අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ සමග සංවාදයක්
Posted on August 22nd, 2018
සාකච්ඡා කලේ වෛද්ය රුවන් එම් ජයතුංග
1960 ගණන්වලින් පස්සෙ ලංකාවෙ සෑම දශක දෙකකට ම වරක් වගේ තරුණ සංහාර සිදු වී තිබෙනවා. එයට හේතුව තමයි තරුණ කැරැලි. 2009 තරුණ සංහාරයෙන් පසු දැන් අවුරුදු 10ක් ගත වෙමින් තිබෙනවා. දකුණේ ශිෂ්ය ව්යාපාරය හරහා වගේ ම උතුරේත් ජාතිකවාදී ව්යාපාර හරහා තරුණ දේශපාලනයේ අලුත් ප්රවණතා මතු වී තිබෙනවා. දිගන, අම්පාර වැනි තැන්වල වාර්ගික කෝලාහලවලදීත්, ආවා ගෘප් වැනි උතුරේ ප්රචණ්ඩ කල්ලිවලත් ඉන්නේ තරුණයන්. තරුණ දේශපාලනය හා තරුණ ප්රචණ්ඩත්වය පිළිබඳ මම උනන්දු වන්නට හේතුව තමයි, තවත් තරුණ පරම්පරාවක් විනාශය කරා යොමු වීම වැළැක්විය යුතු යයි මා සිතන එක. මම තරුණ දේශපාලනයට කැමතියි. හැබැයි, තවත් තරුණ පරම්පරාවක් විනාශ නොවන දේශපාලනයක් වෙනුවෙන් විතරයි මා පෙනී ඉන්නෙ. විනාශ වෙච්ච තරුණ පරම්පරා තුනකත්, ඔවුන් අතින් විනාශ වුණ සෙසු අයගේත් ජවය අහිමි වීම නිසා තමයි ලංකාව අද මේ තත්වයට පත් වී සිටින්නෙ. එය නැවත සිදු විය යුතු නැහැ.
2) එළියකන්ද පිලිබඳ මුලින්ම කතා කරන්නේ රෝහිත මුණසිංහ. රෝහිත මුණසිංහගේ එළියකන්ද වද කඳවුර පොතේ ඔබ විසින් ලියන ලද පොත අතර යම් පරස්පරතා තිබෙනවාද ?
මේ පොතේ කතුවරයා මේ වන විටත් මා සම්බන්ධයෙන් පූර්ව නිගමනවලට පැමිණ ප්රකාශ සිදු කර තිබෙනවා. ඒ නිසා මා ඒ ගැන කතා කරන්නට කැමති නැහැ. පොදුවේ කතා කළොත්, සිදුවීම් අධිසංවේදීකරණය හා භාවාතිෂය ලෙස ප්රතිනිර්මාණය කිරීම කලාත්මක වශයෙන් නම් උසස් යයි මා සිතන්නේ නැහැ. මා ලියන්නේ නවකතා නිසාත්, මගේ සංවාදය ඉදිරියට ගෙන යන්නේ ඒ ඔස්සේ නිසාත් මා එයින් වළකින්නට උත්සාහ කරනවා. දේශපාලනික ප්රචාරණයන් හෙවත් ප්රොපගැන්ඩාවන් වෙනුවෙන් භාවාතිෂය ඉදිරිපත් කිරීම් ප්රයෝජනවත් වෙන්න පුළුවන්. එහෙත්, මා උත්සාහ කරන්නේ යථාර්ථය ඊට වඩා ගැඹුරින් ස්පර්ශ කරන්නටයි. නවකතාව ප්රබන්ධ සාහිත්යයට අයිති වුණාට භාවාතිෂය ප්රබන්ධ කරන එක හොඳ නවකතාවක හෝ ලක්ෂණයක් නෙමෙයි.
3) 1988 – 89 ඒ භීෂණ යුගයේදී ඔබ වැනි ගැටවරයන් ජවිපෙ රැඩිකල් දේශපාලනය වෙත ආකර්ශණය වන්නේ කෙසේද?
4) මේ 1988-89 ජවිපෙ රැඩිකල් දේශපාලනය වෙත ආකර්ශණය වී ජීවිත විනාශ කර ගත් පිරිස කපටීන්ට රැවටුණු හිත හොඳ මෝඩයන් ලෙස ඇතැම් විට හඳුන්වනු ලබනවා. මේ ගැන අද දිනයේ ඔබ සිතන්නේ කුමක්ද?
ඒ පිරිස හිත හොඳ පිරිසක් බව ඇත්ත. ඒත් මෝඩයන් නෙමෙයි. වැඩිදෙනෙකු ජවිපෙ එක්ක වැඩ කළේ රැල්ලට ම විතරක් නෙමෙයි. ජවිපෙ පන්ති කළා. දේශපාලන සාකච්ඡා කළා. පවත්නා තත්වය විග්රහ කළා. පැවති වාතාවරණය ප්රජාතාන්ත්රික නොවන එකක් බව කවුරුත් දැන සිටියා. එජාපයේ ඒකාධිපතිත්වයට සමාජයෙන් තිබුණු විරෝධය මතු වුණ ප්රධාන ආකාරයක් තමයි කැරැල්ල. එතනදී ජවිපෙ නායකත්වයේ දේශපාලන අපරිණතකමත්, ආණ්ඩුවේ කෘරත්වයත් නිසා තරුණ ජීවිත රැසක් විනාශ වුණ බව ඇත්ත. ඒත්, ඔවුන් විසින් සමාජයට ඉතිරි කර ගිය අත්දැකීම්, පාඩම් සම්භාරයක් තියෙනවා. ඔවුන් විනාශ වුණේ පාලනයේ කෘරත්වය හා නායකත්වයේ මුග්ධත්වය නිසා.
5) එදා ඔබලාට පන්ති කල සමහරක් නායකයන් ජනතා මුදල් සොරකම් කොට මහා මන්දිර තනාගෙන පාස් පෝට් දෙක තුන තබාගෙන ජීවත් වෙනවා. ඔබලා එදා ජීවිත පරිත්යාගයෙන් ගියේ මේ වගේ දෙබිඩි නායකයන් විශ්වාස කරගෙනද?
අද ඉන්න ජවිපෙ නායකයන්ගෙන් මට පන්ති කළ අය ඉන්නෙ ටිල්වින් සිල්වා විතරයි. ඔහු එහෙම කර නැහැ. ඔබ ඔය නම සඳහන් නොකරන නායකයා ඒ කාලෙ මා යටතෙ වැඩ කර තිබෙනවා. මට නම් නායකයන්ට වඩා වැදගත් වුණේ ඒ දැක්ම හා උපායමාර්ගයයි. විප්ලවවාදී පක්ෂයක් ගොඩනගලා එම පක්ෂයට බලය ගැනීමෙන් සමාජ විප්ලවයක් සිදු කළ හැකියි කියා මා ඒ දිනවල විශ්වාස කළා. මගේ විශ්වාසය වුණේ ඒක මිසක් නායකයන් නෙමෙයි. ඒ නිසා මම නම් මේ සම්බන්ධයෙන් කාටවත් දොස් කියන්නෙ නැහැ. මේ කාරණය මට විතරක් නෙමෙයි වෙනත් බොහෝ දෙනෙකුටත් අදාළයි. ඒ නිසා එක් වකවානුවක නායකයන් වූ අය පරිහාණියට පත් වෙනවා ය කියන එක මේ වගේ ව්යාපාරවලට එච්චර අදාළ නැහැ. පිටින් බලන අය ඒවා ප්රවර්ධනය කළාට ඒවා ඇතුළට දැනෙන්නෙ සීමා සහිතවයි.
7) වරක් ඔබ ප්රකාශ කලා රෝහණ විජේවීර, සුනිල් මාධව ප්රේමතිලක, සුනිල් ආරියරත්න, නන්දා මාලිනී, ගුණදාස අමරසේකර වගේ අය පරම්පරාවකට පරළොව යන්නට පාර කියපු අය කියා. මොවුන් විසින් කරන ලද ක්රියාවන් පිලිබඳව සමබර කතිකාවක් ගොඩ නැගුනේ නැත්තේ මන්ද?
මේක මං කලින් කියපු අධිසංවේදීකරණය සමග සම්බන්ධයි. අතීතය සමහරුන් රොමැන්තික් අතීතකාමයක් කරගන්නවා නේ. මං උදාහරණෙකින් පැහැදිලි කරන්නම්. මට කියන්නට පුළුවන් මං කැරැල්ලෙදි ඔක්කොම හොඳ වැඩ විතරයි කළේ, නරක වැඩ කරපු අය ඔක්කොම මළා, මාව රඳවා තියාගත්තෙ මහ අසාධාරණ විදියට, මට දෙතිස් වධයම දුන්නා, මං වීරයෙකු වගේ දරාගෙන හිටියා, මගෙ කොණ්ඩෙ අඩු වයසින් ඉදුණෙ ඒ කාලෙ විඳපු දුක් හින්දා, ඇස් පෙනීම අඩු වුණේ මාස අටක් ඇස් බැඳන් ඉඳපු හින්දා වගේ ඒවා. ඒකට තමයි මම කියන්නෙ මේ කරුණු භාවාතිෂය ලෙස ඉදිරිපත් කරන එක ය කියලා. ඒවා එහෙම භාවාතිෂය ලෙස ඉදිරිපත් කරන්නන්ට ඉහත නම් කියපු අය ඒ ස්වරූපයෙන් අවශ්යයි. ඒ අය ගැන අලුත් කියවීමකට ගියොත් තමන්ගෙ පදනම බිඳෙනවා. ඉතින් කොහොමද සමබර කතිකාවක් හැදෙන්නෙ. මම ඒකට උත්සාහයක් දරනවා. ඒකට එන පළමු ප්රතිචාරය තමයි, ප්රතික්ෂේප කරන එක. මගේ ශාස්තෘ නවකතාවට ඒක වුණා. හැබැයි මං අරගලය අතහැරියෙ නැහැ. අපි බලමු ඉස්සරහට.
8) 1988-89 කාලයේ ඔබ සමග ව්යාපාරේ සිට මිය ගිය සගයන් ගැන ඔබ සිතන්නේ කුමක්ද?
ඔවුන්ටත් මට වගේ ජීවත් වෙන්නට අවස්ථාව ලැබුණා නම්, ඔවුන්ගෙන් ඇතැමෙකුගෙන් හරි සමාජයට සාධනීය දෙයක් ලැබෙනවා නේ ද? මං අඩු ගානෙ සාහිත්යයට හරි මොකක් හරි අන්තර්ගතයක් එකතු කරන්නෙ මට ජීවත් වෙන්නට අවස්ථාව ලැබුණු නිසානේ. ඒ අතරෙ තව කොච්චර දක්ෂයන් හිටිය ද? එඩිතර මිනිසුන් හිටිය ද? ඒ ජීවය, ජවය අහිමි වුණේ සමාජයට.
9) ඔවුන් අද දිනයේ ජීවත්ව සිටියා නම් වර්තමාන ජවිපෙ ගැන කුමන අදහසක් දරයිද?
කැරැල්ලෙන් ඉතිරි වුණ දක්ෂතා තියෙන අය වැඩිදෙනෙක් අද ජවිපෙත් එක්ක නැහැ නේ. මං හිතන්නෙ මැරුණු අය හිටියානම් ඒත් ඒක තමයි වෙන්නෙ. හැබැයි, මැරුණු ඇතැම් නායකයන්ගෙ ලක්ෂණ නිසා මීට වඩා මුළුමනින් ම වෙනස් තත්වයන් නිර්මාණය වෙන්නත් තිබුණා. හැබැයි, ඒ නායකයන් හැමෝම එක වගේ නොවන නිසා අපට ඔවුන්ගේ මැදිහත් වීමෙන් නිර්මාණය වන්නට තිබුණු හැඩතල ගැන හිතාගන්නට බැහැ.