තේජා ගොඩකන්දෙආරච්චි

මම මගේ කාමරයේ කවුලුවෙන් පිටත බලා හිඳිමි. දෑස මානයේ පෙනෙන්නේ ගෙවල් යායකි. මේ රටේ, අප රටේ මෙන් පර්චස් වලින් ඉඩම් වපසරිය ගැන කතා කිරීමක් නොවන නමුත්, දැනට ගෙවූ ජීවිත කාලයෙන් 6/7 ක් ම වාගේ ගෙවා ඇත්තේ මා උපන් රටේ බැවින්, මේ ඉඩම් කැබැල්ලක ප්‍රමාණය පර්චස් 10 ක් හෝ වැඩිම වුනොත් 15 ක් බව නිවැරදිව අනුමාන කල හැකිය. නමුත් මෙහි ගෙයක් සැලසුම් කිරීමේදී තම සිතැඟි පරිදි නොව, පලාතේ පාලන අධිකාරිය විසින් සපයන උපදෙස් අනුව එය සිදුකල යුතු බැවින් ඒ කුඩා ඉඩකඩ තුල ඉදිරිපස හා පසුපස ගෙවතුද ඉතිරි කරමින්, පුද්ගලයෙකුට නිස්කලංක ජීවිතයක් ගෙවීම සඳහා අවශ්‍ය වන අංගෝපාංග සහිතව නිවෙස් ඉදිවී ඇත. ඒ ඒ ප්‍රාදේශීය පාලන අධිකාරිය මගින් විෂය පිලිබඳ විශේෂඥ දැනුමක් ඇති පිරිස් යොදාගෙන මනාව සිදු කරන නගර සැළසුම්කරනය හේතුවෙන් මනාව නඩත්තු කෙරෙන මංමාවත්, දෙපස වැවූ ගස් ආදිය සහිතව ප්‍රදේශයේ පැතිර ඇති පියකරු පෙනුම නිසා, තමන්ගේ ප්ලෑනට ගෙවල් සැළසුම් කරන්නට නොදීම පිලිබඳව කන් කෙඳිරි ගාන කිසිවෙකු මෙහි නැත. තම නිවසේ යම් කිසි වෙනස්කමක් කරන්නට අවශ්‍ය නම් පාලන අධිකාරියේ අනුමැතිය වුවමනා වෙයි. නමුත් වැදගත්ම දෙය නම් මේ අනුමැතිය තමන් දැන හඳුනන දේශපාලකයෙකු ලවා දෙන ටෙලිෆෝන් පණිවුඩයකින් හෝ අදාල නිළධාරියාට යමක් අතමිට මෙලවීමෙන් හෝ සිදු කරගත නොහැකි වීමයි. මන්ද ඒ නිළධාරීන් හා දේශපාලකයන්ද එම නීතිවලට හිස නමන නිසාය.

ප්‍රධානම දෙය කසල බැහැර කිරීමේ ක්‍රමවේදයයි. මේ රටවල මිනිසුන්ගේ ජීවන ක්‍රමයට අනුව ඒක පුද්ගල කසල උත්පාදනය ඉතා ඉහලය. මෑතකදී කල ගණනය කිරීමකට අනුව වැඩි ආදායම් ලබන රටක් ලෙස එක පුද්ගලයකු නිසා උත්පාදනය වන කසල ප්‍රමානය දිනකට කි. ග්‍රෑ. 1.29 කි. මේ රට අපේ රට මෙන් සිව් ගුණයක් විශාලය. නමුත් ඊට සමානුපාතිකව ජනගහනයද අප රටේ මෙන් සිව් ගුණයක් වේ. ශ්‍රී ලංකාව අයත්වන කාණ්ඩයට අනුව එ්ක පුද්ගල කසල ඉපැයුම දිනකට කි. ග්‍රෑ. 0.41 ක් පමන වේ. මේ රටවල ජනතාවගේ ජීවන රටාවට අනුව මේ කසල, උත්පාදනය වේ. සකස් කර ඇසිරූ නිමි ආහාර, බිත්තර, මස්, මාලු, එලවලු ආදී සෑම සියලු දේ සඳහා ඇති ඇසුරුම්, බහුලව ඇති ටින් ආහාර, ඉවතලිය හැකි පිඟන්, හැඳි, කෝප්ප අධික ලෙස භාවිතය මේ කසල සඳහා හේතු කාරකය. ගම්බද නගරබද කියා වෙනසක් නැතිව වයස 3, 4 පමන වනතුරු දරුවන්ට දින පතා අන්දවන පැම්පර්ස් මෙන්ම මහලු පුද්ගලයන්ට සෞඛ්‍ය සේවාවන් ඔස්සේ සපයන අනිවාර්ය දෛනික සනීපාරක්ෂක පැලඳුම්ද මේ කසල ගොඩවල් දිනපතා වර්ධනය කරයි.

මේ ප්‍රදේශයේ සිටින බහුතරයක් ජනයා ඉහත විස්තරකල ආකාරයේ ආහාර හෝ අනිකුත් දේ පරිහරණය කරන අය බව පැහැදිලිය. නමුත් මේ ප්‍රදේශයේ මාර්ග අයිනේ කසල බෑගයන් තබා එක කුණු කැබැල්ලක් දක්නට නැත. එසේ වී ඇත්තේ වර්ගීකරණය තුලින් කසල බැහැර කරන ක්‍රමවේදයට ජනතාව හැඩ ගස්වා ඇති නිසාය. මේ කසල වර්ගීකරණය තුල අදාල පරිදි කසල ප්‍රතිචක්‍රීකරනය සහ පරිසර හානිය අවම වන පරිදි අනිකුත් කසල විනාශ කිරීම පිලිබඳ මනා සැලසුම් සහගත ක්‍රමවේදයන් ඒ ඒ ප්‍රාදේශීය පාලන අධිකාරීන් හරහා ක්‍රියාත්මක වන නිසාය. මෙහි ඇරඔුම නම් මනා නගර සැළසුම් ක්‍රමයක් මගින් ජනාවාසවලින් ඈත්වූ කසල එක්රැස් කරන මධ්‍යස්ථාන පිහිටුවා අඛණ්ඩව මේ ක්‍රියාවලිය කරගෙන යාමයි. අද දෙරණ 24/4/2017 ප්‍රවෘත්ති ප්‍රකාශය අතරතුර අප දුටු බණ්ඩාරගම නගරය පිලිබඳ තොරතුරු දුටු විට අවශ්‍යතාවයක් ඇතිනම් නම් අප රටේද මෙය ක්‍රියාවට නැගිය හැකි බව පැහැදිලිය.

මේ නගරවල එක තැනකවත් ”මෙහි කුණු දැමීම තහනම්” යන අර්ථය රැගත් දැන්වීම් පුවරු දක්නට නැත. ඉන් අදහස් වන්නේ ඒවා අමුතුවෙන් කියන්නට දෙයක් නැති තැනට ජනතාවගේ ඇති හැඩගැස්මය. කසල වර්ගීකරනය සඳහා වෙනස් පාටවලින් යුතු කසල බඳුන් බදා දී තිබේ. ප්‍රතිචක්‍රීකරනය කල හැකි ද්‍රව්‍ය සඳහා කොළ පැහැ බඳුනක්ද, අනිකුත් අපද්‍රව්‍ය සඳහා අලු පැහැ බඳුනක්ද වේ.  මෙම කසල සතියකට වරක් මාරුවෙන් මාරුවට රැගෙන යන අතර වසරක් අවසානයේදී මීලඟ වසර සඳහා ඒ කසල එකතු කරන කාල සටහන වර්ණයෙන් මුද්‍රිත රූප සටහන්ද සහිතව සෑම ගෘහ ඒකකයකටම ලබාදේ. මෙහිදී ප්‍රතිචක්‍රීකරන බඳුනට යා යුතු කසල රූ සටහන් අදාල කසල බඳුනේ උඩ පියනේ නොගැලවෙන පරිදි අලවා ඇති නිසා භාෂාව නොදන්නා අයෙකුට වුවද නිවැරදිව තොරතුරු වටහා ගත හැක. එමෙන්ම ඉවත දැමීමට ඇති ඇසුරුම් ප්‍රතිචක්‍රීකරනය කල හැකි නම් ඒ සඳහා (නිර්මාණය වූ පොදු) ලාංඡනයක් එහි මුද්‍රණය කර ඇත. කල යුත්තේ අදාල දින උදෑසන රෝද සවිකර ඇති ආදාල කසල බඳුන නිවස ඉදිරිපිට මාර්ගය අයිනට තල්ලු කර දැමීම පමනි. දහවල් 12 වන විට නවීන අංගෝපාංග සහිත ලොරි කිහිපයක් මගින් කසල රැස් කරගෙන ගොස් අවසන්ය.

මේ ක්‍රමවේදය වඩාත්ම සිත් ගන්නාසුලු එකක් වන්නට බලපානු ඇතැයි මට හැඟෙන කාරණා කිහිපයක් තිබිනි. පලමුව කසල බැහැර කිරීමේ කාර්යභාරය රටේ ඇති මුල්ම ප්‍රමුඛතාවයක් බවට පත්ව තිබීමය. කසල ගොඩ ගැසීම තුල පරිසරයට වන හානිය සහ එමගින් මිනිස් හා සත්ව ජීවිතවලට, සෞඛ්‍යයට සිදු කරන හානිය ගැන සිතනවිට මේ ප්‍රමුඛතාවය ගැන අමුතුවෙන් සිතන්නට දෙයක් නැත. රටක පැවැත්මට එය එතරම්ම වැදගත්ය. ශ්‍රී ලංකාවේ මේ හානිය ගණන් බැලීමක් කිසිදා සිදුවී ඇතිද? මනා කසල කලමනාකරනයක් මගින් සෞඛ්‍යමය හා පාරිසරික වශයෙන් සිදුවන ධනාත්මක වෙනස ඔස්සේ ඉතිරි වන මුදල් කන්දරාව, කසල කලමනාකරන වැඩසටහනකට වැයවන මුදලට වඩා අති විශාල වේ. එහිදී පරිසරයේ ඇතිවන පිරිසිදු බව තුල මූල්‍යමය ලාභය ඉක්මවා ජනතාවගේ සිතට කා වැදෙන ප්‍රසන්න, සැහැල්ලු මානසිකත්වය මගින් යහපත් සමාජීය වෙනසකට මග පාදනු ඇත.

එමෙන්ම මෙහි කසල යනු නිකම්ම ‘කුණු‘ නොවේ. සමහර කසල ප්‍රතිචක්‍රීකරනය කල හැකිය. අනිත් කසල යනු අපේ පැවැත්ම සඳහා උපකාරී වූ ද්‍රව්‍යවලින් ඉතිරි වන කොටස්ය. කසල එකතු කිරීම පහත් රැකියාවක් නොවේ. ඔහුට හෝ ඇයට නිකම්ම ‘කුණු ලොරියේ ඩ්‍රයිවර්‘ හෝ ‘කුණු අදින අය‘ කියා තුට්ටු දෙකට දමා සලකන්නේ නැත. කුණු ටික වෙලාවට නොඇද්දොත් සිදුවන අවුල දන්නා නිසාම එම සේවයට නිසි සැලකීමක් හා ගෙවීමක් ලැබේ. විශේෂයෙන් මේ සඳහා යොදා ගන්නා නවීන තාක්ෂණය මගින්, නිළ ඇඳුම් මගින් මේ තත්වය යහපත් කර ඇත. එතැන ආකල්පමය වෙනසකද, භෞතිකමය වෙනසකද සංකලනයක් ඇත. එබැවින් ඒ තුල කිසිවෙකුට මදි පුංචිකමක් නොදැනේ. මෙම ක්‍රමවේදයේ කොටස්කරුවන් සියල්ලෝම නිසි ලෙස ක්‍රියාත්මක වන යන්ත්‍රයක, නිවැරදිව පිහිටුවාලූ උපාංග බඳුය.

අප රටේ වත්මන් තත්වය සලකා බලයි නම් මෙම වරදේ අඩක් ජනතාව විසින් භාරගත යුතුය. මන්ද තමන්ට වර්ගීකරනය කල හැකි කසල ප්‍රමානයවත් එසේ කරන්නට වැඩි දෙනෙකු නොපෙලඹේ. සියලුම කසල එක මල්ලක දමා, ගැටගසා රෑ වෙන්නට ඉඩහැර කොතැන හෝ පාරක් අයිනට නැතිනම් අනුන්ගේ හිස් ඉඩමකට විසි නොකරනවායි කට හැර කියන්නට හැකි කීයෙන් කී දෙනාටද? පෙරහරක්, උත්සවයක්, පෙලපාලියක් අවසානයේ යකුන් නැටූ පිටියක් සේ දිස්වන භූමිය පිලිබඳ වගකීම භාරගත යුත්තේ ජනතාවටත් වඩා සංවිධායකයින්ය. දියඇල්ලක් අවට හෝ වැව් පිටියක් කසල වලින් හැඩිකොට යන්නෝ හෙටක් ගැන නොසිතන ඉතාම ආත්මාර්ථකාමී මිනිසුන්ය. වෙනෙකක් තබා ශ්‍රී පාද වන්දනා සමයේදීවත් පෙනෙන්නට ඇති කසල බඳුන්වලට නිසි පරිදි කසල බැහැර කරන බවක් දකින්නට අමාරුය.

මේ රටේද එසේ කැලි කසල වැපිරූ ප්‍රදේශ දක්නට නොලැබෙනවා නොවේ. නමුත් අවාසනාවකට එවන් පෙදෙස්හි ජීවත් වන වැඩි දෙනෙක් විජාතිකයෝය. එය කෙතරම් බරපතල තත්වයක්ද කිවහොත් ඔබ වෙම්බ්ලි උමං දුම්රිය ස්ථානය අසල බස් නැවතුමට ගියහොත්, එතැන තාප්පයේ ලියැවුනු පින්තූරයක්ද සහිත දැන්වීමකි. ‘බුලත් කා කෙළ ගසන්න එපා‘ යනු එහි අර්ථයයි! සිතන්න. ලන්ඩන් නගරයේ බුලත් කා කෙල ගැසීම? ඒ පෙදෙසේ වැඩිපුරම ගැවසෙන්නේ කවුදැයි දන්නෝ දනිති.

මේ පරිසරයේ අපිරිසිදු බව ගණනකට නොගැනීමද, නොසැලකිලිමත් බවද, ආත්මාර්ථකාමී බවද, බුද්ධියේ යම් නොමේරූ බවක්ද? මේ ගැන සිතනවිට කසල බැහැර කිරීම හා සම්බන්ධ ජානමය පෙලඹවීමක් ඇත්දෝ කියාත් සිතේ.

කසල කලමනාකරනයේ ලා රජයක් විසින් ගතයුතු වගකීම නොකිවමනාය. නමුත් මීතොටමුල්ලේ සිදුවූ ඛේදවාචකයේදී ඒ අතට මේ අතට චෝදනා කරමින් සිට පලක් වේද?  තමා උපදවන කසල කොතැනකට හෝ තල්ලු කර දමා නිදහස් වන්නට පුරුදු වූ රටවැසියාගේ සිට, ගොඩගැසෙන කසල, ඒ අවට සිටිනා ජනතාව හෝ සත්වයින් ගැන තුට්ටුවකට මායිම් නෙකර කොතැනකට හෝ පටවා යවා අතපිසදා ගන්නට පුරුදු වූ දේශපාලකයින්ද මේ පවට අඩු වැඩි ලෙස වගකිව යුත්තෝය. මීතොටමුල්ල කසල කන්දට එරෙහි ජනතා සංවිධානයේ කැඳවුම්කරු වන කීර්තිරත්න පෙරේරා අසූව දශකයේ මුල් භාගයේදී මීතොටමුල්ලට පදිංචියට පැමිනි පසු ඒ ප්‍රදේශය ගැන දැනකියාගත් දේද, අත්දුටු දේද ඇතුලත් ලිපියක් අප්‍රේල් 23 වන ඉරිදා ලක්බිම පුවත්පතේ පලව තිබිනි. කොහේවත් තිබූ කසල වෙල්යායකට පටවා එය කුණු කන්දක් කල දේශපාලකයෝ මීට මුලින්ම වගකිව යුත්තෝය. ඒ 1989 දීය. මේ ක්‍රියාවේ භයානකකම සහ අදූරදර්ශීබව දුටු ආචාර්ය අජන්තා පෙරේරා ඇතුලු කසල කලමනාකරනය ගැන දැනුමක් තිබූ විද්වතුන් මේ අපද්‍රව්‍ය අපහරණය ගැන රජය මෙන්ම ජනතාවද දැනුවත් කරන්නට තම උපරිම උත්සාහය යොදන්නේ 90 දශකයේ මැද භාගයේ සිටය.

අද, එනම් අප්‍රේල් 24 දා අපූරු ප්‍රවෘත්තියක් දුටුවෙමු. ඒ කසල කන්ද ගැන විමර්ශයක් කිරීමට ජපානයෙන් පිරිසක් ගෙන්වූ පුවතකි. මේ අමනෝඥ දේශපාලකයින් අප රටේ උගතුන් ගැන මොනවා සිතාගෙන සිටිත්ද? කුණු කන්දක ආකාරයට ගොඩ ගැසිය යුතු බවට මේ ජපන් විද්වතුන් නිගමනය කල බව මහ ලොකුවට ප්‍රවෘත්තිවලටත් කීය. මේවා ගැන කියන්නට දේ ඇතත් කට පියාගෙන සිටින්නේ කට ඇර පලක් නොවන බැවිනි

පෙනුන හැටියට එය අපේ සම්පත් අනන්තවත් තිබියදී පිටරටින් ගෙන්වා කරන ලද තවත් නිස්කාරණ වියදමකි. ජපානයට හෝ වෙනත් රටකට ගොස් ඝන අපද්‍රව්‍ය කලමනාකරනය ගැන උගෙන, පුහුණුව ලද උගතුන්ද, නගර සැලසුම්කරනය පිලිබඳ උගතුන්ද, පරිසර ඉංජිනේරු විද්‍යාව උගත් පිරිස්ද අප රටේ හිඟයක් නැත. එමෙන්ම විවිධ රාජ්‍ය නොවන ආයතන සහ ජාත්‍යන්තර මට්ටමේ ස්වභාව සංරක්ෂණ ආයතන හරහා මේ දැනුම සමාජයට බෙදා දෙන්නට, මේ ගැන රජය හා එක්ව කටයුතු කරන්නට උත්සාහ කල අයුරු ඕනෑ තරම් උදාහරණ ඇත. නමුත් අද කුණු කන්දේ ඛේදවාචකය ගැන හඬා වැලපෙන මාධ්‍යයන්ට කීර්තිරත්න පෙරේරලා තම ප්‍රශ්නය ගැන වගකිවයුත්තන්ට දන්වන්නට ගොස් ඔලු පලාගත් කාලයේදීවත් මේ වැනි වැඩසටහන් ගැන වැදගත් බවක් නොතිබිනි. බණ්ඩාරගම, තිස්සමහාරාම වැනි ප්‍රාදේශීය සභාවල සිදුවූ හොඳ වැඩ, හොඳ වැඩ ලෙස ඔවුන් දකින්නේ දැන්ය. හරි නම් මෙවැනි ප්‍රාදේශීය සභාවලට හා එවැනි කාර්යභාරයක් ඉටු කිරීමට දායක වන අයට අගය කිරීම සහ දිරි ගැන්වීම සඳහා යම් ප්‍රදානයක්වත් රජයෙන් ලබා නොදුනි. මේ පුවතේ හොඳම කොටස නම් ඒ ගැන කතා කරන්නේ එම ප්‍රාදේශීය සභාවල ‘හිටපු‘ සභාපතිවරුය. මේ ගැන කුමක් කිවයුුතුද? වසර 2 ක් තිස්සේ පලාත් පාලන ආයතන අක්‍රීයය.

නමුත් අවාසනාවට අපේ දේශපාලකයන්ට ඇත්තේ වෙනත් ප්‍රමුඛතාවන්ය. තරගයට මෙන් අලුත් අලුත් මාදිලිවල අධි සුඛෝපභෝගී වාහන ගෙන්වීම අද පෙනෙන්නට ඇති ප්‍රධානතම ප්‍රමුඛතාවයයි. රට සවාරි ගැසීමට අගමැති හා ජනාධිපති ප්‍රමුඛතාවය දී ඇති බව පෙනේ. තම මිනිපිරියගේ පලමු උපන්දිනයට ලක්ෂ ගණනක් වැයකර සාදයක් පවත්වා දරුවාට රුපියල් කෝටි 4 ක බෙන්ස් කාර් එකක් තෑගි දුන් හිටපු නියෝජ්‍ය ඇමතිකෙනෙක් ගැනද සඳහන් විය. ඒ රාජපක්ෂ රජයේ හිටපු ගුවන් සේවා අමාත්‍ය ප්‍රියංකර ජයරත්නය. එයා ලංකා ආයතනය විකුණා දමන්නට සිදු වන්නේ ඇයිද කියා දැන් පැහැදිලිය. හොඳම දේ ඔහුව මේ රජයෙනුත් පිලිගෙන තිබූ අතර ඔහුටම එපාවී යලි අනිත් පිලට පනින විට ආදරෙන් පිලිගන්නට ඔවුනුත් සැදී පැහැදී සිටීමය. අප රටේ දේශපාලනය එයාකාරය. පාසලේ වහල දරුවන්ගේ ඉහට කඩා වැටෙද්දී දරුවන්ට අඩුව ඇත්තේ ටැබ් එක පමනක් බව අධ්‍යාපන ඇමතිවරයා සිතා සිටින අයුරක් පෙනෙන අතර ගුරුවරියන්ගේ සාරිය මෙන්ම පාසල් නිළ ඇඳුමේ පාටද ඔහුගේ සිතට වද දෙන තවත් ප්‍රමුඛතාවන්ය.

පටු පාරකට තාර ඇතිරීම බඳු ඉතාම සුලු කාරණාවලට පවා උත්සව පවත්වන්නට පෙලඹී සිටීම තුල ඒ සඳහා වැය වන මුදල් කන්දරාව ගැන කිසිවෙකු කවදා හෝ ගණන් බලා ඇත්ද? මේවා යෙදෙනු ඇත්තේ අමාත්‍යංශයක හෝ පලාත් සභාවක හෝ පලාත් පාලන අධිකාරියක ‘අනෙකුත් වියදම්‘ (Miscellaneous expenses) ලෙසය. රුපියල් ලක්ෂය, ලක්ෂ දෙක (ලක්ෂයෙන් දෙකෙන් බේරුනොත් එය ලොකු දෙයකි) ආදී වශයෙන් මුදලින් ගණන් බැලිය හැකිවා මෙන්ම මීට සහභාගී වන ජනතාවගේ වැයවන කාලයද ගත් කල වසරකට කෙතරම් ප්‍රමානයක් වැයවනු ඇත්ද? ශ්‍රී ලංකාවේ අති සුඛෝපභෝගී පාර්ලිමේන්තුව නඩත්තු කරන්නට යන වියදම තවත් එකකි. තම කුඹුරේ අලුත් සහල් ජයසිරි මහ බෝධියට පූජා කරන්නට ජනපති කටයුතු කලේ රජයේ මුදලින් රාජ්‍ය උත්සවයක් පවත්වමිනි.

මෙවන් කොහෙත්ම අත්‍යවශ්‍ය නොවන වියදම් හා මුදල් නාස්ති කිරීම් කෙරෙත්දී යටපත්ව ගියේ දිවයිනේ වඩාත්ම ප්‍රමුඛතාවය දියයුතු ප්‍රශ්නයයි. කිසිදු සැළසුමකට නැතිව ඔහේ කසල ගොඩ ගසන්නට ඉඩහැර, එසේ ගොඩ ගැසුන කසල කන්ද, ඒ යට ජීවත් වූ අහිංසකයන්ගේ හිස මත කඩා වැටුන පසු හදිසියේ නින්දෙන් අවදි වූවාක් මෙන් කසල දමන අයට දඩ ගැසීම හෝ සිරගත කිරීම තුල මේ ප්‍රශ්නය විසඳිය හැකිද? තමන් දේශපාලකයෙකු ලෙස විඳින සුඛෝපභෝගීත්වය මඳක් කැප කරයි නම් එම මුදලින් මේ කසල ප්‍රශ්නය විසඳන්නට හැකි වනු ඇත. එතුලින් ලබන ප්‍රතිලාභ තුල මෙයට වඩා යමක් ඔවුන්ට මෙන්ම ජනතාවටද ලැබෙනු නියතය. මෙය කිරීමට අපහසු නොවන්නේ රටේ තිබෙන පාලන ව්‍යූහයන් නිසාය. මේ වගකීම පලාත් මට්ටමේ හා ප්‍රාදේශීය මට්ටමේ පාලන ආයතනවලට නිවැරදිව භාර දෙනවා නම් කසල ප්‍රශ්නයට විසඳුම් සෙවීම අපහසු නැත. අවාසනාවකට මේ පාලන ආයතනවල නියෝජිතයන් නිකම්ම මහජන මුදලින් නඩත්තු වන සුදු අලි බවට පත්ව සිටිති. මීට හොඳම උදාහරණය මාස කිහිපයකට පෙර බදුල්ල නගර සීමාවේ වූ කසල කන්ද නිසා ඇතිවී දුමාරයකින් නගරය වසාගත්විට පලාත් මහ ඇමති ඇතුලු දේශපාලක රැල හැසිරුන ආකාරයයි.

එදා කසල කන්දට යටව ජනතාව කොටසක් පණ අදිත්දී අපේ මැති ඇමතිලා චාරිත්‍ර ප්‍රකාරව නව වසරේ හිසතෙල් ගා ගත්හ. එය ආගම හා සංස්කෘතිය මත පදනම් වූ උත්සවයකි. පන්සල්වල චාරිකා කරමින්, මහනායකවරු හමුවේ වැඳ වැටෙමින්,  පිරිත් නූල් කැටි අත්වල ගැට ගස්වා ගනිමින්,  බුද්ධාගම දිවි හිමියෙන් රකින බව කියන දේශපාලකයින්ගේ ව්‍යාජ රඟපෑම කුමක්ද කියා සැවොම දනිතත් ජනතාව සැමදා ඔවුන්ට රැවටෙති.

ඊ ලඟ ප්‍රශ්නය? දැන් ඉතින් ප්‍රශ්නය ඇතිවූ විගස ‘අපි අරම කරනවා, මෙහෙම කරනවා‘ කියා කෑ ගැසුවත් තව සති දෙක තුනක් යන විට මේ ප්‍රශ්නය බහුතරයකට අමතක වනු ඇත. මේ ගැන කැට තබා පැවසිය හැකි පිරිසක් සිටිති. ඒ මිරියබැද්ද හා අරණායක නාය යාමෙන් මෙන්ම කොස්ගම සාලාව යුද හමුදා අවි ගබඩාව පිපිරීම නිසාද විපතට පත් ජනතාවයි. තව සතියකින් මැයි දිනය එලඹෙනවිට තව උණුසුම් පුවත් මැවෙනු ඇති අතර ඒ තුල මේ කසල ප්‍රශ්නය යට යනු නියතය. මැයි දින සැමරීම අවසානයේ හිස්වන රැස්වීම් භූමි දෙස බැලූ කල්හි මේ කතාවේ සත්‍යතාවය ඔප්පු වනු ඇති.