාට පස්‌සෙ මාව එල්.ටී.ටී.ඊ. වෛද්‍ය බළකායට ඇතුළත් කළා. එතැන අවුරුද්දක්‌ විතර ඉන්නකොට ආයෙමත් විදුෂා බළකායට දැම්මා. ඒ සිද්ධිය වුණේ 2000 අවුරුද්දේ. එතැන ඉඳලා යුද්දේ අවසාන වෙනකම් හිටියේ එල්.ටී.ටී.ඊ. සන්නද්ධ අංශයේ. මහා කැලෑවල බංකර්වල. වැඩිය සටන්වලට ගියෙත් නෑ. ඔහොම ටික කාලයක්‌ යනකොට එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය ටිකෙන් ටික පිරිහෙන්න පටන් ගත්තා. බලය ලබා ගන්න නායකයො අතර නිතරම ගැටුම් ඇති වුණා. එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය පිරිහෙන්න ප්‍රධාන හේතුව වුණේ ඒක. ඒ එක්‌කම සාමාජිකයන්ගේ විනය බිංදුවට වැටුණා. බංකර්වලට හරියට කෑම ටිකවත් ලැබෙන්නේ නැතිව ගියා. මහා කැලේ බංකර් ඇතුලේ ගස්‌වල ගෙඩි කලා අපි දවස ගෙවලා තියෙනවා. එහෙම දවස්‌වලට යුද්ධ කරන්න තියා කෙලින් ඉන්නවත් පණ නෑ. අපේ හිතේ හයියටම තමයි හිටියේ.
කැලේටම හුරු වෙච්ච අපේ සාමාජිකයෝ ටිකෙන්, ටික සත්තු වගේ හැසිරෙන්න පටන් ගත්තා. අපි එල්.ටී.ටී.ඊ. යට බැඳුණු මුලදී ඇහැක්‌ ඇරලා නොබලපු සාමාජිකයෝ කෙල්ලන්ව පාවිච්චි කරන්න පටන් ගත්තා. ඒත් විදුෂාට තියෙන බයට අපේ බළකායේ කෙල්ලෝ ගාවට කවුරුවත් කිට්‌ටු වෙන්න ආවේ නෑ. අනිත් කාන්තා බළකායන්වල සාමාජිකාවන්ට කැලේ ඇතුළෙදී ගොඩක්‌ හිරිහැර වුණා. සමහර කෙල්ලෝ කරදර ඉවසන්න බැරිව පැනලා ගියා. එහෙම පැනලා ගියා කියලත් වැඩක්‌ වුණේ නෑ. සතියක්‌ යනකොට කොයි දීපංකරේ හිටියත් හොයාගෙන ඇවිත් පනිෂ්මන්ට්‌ දීලා බංකර්වලට දානවා. ඒ නිසා පැනලා යන්න මම නම් හිතුවේවත් නෑ. දිගටම සටන් බිමේ හිටියා.
එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය තුළදී කාන්තාවන්ට වෙන අසාධාරණකම් ගැන විදුෂා අක්‌කා මුලදී ඉහළ නායකයන් දැනුවත් කළා. ඒත් ඒ අය කණකට ගත්තේ නෑ. ‘උන්ට ප්‍රශ්නයක්‌ නැති නම් අපිට මොකද? උඹලට මොනවහරි හිරිහැරයක්‌ කරන්න ආවොත් කිසිම දෙයක්‌ බලන්න එපා ඉවරයක්‌ම කරලා දාපල්ලා. ඉතුරු ටික මම බලා ගන්නම්…’ කියලා අපිට විදූෂා අක්‌කා උපදෙස්‌ දීලා තිබුණා. ඒත් කවුරුවත් එහෙම කරන්න ගියේ නෑ. කෙල්ලෝ, කොල්ලෝ හිතවත්කම් ඇති කර ගත්තා. එහෙම සම්බන්ධකම් ඇති කරගත්ත සමහර අය කසාද බැන්දා. තව අය බඳින්නේ නැතුව එකට හිටියා. එල්.ටී.ටී.ඊ. යට ඒක සාමාන්‍ය දෙයක්‌ වුණා. අන්තිමේ එල්.ටි.ටී.ඊ. සංවිධානයේ විනාශයට ඒකත් එක හේතුවක්‌ වුණා. යුද්දේ අවසානම කාලේදී ඉරණපාලේදී මම හමුදාවට භාර වුණා.
‘ඔයාලා ඇවිත් අපෙන් විස්‌තර අරගෙන යයි. ඊට පස්‌සේ ගමේ අය අහන ප්‍රශ්නවලට උත්තර දෙන්න වෙන්නෙ අපිට… දැනටමත් කී දෙනෙක්‌ මේ පැත්තට ඔළුව දාගෙන ගියාද…? තල් වැටට උඩින් පාර දිහා බලාගෙන සිටි සුමදි අපට එසේ කීවාය.
කතාව සැබෑය. අප සුමදිලාගේ නිවසට ඇතුළු වූ මොහොතේ සිට තරුණයන් දෙතුන් දෙනෙක්‌ යතුරුපැදිවලින් තුන්හතර වතාවක්‌ම ඇයගේ නිවස අසලින් එහෙට මෙහෙට ගියහ. ඒ යන සෑම අවස්‌ථාවකම යතුරු පැදියේ වේගය අඩු කර සමුදිලාගේ නිවස හොඳින් විපරම් කරන අයුරු අපගේ ද ඇස ගැටිණි.
‘බයිසිකල්වලින් එහාට, මෙහාට යන්නෙ කවුද… ඔයාලා අඳුරනවද…’ නැවත අපි සුමදිට කතා කළෙමු.
‘එහෙම අඳුරන්නේ නෑ. අපි අඳුරන්නේ නැති මිනිස්‌සු කොච්චර නම් මේ ගම්වල ඉන්නවද… අපි ඒ මිනිස්‌සු ගැන හොයන්න යන්නේ නෑ. අපිට අනුන්ගේ දේවල් වැඩක්‌ නෑ. අපිට ඕනෑ පාඩුවේ ජීවත් වෙන්න. මේ කඳවුරෙන් මිදිලා අපේම තැනකට යන්න.
යුද්දේ ඉවර වෙලත් දැන් කොච්චර කාලයක්‌ වෙනවද… අපි තවම අනාථ කඳවුරුවල. අපේ ප්‍රශ්න ගැන අහන්න කවුරුවත් නෑ. ඔයලාත් අපි ළඟට ඇවිත් අහන්නෙ පරණ දෙවල්. ඇයි අපේ ප්‍රශ්න ගැන කතා කරන්නේ නැත්තේ… මේ කඳවුරේ පවුල් හතළිස්‌ දෙකක්‌ ජීවත් වෙනවා. ඒ හැම පවුලක්‌ම මේ ටකරන් මඩුවල ජීවත් වෙන්නේ කැමැත්තෙන් නෙමෙයි. යන්න තැනක්‌ නැති නිසා. අපටත් ජීවිත අලුතින් පටන් ගන්න ඕනෑ. ඒත් මේ විදිහට කඳවුරක හිර වෙලා ජීවිත අලුතින් පටන් ගන්න බෑ. දුක්‌විඳලා මැරිලා යන්න වෙන්නේ. මට තවම අවුරුදු තිහයි. වයසෙන් භාගයක්‌වත් ගෙවිලා නෑ. මමත් කැමතියි කසාදයක්‌ කරගෙන දරු මල්ලොත් එක්‌ක ජීවත් වෙන්න. ඒත් මෙහෙම කඳවුරුවල හිර වෙලා දරුවෝ හදාගෙන උන්ටත් දුක්‌ දෙන්න බෑ. කාලයක්‌ම මේ ටකරන් මඩුවල විඳින දුක දන්නේ අපි විතරයි. හරියට වතුර ටිකක්‌ නෑ. ටොයිලට්‌ උතුරලා නාහයක්‌ තියාගෙන ඉන්න බෑ. වහින කාලෙට වතුරෙන් යට වෙනවා. ඇයි මේ ප්‍රශ්න ගැන කවුරුවත් කතා කරන්නේ නැත්තේ. දෙමළ විමුක්‌තිය ගැන කතා කරන අපේ නායකයෝ කිසිම දවසක මේ කඳවුරකට ඇවිල්ලා අපේ ප්‍රශ්න ගැන කතා කරලා නෑ. ඒ අයට ඕනා අපිව ඉත්තන්ට තියාගෙන බලය තරකර ගන්න. සැප විඳින්න… අපේ දුක ලෝකයට කියන්න… එතකොට හරි අපිට සහනයක්‌ ලැබෙයි. ඔයලාට ඒක පිනක්‌…’ නැවතත් සුමදිගේ දෙනෙත් තල් වැටෙන් ඈතට පාවිණි. අපගේ දෙනෙත් පමණක්‌ නොව දෙපා ද කඳවුර වටා ඇවිද ගියේය.
කාලයක්‌ ගිනි ගොඩේ ජීවත් වූ ඔවුහු යුද්ධයේ අවසානයෙන් පසු ටකරන් මඩුවල තැම්බෙන්නාහ. අදටත් එහෙමය. ඔවුන් විඳින දුක අපි දෑසින් දුටුවෙමු. උතුරා ගිය වැසිකිළිවල දුගඳට අපේ ඉහ මොළ රත් වී හිස කකියන්ට විය. අනාථ කඳවුරේ කඳුළු බී දුක වදාළන පීඩිත මිනිසුන්ගේ දුක ලේ නහර කිලිපොළා යන තරමට සුමදි අපට කීවාය. ඒ කතාව ඇයගේ වචනයෙන්ම අපි රටට කීවෙමු. ඉදිරියට වෙන දේ ගැන දැන් අපි බලා හිඳිමු.
November 14th, 2016 at 3:02 am
The new constitution is nothing but a federal state or even worse Eelam. The treacherous Ranil, CBK, Mangala and Sirisena and the godfather of the federal or Eelam constitution Dr. Jayampathy Wickramaratne are going to abolish the concurrent list. Even India and Pakistan which are huge countries and which have federal constitutions have a concurrent list. Even South Africa which is huge country but is a unitary state have a concurrent list. However small Sri Lanka is going to get rid of its concurrent list as per the wishes of the TNA, other separatists, the US, EU,UK, Canada, Norway, Sweden etc.
The godfather of the new federal or Eelam constitution the treacherous Dr. Jayampathy Wickramaratne is going to set up a constitutional court which is above the supreme court to deal with constitutional issues which arises which will be manned by foreign funded NGO lackeys. Not only that, the Governor of a Province who is the executive at the provincial level, his powers will be given over to the Chief Minister of the Province.
Not only that, land and police powers will be given to the provincial councils which means there will be nine different police forces in the country. Vigneshwaran will then use his police force to ethnically cleanse the North of Sinhala people. Giving land powers to Vigneshwaran means he will ethnically cleanse the entire North of Sinhala people using his Eelam police force. Giving land powers to provincial councils in equivalent to handing over Eelam.
Not only this, the subject national planning is to be handed over to the provincial councils. This is similar to handing over an Eelam if the provinces can draw up their own national plans. The public service commission will be turned into nine public service commissions with each province having their own public service. There will be nine different police forces in the country with each police force being under the chief minister of each province. Even worse, certain fiscal powers will also be handed over to the provincial councils. Therefore the provincial councils will be able to raise funding via taxes etc. This is highly dangerous since this is yet another move paving the way towards Eelam or a separate state. All fiscal powers should be with the central government not the provincial councils.
Worst is that at present sovereignty lies with the people with the executive being the presidency, the legislative the parliament and the judiciary being the judiciary that is there at present. This will be converted to sovereignty lies with the people with the executive being the presidency but the legislative being not just the parliament but the provincial councils and the local councils too. This is extremely dangerous and can be used in a court of law to argue for a separate state in the North.
This new constitution is highly dangerous and equivalent to handing over an Eelam. It should be rejected in total by the Sinhala people and all patriotic Sri Lankan people if they have even an ounce of sense. Let us keep what is there at present which is more than sufficient as per the centre periphery relations.