සීයා පිළිබඳ මතකය
Posted on February 18th, 2018
වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග
මගේ පියාගේ පියා මා උපදින විටත් මිය පරලොව ගොස් තිබූ නිසා පියාගේ මව් පාර්ශවයේ බාප්පාට අප සීයා කියා ඇමතුවෙමු. ඇත්ත වශයෙන්ම ඔහු අපට නියම සීයා කෙනෙකු විය. සීයා පිළිබඳ මගේ මතකය අවුරුදු 3 හෝ හතර දක්වා ළමා කාලය තෙක් දිව යයි. සීයා පිළිබඳව ඉතාම ලාබාල මතකයක් නම් වරක් මම පියා සමග සීයා ගේ නිවසට ගිය විට සීයා මට කිරි පැණි කුඩා ප්ලාස්ටික් තසිමකට දමා දුන් අයුරුයි. කිරි පැණි හඳ මාමා ගෙනත් දුන් බව සීයා කීවේය. මෙය ඔහු කියන්නට ඇත්තේ කුඩා දරුවෙකුගේ මනසේ විචිත්‍ර ලෙස සෞන්දර්‍ය රසය උද්දීපනය වීම සඳහා බව කියා මම අද දිනයේ සිතමි. ඔහුගේ හිසකේ සුදු පැහැති විය. සීයා ඉතා කරුණාවන්ත පුද්ගලයෙකු බව මගේ මනසේ ඇඳී තිබේ.
සීයාගේ නම පාඨා රාජපතිරණය. ඔහු පොත් කීපයක් ලියා තිබුනේය. එක් පොතක නම මට යන්තමින් මතකය. ඒ පොතේ නම සිංහලයේ සටන් ය. මේ පොත ඩබ්. ඒ සිල්වා ගේ විජයබා කොල්ලය මෙන් දේශප්‍රේමී සටන් අඩංගු නවකතාවක් විය. සීයා මේ පොත ලියන්නේ ඩබ්. ඒ සිල්වා විජයබා කොල්ලය නවකතාව ලිවීමට පෙර හෝ පසුද කියා මම නොදන්නෙමි. සීයා තවත් පොතක් ලියා තිබූ අතර එය පළ කිරීමට පෙර ඔහු මිය ගියේය. එම නිසා ඒ අත් පිටපතට සිදු වූ දෙය මම නොදනිමි.
මගේ පියා කියූ පරිදි සීයා දක්‍ෂ ආත්ම ආරක්‍ෂක සටන්කරුවෙකි. එකල කරාටේ වැනි ආත්ම ආරක්‍ෂක සටන් ක්‍රම හඳුන්වන ලද්දේ චීන අඩි කියාය. වරක් ගල්කිස්ස ප්‍රදේශය බියපත් කරගෙන සිටි මැරයෙකු සීයාගේ වත්තේ බලහත්කාරයෙන් මිනිසුන් දමා පොල් කැඩීමට ආ විට සීයා මෙම මැරයාට හතර ගාතෙන් වැටෙන ලෙස පහර දී තිබේ. ඉක්බිති මැරයාගේ සහචරයෝ පාඨා මහත්තයා චීන අඩි කාරයෙක් කියා දිව ගියහ.
සීයා එකල ප්‍රභූ සමාජයේ ජනප්‍රියව සිටි පුද්ගලයෙකි. ඔහුගේ සොහොයුරෙක් මහ බැංකු අධිපති විය. ඔහුව හඳුන්වන ලද්දේ ගවනර් රාජපතිරණ කියාය. පසුකාලීන මහ බැංකු අධිපතීන් මෙන් නොව මේ මිනිසුන් ඉතා අවංක රජයේ නිලධාරීන් වූහ. ජනතා මුදල් හොරකම් කලේ නැත. සීයාද ඉතා අවංක මිනිසෙකු විය. තවද සීයා මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ ශූරීන්ගේ කිට්ටුවන්ත මිතුරෙකු විය. මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ ගේ ග්‍රන්ථයකද සීයා පිලිබඳ සටහනක් අඩංගු වෙයි.
සීයාගේ අභිමානය විසි එක් වන සියවසට ගෙන ගිය ඔහුගේ පුත් ලෝක බැංකුවේ ජේෂ්ඨ උපදේශකවරයෙකු වන ආචාර්‍ය සරත් රාජපතිරණ
එකදහස් නවසිය හැට එකේ හෙළයේ මහ කතුවර මාර්ටින් වික්‍රමසිංහයන් විසින් ලියන ලද උපන්දා සිට ග්‍රන්ථයේ එකසිය අට පිටුවේ මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ ශූරීන්ගේ තරුණ විය හා සබැඳි විවරණයේ මෙලෙස සීයා ගැන සඳහන් වෙයි.
……….”…එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයට ඉතා ළැදිව ක්‍රියාකරන මගේ යාළුවකු වන පාඨා රාජපතිරණ දවසක් මා හා කතා කරද්දී කියු කියුමකි මේ….
යූ.ඇන්.පී යට සිඳුවී තිබෙන්නේ අවාසනාවන්ත විපතක්.ඔවුන් පාර්ලිමේන්තුවට යැව්වේ අපේ ගම රාලලා.නමුත් සේනානායක මහත්තයා හිතාගෙන ඉන්නේ තමන්ට ජය අත් වුණේ කතෝලික පල්ලිය නිසාය කියා….ගැමියන් පයින් ගසා එළවන තෙක් ඒගොල්ලන්ට ඒක වැටහෙන එකක් නෑයි මම කීවෙමි. (උපන්දා සිට – මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ )
ඇත්ත වශයෙන්ම සීයා එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයට ලබැඳිව සිටියේය. ඩී.එස් ගේ ගොවි ජන ව්‍යාපාරය , මින්නේරිය ව්‍යාපාරය ආදි සිංහලේ පැරකුම්බා යුගය කරා ලංකාව ගෙන යාම සඳහා දරණ ප්‍රයත්නයක් ලෙස ඔහු සිතුවේය. එහෙත් සීයා ගේ දේශපාලන දැක්ම සහ දෘෂ්ටිය ගැඹුරු විය. එදා එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය අරබයා සීයා කියූ ප්‍රකාශය පසු කාලයක සත්‍යක් ලෙස සනාත විය. ඔහු අන්ධ භක්තියෙන් දේශපාලකයන් පසුපස නොගියේය. ඩී.එස් , ඩඩ්ලි හෝ කොතලාවල යන දේශපාලකයන්ට කියන දේ මුහුණටම නිර්භයව කීම සීයාගේ පිළිවෙත විය. මේ නිසා දේශපාලන සතුරන් වූවද සීයාට ගෞරව කලහ.
අද කාලයේ මෙන් නොව ඒ කාලයේ මිනිසුන් දේශපාලනය කලේ උදර පෝෂණය තකා නොවේ. ඒ නිසා සීයා දේශපාලනය හරහා සතයක්වත් හම්බ කලේ නැත. ඔහු ජීවත් වූයේ ඉතා සරළ ආකාරයටය. එහෙත් ඔහු ජීවිතය වින්දනය කලේය. සීයා තුල ඉතා තියුණු මෙන්ම විනෝදප්‍රිය හාස්‍ය රස්‍යක් තිබුනේය. ඔහු තුල තිබූ උපහාස රසය ඔස්කා වයිල්ඩ් ගේ මෙනි. සීයා සමග සාමීචීයේ යෙදීමට බොහෝ දෙනෙක් ප්‍රිය කළහ. ඔහු තුල තිබූ හාස්‍ය ඉතා ගැඹුරු මෙන්ම ශාස්ත්‍රීය එකක් විය.
සීයාගේ එක් දරුවෙක් වූ සරත් රාජපතිරණ පසු කාලයක ශිෂ්‍යත්වයක් ලබා ඇමරිකාවට ගියේය. ඔහු ලෝක බැංකුවේ ජේෂ්ඨ උපදේශකයෙකු විය. අවාසනාවකට මෙන් තම පුතා වූ ආචාර්‍ය සරත් රාජපතිරණ ගේ වෘත්තීය සඑලත්වයන් දැකීමට සීයා ජීවතුන් අතර සිටියේ නැත.
සීයා මිය ගිය දිනයද මට මතකය. ඒ වන විට මම වයස හයක ළදරුවෙක්මි. මිදුලේ වැලි වලින් කෝම් පිට්ටු සදමින් සිටින විට විශ්‍රාමික ගුරුවරියක වූ ආචිචි දුක් සහගතව අපගේ නිවසට ආවාය. ඒ වන විට සීයා රෝගාතුරව ඉස්පිරිතාලයේ සිටියේය.
ආචිචි විසින් ගෙන ආවේ සීයාගේ මරණය පිලිබඳව දුක්මුසු පුවත බව ඒ අවස්ථාවේ මට වැටහීමක් තිබුනේ නැත. එහෙත් පසු දින මිනී පෙට්ටියක වැතිර සිටින සීයාව මම දුටුවෙමි. සීයා මිය ගොස් ඇති බවත් ඔහු නැවත නොඑන බවත් එවකට කුඩා දරුවෙකු වූ මම අවබෝධ කරගෙන සිටියෙමි. සීයාගේ දේහය ගල්කිස්ස කනත්ත වෙත ගෙන ගිය අතර කුඩා මා ආයා සමග නිවසේ සිටියෙමි. එහෙත් සීයාගේ හත් දවසේ බණ මෙන්ම දානය මට හොඳින් මතකය. සීයාගේ හත් දවසේ බණ අවසන් වී රාත්‍රී නවයට පමන අප නිවස කරා ආවෙමු. එවිට පුන් චන්ඳ්‍රයා පායා තිබුනේය. එවිට සීයා විසින් කියූ හඳ මාමා විසින් කිරි පැණි ගෙනා ආ බව කතාව මට සිහිපත් විය.
වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග
February 19th, 2018 at 3:44 am
වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග Sorry to comment in English as I do no have Sinhala key board. I was impresses your earlier story of meeting various people during studying medical in USSR & subsequently travel many countries. It recollected my memories as a Student in West Germany 1965 to 1967 and crossing to East Germany for one day visit. In my West German hostel I met a East German person who was a “Political Prison” by trying to cross over the boarder. He was shot & had lot of scars on his body due to shooting. During 1960’s West German Government periodically pay sum some money to buy over these East German Political Prisoners. My friend also one of these lucky prisoner who was taken over by West Germany at the boarder at night time. After settled down in West he was planning to smuggle his wife & daughter through one of the Eastern European country. I am not sure whether he was successful in his endeavour as I returned to Sri Lanka.
My grandfather was British Army Capitan and I still remember his encounters related with British Officers. Grandfather was invited to 1948 independence celebration, I still remember he was polishing his army shoes & ironing the uniform for the event. Yes of course they are real gentlemen & honest people when comparing to present day politicians & public officers.
I was a successful businessman in Colombo, now 77+ years now living in Australia after wind-up everything in Colombo as my children were not willing to return after their studies in Australian Universities.
When recollect my childhood home town in Ratnapura District, schooling at Ananda College and business life we enjoyed in Colombo feel very much regret & sad for the present status our mother country.
February 19th, 2018 at 11:40 am
dhane, you said,
“I was a successful businessman in Colombo, now 77+ years now living in Australia after wind-up everything in Colombo as my children were not willing to return after their studies in Australian Universities.When recollect my childhood home town in Ratnapura District, schooling at Ananda College and business life we enjoyed in Colombo feel very much regret & sad for the present status our mother country.”
This is the TRAP that ENSNARES our best and brightest, as we send our children abroad for studies and whatever! Many expatriates have the same SORROW and feeling of LOSS trapped to live in and enrich the soil of some far-off land away from where they grew in Mother Lanka.
Mother Lanka is the LOSER, with those who can assist and develop the country leaving its shores in droves …. FOREVER …. and she sheds copious tears at her LOSS of her beloved sons and daughters.
I myself have made the OPPOSITE DECISION, to RETURN to my Motherland after living many decades abroad, to live out my life with my family, my friends and my growing tribe of adopted children, and a committment to use all that I know and deploy all that I have for the BENEFIT of Sri Lanka and its People.