Why did the LTTE fail? Thamilini’s answers
Posted on September 3rd, 2016
M.S.M Ayub Courtesy The Daily Mirror
he defeat in 2009 of the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE) which had overrun many huge military bases in the north and the east for over two decades would definitely have puzzled many in Sri Lanka as well as in other countries.
It was an organisation that had overrun the Elephant Pass Army camp complex killing the majority of its 11,000 soldiers in April 2001.
Only around 250 out of around 1,500 soldiers were able to escape when the LTTE launched a surprise attack on the isolated but heavily fortified Mullaithivu Army Camp in June 1996.
It rolled back the 18 month long military operation, the Operation Jayasikuru involving more than 30,000 soldiers in 1998.
What then really happened to the world’s only guerilla movement that had all three military branches, the Army, the Navy and an ‘Air Force?
This was the question Subramaniuim Sivakami alias Thamilini, the women’s political wing leader of the LTTE had attempted to answer in her 268 page autobiography.
One of the outfit’s strong critics and former EPDP Parliamentarian Nadaraja Ramesh, who was assassinated by still unidentified gunmen in the late 1990s once in the heyday of the LTTE wrote in Thinamurasu, the then highly popular Tamil weekly, he was editing that it would be difficult for one to attribute the successes of the LTTE, if he or she tried to paint every action of the organisation in black.
The essence of Thamilini’s book contends on the other way around-if everything was rosy on the part of the LTTE one would not be able to explain its defeat.
She had put this point in the very preface of the book.
I have questioned myself as to why I should write this. Only one answer has been pushing me to write. I must tell a truth that is still stuck in my throat to the people, whom I love as I love my very soul. Our struggle which was conceived in order to win the political aspiration of a race had been built on the sacrifices of hundreds of thousands of lives. What then ended it up in zero? This is the 
question that is being posed by the world that was shaken by
that defeat.”
Hence, it is natural for her autobiography to become critical of major decisions by Velupillai Prabhakaran, the leader of her organisation and earn the wrath of those who blindly love that leadership.
However, even while criticising her leader for his decisions and attitudes that had led to the loss of thousands of lives of her colleagues as well as ordinary people and to the immense hardships that the people had to face, she had not lost her affection and respect to him.
Thamilini and her husband Mahadevan Jeyakumaran had expected the repercussion of her criticism of the LTTE leadership to be highly unwelcome.
Jeyakumaran in his preface to the book says I gave her the assurance that even if she was banished from the community after being criticised for telling the truth, I would be prepared to share that punishment.”
They were correct. The Tamil politicians including the leaders of the Tamil National Alliance, who were present at her funeral last year were not to be seen when her autobiography was released in Kilinochchi a few months later.
Although it was called an autobiography the book mainly covers her life in the LTTE, only with a very brief reference to her childhood.
Having acted as a propagandist of the organisation for over 16 years, Thamilini seems, through her book, to have had a very strong language command with an eloquent flow in expressing herself.
Many factors such as antagonising India, Tamil and Sinhalese intelligentsia and Muslims by the LTTE, exposure of the organisation’s unreliability to the world during the peace talks with the Ranil Wickremesinghe Government, which led to the proscription of it in more than 25 countries, a unique political-military combination on the part of the Government, destruction of LTTE ships by the SL Navy with the help of foreign intelligence and the moral decay within the rank and file of the LTTE among others contributed to the defeat of the organisation.
Many of these situations had been created as a result of the peace talks and the ceasefire. However, Thamilini had dealt only with one of these aspects, the moral decay, in her book that contributed to her organisation’s downfall.
She mainly criticises her leader for his decision to conscript young Tamil boys and girls as rebels and sending them to the battlefront without proper training.
She says that there was a time during the last phase of the war when the organisation had stooped to the level of satisfying itself with the ability of a person to just pull the trigger of a gun before he was sent to the battlefront
My stand is that the most important among the worst decisions taken by leader Prabhakaran was the one to conscript youth by force,” she says and adds in another page
When the organisation arrived at the decision to conscript in order to increase the man power, people began to see another devilish face of
the organisation.”
In many places in the book she had compared the plight of the people, who had been trapped in the horrific effects of the war with the professed aim of the struggle and questions herself as to whether the people deserve the plight. When explaining the situation after the security forces recaptured Kilinochchi, the administrative capital of the LTTE in January 2009, she says:
I was extremely distressed by the plight and the deaths of the people that had been unfolding before our own eyes. The blood of the people in whose name we set out to fight had been flowing like a river. I could not appease my mind with any of the justifications of the war we had been engaging in. I in fact hated the armed struggle in that situation.”
Thamilini’s writing skill is clearly manifested in her reading of her own self in so many places of the book.
I felt as if a sense of prestige and arrogance creeping into me when I first wore the LTTE’s striped military uniform and the shoes” She had told. It seems to be a very honest self criticism.
On the day Prabhakaran’s body was found on the bank of the Nandikadal lagoon, Thamilini was in the custody of the Army with whom some Tamil youth had been collaborating in identifying the frontline Tigers.
She says A Tamil youth brought the day’s newspapers and showed us some pictures in it. They were the pictures of the leader who had then been killed.
Your leader has died, all cry,” he shouted while crying mockingly. A sudden noise that rose from among the detainees subsided immediately and abruptly.
It is extremely difficult to explain the situation where we tried to pretend that we did not hear what we heard about the death of the man, whom every militant had firmly enshrined in his or her heart as a 
respected brother, a loving father and the god present before his or her own eyes and whose words were taken as a divine command and followed.”
Thamilini explains an incident where she had been sent for a medical checkup carried out by a young judicial medical officer while she was in the custody of the CID in Colombo.
The young lady doctor told me in broken Tamil ‘killing life is a sin. This world is very beautiful. Why have you been a terrorist for so long? Learn to love the lives in future.”
Her advice extremely touched me. Was I a militant or a terrorist? I was pondering as to what basically made me a militant as well as a terrorist. It was the politics. It was the politics that taught us that the gun would bring us freedom. It was the same politics that branded me as a terrorist. I was brought up as one who loved the lives of others during my childhood. It was the belief that I would be able to protect the future of the people that pushed me into the struggle. But I have been responsible for the deaths and destructions carried out in the name of freedom. It is a treachery against my conscience to deny or conceal it.”
Thamilini’s narration about these three incidents points as to how serious and vivid she was when she reads her own self.
One might say that the autobiography of the women’s political wing leader of the LTTE was one-sided. As a rehabilitated former LTTE cadre, she might have had restrictions for the book to be one-sided. But that wouldn’t prevent one from accepting the facts explained in the book as facts. It might be a clear picture of one of the two sides. Besides, the once mighty LTTE had been decimated. As Thamilini says it wouldn’t have happened had everything on the part of the outfit been perfect. It is definitely food for thought.
– See more at: http://www.dailymirror.lk/115155/Why-did-the-LTTE-fail-Thamilini-s-answers#sthash.4N5IDdJV.dpuf
September 3rd, 2016 at 5:37 pm
Some are not true. Obviously a former terrorist would not know the whole story of what was going on.
LTTE was proscribed in 32 countries not because it disrupted Ranil’s peace process but because it killed Lakshman Kadirgamar. USA and India had proscribed it more than a decade earlier.
Foreign intelligence was received by the Sri Lanka navy only on the destruction of 3 LTTE ships. Navy and air force destroyed more than 28 LTTE ships and captured more than 4. No foreign intelligence was received.
Sri Lanka changed the military strategy in 2006 from a previous land capture strategy to a kill rate strategy. Since Tamils are a minority the higher concentrated kill rate of LTTE terrorists made it unsustainable within the Tamil community to keep the fighting cadre at optimal levels. More forcible recruitment meant more resistance from Tamil people. Out of desperation LTTE relied more on child soldiers and women which further weakened it. On all previous Eelam wars, LTTE had a breather every 30 months at most. Rajapaksa allowed no such breather so no chance of regrouping. Air force was strengthened. Air sorties in previous Eelam wars was only about 25 a year whereas in Eelam War 4 it was more than 400 a year. Heavy use of MBRLs also helped. Younger hands-on operational commanders were empowered by Gotabhaya against an ageing LTTE leadership.
Weapons from China, Pakistan and Israel also helped enormously.
Not giving any political solution to Tamils also helped. That forced LTTE to keep fighting till extinction as it had no hope of appeasements.
Thamilini has done a great service to the Tamil community after she stopped fighting especially in writing this book. But credit must go where it is due and the fallibility of a future minority armed group must be acknowledged very clearly. Sri Lanka must use the higher kill rate strategy in all future wars against any minority armed group. It will guarantee victory.
September 3rd, 2016 at 6:08 pm
“Not giving any political solution to Tamils also helped. That forced LTTE to keep fighting till extinction as it had no hope of appeasements.”
Very true. This should be the strategy into the future too. Don’t give them ANY SOLUTION because the is no PROBLEM until they realise that their problems as common to Sinhalese too.
MR too started with wrong strategy of NEGOTIATIONs and ended up with wrong strategy of “reconciliation” and “power devolution”. It is the same strategy this Koti Palanaya carrying on with at a grander scale. He has not changed a bit since he is now thinking he can come back after exposing UNP lies, just to carry on along the same path.
We are back to not ZERO but MINUS now.
September 3rd, 2016 at 7:45 pm
LTTE failed not because their faults but because finally the country called Sri Lanka happened to have a government and armed forces determined to get rid of LTTE.
It is the FAULT of the government that separatism flourish and it is the FAULT of the government terrorism does not end. Right now separatism is thriving and death will follow.
September 3rd, 2016 at 9:09 pm
Why did the LTTE fail?
Simple. Because it tried to swallow more than it could stomach.
The coroner’s verdict – death by asphyxiation.
This is finally what will happen to Viggie.
Mario Perera
Kadawata
September 3rd, 2016 at 11:19 pm
Sri Lanka must use the higher kill rate strategy in all future wars against any minority armed group. It will guarantee victory.-agreed machang
Live & let’s live in United Mother Lanka (NPC(Saiva TE),EPC (Muslim TE) & Other 7PC (Sinhela Lanka) until Eelam war V !!!
September 3rd, 2016 at 11:32 pm
The coroner’s verdict – death by asphyxiation.This is finally what will happen to Viggie.- Again agreed
I hope & pray Our PM sorry CM Viggie won’t make same mistake what Our Thesiya Thalaivar(National leder) VP made it.
eg: swallow bit by bit ( it make take 20 or 25 years) until stomach get larger & larger than go for UD of TE (that mean loose every thing back to zero thats what We Sakkiliya Thamil are doing last 2,000 years(since Dudugamu/Elra time) is different mater) .
September 4th, 2016 at 4:38 am
Until 9/11 americans and the west enjoyed the fruits of terrorism. Until that they were sitting in their armchairs and see
all these poor people getting blown into pieces and suddenly realised it can happened to them as well. Once
they realised this simple truth, some of their beloved terrorists became not so good darlings. That was a turning
point for the terrorists low lives the world over to realise they were not 100% darling any more.
With this background, in Sri Lanka for the first time a Sinhalese came to power by the name of MR. Before that
asinhala alugosuwa (to Sinhalese only) thambi mudiyanse, asinhala alugosuwa (to Sinhalese only) lk porisada,
asinhala alugosuwa (to Sinhalese only) pol pot ponil wickramaSinhalakiller and asinhala one eyed bandit queen
all let the catholic tigers of tamil drealam kill Sinhalese to please the catholic west and their voter base of
traitor tamils, mussies and catholics. Their lame excuse was the catholic tigers were too strong. Simply they
were slapping the terrorist wrists and sacrificing more and more Sinhalese lives inc. Buddhist monks,
forces personnel etc. etc. Why stop it when a Sinhalese cull was going on. Catholic-run UNPatriotics party
even gave weapons, radio stations etc. etc. to help them in their quest to create a catholic country in the
north and east of Sri Lanka. Sinhala modayas never realised this
simple truth. To this day still some Sinhalese morons aren’t convinced.
Once MR came to power, within 18 months so called ‘invincible’ terroists became poodles. MR stopped the 30-year
old conflict in no time and saved hundreds of thousands of lives in both sides. But being a Sinhalese, nobody
gives him credit for that. Catholic run UNPatriotic party and the catholic-run media in Sri Lanka quickly made
him villain and threw hom out of office. Sinhalaya being famous for modayas aren’t just that they proved to be
short-memoried, ungrateful traitors as well in no time.
September 4th, 2016 at 12:47 pm
The LTTE failed because it was a cruel and heartless outfit, even toward their own Tamil people.
The LTTE failed because it caused death and misery to everything they touched.
The LTTE failed because they failed to bring happiness, self respect and growth, to even their own members.
The LTTE failed because they ignored every spiritual Law in the Universe.
The LTTE failed because they were doomed to fail, as non-supporters of LIFE ITSELF.
etc etc.
Thamilini wasted her life with a Terrorist/Fascist outfit. We pity her and others like her. The LTTE has ruined Lanka and brought dishonor and disrepute to a once beautiful island home.
May the Tamil people everywhere now learn a lesson from this dreadful, sad and sorry period.
May they now turn to life supportive activities and GIVE VOICE TO REAL & LEGITIMATE COMPLAINTS LIKE SHELTER, JOBS, EDUCATION geared to jobs, etc. which complaints are similar to what some of the others of Lanka have.
Also, Drop Separatism in every way.
Tell their Tamil Leaders to REVOKE the sick Vadukoddai Resolution (1976 – Eelam through violence).
Then perhaps the Tamil people of Lanka will find lasting peace and happiness.
September 4th, 2016 at 4:26 pm
The LTTE succeeded for 30 years because successive Sri Lankan Governments FAILED IN THEIR FOREMOST DUTY TO PROTECT the people and the nation by allowing the LTTE to GROW without HARNESSING ALL RESOURCES of the country to DEFEAT them in a very short time.
The LTTE made FULL USE of that FAILURE of the Sri Lankan Governments.
If President Abraham Lincoln had half-heartedly confronted the Confederate States in the way these Sri Lankan governments confronted the LTTE, the US Civil War would have gone on for 30 years too!
If the Allies in World War II had not fought that war with the FULL COMMITTMENT of RESOURCES until UNCONDITIONAL SURRENDER of the Axis Powers, WW II would also have gone on for many more years, and perhaps we would be speaking German in Washington DC today, as the “official” language of the US,
As in the case of President Abraham Lincoln, and the Allies in World War II, who were initially caught unprepared to wage an EXISTENTIAL conflict but HAD THE PREPONDERANT EXCESS of RESOURCES over the ENEMY, Sri Lanka had the RESOURCES …. manpower and money …. to TRAIN, EQUIP and GREATLY EXPAND its ARMED FORCES, to both PROTECT its citizens away from the war zobe, and wage war at the battle fronts …. and COMPLETELY OVERWHELM the LTTE within, say, 4 years.
On;ly the VISION, WILL and DETERMINATION was LACKING!
The FAILURE to do GEAR UP to wage war in a way that COMPLETELY OVERWHELMS the ENEMY, was something I recognized 25 years ago and had PLEADED FOR in my writing for decades.
INSTEAD, Sri Lankan leaders opted to DEFEND the civilians and FIGHT the enemy on the CHEAP, allowing safe back areas for the ENEMY to exist, without REJECTING the calls for interminable negotiations orchestrated by Foreign Powers for an abject peace with an enemy dedicated to creating a separate state, GREATLY STRENGTHENING Sri Lanka’s ARMED FORCES, MOBILIZING the SUPPORT and INCULCATING a WILL TO WIN among the citizens of the nation, and ULTIMATELY discharging its FOREMOST DUTY to protect the lives of its citizens and defend the territory of the nation.
It took 30 years of unanswered slaughter, and frequent humiliation of our inadequately supported and led armed forces, with Sri Lanka poised on the edge of disintegration, for Mahinda Rajapaksa and the UPFA government to finally rise up to meet the challenge.
But, IT TOOK FAR TOO LONG for that to happen ….. because we had STUPID, CRAVEN leaders without the VISION, the COURAGE , the WILL and the DETERMINATION to FIGHT BACK in the way that was needed, ignoring the global chorus of naysayers who wanted Sri Lanka to dismantle itself THEIR BIDDING!
That delay to mount an defence CERTAIN to yield victory, extended the war, killed hundreds of thousands of people, destroyed our economy, and the opportunity to progress with the rest of the world.
Even today, the words of those naysayers, intoning that “the LTTE can NEVER be MILITARILY DEFEATED” and “Kilinochchi will be the Stanlingrad ogf the Sri Lankan Army’ , “it will ALL COLLAPSE when the Unceasing Waves hit”, ECHOES in my years!
Even today, the DERISIVE COMMENTS of Bill Clinton about the Banana Republic of Sri Lanka that does not know how to wage war, and feeds its enemy population, RINGS in my years!
It is to the ETERNAL CREDIT of Mahinda Rajapaksa, Gothabhaya Rajapaksa, other leaders of the UPFA government, and innumerable military officers who led the charge, that the war was DECISIVELY WON in a way that brings TEARS OF ENVY to the eyes of Western Military leaders, who are yet struggling to achieve a comparable result to their endless myriad wars across the globe, with all of their high tech resources and military might!
There is a LESSON in this experience, that Sri Lankan political leaders, particularly of the Yamapalanaya government have ALREADY FORGOTTEN!
That is, those who develop a SINGLE-MINDED WILL and DETERMINATION to SERVE the vast majority of the citizens of this nation, and EFFICIENTLY ORGANIZE all the available resources of the nation to that end, will not FAIL against a insurgent REBEL force!
The reverse is also TRUE: Those who do not serve the masses and serve foreign and minority interests alienating the majority, WILL FAIL in the LONG TERM however DETERMINED they are, and should not be deluded by short term successes!
Yamapalanaya government of the minorities, by the minorities, for the minorities ….. ARE YOU LISTENING? Ask not for WHOM THE BELL TOLLS, it TOLLS FOR THEE!
September 4th, 2016 at 4:43 pm
Agree 99% with Ananda USA except I refrain from paying reverence to any politician who failed to carry on the fight, and make the country a law abiding, hard working , honest nation to be an example to the world. We have that potential and tools no other country in the possesses.
As I said, we found a government determined to get rid of LTTE, yes, but we stopped there and changed the direction completely after war. Proof is in the defeat of 2015. Easier to blame it on “Lies of the Enemy” but difficult to hold them responsible. Until we do that how can we come back to proper path again ?
“Live & let’s live in United Mother Lanka (NPC(Saiva TE),EPC (Muslim TE) & Other 7PC (Sinhela Lanka) until Eelam war V !!!” by SA KUMAR says it all. Be it RW, MS, MR , NR , BR, WW , UG this path is FIXED now.
We will have to wait long for a proper Sinhalaya to come up from this deep MUD . Meantime let us keep celebrating useless election victories giving victories to LTTE and ALLAH.
September 4th, 2016 at 5:08 pm
I am of the opinion that the Tamil leaders were/are encouraging their Caste Wars in Sri Lanka, not in Tamil Nadu. In Tamil Nadu, Caste is stated on the birth certificates. INDIA does the Census on a Caste base. Low Caste Dalits have been discriminated against for some 3,000 yrs. Till this issue is resolved, Lanka must have strict laws re illegal migrants, especially from Tamil Nadu. Prabhakaran stated that about a third of the LTTE army was from Tamil Nadu.
Tamil Nadu was the earlier breakaway sub-state of INDIA, and the secessonist movement there was stopped by PM Nehru’s Anti-Secessionist Law of 1963. Since then Tamil leaders of Sri Lanka appear to have intensified the Separatist idea even more.
The Vadukoddai Resolution of 1976 (Eelam through Violence) has been created to mess up Lanka through violence.
Strangely, the 6-A has never been activated, and therefore separatist Tamil leaders have never been taken to Courts.
Reasons for this could be that INDIA constantly interferes on the so called Tamil issue, going to the extent of training the LTTE in Tamil Nadu, and imposing the illegal 13-A on the JRJ govt. in 1987.
As well, Cold War politics have played its part, with past trouble from the JVP since their requests (unemployment & removal of the illegal 13-A), were not properly addressed and the JVP reacted with insurrections.
September 4th, 2016 at 7:22 pm
Ananda brings up a matter that will decide the fate of the nation and the continuation of its military.
With the available knowledge today, I discount the role played by the political leadership as opposed to the civilian (Gotabhaya) and military (Fonseka) leadership. Due to excellent overall leadership provided by Gotabhaya, the political leadership could piggyback on it and got credit for it. No one could distinguish between who was doing what during the war between the two. However, after the war, the political leadership and the overall defence leadership could be seen differently. This was when their true capabilities and intensions came to light.
Disaster best describes the failings of the political leadership standing separate from the defence leadership. Countering UNHRC was completely floundered. Military camps were withdrawn. Terrorists like KP became VIPs. Vigneswaran was sworn in. Development allocation was wasted 85% in the north depriving the south resulting in a deadly clash over water near Colombo district.
Two events during the war came to haunt Sri Lanka later. Both are the failings of the political (not civilian or military) leadership of the war.
A very senior politician implicated STF officers in a war crime to none less than Robert Blake – the archenemy of the military operation and later the chief architect of anti-Sri Lanka resolutions tabled by the US! It caused a grave injustice to the military. Political leadership should have stopped him but failed for obvious reasons.
Darusman was appointed by the president of Sri Lanka in 2007 to investigate the killing of ACF staff allegedly by Sri Lankan troops. Darusman was just one of many international lawyers, judges and others appointed in this commission. This backfired in 2011 by way of the Darusman report. He used contacts, knowledge and associations gained against Sri Lanka. A local investigation should have been done without any foreigners.
Military discipline was not seen among politicians. As a result, people kicked out the political leadership in just 5 years. The collapse of the 2010 winner from 68% to 58% in Sinhala voters approval rating very clearly proves this point.
This is why it is extremely important not to let the military leadership sink with the political leadership. Politicians come and go but the military must remain intact. Hopefully this division will continue when war crimes investigations commence as in other countries. Soldiers and officers of the military must not be punished for the shortcomings or wrongdoings of the political leadership. The 2005-09 political leadership must take full responsibility of everything done by the military in the course of fighting the war (excluding things that had no contribution to war).
September 5th, 2016 at 3:26 am
until Eelam war V !!!” by SA KUMAR says it all.
S.Gonsal machang , I hope & pray Our next war V will be at least 100 years later until that let’s We enjoy with Malu ban & seeni sampal , You enjoy with our Dolsa & sampal .
September 5th, 2016 at 5:27 am
Even the very elements of Nature/God (whatever Force we name we use), were against the LTTE.
When the Tsunami struck on Boxing Day, Dec 2004, the Sea Tiger might was carried off to Davey Jones Locker under the sea, along with P’karan & Pottu Amman.
It is high time the Tamil leaders of Lanka led their flock in the right directon, toward Patriotism and Peace.
September 6th, 2016 at 2:53 am
It is high time the Sinhala leaders of Lanka led their Demil Sakodaraya flock in the right directon, toward Patriotism and Peace. – no short cut or BS ( 13 plus etc…) .
let’s(We-Tamil) sing OUR Mother Ilankai national anthem in Thamil !!!
November 14th, 2016 at 9:38 pm
‘ஒரு கூர்வாளின் நிழலில்’ சுயசரிதையின் சுருக்கம்
“போராட்டத்தை முழுவதுமாக தன்னகப்படுத்திக்கொண்ட விடுதலைப்புலிகள் இயக்கத்தில் நானும் ஒரு உறுப்பினராக இருந்தேன். போராட்டத்தின் இறுதி இருபது வருடங்கள் நானும் ஒரு சாட்சியாகப் போருக்குள்ளே வாழ்ந்திருக்கிறேன். போராளிகளான நாங்கள் எமது மக்களுக்கு வழங்கிய வாக்குறுதிகளைக் காப்பாற்றத்தவறி விட்டோம். கையிலெடுத்த ஆயுதங்களைக் பாதுகாத்துக் கொள்வதற்காக எமது அரசியல் இலட்சியத்தைத் தோற்கடித்து விட்டோம்.” (பக்கம் 7)
‘புலிகளின் போரியல் வெற்றிகளில் மக்களுக்கிருந்த பிரமிப்பான நம்பிக்கையும், எதிர்பார்ப்பும் தூர நோக்குடனான புலிகளின் அரசியல் செயற்பாடுகளில் எப்போதுமே இருந்ததில்லை. (பக்கம் 15)
“ஆண், பெண் வேறுபாடில்லாமல் தினசரி நூற்றுக்கணக்கான இளைஞர்களும், யுவதிகளும் தமதுயிரைக் கொடுத்துக்கொண்டிருந்த சூழ்நிலையில் வெறும் பார்வையாளராக இருப்பது எனது மனதில் பெரும் குற்ற உணர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. தொடர்ந்தும் படிக்கக் கூடிய சூழ்நிலை உருவாகுமென நான் நினைக்க வில்லை. ஒரு குடும்பத்தில் ஒருவராவது போராடச்சென்றால்தான் அடுத்த சகோதரர்களாவது நிம்மதியாக வாழ முடியும் என நம்பத் தொடங்கினேன்.” (பக்கம் 31)
‘இயக்கத்தின் நடவடிக்கைகளிலும், தீர்மானங்களிலும் இருந்த சரி பிழைகளை இனங்கண்டு கொள்ளவோ அல்லது அவற்றைச் சீர்துக்கிப் பார்த்து எமது நிலைப்பாடுகளை மாற்றியமைப்பதோ இயக்கத்துக்குள் கற்பனையிலும் நடக்க முடியாத ஒரு காரியமாக இருந்தது. ‘மேலும் கள முனையில் நாளாந்தம் எந்தக் கேள்விகளும் கேட்காது எமது சக போராளிகள் தமதுயிரை அர்ப்பணித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்தத்தியாகங்களுக்கு முன்னால் வேறு எதுவுமே எழுந்து நிற்க முடியாதிருந்தது. வீரமரணம் அடையும் வரை விடுதலை இயக்கத்தின் விசுவாசமிக்க போராளியாகக் கடமையாற்ற வேண்டும் என்ப்தைத்தவிர எனது சிந்தனைகளில் வேறு எதுவுமே தென்படவில்லை’ (பக்கம் 53 & 54)
“பல போராளிகள் தமது குடும்பத்தவர்களுக்கு தமது இறுதி மடல்களையும் எழுதிக்கொண்டிருந்தனர். எனது நெருங்கிய பல நண்பிகளும் இத்தாக்குதலில் பங்கு பங்கெடுத்தனர். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு விதமான கனவுகள், நம்பிக்கைகள், அவநம்பிக்கைகள், உயிர் மீதான உத்தரவாதமின்மை, வெளிப்படுத்தமுடியாத விரக்தி என நிச்சயிக்கப்பட்ட யுத்தமொன்றில் பங்குபற்றும் போராளிகளின் இறுதிக்கணங்களில் அவர்களுடைய கண்களில் தேங்கியிருக்கும் உணர்ச்சிகளைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்த எவராலும் மீண்டுமொரு யுத்தத்தைப்பற்றி பேசவோ அல்லது நினைத்துப்பார்க்கவோ முடியாது.” (பக்கம் 57)
“குறுகிய மனப்பாங்கும் , வக்கிர குணங்களும் கொண்டவர்களின் கரங்களில் ஆயுதங்களும், அதிகாரமும் போய்ச்சேரும்போது எத்தகைய அத்துமீறல்கள் நடைபெறும் என்பதற்கு அந்தப்பயிற்சி முகாமின் ஒரு சில ஆசிரியர்கள் உதாரணமாக இருந்தனர். அரசியல் போராளிகளாகப் பணியாற்றிய பின்னர் ஆயுதப் பயிற்சி பெறுவதற்காக வந்தார்கள் என்ற காரணத்துக்காக வயது வித்தியாசமின்றி அங்கே கொடூரமான முறையில் பயிற்சி பெறுவோர் நடத்தப்பட்டிருந்தனர். இரத்தக் காயங்கள் ஏற்படுமளவுக்கு அடியுதைகளும், மனதை நோகடிக்கும் குரூரமான வார்த்தைகளும் , தனிப்பட்ட பழிவாங்கல்களும் என அந்த மகளிர் பயிற்சி முகாமில் அரங்கேறிய சம்பவங்கள் ஒட்டுமொத்தமான பெண் போராளிகளுக்கும் மிகத்தவறான முன்னுதாரணங்களாக இருந்தன” (பக்கம் 58 & 59)
“வயல் வெளிகளுக்கூடாக நானும் சாம்பவியும் தவழ்ந்தபடி முன்னேறிக்கொண்டிருந்தோம். மழை தொடர்ந்து பெய்து கொண்டேயிருந்ததால் வெள்ளம் தேங்கிக் கிடந்தது. தூரத்தே உயரமான நிலை ஒன்றிலிருந்து தொடர்ந்து தாக்குதல் நடத்திக்கொண்டிருந்த இராணுவத்தின் குறிபார்த்துச்சுடுபவனின் இலக்குத் தவறாத ரவைகள் அந்த வயல்வெளியில் பல போராளிகளின உயிர்களைக் குடித்துக் கொண்டிருந்தன. சிறிதாகக் கூடத்தலையை நிமிர்த்திப்பார்க்க முடியாத நிலையில் சேற்று வயல்களுக்கூடாக நாம் தவழ்ந்து கொண்டிருந்தோம். எனது பக்கவாட்டில் ஊர்ந்துகொண்டிருந்த சாம்பவியிடமிருந்து திடீரென ‘ஹக்’ என வினோதமான சத்தம் கேட்டது. திரும்பிப்பார்த்தேன். அவளது முகம் சேற்றுக்குள் புதைந்துபோய்க்கிடந்தது. நான் அவளது தலையை நிமிர்த்திப்பார்த்தபோது கடைவாயில் இரத்தம் கசிந்துகொண்டிருந்தது.” (பக்கம் 59).
“போர்க்களத்தில் கண்ட இன்னொரு மறக்க முடியாத காட்சியும் எனது ஆழ்மனதில் பதிந்துபோன சித்திரமாகி விட்டிருந்தது. இராணுவத்தினரினதும், விடுதலைப்புலிகளினதும் உயிரற்ற உடல்கள் மழைத்தண்ணீரில் ஊறிப்போய், ஆங்காங்கே விறைத்துக்கிடந்தன. அவர்கள் உடல்களிலிருந்து வடிந்திருந்த சிவப்புக் குருதி மழை நீரில் கரைந்து தண்ணீரோடு கலந்து ஓடிக்கொண்டிருந்தது. சற்று நேரத்திற்கு முன்புவரை தீராப் பகையுணர்ச்சியோடு எதிரும் புதிருமாக நின்று போரிட்டவர்கள் நிலத்தில் சடலங்களாக சிதறிக்கிடந்த காட்சி ஒரு தாயின் மடியில் உறக்கத்தில் புரண்டு கிடக்கும் குழந்தைகளையே நினைவுபடுத்தியது. எல்லா வேறுபாடுகளும், முரண்பாடுகளும், பகைமைகளும் அர்த்தமிழந்து போகும் இடமும் போர்க்களம்தான் என்பதை முழுமையாக உணரக்கூடிய அறிவு உண்மையாகவே அப்போது எனக்கிருக்கவில்லை” (பக்கம் 60).
‘மிகவும் சராசரியான வாழ்க்கைத்தரத்தைக்கொண்டிருந்த எம்மால் துரத்தப்பட்ட முஸ்லீம் மக்களைச்சந்தித்தபொழுது என் மனதில் மிகுந்த குற்றவுணர்ச்சி ஏற்பட்டது. அடக்குமுறைக்கு எதிராகப் போராடுவதாகக் கூறிக்கொண்ட எமது இயக்கம் இந்த அப்பாவி மக்களின் வாழ்வுரிமையை அடக்குமுறைக்குள்ளாக்கியதன் நியாயத்தை எனது இதயத்தால் ஏற்றுக்கொள்ல முடியாமலிருந்தது.’ (பக்கம் 66)
“எனது பாடசாலைக் காலத்தில் விடுதலைப்புலிகள் இயக்கம் தனிப்பெரும் விடுதலை இயக்கமாகப் பெரும் வளர்ச்சியை அடைந்திருந்தது. மகளிர் படையணிகள் கள முனைகளில் வீர, தீரச் சாதனைகளையும் , உயிர் அர்ப்பணிப்புகளையும் நிகழ்த்திக்கொண்டிருந்தார்கள். நான் இயக்கத்தில் இணைந்து கொண்டமைக்குப் பொதுவான போராட்டச்சூழ்நிலைகளே காரணமாக இருந்த போதிலும், ஒரு பெண் என்ற நிலையில் எனது குடும்பத்தினதும், என்னைச்சூழ்ந்திருந்த சமூகத்தினதும், பெண் சார்ந்த கருத்து நிலையை உடைத்து ஒரு புரட்சி செய்யக்கூடிய சந்தர்ப்பமாகவும் அதைக்கருதினேன். நான் இயக்கத்தில் இணைந்த பள்ளிப்பருவத்தில் ஒரு வேகமும், துடிப்பும் என்னிடம் இருந்ததே தவிர , அக்காலகட்டத்தில் இருந்த அரசியல் நிலைமைகள் மற்றும் சமூகம் பற்றிய எவ்விதமான புரிதலும் எனக்கிருக்கவில்லை.” (‘பக்கம் 73)
“பெண்கள் ஆயுதப்பயிற்சி பெற்றபோது, அவர்களால் தமது உடல் வலிமையை நிரூபிக்கக்கூடியதாக இருந்த போதிலும், அவர்களுடைய அடிப்படைச்சிந்தனைகளில் எந்தளவுக்கு மாற்றம் ஏற்பட்டிருந்தது என்பது கேள்விக்குரியதாயிருந்தது. குடும்பம் என்ற அமைப்புக்குள்ளிருந்து வெளியே வந்து, இயக்கம் என்ற அமைப்பிற்குள் புகுந்து கொண்ட புலிப்பெண்கள் அனைவருமே புரட்சிகரமான புதிய சிந்தனை மாற்றத்திற்கு உட்பட்டவர்கள் என்று கூறிவிட முடியாது. எவ்வாறு ஒரு கட்டுக்கோப்பான குடும்பப்பெண்ணாக வீட்டில் வளர்க்கப்பட்டோமோ, அதேபோலக் கடினமான இராணுவப் பயிற்சிகளைப்பெற்ற, கட்டுக்கோப்பான மகளிர் படையணிப்போராளிகளாகவே இயக்கத்திலும் வளர்க்கப்பட்டோம். ” பக்கம் 75 & 76)
“பெண்களிடையே சுதந்திரமான ஒரு மனோபாவத்தை வளர்ப்பதற்குரிய தீர்க்கமான கொள்கைத்திட்டங்கள் எவையும் எங்களிடமிருக்கவில்லை. பெண்கள் வீட்டுக்கு வெளியே வந்து ஆயுதமேந்துவதன் மூலம், சமூகத்தையே நாம் மாற்றி விடலாம் எனக்கனவு கண்டோம். ஆனால் உண்மையில் நடந்தது என்னவென்றால், பெண் போராளிகள் ஆயுதமேந்திப் போராடியதால், போர்க்களத்தின் பல வெற்றிகளுக்குக் காரணகர்த்தாக்களாக இருக்க முடிந்ததே தவிர, சமூகத்தில் பெண்கள் சார்ந்த கருத்தமைவில் எவ்விதமான மாற்றங்களையும் எங்களால் ஏற்படுத்திவிட முடியவில்லை. தமிழ் சமூகத்தில் பெண்களின் விடுதலைக்கான பாய்ச்சல் வளர்ச்சியானது ஆயுதப் பெண்களின் பிம்பமாகவே தொடங்கி ஆயுதப் போராட்டத்தின் தோல்வியுடனே அது முடிந்தும் போனது.” (‘பக்கம் 76)
“பெண்கள் ஆயுதப் போராட்டத்தில் பங்கெடுப்பதன் மூலமே சமூக மாற்றத்தை ஏற்படுத்த முடியுமென்று கருத்துகளை நான் கூறியிருக்கிறேன். ஆனாலும், ஆயுதப்போராட்டத்தோடு சமாந்தரமான நிலையில் சமூக மாற்றத்திற்கான வேலைத் திட்டங்களும்முன்னெடுக்கப்பட்டன என்று கூறுவதற்கில்லை.” (பக்கம் 77)
“அரசியல்துறை மகளிர் பிரிவினுடைய பணிகளாக சமூகத்தில் பெண்ணுரிமை பற்றிய விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்துவதும், பெண்களின் வாழ்கைத்தரத்தை மேம்படுத்துவதும், சமூகத்தில் பாதிக்கப்பட்ட பெண்களை இனங்கண்டு அவர்களுக்கான புனர்வாழ்வளிப்பதும், இன்னும் பரந்துபட்ட ரீதியில் சமூக மாற்றத்துக்காக உழைப்பதும், என்பனவாகவே இருந்தன. இதன் அடிப்படையில்தான் அரசியல் மகளிர் பிரிவின் வேலைத்திட்ட அலகுகளும் பிரிக்கப்பட்டிருந்தன. ஆனாலும் நடைமுறையில் சாத்தியமானது என்னவோ இயக்கத்திற்கு புதிய போராளிகளை இணைப்பதும், பெண்களுக்கென குறிப்பிட்ட சில வேலைகளை மாத்திரம் செய்ய முடிந்ததுமேயாகும். ஏனெனில் இயக்கத்தின் முழுக்கவனமும், மொத்த வளங்களும் யுத்தத்தில் ஈட்டப்பட வேண்டிய வெற்றியை நோக்கியே திருப்பப்பட்டிருந்தன” (‘பக்கம் 77)
‘கிழக்கு மாகாணப்போராளிகளை மீட்டெடுக்கும் நடவடிக்கைகள் என்ற பெயரில் இயக்கத்திற்குள் அனைவரும் வெறுக்கத்தக்க ஒரு கொடூரமான சகோதர யுத்தம் முன்னெடுக்கப்பட்டது. பல வருட காலமாக என்னுடன் பழகிய பல போராளிகள் இரு தரப்பிலும் உயிரிழந்து போயிருந்தனர்.’ (பக்கம் 162)
‘எத்தனையோ நெருக்கடிகளுக்கு முகம் கொடுத்து ஒரு போராட்டத்தை முப்பது வருடத்திற்கும் மேலாக பெரும் படைபலத்துடன் கட்டி வளர்த்தவர் என்ற பிரமிப்போடுதான் என்னைப்போன்ற பல்லாயிரக்கணக்கான போராளிகளும், மக்களும் தலைவரைப் பார்த்தோம்…… தலைவர் எடுத்த முடிவுகள் பல சந்தர்ப்பங்களில் விமர்சனத்துக்குள்ளாகும் போதும், அவர் மக்களின் நலனுக்காகவும் , நாட்டின் விடுதலைக்காகவும்தான் இப்படியான முடிவுகளை எடுக்கிறார் எனவும், தலைவர் ஒரு முடிவு எடுத்தால் அதில் நிச்சயமாக ஒரு நியாயம் இருக்கும் எனவும் ஒவ்வொரு போராளியும் எவ்வித ஐயப்பாடுமின்றி நம்பினோம்.. தலைவர் எடுக்கும் முடிவுகளை விமர்சிப்பதோ, கேள்வி கேட்பதோ தெய்வக்குற்றம் இழைப்பதற்குச் சமமானதாக இயக்கத்தினுள்ளே கருதப்பட்டது. இந்தப்போக்கின் வளர்ச்சியே இயக்கத்தின் உள்ளேயான விவாதத்தையும் விமர்சனத்தையும் இல்லாதொழித்து அதன் மிக அவலகரமான முடிவுக்கும் வழி வகுத்தது. எல்லாம் அவர்தான் எனக்கொண்டாடியது மட்டுமில்லாமல் இறுதித்தோல்விக்கும் அவரே காரணம் என்ற குற்றத்தையும் வரலாறு அவர் மீது சுமத்தி நிற்க வேண்டியதாயிற்று..’ (பக்கம் 164)
‘இயக்கத்திற்கும் மக்களுக்குமிடையே அதிக முரண்பாடுகளை ஏற்படுத்திய இன்னொரு விடயம் இயக்கத்திற்கான கட்டாய ஆட்சேர்ப்பு’ . (பக்கம் 166)
‘யுத்தகளத்தில் பல வெற்றிகளைக் குவித்த தலைவர் சமாதானச் சூழ்நிலையில் அரசியல் ராஜதந்திர நுணுக்கங்களைத் துணிச்சலுடன் பயன்படுத்தித் தமிழர்களுக்கு உறுதியான ஒரு அரசியல் தீர்வை பெற்றுக்கொள்ளும் நிலையை நோக்கி முன்னேற முடியாமல் திணறினார்’ (பக்கம் 168).
‘தலைவர் பிரபாகரன் எடுத்த மிகத்தவறான முடிவுகளில் முக்கியமானது கட்டாய ஆட்சேர்ப்பு என்பது என் நிலைப்பாடு. இந்தக் காரியத்தில் சூழ்நிலைக் கைதிகளாகப் பல போராளிகளும் , பொறுப்பாளர்களும் மன விருப்பின்றியே செயற்பட்டுக்கொண்டிருந்தனர்’ (பக்கம் 181)
‘எத்தனையோ இலட்சம் பேருடைய இரத்தமும் கண்ணீரும் இயக்கத்தினுடைய வளர்ச்சிக்கு நீர் பாய்ச்சியிருக்கிறது. அப்படியிருக்கையில் விடுதலைப்புலிகள் இயக்கமும், தமிழ் மக்களுக்கான ஆயுதப்போராட்டமும் தனியொரு மனிதனுடைய விருப்பு வெறுப்புகளுக்கு மட்டுமே கட்டுப்பட்டு நின்றதும், அவருடைய விருப்பு வெறுப்புகளுக்கேற்ற தீர்மானங்களின்படியே வழிநடத்தப்பட்டதும் எத்தகைய மோசமான இன அழிவை ஏற்படுத்தியிருந்தது’ (பக்கம் 206)
‘ஆயிரமாயிரம் உயிர்களின் அர்ப்பணிப்பு வீண்போகாதபடி கனிந்து வந்த அரசியல் சூழ்நிலைகளைத் தலைவர் பயன்படுத்தி மக்களுக்கு ஒரு நிரந்தரமான சமாதானத்தை ஏற்படுத்துவார் என அனைத்துப்போராளிகளையும் போல் நானும் உறுதியாக நம்பினேன். இறுதிப் போருக்கான முடிவைத் தலைமை எடுத்தபோது , எனது சிறிதான அறிவுக்கெட்டிய வகையில் அது ஒரு சரியான முடிவாகப்படவேயில்லை.’ (பக்கம் 218)