අග්‍රාමාත්‍ය මාධ්‍ය අංශය

අග්‍රාමාත්‍යවරයා මේ බව සඳහන් කළේ  ආහාර සුරක්ෂිතතාවය හා පෝෂණය සහතික කිරීම සඳහා  ග්‍රාමීය ආර්ථික පුනර්ජීවන කේන්ද්‍ර සවිබල ගැන්වීමේ බහු ආංශික ඒකාබද්ධ යාන්ත්‍රණය, ‟අලුත් ගමක් – අලුත් රටක්″ ජාතික ඒකාබද්ධ සංවර්ධන වැඩසටහන, පොළොන්නරුව දිස්ත්‍රික් ප්‍රගති සමාලෝචන රැස්වීම පොළොන්නරුව දිස්ත්‍රික් ලේකම් කාර්යාලීය ශ්‍රවණාගාරයේදී අද (2024.01.29) පැවති අවස්ථාවේදීය.

එහිදී අදහස් දැක් වූ අග්‍රාමාත්‍යවරයා –

අපි දැවැන්ත විශ්වාසයකින් රට ගොඩගත්තා. කවුරු මොනවා කිව්වත් ඔබ ඒ විශ්වාසය තැබූවා.  අපි වැටුණු බරපතළ පසුබෑමෙන් අද රට හිස ඔසවා තිබෙනවා. ලෝකයේ රටවල් අපිත් එක්ක ගණුදෙනු නැවැත්වූවා. බැංකු පද්ධතිය ගණුදෙනු නැවැත්වුවා. අමාරු අවස්ථාවල යළි විශ්වාසය දිනාගෙන ඒ අවස්ථා සමඟ ගණුදෙනු කරමින් රට පුළුල් තත්ත්වයකට, යහපත් තත්ත්වයකට ගෙනාවා. පුංචි පුංචි ගැටළු තිබුණාට අපි ප්‍රධාන වැටීමෙන් රට ගොඩ ගත්තා.

රජයේ සේවකයන්ගේ විශ්වාසය මතක් කරන්න ඕනේ. ඔබ උගත් බුද්ධිමත් තොරතුරු දන්න පිරිසක්.  ග්‍රීසියට මොකද වුණේ. ආර්ථික පසුබෑමට ලක්වුණා. රජයේ සේවකයින් අඩු කළා. අපි එහෙම කළේ නැහැ.  අපි  විශ්‍රාම වැටුප්  ගෙවීම් කළා. කිසිම දවසක වැටුප නැවැත්වූවේ නැහැ.

රටේ නිෂ්පාදනය වැඩි කරලා අතිරික්තයක් උපයන්න තරම්  ගොවීන් අපට විශාල ශක්තියක් වුණා.  මේ රට, ඒ වගේම ලෝකය අපිව විශ්වාස කළා. ඒ විශ්වාසය මත  රටට ගොඩ යන්න පුළුවන් කියලා අද අපි දන්නවා. අපි ඒ දුෂ්කර කාලය පසු කරල ඔබේ ජනතාවට දරුවන්ට අනාගතය සකස් කළා. දේශපාලන මතභේද වාදයට පමණක් සීමා කළ යුතුයි. අපි ක්‍රියාත්මක කරන සංවර්ධන වැඩසටහන් ඉලක්ක ගත වැඩපිළිවෙළ  ඉටු කිරීමට රාජ්‍ය නිලධාරියාට වගකීමක් යුතුකමක් තිබෙනවා.

ඒ නිසා රාජ්‍ය සේවකයින් විදියට විශාල හැකියාවක් වගකීමක්, යුතුකමක් තිබෙනවා. රාජ්‍ය සේවය දැනට කරගෙන යන සංවර්ධන ක්‍රියාවලියට සහ ඉදිරියේදී ඉලක්කගත සංවර්ධනයන් වලට දායක වෙන්න. මම සියලු දෙනාගෙන්ම ඉල්ලා සිටිනවා දිස්ත්‍රික්කයේ දේශපාලන නායකත්වයට රාජ්‍ය සේවකයින්ගේ සහයෝගය ලබා දෙන්න කියලා.

රාජ්‍ය අමාත්‍ය  සිරිපාල ගම්ලත් සහ පොළොන්නරුව දිස්ත්‍රික් සම්බන්ධීකරණ  කමිටු  සභාපති පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී ජගත් සමරවික්‍රම යන මහත්වරුන් මෙහිදී අදහස් දැක් වූ අතර උතුරු මැද පළාත් ආණ්ඩුකාර මහීපාල හේරත්, රාජ්‍ය අමාත්‍ය ජානක වක්කුඹුර,  පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් වන, කීන්ස් නෙල්සන්, යදාමිණි ගුණවර්ධන, රාජ්‍ය පරිපාලන අමාත්‍යාංශ ලේකම් ප්‍රදීප් යසරත්න,  පොළොන්නරුව දිස්ත්‍රික් ලේකම් සුජන්ත ඒකනායක ඇතුළු ප්‍රාදේශීය ලේකම්වරු සහ නිලධාරීන් මෙම අවස්ථාවට සහභාගී වූහ.

Ven. Ampitiye Sumanarathana Thero

චානක බණ්ඩාරගේ

අද දකුණේ සෑම දේශපාලන වේදිකාවකම පාහේ පක්ෂ නායකයෝ ජනතාවට කියන්නේ ‘ශ්‍රී ලාංකික වෙන්න, ජාතිය, ජන්මය, ආගම, ඉතිහාසය අදාළ නොවේ’ යන්නයි.

නමුත්, උතුරට  සහ නැගෙනහිරට ගොස් ඔවුහු මේ දේශනාව නොකරත්.

පැරණි සිංහල බෞද්ධ ශිෂ්ටාචාරයේ නටඹුන් වැඩිපුරම ඇත්තේ උතුරේ, නැගෙනහිර,  උතුරු මැද සහ වයභ පළාත්වලයි. එවැනි තත්ත්වයක් යටතේයි JR 1987 ඉන්දු – ලංකා ගිවුසුමේ සඳහන් කළේ උතුර සහ නැගෙනහිර වනාහි පාරම්පරික ද්‍රවිඩ වාස භුමි බව. වාසනාවකට මේ බොරුව ඔහු 1987 ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 13වෙනි සංශෝධනයට අඩංගු නොකළේය.

මෑතක ප්‍රබල ජවිපෙ දේශපාලන නායකයෙක් (ද්‍රවිඩ) සිංහල සමාජ ජාලා මාධ්‍යකට කීවේ උප්පැන්න සහතිකයේ ජාතිය ලෙස සැවෝටම ශ්‍රී ලාංකික යනුවෙන් සඳහන් කිරීම ප්‍රමාණවත් බව වැන්නකි (සිංහල/දෙමළ/ මුස්ලිම්/බර්ගර්, බුද්ධාගම/හින්දු/ ඉස්ලාම්/ක්‍රිස්තියානි  ආදිය අත්හැර). මේ පුද්ගලයාම වැඩි දුරටත් කීවේ එහෙත් කඳුරට ද්‍රවිඩයනගේ අනන්‍යතාවය සහ අයිතිවාසිකම් සුරැකිය යුතු බවයි, ඒ සඳහා සටන් කළ යුතු බවයි.

මොවුන්ගේ දර්ශනයේ සාධාරණයක් තිබේද?

මොවුන් මේ එන්නේ කුමකටද?

උප්පැන්න සහතිකයේ ජාතිය, ආගම ඉවත් කිරීමෙන් මේ අයට අවශ්‍ය වන්නේ තමන් කවුරුදැයි  නොදන්නා ඉදිරි පුරවැසියන් බිහි කිරීමයි.

සිංහල බෞද්ධ යන වචන 2ට බොහෝ අය අකමැති සහ ඊර්ශ්‍යා කරන බව අප පිළිගත යුතු සත්‍යයකි.

මේවා දැන් තහනම් වචන වීද?

මේ රටේ සිංහල ජාතියේ සංඛ්‍යාව සීග්‍රයෙන් අඩුවෙමින් පවතින නිසා ඒ බව අසුවේය යන කරුණ නිසාත් ඔවුන් මේ ඉල්ලීම කරණවා විය හැක.

සිංහලයෝ තවම සිතන්නේ ඔවුන් මේ රටේ ජනගහනයෙන් 70% – 75% බවයි. ජන විකාශන සංඛ්‍යාලේඛන පෙන්වන්නේ සිංහලයාට අවාසි සහගත වෙනස් වූ චිත්‍රයකි. මෙම ලියුම්කරුගේ මතය නම් මේ රටේ අද සිංහලයන් ගණන (බෞද්ධ + ක්‍රිස්තියානි) 65% පමණ සීමාවේ විය යුතු බවයි. මේ උපකල්පනයට පැමිණෙන්නේ මෙහි සිටින දෙමළ (20%), මුස්ලිම් (13%), ඉතිරි 2% –  මැලේ/බර්ගර්, විශාල චීන./ඉන්දියන්/රුසියන්/වෙනත්  ජනගහන ගැන සිතා බලාය.

ඔවුන්ගේ තර්කය සාක්ෂාත් කර ගැනීම සඳහා ජවිපෙ වැනි සහෝදරයන් පවසනුයේ ඇමරිකාව, ඕස්ත්‍රේලියාව, කැනඩාව වැනි දියුණු රටවලට විවිධ රටවලින් ජනයා පැමිණ ජීවත්වෙන බවත් (උදා: ශ්‍රී ලාංකිකයන්, ඉන්දියානුවන්, ඉතාලියන්) ඒ අයගේ ජාතිය/ආගම ගැන එම රටවල් කිසිසේත් උනන්දු නැති බවත්ය.

ශ්‍රී ලංකාවේ තත්ත්වය එකී දියුණු රටවලට වඩා හාත්පසින්ම වෙනස්ය. මේ රට කඩා වෙන් කර ගැනීමට කණ්ඩායමක් දැඩිව මාන බලමින් සිටී. යුද්ධයෙන් පරාජය වුවත් ඔවුනගේ එම විෂම උවමනාව අදත් එලෙසින්ම පවතී. ඒ රටවල එවැනි රාජ්‍යාරක්ෂක තත්ත්වයක් නැත.

අනෙක, ඇමරිකාව, ඕස්ත්‍රේලියාව, කැනඩාව විවිධ රටවලින් එහි පැමිණෙන ජනයා ගැන උනන්දු නැති බව අපේ අය පැවසීම අතිශෝක්තියකි. විසා අයැදුම් පත් වලින් ඒ රටට පැමිණෙන සියළු දෙනා ගැන සියළු දත්ත එම රටවල් ලබා ගනී. ඒවා ඔවුන් සාදා කල් ගබඩා කර තබා ගනිත්. තවද, වසර 5ට වරක් වාගේ එම රටවල මහා ජන/නිවාස සංගණනයක් පැවැත්වේ. ඒවාට එම රටවල ජීවත්වන සෑම පුද්ගලයෙක්ම සහභාගී වීම අනිවාර්යයයි. එම සංගණනයන් මඟින් රටේ ජීවත්වන සෑම පුද්ගලයෙකුගේම තනි පෞද්ගලික විස්තර පමණක් නොව ඔවුනගේ දෙමව්පියන්, මුත්තන්, කිරිකිත්තන්ගේ විස්තරද අසා දැනගෙන ඒවා ප්‍රවේශමෙන් ගබඩා කර තබාගනු ලැබේ.

කළින් සඳහන් කලාක් මෙන්, සියළු දේශපාලන පක්ෂ මේ දේශනාව කරන්නේ දකුණේ සිංහලයාටය.  

සෑම ජාතියක්ම (සිංහල, දෙමළ, මුස්ලිම්) එක ලෙසින් එම ‘ශ්‍රී ලාංකික’ අනන්‍යතාව වැළඳ ගන්නේ නම් කමක් නැත. නමුත් රජයන්හි සංහිඳියා යාන්ත්‍රණය යටතේ එවැන්නක් සිදු වූයේ නැත.

පසුගිය වසර 30 මුළුල්ලේ දකුණේ සිංහලයෝ සිය සිංහල බෞද්ධකම දෙවනුවට මෙන් තබා මෙම නව ‘ශ්‍රී ලාංකික’ අනන්‍යතාව ඉමහත් භක්ත්‍යාධරයෙන් වැළඳ ගත්හ.

සංහිඳියාව යටතේ මහ ජාතිය වූ සිංහලයෝ තම සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය වර්ධනය කරනවා වෙනුවට ‘ශ්‍රී ලාංකික’ සංස්කෘතිය (‘ශ්‍රී ලාංකික’ අනන්‍යතාව) ප්‍රගුණ කිරීම වෙනුවෙන් ඇප කැපව වැඩ කළහ.

බොහෝ දෙනෙක් දෙමළ ඉගෙන ගත්හ. කෝවිල් ගියහ, දෙමළ චිත්‍රපටි, සින්දු රස විඳින්නට වඩාත් යොමු වූහ. දෙමළ ක්‍රමයට ඇඳුම් (සරම්, සාරි, කලිසම්, පොට්ටු, කරාබු) ඇන්ඳහ/පැලඳූහ, දෙමළ/මුස්ලිම් කෑම සෑදීමට/අනුභවයට, දෙමළ නෘත්‍යයන් ඉගෙනුමට වඩාත් යොමු වූහ (දෙමළ නෘත්‍යය/ගායනා ඉගෙන ගැනීම යනු සිංහල නෘත්‍යය/ගායනා ඉගෙනුමට ඇති කාලය අවහිර කර ගැනීමයි).

දෙමළ/ මුස්ලිම් අය තම සමීප මිතුරන්/අසල්වැසියන් බවට පත් කර ගත්හ. තම විවාහ සහකරු/සහකාරිය ලෙස පෙර නොවූ විරූ ලෙස සිංහල නොවන ද්‍රවිඩ/ මුස්ලිම් අයව තෝරා ගත්හ.

කිසිදා දෙමළ චිත්‍රපටයක් නොබැලු සිංහලයෝ (ඔවුන් කළින් බැලුවේ ඉන්දීය හින්දි චිත්‍රපටය) 1995 මැද භාගයෙන් පසු සිංහල උප සිරැසි සහිත ඉන්දීය දෙමළ චිත්‍රපට දිවා ආහාරයෙන් පසු විවේකයේදී පමණක් නොව රාත්‍රී ආහාරයෙන් පසුවත් (peaktime) මුළු පවුලම සමඟ එක්ව රූපවාහිනී නාලිකාවල බැලුහ. අදත් බලති. මේවා බොහෝ විටම ඒ කාලයේ රට බෙදීමට සූක්ෂමව වැඩ කළාය යයි චෝදනා ලද, දෙමළ ආධිපත්‍යය ඇති පුද්ගලික රුපවාහිනි නාලිකාය. ශ්‍රී ලංකාවේ වැඩිපුර ඇත්තේ මෙවැනි රූපවාහිනී (සහ FM රේඩියෝ) නාලිකාය.

අපට නුපුරුදු – නවා දන හිසට උස් කරගත් සරම් හැඳි තරුණයන්ගේ විදී නැටුම්, වර්ණවත් විවිධාකාර පොට්ටු පළදින පිරිමි සහ ගැහැණු, නාභිය පෙනෙන සේ සාරි ඇඳි කතුන්, මහ පාරවල කරන ත්‍රාසජනක/බිහිසුණු සටන්,  භායනක මිනීමැරුම් (මරා සූට්කේස් තුල දමා ගෙන යන මල කඳන් වැනි) මෙම චිත්‍රපට මඟින් අපට සාමාන්‍ය දේ ලෙස පෙන්වීය.  අදද ඒවා පෙන්වයි.

මේ චිත්‍රපට නිසා වෙනදා නොතිබූ තමිල්නාඩු සංස්කෘතියක් (එහි හොඳ සහ නරක), නොදැනුවත්ව, මේ රටේ ආරෝපණය විය. ඒ සංස්කෘතියට අප යොමු වීමු, ක්‍රමයෙන් අපේම කර ගතිමු.

අද සිංහලයෝ හින්දි චිත්‍රපට නළුවනට වඩා දෙමළ චිත්‍රපට නළුවෝ සිය වීරයන් කරගෙන සිටිත්.

මේ දේවල් විවේචනය කරනවා නොවේ.

මේවා පිළිබඳව කථිකාවක් අවශ්‍යය.

ජාතික සමගිය වර්ධනය කරන දේ රජයන් කිරීම හොඳය. නමුත්, රජයේ සංහිඳියා ක්‍රියාදාමය දෙපැත්තටම ක්‍රියාත්මක විය යුතුයි.  සිදු වුයේ බොහෝ දුරට සිංහලයන්ට පමණක් වෙනස් වෙන්න යයි කීමය. මෙය අසාධාරණය.

සියළු කුණු බේරුවල් බොක්කට කීවාක් මෙන් සිංහලයන් පමණක් වැරදිය, ඔවුන්ය පමණි ජාතිවාදීන් වුයේ යන හංවඩු ගැසීමක් මේ ක්‍රියාදාමයේදී සිදු විය. උසස් පෙළ දේශපාලන විද්‍යාව හදාරන පාසැල් දරුවන්ගේ විෂය නිර්දේශ තුලින් ඔවුනට මෙවැනි ඉගැන්වීම් කාවැද්දීමට උත්සාහ දරා තිබේ.   

ජාත්‍යාන්තරය සහ NGO මුල්‍ය සහ වෙනත් ආධාර දුන්නේ සිංහලයා වෙනස් කරන වැඩසටහන් මුල් කරගෙනය.

ප්‍රධානතම කරුණ නම් රජයේ පූර්ණ අනුබලය සහ මුල්‍ය දායකත්වය යටතේ, දකුණේ සිංහලයෝ ද්‍රවිඩ/මුස්ලිම් සංස්කෘතින් හා සමීප වීමට උත්සාහ කරද්දී,  උතුරේ හා නැගෙනහිර අය (දෙමළ, මුස්ලිම් – විශේෂයෙන්ම උතුරේ දෙමළ) සිංහල කථා කිරීම, බෞද්ධාගම, සිංහල සිරිත් විරිත් ඉගෙනුම ගැන සුවිශේෂ උනන්දුවක් නොදැක්වීමයි. මේ ප්‍රදේශවල සංහිඳියා ක්‍රියාදාමය ප්‍රචලිත කිරීමට රජයන් දැක්වුයේ උකටලී භාවයකි.

උතුරේ සහ නැගෙනහිර රුපවාහිනි චැනල් වල දෙමළ උප සිරැසි සහිත සිංහල චිත්‍රපට පෙන්වූවාද? දකුණේ පාසැල් සිසුන්ට දෙමළ භාෂාව ඉගැන්වීම, ඔවුන් වෙත දෙමළ සංස්කෘතිය ආරෝපණය කිරීම සඳහා රජයන්/NGO විසින් කල වැඩ උතුරේ සහ නැගෙනහිර පාසැල් සිසුන්ට සිංහල භාෂාව ඉගැන්වීම, සිංහල සංස්කෘතිය ආරෝපණය කිරීම සඳහා සිදු කලාද?  මෙයට උත්තරය නැත යන්නයි.

දෙමළ කථා කරන සුළු ජාතීන් – උතුරු නැගෙනහිර වෙසෙන ද්‍රවිඩ, මුස්ලිම් (වැඩියෙන්ම උතුරේ දෙමළ) ‘ශ්‍රී ලාංකික’ අනන්‍යතාව ප්‍රගුණ කිරීම/වැළඳ ගැනීමට වඩා ඔවුන්ටම ආවේණික වූ ජාතිකත්වය තවත් වර්ධනය කිරීමට අවධානය යොමු කළහ. එය වඩා වැදගත්ව සලකා ඒ අනුව ඔවුහු කටයුතු කළහ. නිදහස් දිනය දා ජාතික කොඩිය ප්‍රදර්ශනය කිරීම කෙසේ වෙතත් නොවැම්බර් 26 වෙනිදා මහාවීර දිනය කෙසේ හෝ සැමරීමට ඔවුහු යුහුසුළු වූහ. ද්‍රවිඩ බෙදුම්වාදීන් සිය ඊළාම් රාජ්‍ය සංකල්පය අත්හලේ නැත.

2010- 2019  සංහිඳියා කාලයේ කිසිදා නොතිබුණු මුස්ලිම් අන්තවාදයක් ද මේ රටේ බිහි විය. දැන් එය අඩුය. එකළ මුස්ලිමානුවන් නිරපරාදේ ප්‍රකෝප කල සිංහල බෞද්ධයෝ වුහ. ඒ කෙසේ වෙතත්, 2019 අප්‍රේල් 21 වෙනි පාස්කු ඉරිදා රටේ වැදගත් ස්ථානවල බෝම්බ පිපිරී ගියේය; 270 පමණ අහිංසකයෝ මිය ගියහ.

සිංහලයන් ශ්‍රී ලාංකික අනන්‍යතාව ආශාවෙන් වැළඳ ගැනීමට යාමෙන් සහ සුළු ජාතීන් එය ඒ තරමින් වැළඳ නොගැනීමෙන් සිංහලයෝ තමනට ආවේණික වූ ජාතිකත්වය (‘සිංහල බෞද්ධකම’) මොට කර ගත්හ. මෙහි අවාසනාවන්ත ප්‍රථිපල දැනටමත් දක්නට ලැබෙතත් වඩා බරපතල ප්‍රථිඵල විද්‍යමාන වනුයේ තවත් වසර 25ට පමණ පසුව යැයි මේ ලියුම්කරු විශ්වාස කරයි. මෙවන් සංස්කෘතිමය වෙනස්වීම්වල ප්‍රථිපල දක්නට ලැබෙන්නේ සෙමිනි.

රජයන් සංහිදියා ක්‍රියාදාමය සිංහලයාගේ උගුරෙන් පහළට පමණක් තල්ලු කිරීමට තදින්ම උත්සහ කළේය. එය බෙහෙවින් සාර්ථක විය.

උතුරේ, නැගෙනහිර සහ කඳුකරයේ දෙමළ බසින් සංහිදියා ක්‍රියාදාමය ප්‍රවර්ධනය කිරීමට රජයන්/NGO ගත් උත්සාහයන් ඌනය. යහපාලන රජයේ සංහිදියා ඇමතිවරයා ජාතිවාදී ලෙස (සිංහලයාට ආසාධාරණ ලෙස) ක්‍රියා කළ බවට සාක්ෂි තිබේ.

ශ්‍රී ලංකාව, සිංහල බෞද්ධ රටක් නොවේය යන සංකල්පය රට තුළ ඇතිකළේ  බෙදුම්වාදීන්ට අමතරව ඇතැම් සිංහල බෞද්ධ යයි කියා ගන්නා දේශපාලනඥයන් විසින්මය. මෙයින් එක් අයෙක් කොරෝනා සමයේ අපෙන් සමු ගත්තේය. ඔහුට නිවන් සුව පතමු.

ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 9 වෙනි වගන්තියෙන් රජයන් විසින් බෞද්ධාගමට ප්‍රමුඛස්ථානය ලබාදී බෞද්ධාගම ආරක්ෂා කිරීමට සහ රැකගැනීමට ලබාදී ඇති ප්‍රතිඥාව ඉවත් කිරීමට ඇතැම් ආණ්ඩු සලකා බැලූ බව නොරහසකි. යහපාලන රජය 2016 දී පමණ මේ ගැන ඇති හැකියාව උරගා බැලිය (දෙමළ දේශපාලන පක්ෂවල දැඩි බලපෑම මත). මේ තැතට දැඩි විරෝධයක් සිංහල බෞද්ධයන්ගෙන් නොපැමිණිනි. අපේ ප්‍රධාන නාහිමිවරුන් පවා එයට විරෝධය පෑම කෙරෙහි දැක්වුයේ උකටලී භාවයක් බව කණගාටුවෙන් වුවද කිව යුතුය.

ගරු කාදීනල්තුමා තම මත ප්‍රකාශ කිරීමෙන් අනතුරුව ආණ්ඩු කිහිපවරක් නිහඬ වූ බව පිළිගත යුතු සත්‍යයකි.

ශ්‍රී ලංකාව සිංහල බෞද්ධ රටක් යයි  රජයට නිර්භීතව පැවසීමට  අපේ ප්‍රධාන නාහිමිවරුන් වරුන් පවා බියපත්ව සිටියදී එය එසේ යයි නිර්භව පැවසුවේ කාදිනල් තුමාය. ‘අපේ ආගම් රැකෙන්නෙත් බෞද්ධාගම රැකුනොත් පමණයි’ යයි උන්වහන්සේ එඩිතරව කීහ.

උන්වහන්සේ නැති දිනක රජයනට දැනෙන ලෙස  සිංහල බෞද්ධ අයිතීන් ගැන කථා කිරීමට කිනම් නායකත්වයක්ද?

මේ රට ගොඩ නැගුනේ ප්‍රබල සිංහල බෞද්ධ අත්තිවාරමක් උඩය – දෙවන පෑ තිස් රජ සහ මිහිඳු  හිමි සුසංයෝගයෙන්. ඇතැම් මුස්ලිම් මව්ලවි තුමන්ලා බිය නැතිව මෙය සිංහල බෞද්ධ රටක් යයි  ප්‍රකාශ කල බව ස්තුති පූර්වකව සිහිපත් කළ යුතුය.

මෙය සිංහල බෞද්ධ සම්භවය ඇති රටක් යන සත්‍යය ප්‍රකාශ කිරීම සෙසු ජාතීන් මෙහි අඩු අයිතිවාසිකම් මත ජීවත් විය යුතු යයි කිසිසේත් කීමක් නොවේ. අපි සැවොම මේ රටේ සමානය. නමුත්, සැවොම සත්‍ය ඉතිහාසය පිළිගත යුතුය, එයට ගරු කළ යුතුය.

2019 රැල්ලෙන් 69 ලක්ෂයක් ජන්ද ගෙන ගෝටා ජනාධිපති වූවාක් මෙන් 2024 රැල්ලෙන් අනුර විශාල ජනවරමක් සහිතව ජනාධිපති වන ලකුණු ඉතා තදින් දැන් පෙනෙන්නට තිබේ. ඔවුනට සුභ පතමු.

එවන් වාතාවරණයක් තුළ ජවිපෙ පහත සඳහන් කරුණු ගැන පැහැදිලි කිරීමක් කිරීම ඉතා අවශ්‍යය:

• ආන්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 9 වෙනි වගන්තියෙන් බුද්ධාගමට ලබා දී ඇති ප්‍රමුඛත්වය ජවිපෙ ජනාධිපතිවරයෙක් විසින් සුරක්ෂා කරනු ලබයිද?

• දෙමළ අගමැතිවරයෙක් තවම ශ්‍රී ලංකාවේ බිහි නොවූ බවට ජවිපෙ නිතර නඟන කෙඳිරිය අනුව ඔවුනගේ රජයක අගමැතිවරයා ද්‍රවිඩ ජාතිකයෙක්ද? ද්‍රවිඩ සහෝදරයෙක්/සහෝදරියක් මේ රටේ අගමැති නොව ජනාධිපති වුවාට වුවද කමක් නැත; නමුත් ඔවුන් පත්විය යුත්තේ සුදුසුකම් මතයි. හුදු කෝටා ක්‍රමයට ජාතිය, ලිංගය බලා උසස් තනතුරු දීම සුදුස්සාට සුදුසු තැන අහිමි කිරීමක් බව ජවිපෙ පිළිගනීද?

• ජවිපෙ පැමිණි විගස 13 පූර්ණ ලෙස බලාත්මක කරනු ඇද්ද (ඉඩම් සහ පොලිස් බලතල දීම)? ජවිපෙ කිසිදා මෙම ප්‍රශ්ණයට ඍජු පිළිතුරක් දී නොමැත.

• ජවිපෙ රජයක මූළික/පළමු ක්‍රියාවලීන් අතර ගණිකා වෘත්තිය/සමලිංගික විවාහ නිතීගත කිරීම ආදිය අඩංගුවේද? මෙය අසනුයේ ඔවුනගේ ප්‍රවීනයන් මේ පිළිබඳව එවැනි අදහස් පළ කර ඇති නිසායි. කෙනෙක් ගණිකාවක් හෝ සමලිංගිකයෙක් වීම නිසා කිසිම ලෙසකින් අසාධාරණයට ලක් විය යුතු නොවේ; එහෙත් මේ ශ්‍රී ලංකාවයි. විශේෂයෙන්ම සමලිංගික විවාහ කරුණ ගැන – ඇමරිකාවේ, ඕස්ත්‍රේලියාවේ, කැනඩාවේ කරන දේ මේ රටේ කළ නොහැකියි. එම රටවලට ඇත්තේ වසර 300 නොඉක්මවන ඉතිහාසයකි. අප වූ කලී ප්‍රෞඩ ඉතිහාසයකට, සංස්කෘතියකට, සභ්‍යත්වයකට උරුමකම් කියන රටකි/ජාතියකි. බටහිර රටවල් මෙන් සංකර, විනයෙන් ඌන සංස්කෘතියක් මේ රටේ බිහි කර ගැනීමට අපට අවශ්‍ය නැත.

• ජවිපෙ පැමිණි විගස අපේ කතුන් පියයුරු එළියට දා, අඩ නිරුවතින්, ගාල්ලේ සිට කොළඹ දක්වා නටමින්, සංචාරක ප්‍රවර්ධන වැඩසටහන් වෙනුවෙන්, පෙරහරේ පැමිණේවීද?

• උඩරට සියලු තේ වතු ගලවා දමා කිරි ගව ව්‍යාපෘති උදෙසා ඒවායේ තෘණ වගා කල යුතු බව විජේවීර 1980 මුළ ගණන්වල කීවේය.  අනුර ජවිපෙ රජයක් යටතේ මෙවැනි  විකාර දේ සිදු නොවේ යයි පතමු.

• ගතානුගතිකත්වයට පහර ගසමින් එය අනවශ්‍ය යයි අද ජවිපෙ නායකත්වය කියයි.  මෙයින් අදහස් කරන්නේ වසර 2,500 වඩා පැරණි අපේ සිංහල බෞද්ධ සංස්කෘතිය ඔවුන් විසින් නොසැලකීමද?

• ගතානුගතිකත්වය, සම්ප්‍රදාය ඔවුන් බැහැර කරන්නේ නම්, ඒවාට ගරු කරමින් ඒ අනුව ජීවත් වන අය/ආයතනවල තත්ත්වය ජවිපෙ පාලනයක් යටතේ කුමක් වේද?

• ජවිපෙට දැන් ඇත්තේ යම් තරමින් දක්ෂිණාංශික රැඩිකල්, නියෝ-ලිබරල් ප්‍රතිපත්ති බව පෙනී යයි. මෙය ඔවුනගේ පක්ෂයේ නිර්මාර්තෘ රෝහණ විජේවීර සහෝදරයාගේ 1971 සහ 1988 දර්ශනයනට හාත්පසින්ම වෙනස්ය. සෝමවංශ සහෝදරයා ඔවුන්ගෙන් වෙන් වුයේ මේ නිසා විය හැක. ජවිපෙ දැන් ප්‍රතිපත්ති ’80 මැද භාගයේදී ජවිපෙන් කැඩී  වෙන්වුණු ලයනල් බෝපගේ, ඔහුගේ මිතුරු විලී සේනානායක වැන්නන්, අද අන්තරේ , අති දරුණු බවින් තරමක් අඩු දෙමළ ඩයස්පොරා (උදා: බ්‍රිතාන්‍යයේ එමාණුවල් පියතුමාගේ ගෝලීය සංසදය) ප්‍රතිපත්ති හා සමාන බව පෙනේ. මේ පිළිබඳව ජවිපෙන් පැහැදිලි කිරීමක් අවශ්‍යයි.

• ජවිපෙ රජයක් තනි ජනාධිපති කෙනෙක් විසින් නොව දේශපාලන මණ්ඩලයක් විසින් මෙහෙයවන බව කිහිප වරක් එහි නායකත්වය විසින් සඳහන් කර ඇත. මෙය මීට වඩා පැහැදිළි කල යුතුයි. අප රටේ ඇත්තේ අසීමිත බලතල ඇති විධායක ජනාධිපතිත්වයකි. එවන් වාතාවරණයක, ජවිපෙ දැන් එම පක්ෂය කටයුතු කරනවා මෙන් තනි ජනාධිපති කෙනෙක් නොව කණ්ඩායමක් විසින් රජය මෙහෙයවීම කෙරෙන්නේ නම් එය ව්‍යවස්ථා විරෝධී නොවන්නේද?

• තනි කෙනෙක් නැතිව කණ්ඩායමක් විසින් රට මෙහයවන්නේ තනි පුද්ගලයෙකුට ඒ සඳහා ආත්ම ශක්තිය නොමැති නිසාවත්ද?

• ජවිපෙ බලයට පැමිණ සෑම අමාත්‍යාංශයකටම උගතුන් උපදේශකයන් ලෙස පත් කරන බව පවසයි. මේ උපදේශකයන් දැනටමත් තෝරා අවසන් බව එක් ජවිපෙ පැරැනණේක් සමාජ මාධ්‍ය වැඩසටහනකදී පැවසීය. එසේ නම්, ජවිපෙද රට කරවනුයේ පැරණි ක්‍රමයට නොවේද? මේ උපදේශකයන් සුදු අලීන් රංචුවක් නොවන්නේ කෙසේද?  ජවිපෙ රජයක ජනාධිපති, අගමැති සහ ඇමති මණ්ඩලය ඇත්තේ (ජනතාව විසින් පත් කරනු ලබන) රට කිරීමටය; එසේ නම් අනවශ්‍ය  ලෙස මහජන මුදල් නාස්ති කර ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී වූ උපදේශක ස්ථරයක් බිහි කරන්නේ කීම?

• මේ උපදේශකයනට පක්ෂයේ නාමයෝජනා දී පාර්ලිමේන්තුවට ගෙන ඒම නොවේද සිදු විය යුත්තේ?

• ජවිපෙ පාලනයක් යටතේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට අභියෝග කරන සමානුපාතික නියෝජන/මනාප/ජාතික ලැයිස්තු වෙනුවට ප්‍රජාතන්ත්‍ර හිතවාදී වෙස්ට්මිනිස්ටර් පාර්ලිමේන්තු කොට්ටාශ ක්‍රමයෙන් මන්ත්‍රීවරුන් තේරීම – ජනතාව ආසන මට්ටමින් තමන් කැමති මන්ත්‍රීවරුන්/ස්වාධීන මන්ත්‍රීන් පත් කිරීම, අතුරු මැතිවරණ පැවැත්වීම  ආදිය සිදුවේද?

• ජවිපෙ පාලනයක් යටතේ ‘ව්‍යවස්ථාදායක සභා’ වැනි අට මගල් අහෝසි වේද? , විවිධ කොමසම් – පොලිස්, මැතිවරණ, මහජන උපයෝගීතා ආදියට ජවිපෙ රජයක්  විසින්ම නිලධාරීන්, එවැන්න ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට අනුකූල බැවින්, පත් කරනු ඇද්ද?

• මේ රටේ සිංහලයාට අද උතුරේ සහ නැගෙනහිර වාසය අකැපයි. ජවිපෙ රජයක් යටතේ මෙය වෙනස් වේද? එසේ නම් ඒ කෙසේද?

• සිංහලයෙකුට අවශ්‍ය නම් කිලිනොච්චියේ, පේදුරු තුඩුවේ, මඩකලපුවේ, අක්කරෙයිපත්තුවේ ඉඩමක් මිලදී ගෙන එහි නිවසක් තනා සිය පවුල සමඟ නිදහසේ ජීවත්වීමේ හැකියාවක් ජවිපෙ රජයක් යටතේවත් ලැබේද? ඔව් නම් මේ ගැන ස්ථිරසාර සහතිකයක් ජවිපෙට දැන් දිය හැකිද?

• ජවිපෙ පැමිණි විගස නොබෝදා සම්මත කරගත් ඔන්ලයින් සමාජ මාධ්‍ය පනත හකුලා ගනු ලබයිද?

• ජවිපෙ බලයට පැමිණී විගස හොරුන් අල්ලා දඬුවම් දෙන බවත්, හොරකම් කල මුදල් රාජ්‍ය භාණ්ඩාගාරයට පවරා ගන්නා බවත්, මන්ත්‍රීවරුන්ගේ විශ්‍රාම වැටුප අහෝසි කරන බවත්, හිටපු ජනාධිපතිවරුන්ගේ සහ ඔවුනගේ බිරියන්ගේ වරප්‍රසාද කපා දමන බවත් පවසයි. මේවා ඉතා හොඳ වැඩය, ජනතාව ඔවුනට ජන්දය දෙන්නේ ඒවා කිරීමටය. නමුත් රට හදන ජවිපෙ සතු වැඩ පිළිවෙල නිවැරදිවම කුමක්ද? දේශීය නිෂ්පාදන වැඩි කිරීම, අපනයන වැඩි කිරීම, රටට ඩොලර් ගෙන ඒම, IMF  ආදිය පිළිබඳව ජවිපෙ මීට වඩා සිය ස්ථාවරය පැහැදිළි කිරීම් කළ යුතු නොවේද?

අති විශාල ජනවරමක් ලැබූ ගෝටා වසර 2ක් ඉක්මවා යාමේදී දැඩි ජන අප්‍රසාදයට ලක්වී සිය පදවියද හැරදා ගියේය. එවැනි දෙයක් රටම අද ආදරය කරන අනුර සහෝදරයාට සිදුවනු දැක්මට අප කිසිසේත් අකමැතිය. ඒ නිසා, මේ ප්‍රශ්ණ තිත්ත වුවත් ඒවා පිලිබඳව ගැඹුරින් අධ්‍යනය කර ජවිපෙ විසින් (රට පිළිගත් අනුර, ටිල්වින්, විජිත, බිමල් වැනි විද්වත් නායකයන්) කරුණු පැහැදිළි කිරීම ඉතා මනෝඥය.

මතුගම සෙනෙවිරුවන්

1912 දී ව්‍යවස්ථාදායක මණ්ඩලයේදී මහවැලිය උතුරට හැරවීමේ වැදගත්කම ගැන කතා කලේ දෙමළ මන්ත්‍රී වරයෙකු වූ ඒ. කනක සබේ මහතාය. එයට ප්‍රධාන හේතුව වූයේ දෙමළ ඊළාම් සිහිනය එදත්  තිබුණු බැවිනි.ව්‍යාජ දෙමළ ඉතිහිසයක් මත පදනම්ව උතුරේ දෙමළ පාලනයක් තිබුණේ යැයි ඇති කළ මතය අනුව ඊළාම් රාජය්‍යට ජලය සපායා ගැනීම ඔවුන්ගේ අරමුණක්ව තිබුණි.වසර සියයකට පමණ පසු මොරගහකන්ද ජලාශය හරහා උතුරු මැද කොන්ක්‍රීට් ඇළ කපා ඒ සිහිනය ඉටු කර දෙන්නට වර්තමාන දේශපාලනඥයන් උත්සාහ කරමින් සිටින සමයක මහවැලියේ වර්තමාන මෝඩකම් සහ කුරිරුකම් පිළිබඳ සැකෙවින් දැක්වීම මැනවි යයි සිතමි.

       චෝල ආක්‍රමණ වලදී සිංහලයන්ගෙන් කොල්ලකන ලද උතුරු දිග තැනිතලාවේ ඉඩම් සංවර්ධනය කොට ගෙන දෙමළ ජනතාව පදිංචි කර සිංහල ජනතාව අභිබවා යෑමේ වුවමනාවක් මේ දෙමළ ජාතිවාදීන් තුළ එදා පටන්ම තිබුණි. සමස්ත මහවැලි සංවර්ධන සැලැස්මේ ජේ. කේ. එල්.එම්. යන පළාත් සංවර්ධනය කරන්නට හැකි වූවා නම් තම නිජ භූමිය අහිමි වූ සිහලයන්ට පමණක් නොව දෙමළ මුස්ලිම් ජනතාවට පවා සාධාරණයක් ඉටු වන්ට තිබුණි. නමුත් මහවැලි ව්‍යාපාරය මුලසිටම ක්‍රියාත්මක කරන ලද්දේ විදේශ අදිසි හස්තයන්ගේ වුවමනාව පිටය. මහවැලි මහ සංවර්ධන සැලැස්මේ සඳහන්ව තිබෙන පරිදි ප්‍රධාන ඇළ මාර්ග වලින් පමණක් සමස්ත ප්‍රදේශ වලට ජලය සැපයිය යුතුව තිබුණි. ඇතැම් ගම් බිම් මෙම ඇළ මාර්ගයන්හි ජල පිරවුම් ස්ථාන ලෙසට භාවිතා කළ යුතුව තිබුණි.එසේම අනෙකුත් සියළුම ගම්වැව් කපාදැමීම කළ යුතුව තිබුණි. ජනපදිකයන්ට ඉඩම් භාරදීමට පළමු සියලුම් වගා බිම් සුද්ද කළ යුතු අතර සමතලා කොට මට්ටම් කළ යුතුය.(all crop land will be cleared and leveled prior to hand over to the settlers ) මෙහි යෝජනා කරන ලද අනෙකුත් ක්‍රියාකාරකම් අතර වෙසෙසි දෙයක් විය. ඒ නම් ගුරුත්ව බලයෙන් යුතු ජල සම්පාදනය වෙනුවට පිරිසෙයින් දියයෙදුම ( sprinkler Irigation ) ක්‍රමය යෝජනා කිරීමයි. මේ සඳහා විදේශීය ආයෝජන රැසක් යෙදිය යුතුව තිබෙන බැවින් තාවකාලිකව අත් හැරියද අනාගතයේදී එම ක්‍රමය සලකා බැලිය යුතු යයි නිර්දේශ කර තිබුණි.

        ලංකාවේ දිගම ගංගාව වූ මහවැලිය මූලික කරගෙන අතීතයේ සිටම පුරාණ රජ දරුවන් විසින් විශේෂ වාර්මාර්ග සකස් කොට ගොවි ජනතාවට දියවර සැපයූහ.ඔවුන් ඒ සඳහා අනුගමනය කරන ලද්දේ ඉතාම සරල තාක්ෂණයකි. විදෙස් ආධාර කිසිවක් නොමැතිව දේශීය හිල්පීන් ගේ උසස් ඥාණයෙන් මේ වාර්මාර්ග ව්‍යාපෘති සකස් කළ බව දැකිය හැකිය. හොඳමඋදාහරණය කලාවැවේ සිට ගලන යෝධ ඇළ නොහොත් මීමත කඳුරයි.අනෙක නම් මහවැලිය හරස් කොට ලූ මිණිබේ යෝධ ඇළයි.මහවැලි ගඟ වක් වූ ස්ථානයක උස්බිමකට ගිය දිය අත්තක් සාර්ථක ලෙසට සරළ බැම්මක් යොදා හරස් කර මිණිබේ කඳු වැටි වල සමෝච්ච වැටි ඔස්සේ පොළොන්නරුව දක්වා ජලය ගෙන ගිය හැටි අපූරුය.කලාවැවේ යෝධ ඇළත් එයට දෙවනි නැත.සැතපුම් පනස් හතරක් මේ යෝධ ඇළ අනුරාධපුර නුවර වැව දක්වා ගමන් කරනුයේ නිසොල්මනේ තමන්ගේ ජලයට ප්‍රවේගයක්ද එක් කර දෙමිනි. ඒ ගමනේදී කුඩා වැව් රැසක් පෝෂණය කරමින් කෙත් වලට ජලය ලබා දුන් හැටි මවිත කරය.හුරුලු වැවෙන් නිදහස් කරන ජලය යාන් ඔයට වැටුණු කල්හි.තැන් කීපයකින් කුඩා බැමි යොදා යෝධ ඇළවල් නිර්මාණය කර පදවිය සහ වාහල්කඩටත් අනතුරුව උතුරේ ඉරනමඩු වැව දක්වාත් වැව් පෝෂණය කරමින් ඇදුණු හැටි බ්‍රොහියර්  මහතා සිය ග්‍රන්ථ වල සඳහන් කර ඇත.

      නව තාක්ෂණය නව යන්ත්‍ර උපකරණ මහවැලියට ලැබුණි.අධිකාරිමය බලතල ලැබුණි. නිදහස් අධ්‍යාපනයෙන් ඉගෙනුම ලද දරුවන් ඉංජිනේරුවන් බවට පත් වී මහවැලි උසස් නිලතල වලට පත්වූහ.කඩිනම් මහවැලිය යටතේ වසර පහකින් එය නිම කිරීමට සැලසුම් කෙරිණ. අනතුරුව සිදු වූයේ කුමක්ද එලිච්චියකගේ ගමන අනුව සමෝච්ච වැටි දිගේ ගලා ගිය කලාවැව යෝධ ඇළ කෙළින් කර ගැඹුරු කළහ.පැරැන්නන්ගේ තාක්ෂණය නොදත් මහවැලි දරුවන් කුඩාවැව් එකින් එක කපා දැමූහ. ව්දේශිකයයන් කියාදෙන අයුරින් සිය ඉංජිනේරු ශිල්පය මෙහයවූ එක් මහවැලි ඉංජිනේරුවරයෙකු වන මහින්ද පනාපිටිය මහතා මේ කළ විනාශය පිළිබඳ වසර ගණනාවකට පසු සිය පාපෝච්චාරණය ඉදිරිපත් කළේමෙසේය.

     ‘හැත්තෑ ගණන් වලදී පැරණි යෝධ ඇළ යටතේ තිබූ ඉඩම් සංවර්ධනය කිරීමේ අප නියැලී සිටි අතර ප්‍රදේශයේ තිබුණු වැව් බොහොමෙයක් නවීන සැලසුමට අනුව අවශ්‍ය වූ පරිදි විනාශ කිරීමට අපට සිදු විය. ප්‍රදේශයේ සාම්ප්‍රදායික ගම්වල මුල් පදිංචිකරුවන්ගෙන් එල්ල වූ බලපෑම් හේතු කොට ගෙන වඩා විශාල වැව් කීපයක් එසේ විනාශ නොකොට ඉතිරි කිරීමට ද සිදු විය මහවැලි අධිකාරිය විසින් වැව් කඩා බිඳ දැමීම වැළැක්වීමට මහජනතාව විසින් එවකට සිටි ජනාධිපති ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහතාද කැඳවන ලදී. අප තවදුරටත් නිරීක්ෂණය කලේ කපා එළි කොට ගොවි බිම් බවට පත් කිරීමට නියමිතව තිබූ කැලෑ ප්‍රදේශ වල නිම්න හරහා කුඩා වේලි රාශියක් තනා තිබූ බවය. අපේ සැලසුම් නිර්ණායක අනුව එම වේලි අපට පෙනුණේ කිසිසේතම් නොවටිනා දේවල් හැටියටය.ඉඩම් සංවර්ධන මුල් අවදියේ ව්‍යාපෘති ඉංජිනේරුවරයෙකු  ලෙස මා කටයුතු කළ ප්‍රදේශයේ ම පුනරුත්ථාපන වැඩ සටහනකට සාභාගි වීමට වසර 30 කට පසු 2003 දී මට අවස්ථාව සැලසුණි. පෙරදින වල සිට මේ ප්‍රදේශයේ සිට ගෙදර යන විට මී පැණි මී කිරි සහ කුරක්කන් මුං ඇට වැනි ධාන්‍ය වර්ග බොහොමයක් මිලදී ගෙන රැගෙන යෑමට පුරුදු වී සිටියෙමි. වර්තමානයේ මේ ප්‍රදේශ වල මී පැණි නැත.මක් නිසාද යත් රසායනික වස විස  යෙදූ ඉඩම් ආශ්‍රිතව  මී මැස්සන් වද නොබදින බැවිනි.  දේශීයව පහසුවෙන් වගා කළ හැකි ධාන්‍ය වෙනුවට ඔවුන් ආනයනය කළ පරිප්පු සහ පාන් පිටි මත යැපෙති. මෙහි මුල් පදිංචි කරුවන් හැම කෙනෙකුම පාහේ ගෙවත්තේ ගවයන් සිටි අතර මේ ගවපට්ටි වලට සිදු වූයේ කුමක්ද ජනතාව තමන්ගේ උදෑසන තේ පානය සඳහා  ආනයනය කළ කිරිපිටි මත යැපෙති.’

          තමන් අතින් සිදු වූයේ මහා අපරාධයක් බව ඔහු පිලිගැනීමම සැබවින්ම කෙතරම් අගනේද. රජරට පාරම්පරික සිංහල ගැමියන් කමන්ගේ වැව් ටික ඩෝසර්යට කපා හෙළනවා දැක දැක ඉවසුවේ නැත ඔවුහු ඩෝසරය ඉදිරියේ බමි වැතිර විරොධය පළ කළහ.     මහවැලි ජලය මගින් රජරට ගම්බිම් තෙත් කිරීමෙන් අත්වුනු ආර්ථික භෝග ප්‍රතිඵලද  බොහෝ වෙයි යයි කියති. මිරිස් කව්පී වර්ග පමණක් නොව අර්තපල්ද මහවැලි ගොවි බිම් වලින් එළියට පැමිණ තිබුණි. නමුත් මුදල් අතමිට ගැවසුණ ඔවුන්ගේ ජීවිත දුක්මුසු විය.කුඩා වැව් නොතිබීම නිසා ජලය නැති කමින් පීඩා විඳින ජනපදිකයන් ගැන අසන්නට ලැබුණි.වී විකුණා ගන්නට බැරිව වස බිව් පොලොන්නරු ගොවීහු ගැන එදා පත්තර පුන පුනා කතා කළහ.කුඹුරු වලට ජලය දීමට වඩා විදුලිබල නිෂ්පාදනයට මුල් තැනක් ලැබුණි.සමනල වැවෙන් පෝෂණය ලැබූ උඩවලවේ ගොවීන්ට අත් වූ ඉරණම මෙයට උදාහරණයකි.මහවැලිය නිසා උතුරේ සිංහල ජනපද බහිවූහ. කාලාන්තරයක් තිස්සේ වල් බිහිව තිබූ රජරට යළි මිනිසුන් ගෙන් පිරී ගියේය.ඒ සෑම බිමකම සිංහල පමණක් නොව දෙමළ මුස්ලිම් අයද පදිංචි කරවන ලද්දේ ජන අනුපාතයට සරිලන ලෙසටයි. නමුත් මේ ජනපද කරණයට උතුරේ දෙමල අන්තවාදීන් විරුද්ධ වූහ.වර්තමානය වන විට මහවැලි සංවර්ධන ව්‍යාපාරයේ අවසාන සංවර්ධන බල ප්‍රදේශය වන බී කාලපෙයේ මාදුරු ඔය දකුණු ඉවුර පිළිබඳ අවධානය යොමු වී තිබේ.

      මහවැලියේ ආරම්භක ඉංජිනේරුවරයෙකුව සිටි මහින්ද පනාපිටිය මහතා මතු කරන සත්‍යය වර්තමාන ඉංජිනේරුවන් නොසලකා හරින බව පෙනේ. උගත් පාඩම් අමතක කර ඔවුහු යළිත් පැරණි පාරේම යන්නට උත්සාහ දරති. මාදුරු ඔය දකුණු ඉවුරේ කැඩී බිඳී ගිය කුඩා වැව් රාශියක් වෙයි.පුරාවිද්‍යෘ හානි අගැයුම් වාර්තාවේ ද  මේ කුඩා වැව් වල තිබෙන පුරාවි ද්‍යා වටිනාකම් හුවා දක්වා ඇත..තොප්පිගල නරක මුල්ල සිට නෙලුගල පර්වතය දක්වා වූ බිම්කඩේ දැනට අම්පාර සහ මඩකලපු දිස්ත්‍රික්යන්හි පවතින මේ සාරවත් භූමිය තුළ වැව් තුනක් පමණක් ඉතිරි කරවා ඉතිරි සියලු වැව් කපා හැර ආයෝජන කලාපයක් ඇති කිරීම මහවැලියේ සැලැස්මයි. ඒ අතර දිවුල්පතාන බෝගමුයාය වැනි ගම්මානයන්හි දැනට සිටින අනවසර කරුවන් යැයි හඳුන්වන ජනතාව ඉන් පළවා හැර පළතුරු සහ වෙනත් ආර්ථික භෝග වැවීමට දේශීය සහ විදෙස් සමාගම් වෙත ලබා දීමට මේ වන විට සැලසුම් සකස් කොට අවසන්ය. ඒ අතර මඩකලපු දිස්ත්‍රික්කයේ දෙමළ සහ මුස්ලිම් මන්ත්‍රීවරුන්ගේ ඉල්ලීම පරිදි විශාල ගව පට්ටි ඇති කරන්නට හෙහක්ටයාර් 3025 ක් වෙන් කර තිබේ. පෙර දී සෑම ජනපද ව්‍යාපාරයකම ජාතික ජන අනුපාතය අනුව ජනතාව පදිංචි කළහ. මේ ව්‍යාපාරයේ දී ඒ තත්වය වෙනස් වී ඇත. මඩකලපුවේ ඉඩම් දෙමළ මුස්ලිම් ජනතාවට පමණක්ය. ආයෝජකයන් සඳහා ලබා දෙන ඉඩම් ද ඉන්දීය අනුමැතිය හිමිවන සමාගම් වලට පමණක් ලබා දීමේ පිඹුරු පත් සැකසෙමින් පවතී. වැව් කපා හැර අතීත ශිෂ්ඨාචාරය සමතලා කල කාලිංග මාඝටත් වැඩියෙන් වර්තමාන පාලකයන් ඉදිරියෙන් සිටින්නේ විදෙස් මනදොල පුරවා දීමටයි. ඔවුන්ට පරිසර පද්ධතියක වටිනාකමක් නැත. එල්ලංගා පද්ධිතයක වටිනා කමක් නැත. පළමුවත් ඉඩම් දෙවනුවත් ඉඩම් තුන්වනුවත් ඉඩම් පමණකි. මාදුරු ඔය ජලාශයෙන් ජලය නිකුත් වන කල්හි ආයෝජකයන් විසින් යහමින් ජලය පරිභෝජනය කරන කල්හි. හෙක්ටයාර් 2700 පමණ සුලු ඉඩම් ප්‍රමාණයක වී වගාවේ නියකුත් ව සිටින ගොවි ජනතාවට ජල හිඟයෙන් පීඩා විඳීමට අනිවාර්යයෙන්ම සිදු වන නියතය. මෙම සැලසුම් සකස් කිරීමට උපදෙස් දෙන්නේ දෙශපාලඥයන් නමුත් නිර්මාණය මහවැලි ඉංජිනේරුවන්ගේය.නිදහස් අධ්‍යාපනයෙන් පන්නරය ලබා ඔවුහු රට වෙනුවෙන් සේවය කරනවාට වඩා සිදු කරනුයේ රටේ සම්පත් කාබාසිනියා කිරීමට අවශ්‍ය සැලසුම් සකස් කිරීමය. මාදුරු ඔය දකුණ ඉවුරේ සංවර්ධන සැලසුම් වලින් අප දකින කටුක යථාර්තය එයයි.

මතුගම සෙනෙවිරුවන්

Courtesy Al Hakam

Ayesha Naseem, UK

On Friday 26 January 2024, the International Court of Justice delivered a provisional ruling in South Africa’s case, submitted to the court in December last year, in which it accused Israel of committing genocide against the Palestinians in the Gaza Strip. 

The International Court of Justice concluded that South Africa has standing to submit to it the dispute with Israel concerning alleged violations of obligations under the Genocide Convention.” (APPLICATION OF THE CONVENTION ON THE PREVENTION AND PUNISHMENT OF THE CRIME OF GENOCIDE IN THE GAZA STRIP”, www.icj-cij.org)

Given how historic this whole development is, it is imperative to highlight South African solidarity with the Palestinian people and the nation’s practical display of learning from one’s history. For South Africa to have taken this stand when the silence of the Western world couldn’t have been louder, the importance of taking calculated steps to try and bring an end to oppression comes to light. Islam also encourages solidarity, which can create a means to stop oppression. 

azrat Anas^ra narrated, Allah’s Messenger^sa said, ‘Help your brother, be he the oppressor or the oppressed.’ The companions said, ‘O Allah’s Messenger^sa, we understand that we should help him when he is the aggrieved party, but how should we help him when he is the wrongdoer?’ He said: ‘Hold his hand [i.e., stop him from oppressing.]’” (Sahih al-Bukhari, Kitab al-mazalim, Bab a‘in akhaka zaliman aw mazluman, Hadith 2444)

Hazrat Chaudhry Sir Muhammad Zafrulla Khan^ra, a pioneer Ahmadi Muslim diplomat and jurist who was also the President of the International Court of Justice between 1954 and 1961, has written extensively on Islam and its principles on human rights.

In his book, Islam and Human Rights, Hazrat Sir Muhammad Zafrulla Khan^ra explains how the values and principles established in the UN Charter of Human Rights were revealed and inculcated within Islamic teachings by Allah the Almighty over 1400 years ago. 

Article 3 of the UN Human Rights Charter speaks of the right to life, liberty and security of person.” (Universal Declaration of Human Rights”, www.un.org/en/about-us/universal-declaration-of-human-rights)

Historic provisional ruling: ICJ orders protection of Palestinians in the Gaza Strip from ‘acts of genocide’ (alhakam.org)

Courtesy The Daily Mirror

Colombo, Jan 29 (daily Mirror) – The Seychelles Coast Guard (SCG) has rescued six Sri Lankan fishermen who were captured by Somali pirates along with their multi-day fishing trawler, said Navy spokesman Capt. Gayan Wickramasinghe.

By YOHAN PERERA Courtesy The Daily Mirror

 

---

Colombo, Jan 29 (Daily Mirror) –  The Samagi Jana Balawegaya (SJB) will not take notice of any restrictions but will take to the streets tomorrow and fire the first shot towards overthrowing the present government, SJB General Secretary Ranjith Madduma Bandara said today.

The IGP or anyone else can impose any restriction but we will defy all laws and bring 50,000 people to Colombo tomorrow,” Madduma Bandara told a media briefing.

It was the SJB which pioneered the uprising in 2022 and we intend to do the same this time as well,” Madduma Banadara added.

We will not disclose where we will march towards now, but we will reveal it at the correct time tomorrow,” he added.

Former MP Hirunika Premachandra who also participated in the briefing said the protest will be against suppressive legislations such as the Anti-Terrorism Bill, Online Safety Bill and increased taxes. 

We will disclose where we are going  to surround at the right time,” she also said

Courtesy Adaderana

A total of 836 more suspects have been arrested by Sri Lanka’s police and security forces personnel within a 24-hour window ending at 12.30 a.m. today (Jan. 29) as part of the ongoing countrywide anti-drug operation ‘Yukthiya’.

Meanwhile, detention orders have been secured against six of the arrested individuals, while another person has been referred for rehabilitation, the Ministry of Public Security said.

According to the Ministry of Public Security, the narcotics taken into custody during this period include 142 grams of heroin, 95 grams of crystal methamphetamine (Ice) and 1,650 narcotic pills.

Courtesy Adaderana

Sri Lanka’s Minister of Ports, Shipping and Aviation Nimal Siripala de Silva has stated that the recent increase in the number of ship arrivals at the Colombo Port is likely due to the Red Sea crisis.

Accordingly, the Minister revealed that the number of ships docking at the Colombo Port has increased by 35% within the month of January, while container operations at the port have also increased by 72%.

Minister Nimal Siripala de Silva made these remarks while attending a special inspection of the Jaya Container Terminal (JCT) of the Sri Lanka Ports Authority (SLPA).

Commenting on the increase in ship arrivals recorded at the Colombo Port, however, State Minister of Foreign Affairs Tharaka Balasuriya claimed that he remains dissatisfied that this increase is likely attributed to the Red Sea crisis.

Courtesy Adaderana

Sri Lanka’s total exports for the year 2023 reached USD 14.49 billion, the Export Development Bank (ED) reported, adding that it is only a minor decline of 0.39% compared to 2022.

In a report issued in this regard, the EDB revealed that Sri Lanka had recorded a total of USD 14.99 billion in exports for the year 2022, USD 3.08 billion higher than that earned last year.

As per the report, the estimated value of services exports for the period of January to December 2023 was USD 3,080.9 million, increasing 63.1 % over the corresponding period in 2022, while cumulative merchandise exports during the period of January to December 2023 decreased by 9.54 % to USD 11,856.3 million compared to the corresponding period in 2022. 

Attached below is the full report:

Export Performance 2023 by Adaderana Online on Scribd

Courtesy Adaderana

The Prime Minister of Thailand, Srettha Thavisin will undertake a two-day official visit to Sri Lanka from 03 – 04 February 2024 at the invitation of President Ranil Wickremesinghe, the Ministry of Foreign Affairs said.

The Thai Prime Minister will participate in the ceremony to mark the 76th Anniversary of the Independence of Sri Lanka as Guest of Honour.

During the visit, the Thai Prime Minister is scheduled to have official discussions with President Wickremesinghe, and witness the signing of the historic Sri Lanka – Thailand Free Trade Agreement (SLTFTA), the Ministry of Foreign Affairs added.

The Free Trade Agreement will be signed by Phumtham Wechayachai, Deputy Prime Minister and Minister of Commerce of Thailand and Nalin Fernando, Minister of Trade, Commerce and Food Security of Sri Lanka. The SLTFTA is expected to boost trade and investment ties between the two countries and promote deeper integration with ASEAN economies, the statement said. 

Additionally, the two sides are expected to renew the Air Services Agreement and conclude a Memorandum of Understanding between the Gem and Jewellery Research and Training Institute of Sri Lanka and The Gem and Jewelry Institute of Thailand, it added.

A Sri Lanka-Thailand Business Forum organized by the Department of International Trade Promotion and Department of Trade Negotiations of the Ministry of Commerce of Thailand and the Department of Commerce and the Ceylon Chamber of Commerce of Sri Lanka will also take place at the Kingsbury Hotel during the visit.

The Thai Prime Minister will be accompanied by a 39 member delegation including Phumtham Wechayachai, Deputy Prime Minister and Minister of Commerce, Jakkapong Sangmanee, Deputy Minister of Foreign Affairs of Thailand and a top-level business delegation, according to the ministry.

Insight By Sunil Kumar

Jan 26th 2024

There is an unwritten law that suggests:” Religious leaders should never dabble in politics” as it is not their call. Yes! there is that case of a certain Archbishop Desmond Tutu in S Africa where he too was accused of dabbling in politics with no right to do so! but in relatively different and exceptional circumstances. However, if the case involves religious persecution it seems only correct for a leader whose religious faction as well as those of others is affected to speak up. When the Archbishop of Colombo His Eminence Cardinal Malcolm Ranjith speaks out against the Anti Terrorism Bill which he has done in no uncertain terms, it seems quite out of order and a far cry from keeping the faith and leading his flock. Perhaps a guideline for all other Religious groups to follow as well.

Protect the flock using the tenets of religious teaching and the goodness therein.

His Eminence Malcolm Cardinal Ranjith has filed a petition with the Supreme Court challenging the proposed Anti-Terrorism Bill, recently presented to the parliament by the Sri Lankan government as a replacement for the Prevention of Terrorism Act (PTA).

The petition, which names the Attorney General as the respondent, contends that various provisions within the Anti-Terrorism Bill are incompatible with the Constitution. Cardinal Ranjith has called upon the Supreme Court to rescind it where it seems a mere matter of interpretation on his part causing some trepidation.

Given the consideration that the Administrative Leadership including the President is well equipped with their command of the Constitution of the country, it seems an affront to their knowledge and cognizance of the same for a religious leader to challenge and question its viability in a country rife with many needs that require even more than what the new Anti Terrorism Bill entails as it is a means to control criminality and the subversive element of Sri Lanka which are rife and on an ongoing basis there are subversives planning covert upending and overthrowing the rule of law so it would be a means to protect the country and boosting her National Security which logically is a felt need for Sri Lanka given all the happenings of the not too distant past.

Perhaps there could be amendments to the bill to suppress the abuse of power as the Cardinal contends and as far as the freedom of expression goes it seems a misconception that it does not exist in the very fabric of the Constitution which of course if necessary needs to be further emphasized although there are factions which take advantage if it to cause mayhem and disorder so there needs to be an even balance about how it is laid down by law and the related law enforcement advised to relate accordingly within the metes and bounds of the law under the duress of punitive action if necessary.

Among the Cardinal’s primary concerns is the apprehension that, if enacted in its current form, the Anti-Terrorism Bill would grant extensive powers to the Tri-Forces, Police, and Coast Guard, enabling them to make arrests without reasonable suspicion which seems unmitigated paranoia where Sri Lanka has not exceeded this power beyond any norm by comparison to ‘most’ countries other than to defend her Sovereignty and Territorial Integrity which Sri Lanka has every right to do, the arguments in his petition that it would be a direct violation of fundamental rights, including the constitutionally protected freedom of expression seems unnecessarily apprehensive and a matter of definition and interpretation.

Cardinal Ranjith may be probably within his contention as a religious leader in his plea to surmise the Supreme Court which has urged the highest judicial authority to mandate a parliamentary vote with a two-thirds majority and a subsequent referendum for the passage of the Anti-Terrorism Bill but it is not for him to demand it. When the Cardinal contends that such a measure is crucial to ensure that the legislation aligns with constitutional principles and safeguards citizens’ rights it appears to be mere conjecture. Is he acting as a legislator one wonders?

It could also be an incentive for the enemies of the State to heighten their demands to cause further unrest within Sri Lanka, something which has been effectively quelled in the past, and the New Bill perhaps a mere booster towards securing and fortifying legislation imperatively essential for the country with a burgeoning population.

The Anti-Terrorism Bill, presented to the parliament on January 10, has sparked significant debate and concerns among various sections of society but overall seems to be a felt need given all the related dynamics.

Department Of Immigration And Multicultural Affairs, Earlson Forbes, Sri Lanka And Australia

Ceylonese/Sri Lankans have entered Australia for a variety of reasons during the past one and a half centuries.  The far greater number of these arrivals occurred in the second half of the twentieth century and first two decades of the 21^st century.  Early arrivals go as far back as the last two decades of the nineteenth century.

Figure 3  Queensland sugarcane plantation workers. … [placed as frontispiece because of its striking character

Early Arrivals

Before Australian Federation on 01 January 1901, there is evidence of arrivals from Ceylon, mainly to Queensland and a very small number to Victoria and Western Australia.  In 1882, a sizable number of Ceylonese arrived in Queensland as indentured labour. With the expansion of sugar cane planting in Queensland at that time, there was an ever-present need for labour to work the plantations. In November 1882 nearly 500 Ceylonese arrived by sea in Port Mackay, Queensland. Some 300 disembarked in Mackay and the rest were taken to Bundaberg. The 500 Ceylonese had been brought to Queensland under a private arrangement between business Agents in Ceylon and Queensland plantation owners. No government agencies were involved in this enterprise in either Ceylon or Queensland.  The deal included paid passage to Queensland, with the requirement that the worker was contracted to serve for five years. At the end of the five-year contract, the worker was to be repatriated to Ceylon with the return passage paid.  Workers were entitled to rations and an annual wage during the tenure of the contract. Some were even given a plot of land for a home garden.  In some instances, the terms of the contract could have been varied to meet particular circumstances. There are no detailed figures as to how many of these workers returned to Ceylon at the end of their contract and the number that stayed behind.  Suffice to say many went back and some stayed on to build a life in Australia, not so much on the plantations but as cooks, waiters, artisans and domestics.[1]

The 500 who arrived in Queensland in 1882 were not the first to get to Queensland from Ceylon.  In the 1870ies there was a rush to the Torres Strait Islands where rich Pearl Fishing resources were discovered. Not only were the natural pearls here of great value, but the Torres Strait Island seas had also comparatively large deposits of good quality pearl shells. Pearl Shells were used to make the product, ‘mother of pearl.’ Mother of pearl was sought after for making high quality buttons, buckles, handles for exclusive cutlery and similar high-priced products. In an era where diving gear had not yet begun to be used, experienced workers (both bare skin divers and boatmen) were highly sought after.  In Ceylon pearl fishing in the Gulf of Mannar had gone on from time immemorial. In fact, so well was pearling known, that in the 1860ies the famous music composer Bizet, wrote the opera, ‘The Pearl Fishers’, using pearl fishing in ancient Ceylon as its backdrop. It was only logical that the North Queensland Pearl Fishery operators would look to Ceylon to source cheap labour for the growing industry. In the Torres Strait area, Thursday Island became the base from which the larger and more prominent pearling operations were conducted. As early as 1879, four Ceylonese, (called Cingalese at the time) are recorded being employed as boatmen. It was not long before enterprising businessmen in Australia were able to arrange for recruitment of a larger group of workers from Ceylon.  In 1882 some 25 Cingalese were recruited to work on Thursday Island. Entry of Ceylonese workers to Thursday Island after 1882, continued on a less formal basis. Although numbers were small, as the population on Thursday Island was comparatively sparse, the additions were significant. Also, there was more occupational variety in the arrivals from Ceylon. In addition to divers and boatmen there came shell cleaners, cooks, domestics and small traders. The requirement that the worker had to return to the country from which he had been recruited, does not seem to have been strictly enforced in all contracts.       This facilitated the continued stay on Thursday Island of those among the Ceylonese arrivals who wished to stay on. In the years following, right up to the 1940ies, the Ceylonese on Thursday Island left a lasting impression on the Island’s township.  At the height of their influence there was a Cingalese quarter, a place for Buddhist worship, and even an area where their preferred groceries were sold.[2] Another account refers to a Ceylonese, who having studied dentistry by correspondence, set himself up as a dental surgeon on Thursday Island. [3]

Image Source:Thuppahis

Thursday Island in early days

An extract from Stanley Sparkes and Anna Shnukal’s work on, ‘Sri Lankan Settlers of Thursday Island, states: –

‘While their exact numbers are unknown, the Sri Lankans remained a salient group until the outbreak of World War II, distinctive enough to be singled out by contemporary observers.  Some of the early immigrants became commercial fisherman and owners of boats for hire; others took out hawkers’ licences to sell jewellery and other curios made from tortoise shell, pearl shell and pearls to tourists and visitors.  ………………………………………………………………

For more than six decades, the Sri Lankan Community made significant contributions to the economic, religious, social and cultural life of Thursday Island.  All of them have left, the Mendis and Saranealis families being the last to end their association.  Little physical trace of their presence remains, but the prominent business families are still remembered.  Not only did they provide goods and services not available elsewhere, but, through their acts of generosity and willingness to share their heritage with the entire community, they formed enduring relationships with their fellow residents, regardless of ethnic origin or religious affiliation.’ [2]

Arrivals from Ceylon to the other Australian Colonies at this time appear to be much less than to Queensland. Before the Pearl industry resources were discovered in the Torres Strait, they were found to exist in the Northwest of Western Australia, around the township of Broome. This was as early as the 1860ies. The demand for workers in the industry attracted labour from several Asian countries.  Because of their expertise, persons from Ceylon appear to have been recruited to work in the Western Australian pearling industry as well. Their numbers and identity are somewhat obscure because they were often grouped with others and referred to as, ‘Malays’. Asian (or foreign} workers in the industry were stated to have come from Japan, China, Philippines, Ceylon, Malaysia and some Pacific Islands.

In the nineteenth century arrivals from Ceylon to the Colony of Victoria came about broadly for reasons similar to those which attracted arrivals to Queensland and Western Australia.  In 1851, gold was discovered in Ballarat, Victoria.  This event, followed by discovery of gold in some of the other colonies, led to an influx of a large number of persons from all parts of the world to Australia (gold rush).  Victorian Government sources on the subject of immigration history comment as follows: –

‘Sri Lankans (formerly referred to as Ceylonese) have been settling in Victoria since the 19^th century.  They were first counted in the 1871 census, when 58 people were recorded. Like Sri Lankan settlers elsewhere in Australia they probably immigrated as labourers or gold prospectors. [4]

The other ‘industry’ which used predominantly Asian labour in the 19^th century was camel transportation in Central and Northern Australia. Cameleers and camel transport operators did not come directly from Ceylon. Most of the labour and animals came from Afghanistan, with lesser arrivals from India and the Middle East. However, there is an indirect connection with Ceylon. It appears some Afghans used Ceylon as a launch pad to Australia. There is mention that a camel transportation operator, Gool Mohamet, although born in Afghanistan, worked in Colombo for a few years before arriving in Australia in the late 19^th century. Gool Mohamet was a successful camel transport operator, but his notoriety rests more on the fact that he married a French woman at the Kalgoorlie Mosque in 1907. The French woman, Desiree Ernestine Adrianne Lesire, converted to Islam and changed her name to Mariam Bebe, at the time of her marriage to Mohamet. [5]

The White Australia Years [1^st half of the 20^th century]

On 01 January 1901, the 6 Australian Colonies came together to form the independent Nation of Australia. Regarding immigration and population, one of the first actions undertaken by the Commonwealth Parliament was to pass legislation strictly limiting entry to Australia. The Immigration Restriction Act 1901 established the base for future migrant entry to Australia.  This Act set up a harsh and effective tool, (the Dictation Test) for turning away from Australia, any non-European. The Act stated that the following persons could be prohibited from entering Australia: –

‘Any person who when asked to do so by an officer fails to write out at dictation and sign in the presence of the officer a passage of fifty words in length in an European language directed by the officer’.

Whilst new arrivals from Asia were almost completely shut out, persons who had formerly been domiciled in the Australian Colonies were not subject to the Dictation Test.  However, if a person who was not a citizen left Australia, he would be subject to the Dictation Test on re-entry, unless he had an Exemption Certificate.  Non-citizens who had built up enough wealth to be able to travel outside Australia and return could apply for an Exemption Certificate. Figure 1 is an Exemption Certificate issued to Mr. William Perera, permitting him to travel outside Australia and re-enter without having to sit a Dictation Test on re-entry.

Image Source:Thuppahis

Figure 1 Certificate Exempting from Dictation Test.

Restrictive legislation coupled with a view among many in society at the time that the white race was superior to coloured, led to arrivals from Asia (including Ceylon) coming to a stop or at best a trickle.  As mentioned above arrivals from Ceylon to Victoria at the time of the gold rush (1871 census) was recorded as being 58.  Sixty years later (in 1933) the number of Ceylon born in Victoria was 130; an increase of 72 over sixty years. [4]  In 1901, the Australian Immigration Department put the number of persons in Australia, born in Ceylon, at 609.  Thirty-two years later the number was stated to be 638; an increase of 29 over three decades. [6]

A fair go for all [2^nd half of the 20^th century to recent times]

The years following the end of the 2^nd World War saw the World changed significantly, particularly in South and Southeast Asia.  India, Pakistan and Ceylon gained independence after centuries of British rule; Indonesians threw out the Dutch rulers of their country, and in China the Communist Party seized power. In the context of all these momentous changes, one would have expected Australia to fall in step and change restrictive policies, such as permitting immigration only from Europe. However, the White Australia Policy was alive and well even after the end of the 2^nd World War. In 1947 Immigration Minister Arthur Caldwell stated: –

‘We have 25 years at most to populate the country before the yellow races are upon us.’

Arthur Caldwell was correct in that there was an urgent and great need to bring in more migrants to Australia for the further development of the country. However, his view was a short term one in that he looked only to Europe to satisfy the demand.

At about this time the Burghers of Sri Lanka were being disadvantaged due to political, economic and social changes in their homeland. This gave rise to Sri Lankan Burghers looking to other countries, such as Australia, as a viable permanent home for themselves and their families. In the late 1940ies the Burghers began their push to enter Australia, citing the fact that they were of European ancestry and ‘British Subjects’ as well. For the first decade after Sri Lanka gained independence, arrivals to Australia were in the main Burghers. The years after the 2^nd World War, up to about 1960, saw an increase in the number of arrivals, but not great enough to be of significance.  In 1954 the number of Sri Lankan born in the Australian population was 1,961.  Seven years later it was 3,433.[7]

In the next 2 decades arrival numbers start to pick up sharply compared to the 1950ies and 1960ies. The increase in the number of arrivals from Sri Lanka and arrivals from other Asian countries was a consequence of a slow but progressive dismantling of the White Australia Policy. The first concession was made in 1957 when, ‘non-Europeans with fifteen years residence, were permitted to apply for Australian citizenship. The next year legislation pertaining to immigration was revised after more than a fifty-year lapse.‘The Migration Act 1958’ abolished the harsh and archaic Dictation Test and set up a more liberal Visa system for entry to Australia. Not long after the legislation was revised, Immigration Minister Alexander Downer (father of present-day politician Alexander Downer Jnr.) declared that ‘distinguished and highly qualified Asians’ would be considered as suitable migrants to Australia.  In 1966 the entry door was opened further to: –

‘well qualified people on the basis of their suitability as settlers, their ability to integrate readily and their possession of qualifications positively useful to Australia’.

Finally in 1973 the Whitlam Government, as a matter of Australian Immigration Policy decided to: –‘totally disregard race as a factor in the selection of migrants’.Immigration Minister at the time, Al Grassby, added: –‘The White Australia Policy is dead; give me a shovel and I will bury it’.

Australia’s more liberal immigration policy had a very positive effect on the number of arrivals from Sri Lanka.  Australian Department of Immigration figures for Sri Lankan born persons in the population show the dramatic increase: –

1961                3,400

1971                9,100

1981              16,900.

By 1981 arrivals from Sri Lanka were not drawn as before, mainly from the Burgher community, but also from the Sinhalese, Tamil and Muslim communities. Australian Bureau of Statistics (ABS) 1976 Census (unpublished) data puts the ethnic composition of Sri Lankan born in the population at, Burghers 8,546; Sinhalese, Tamils and Muslims at 5,759 and others at 561, making a total of 14,866. [8]

In the years immediately following the 2^nd World War, Australia had accepted as migrants from Europe, large numbers of both skilled and unskilled labour.  In the late 1960ies and thereafter this changed. Australia was now looking more precisely for skilled and semi-skilled workers as well as settlers under a broader ‘family’ category. In 1977 Immigration Minister Michael Mackellar laid the foundation for recognition of the third future stream of migrants to Australia, viz. the humanitarian intake.

In Sri Lanka those seeking to migrate were predominantly from the middle and upper middle classes, living in the cities, and mostly educated in English.  The Sri Lankan supply of skilled and family stream potential migrants was in line with demand in Australia. Sri Lanka was able to supply skilled technicians, process workers, clerical and administrative staff and para health workers.  Some of the tertiary qualified arrivals encountered problems. Although restrictions to entry had been lifted for admission to Australia, prejudice prevailed regarding the acceptance of Sri Lankan higher education qualifications. Many had to return to study in their field of expertise before being able to work at professional level in Australia.  Those professionally qualified in Sri Lanka who chose not to re-qualify under Australian educational standards, often worked at sub-professional level or ventured into allied new careers (in most instances very successfully).

In the final two decades of the 20^th century the ‘family’ stream was most popular for the flow of migrants to Australia.  For approximately 11 years, (from 1985 to 1996), the number of migrant arrivals to Australia from all countries under the family stream exceeded the number of arrivals under the skilled migration program. It could reasonably be concluded that arrivals from Sri Lanka followed this pattern, (i.e., family stream arrivals exceeding skilled stream). Regarding arrivals under the humanitarian intake scheme, Museums Victoria states: –

‘Ethnic conflict in Sri Lanka in 1983 resulted in a significant intake of migrants under the Special Humanitarian Program’.

The cumulative result of arrivals from Sri Lanka under the various visa categories pushed up the number of Sri Lankan born in the population to: –

1981                            16,900

1992                            43,200

2002                            61,400.

In the last year of the 20^th century and the first two years of the 21^st century a new class of arrival, (for the first time in significant numbers) from Sri Lanka is added to the arrivals list. These were asylum seekers who arrived by boat. Sri Lankans and others, mostly from South Asia, comprised the second wave of asylum seeker arrivals to Australia by boat; (the first wave was from Vietnam, Cambodia and Laos in the late 1970ies and the 1980ies). Because the Howard Government had introduced ‘the Pacific Solution’ after the ‘Tampa Affair’ in 2001, the later of these arrivals ended up in third countries or in having to go back. Accordingly, these Sri Lankan arrivals do not feature in a material way in ABS population numbers. Ironically asylum seeker boat arrivals from Sri Lanka to Australia peaked in 2012 and 2013; a few years after the end of the 26-year-old Civil War, in 2009.  In 2012 Sri Lanka was the largest source country for boat arrivals (direct) to Australia.  But only a small percentage (11%) were accepted to enter Australia and subsequently to be included in ABS population numbers. The somewhat open migration policy of the Gillard/Rudd governments was shut down partly in the final months before the 2013 election and more comprehensively under the new Abbot government.  In the eight years 2009 to 2016, (financial years), net migration numbers from Sri Lanka to Australia year to year are as follows: –

Year                 Number           Year               Number          Year                Number

2009                6,500               2010               4,600               2011               3,500

2012                4,500               2013               5,100               2014               3,700

2015                4,100               2016               4,200.

Overview

Although small in number when compared to arrivals from the top two countries England and New Zealand, Sri Lanka has been for many years an important resource for Australia’s migrant intake.  In 2011, the number of Sri Lankan born in the Australian population was put at 100,000 (0.4%).  By 2016 the number had gone up to 124,000. In 2021 there were 146,000 Sri Lankan born and the percentage had gone up to 0.6 of total population. Sri Lanka also currently holds the 10^th position in the Table of overseas born in the Australian population, (2020 figures).

Based on data obtained from the 2016 Census, an interesting overview can be gleaned as to where Sri Lankans choose to live in Australia and their lifestyles. Of the 2016 total of 124,000, nearly 75% chose to live in Victoria and New South Wales, (Victoria 63,000 and NSW 33,500).  In the other four States and two Territories the distribution was: Queensland 11,000; Western Australia 9,000; South Australia 4,000; Australian Capital Territory 3,000; Northern Territory 1000 and Tasmania 500.

In regard to lifestyle, Sri Lankans are more prone to getting married and staying in the relationship.  Among Sri Lankan born 71.2% are described as ‘married’. The Australian born ‘married’ group make up only 43.6%. The Sri Lankan born, divorced/separated figure was at 5.6%, whilst the Australian born divorced/separated rate is much higher at 11.8%.

Like a majority of migrant communities, Sri Lankan born rank high on the tertiary educated table.  41.6% of Sri Lankan born held a bachelor’s degree or higher qualification.  This compares extremely favourably with the Australian born score of 19.6%.

Finally, house-proud Sri Lankans once again lead the way when it came to the size of dwellings.  40.5% of those born in Sri Lanka lived in residential dwellings with four or more bedrooms.  The percentage of Australian born occupying dwellings of the same size was 34.7%.

‘At last he rose, and twitch’d his mantle blue:

            Tomorrow to fresh woods and pastures new’.

                                                                                                            Milton

Image Source:Thuppahis

REFERENCES

[1] W. S. Weerasooriya: ‘Links between Sri Lanka and Australia’.

[2]   Stanley Sparkes and Anna Shnukal: ‘The Sri Lankan Settlers of Thursday Island’.

[3] W. S. Weerasooriya: ‘Links between Sri Lanka and Australia’.

[4] Museums Victoria: ‘Immigration History’.

[5] www.farinarestoration.com: ‘The Gool Mohamet story.

[6] Department of Immigration and Multicultural Affairs, (DIMA), reports.  Multiple references.

[7] Australian Bureau of Statistics, (ABS), reports.  Multiple references.

[8] S. K. Pinnawala Sri Lankans in Melbourne.

[9]] Photos courtesy National Archives of Australia.

             *****************

By Sena Thoradeniya

Julie Chung, the Korean – American ‘Viceroy’ of Sri Lanka having climbed Sri Pada, with pilgrims and fellow adventurers appreciating the natural beauty”, enjoying the magnificent views at sunrise” on 19 January 2024 (how Chung saw a dissimilarity between ‘pilgrims’ and ‘adventurers’ is the biggest question! She does not bring Lord Buddha, Lord Shiva, Adam or St Thomas to her discussion stopping short at saying interfaith reverence”. Very good), issued a statement criticizing the Online Safety Bill (OSB) on 25 April 2024.

We quote her X message: The United States remains concerned about the potential impact of Sri Lanka’s Online Safety Bill, which passed yesterday without incorporating important input from key stakeholders, including civil society and tech companies who say that this legislation threatens freedom of expression, innovation and privacy”.

In addition to jeopardizing democratic values, vague and overly restrictive legislation can hinder investment and development of a digital economy, undermining the economic growth that Sri Lanka needs. The US urges Sri Lanka to prioritize transparency and ensure any legislation does not stifle the voices of people”.

This message clearly exemplifies how Julie Chung interferes with the internal affairs of Sri Lanka again and again. The terminology and phrases she uses and the potential impact” she predicts in her message are all borrowed from the so-called human rights organizations, tech companies (all American) and above all else from political parties which opposed the OSB in the Parliament. A wag told the writer that Chung as ‘Viceroy’ of Sri Lanka, who had failed to attend Parliamentary Sessions to participate in the OSB debate, because of her pains and aches due to climbing a majestic mountain, now participates in the debate that ended a few days ago!

How she arrived at the conclusion, without incorporating important input from key stakeholders, including civil society and tech companies”, inlessthan a day is anybody’s guess. She has a penchant to make such statements. Without reading a line in Wimal Weerawansa’s book, she condemned it as fiction”.

But the purpose of this piece is not to remark on Chung’s Sri Pada adventure and comments on OSB and our views on OSB. We urge her: to clean up your own backyard at Alabama before you try to clean up Sri Lanka’s backyard. 

On January 25, 2024 Alabama executed a convicted murderer, Kenneth Eugene Smith, 58 with nitrogen gas, for killing a woman in 1988, the first time in history this new method has been used.  He died after breathing pure nitrogen gas through a face mask causing oxygen deprivation. The man has suffered for 22 minutes. For at least 2 minutes he appeared to shake and writhe on the gurney (wheeled stretcher), pulling against the restraints. It was followed by several minutes of heavy breathing until breathing stopped. Another inhuman act was that Smith was not allowed a meal in the 8 hours leading to the execution.

This execution was criticized as cruel, barbarous, uncivilized, experimental and would bring indelible shame. His lawyers argued that the state was making him the test subject for an experimental execution method that could violate constitutional ban on cruel and unusual punishment, deserved more legal scrutiny before it was used on a person.

The state had previously attempted to execute Smith in 2022 but the lethal injection was called off at the last minute because authorities could not connect an IV line. In such a situation did not Smith deserve a reprieve? If a similar thing happened in Sri Lanka how will Julie Chung react? We still remember how Chung wept buckets of tears for that Rambukkana arsonist, the scalping marauders at Galle Face and lately drug peddlers roped by Yukthiya” operation.

Hitler used gas vans – mobile gas chambers to kill prisoners using exhaust gas. He used gas chambers for mass killings by carbon monoxide poisoning and by using hydrogen cyanide. US used gas chambers to execute death row inmates since 1924. Subsequently lethal injections were used, injecting one or two drugs.

Justice Sonia Sotomayor along with two other justices dissented. She wrote: Having failed to kill Smith on its first attempt Alabama has selected him as a guinea pig to test a method of execution never attempted before”.    

Ill-effects of Nitrogen to human body according to scientists are: Nitrogen replaces oxygen and lead to suffocation, rapid burning, spasms, swelling of tissues in the throat and respiratory tract, reduced oxygenation (adding oxygen) of body tissues, buildup of fluid in the lungs and death.

Can Julie Chung explain us that this a more humane method of execution?   

Compared to the atrocities committed against Black Americans, devastation in Indo-China and Korea, massacres in Latin America, Central America, Africa, Iraq, Libya and Gaza by the Americans, this incident is like a droplet in the vast Indian Ocean. Fortunately, this happened in America, saving Julie Chung’s time in uploading another message!      

දේශමාන්‍ය ආචාර්ය සුදත් ගුණසේකර. අග්‍රාමාත්‍ය සිරිමාවෝ බන්ඩාරනායක මැතිනියගේ හිටපු ඉස්ථිර ලේකම් සහ හෙල අභිමානී  පදනමේ සභාපති. මහනුවර

මහනුවර.25.01.2024

මම මේ විරෝධය වසර 1997 සිට වසර 27 ක් තිස්සේ ලියන, කියන දෙයක්.එහෙත් එම විරෝධතාවන් තුට්ටුවකට නොසලකා පෙබ 04 දිනම (ජෙනින්ග්ස්ගේ බිරිඳගේ උපන් දිනය සිහිකිරීම සඳහා) පවත්වන අබමල් රේණුවක දේශ ප්‍රේමයක් හෝ දේශ වාත්සල්‍ය‍යක් නැති මේ  දේශපාලකයින් යැවිය යුත්තේ කොයි අන්ගොඩටදැයි මට නොතේරේ.

යටත් විජිත වාදී පාලනයකින් නිදහස ලැබෙනවා කියන්නේ, ඔවුන් ගේ ග්‍රහනයෙන් මිදී පෙර පැවති අපගේම දේශපාලන, ආර්ථික සමාජ සහ සන්ස්කෘතික අනන්‍යතාව හා නැතිවූ අයිතිවාසිකම් යළි ලබාගැනීමය. එසේම ව්‍යවස්ථාදායක, විධායක සහ අධිකරණ යන තුන් ආකාරයෙන්ම අපි නැවතත් ස්වාධීන වීමයි. ඒ සියල්ලටම වඩා, සියළුම යටත් විජිත විලන්ගු වලින් මිදී ජාතියක් වශයෙන් නැවත්තත් අපගේම අනන්‍යතාව රකිමින්, වඩමින් රට පාලනය කිරීමේ නිදහසය. මේ අණුව1948 පෙබ 4 වනදා ඉහත සඳහන් මූලික නයිතික අවෂ්‍යතා 3 ඇතුලුව රක්ෂ,පාලන සහ යෝගක්ෂේම යන කෞටිල්ල්‍ය න්‍යාය අනුව, නිදහස් රටක් මැනවින් පාලනය කරගෙන යාමට අත්‍යාවශ්‍ය මූලික කරුණු වලට අමතරව 1815 දී අප ජාතියට අහිමිවූ ලන්කා රාජ්‍යයේ නිරවුල් අයිතිය සහ අපේම පාලන ක්‍රමයක් පිහිටුවා ගැනීමේ බලය ඇතුළුකිසිවක් ආපසු ලැබුණේ නැත්නම් එදා මේ රටේ අමණ දේශපාලනඥයින් එදින නිදහස් දිනය වශයෙන් පිළිගත්තේ ඇයි? ඊටත් වඩා  1972 දක්වාම නියම නිදහසක් නොතිඹුණු බව ඕනෑම් නොදරුවෙකුට වුවද  සක්සුදක් සේ ඔප්පුවී තිබියදී, අදටත් එදා ලැබුණේ නිදහසක් වශයෙන්  සළකන්නේ හෝ උජාරුවෙන් සමරන්නේ ඇයි?

1815 දී අප ජාතියට අහිමිවූ භූමිය ඇතුළු පාලනක්‍රමය, භාෂාව, ආගම, සන්ස්කෘතිය හෝ නිදහස් රාජ්‍යක් වශයෙන් තීරණ ගැනීමේ අයිතිය ආදිකොට ඇති 1815 දී අපට අහිමිවූ අයිතිවාසිකම් කිසිවක් 1948 පෙබ 4 වනදා ආපසු ලැබුණේ නැත. ඇත්ත වශයෙන්ම එදා අපට ලැබුණේ නිදහස නැමති සුදු පිට කවරයකින් වැසූ යටත් විජිතවාදී පාලන ආකෘතියමය. එහි වූ එකම වෙනසන සුදු පාලකයින් වෙනුවට ඔවුන් විසින්ම මානසිකව මෙන්ම ශාරිරිකවද කළු සුද්දන් බවට පත් කළ සියළු ජාතික අක්මුල් ගැළවුනු කලුසුද්දන් පිරිසකගේ අතට පාලනයේ තෝන් ළණුව දීම පමණි.

මෙවන් පසුබිමක මෙම ලිපිය මෙවරත් ලිවීමට මා අදහස් කළේ පසුගිය දිනක මේ රජයද, මේ වසරේද උත්කර්ෂවත් අන්දමින් නිදහස් දිනය පෙබ 4 දාම පැවැත්වීමට තිරණය කොට ඇතැයි ප්‍රවුර්තියක් පලවී තිබුණු නිසාය

මේ රටේ නිදහස් දිනය පැවැත්විය යුත්තේ කවදාදැයි අපි තිරණය කළ යුත්තේ 1815 ආරම්භවූ ඉන්ග්‍රීසි අධිරාජ්‍යවාදී පාලනයෙන් ශ්‍රී ලන්කාවට සැබෑ සහ සම්පූර්ණ දේශපාලන නිදහස ලැබුණු දිනය අනුවය.ඒ අනුව එම පාලනයෙන් පළමුවෙන්ම පූර්ණ නිදහස ලැබුණේ 1972 මැයි 22 දාය. 1948 පෙබ් 4 දා නොවේ. එබැවින්1972 න් පසු මේ රටේ නිදහස් /ජනරජ දිනය   පැවත්විය යුත්තේ   සෑම වසරකම මැයි මස 22 දා බව, මේ රටේ සින්හල බෞද්ධ විරෝධී කුහක දේශපාලනඥ්යින්ට නොතේරුනාට උකුණු හිසක් පමණවත් මොලයක් ඇති ඕනෑම නොදරුවෙකුට වුවද තේරෙණු ඇත.

1948 පෙබ 4 වනදා ඉන්ග්‍රීසි අධිරාජ්‍ය වාදීන්ගේ වසර 133 ක රිජු යටත් විජිත පාලනය අවසන්කොට එක්තරා දේශපාලන නිදහසක් මේ රටට ලැබුණු බව අපි කවුරුත් දනිමු.එහෙත් පහතින් විස්තරකොට ඇති පරිදි එය කිසිසේත්ම සම්පූර්ණ නිදහසක් නොවුන බවද අපි දනිමු.ඒ බව සමස්ථ ජාතියම පැහැදිළිව දැනගත යුතුය. එසේම පිළිගත යුතුය.ඇත්ත වශයෙන්ම මේ රටට අධිරාජ්‍යවාදී එන්ගලන්ත දේශපාලන යදම් ග්‍රහනයෙන් මිදී ස්වාධීන රටක් වශයෙන් ක්‍රියාකිරීමේ දේශපාලන නිදහස ලැබුණේ මේ රට නිදහස් ජනරජයක් වශයෙන් ප්‍රකාෂ කරණලද 1972 මැයි මස 22 දාය. තවදුරටත් 1972 මැයි 22 දා සිදුවූයේ නිදහස ලැබීමකට වඩා ලබාගැනීමකි. ඒ බව අධිරාජ්‍යවාදී ගැතිකමින් හා පටු පක්ෂ දේශපාලනයෙන් දෑස් අන්ධ නොවූ සිහිමොලේ ඇති ඕනෑම නොදරුවකු වුවද හොඳාකාරවම දනී.

.

 මේ රටට 1972 මැයිම 22 ද සැබෑ නිදහස ලබාදුන් බන්ඩාරනායක මැතිනියගේ රජය 1972 සිට 1978 දක්වාම මේ රටේ නිදහස් දිනය වශයෙන් පවත්වන ලද්දේද  ශ්‍රී ලන්කාවේ ජනරජ දිනය වූ මැයි මස 22 දාය

යථාර්තය එය වුවද 1977 සිදු වූ දේශපාලන පෙරළියෙන් පසු බලයට පත්වූ එ.ජ.ප. රජයේ අග්‍රාමාත්‍ය ජේ ආර්. ජයවර්ධන මහතාගේ, බන්ඩාරනායක භීතිය සහ සින්හල බෞද්ධ වයිරය මෙන්ම දැඩි බටහිර ගැතිකම අනුව ගත් තනි තීරණය මත 1978 නිදහස් දිනය නැවතත් සුද්දන් විසින් නියමකරණලද  දිනය වූ පෙබ 4 ටම ආපසු කැන්දාගෙන එන ලදී.මේ වු කළී සින්හල බෞද්ධයකු විසින් කිසිසේත්ම නොකළයුතු ඉතාමත්ම නින්දා සහගතවූද එසේම අමනොඥ වූද, දේශද්‍රෝහි වූද, .එසේම ජාතිද්‍රෝහීවූද පහත් පෙලේ දුෂ්ඨ තීරණයකි.

1972 දී මේ රට පූර්ණ නිදහස් ස්වාධීන ජනරජයක් බවට පත්කොට 1948 සිට 1972 දක්වා වසර 24 ක කාලයක් තුල පිරිමි අගමැතිවරුන් 6 දෙනකුට ඉටුකිරීමට නොහැකිවූ අයිතිහාසික ජාතික මෙහෙවරක් ඉටුකකළ, ලෝකයේ ප්‍රථම කාන්තා අගමැතිනිය වශයෙන් ලෝක වාර්තාවක්ද තබනලද, එසේම 1976 නොබැඳි ජාතීන්ගේ සමුලුවෙන් ලෝක නායිකාවක් වෂයෙන්ද කිරුළු පලැඳි. නූතන විහාරමහා දේවිය වෂයෙන් ප්‍රකටවූ ඒ ලක්මාතාවට එතුමිය විසින් රටට හා ජාතියට සිදුකරණලද ඒ මහඟු ජාතික මෙහෙවරට, සුදු අධිරාජ්‍ය වාදීන් විසින් මනස් විශ්චූරණය කරනළද, මේ රට විනාශ කරණළද ලන්කා දේශපාලන  නඩයේ කප්පිත්තෙකු වූ ජේ ආර් ජයවර්ධ ජනාධිපතිවරයා සැළකූ හැටියි ඒ.

ඉහතින් දවනලද කරුණු අනුව මේ රටේ සැබෑ ජාතික නිදහස් දිනය පැවැත්විය යුත්තේ කවදාදැයි තිරණය කළ යුත්තේ ශ්‍රී ලන්කාවට අධිරාජ්‍යවාදී පාලනයෙන් සැබෑ සහ සම්පූර්ණ දේශපාලන නිදහස ලැබුණු දිනය අනුවය. එසේම එම තීරණය ගත හැක්කේ මේ රටේ පර්මාධිපත්‍ය හිමි මහජනතාවට පමණි. එම නිසා ජනතාවගේ අනුමැතියක් හෝ ජන වරමක් නැතිව කිසිවෙකුට එවැනි තීරණ ගත නොහැක. 1972 වසරේදී බන්ඩාරනායක මැතිනිය එම තීරණය ගණු ලැබුයේ ඒ සඳහා ලබාගත් 2/3 කජනවරමක් මතය. එහෙත් ජේ. ආර්. 1978 දි එය වෙනස්කොට නැවත පැරණි පෙබ 4 දාම නිදහස් දිනය පැවැත්වීමට තීරණය කලේ ඔහුගේ තනි තීරණය මතය. මෙය වූ කළී අන්ක එකේ ද්‍රෝහී පාවාදීමකි.

එබැවින් වර්ථමාන රජය? හෝ එම තිරණය වෙනස්කොට මේ වසරේ සිට හෝ නැවතත් මේ රටට සැබෑ නිදහස ලබාගත් මැයි මස 22 මේ රටේ ජාතික දිනය පැවැත්වීමට පියවර ගෙන1978 දි ගත් ඒ වැරැදි තීරණය නිවැරැදි කොට ඉන්ග්‍රීසි අධිරාජ්‍ය වාදීන්ට ගැතිකම් කිරීම දැන්වත් නතරකරණ මෙන් සමස්ථ ලන්කාවාසි ජනතාව වෙනුවෙන්ම මම මේ රජයට දන්වා සිටිමි. එසේ නොකළහොත්, ඊ ලඟ මැතිවරණයේදි එහි ප්‍රතිපල ඔබට දැක ගත හැකිවණු ඇත. ඒ වූ කලී මේ රටේ දෑහිතැති මුළුමහත් ජනතාවගේම අපේක්ෂාව බවද මේ රටේ සියළුම දේශපාලන අඥයින් වටහාගනු ඇතැයි මම විස්වාශ කරමි.

මේ රටේ නිදහසේ පුරාණය

            මේ රට බ්‍රිතාන්‍යයේ යටත් විජිතයක් වූයේ 1815 මාර්තු 2 දිනය. එදා සිට වසර 133 ක කුරිරු, පීඩාකාරී හා කොල්ලකාරී යටත් විජිත පාලනයකින් පසු 1947 සෝල්බරි ව්‍යවස්ථාව අනුව 1948 පෙබ. 4 දා සිට බ්‍රතාන්‍ය පාලනයෙන් ලන්කාවට නිදහස ප්‍රදානය කළේයයි කියයි. එහෙත් ඉන් පසුව වුවද 1972 දී දේශප්‍රේමි ජනතාවගේ මෙහෙයුම සහ බන්ඩාරනායක මැතිනියගේ නායකත්වය යටතේ මේ රට පූර්ණ නිදහස් ජනරජයක් බවට පත් කරන තුරු මේ රට නිදහස් රාජ්‍යකැයි කීම අමු මුසාවකි. පාර්ලිමේන්තුව කියන සුද්දාගේ වචනය පවා ජාතික රාජ්‍ය සභාව යනුවෙන් සින්හලට නැග්ගුනේ 1972 දීය.

1948 දී එතෙක් පැවැති ඉන්ග්‍රීසින්ගේ රිජු පාලනය වෙනුවට මේ රටේ චන්දදායකයින් විසින් පත්කරගනු ලැබූ කළු සුද්දන්ගෙන් සමන්විත පාර්ලිමේන්තුවක් මගින්, සෝල්බරී ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අනුව රට පාලනය කරණ ක්‍රමවේදයක් අපට හඳුන්වාදුන් බව සැබෑ වූවද 1948 මේ රටට ලැබුණේ කිසිසේත්ම සම්පූර්ණ ස්වරාජ්‍යක් නොවේ. ඒ වූ කලී බ්‍රතාන්‍ය පොදුරාජ්‍ය මණඩලයේ සාමාජිකත්වයක් සහිත යටත් විජිතයේම දිගුවක් පමණි.

එම ව්‍යවස්ථාව නිර්මාණය කළේ ජෙනින්ග්ස් නැමති බ්‍රිතාන්‍යය ජාතික  ඉන්ග්‍රීසි ව්‍යවස්ථා විසාරධයාය.  එය මුල සිට අගටම බ්‍රතාන්‍යය. 1815 මාර්තු මස 2 දා ඉන්ග්‍රීසි අධිරාජ්‍යවාදීන් විසින් කුමන්ත්‍රණයෙන් හා වන්චාවෙන් අපෙන් මේ රට උදුරාගෙන වසර 133 ක පීඩාකාරි හා මර්ධනකාරී කොල්ලකෑමෙන් පසු ඔවුන්ගේ අයිතිවාසිකම් තවදුරටත් ආරාක්ෂා කෙරෙන පරිදි ඔවුන් විසින්ම සකස්කරණලද, ඔවුන්ගේම (Westminster) ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් (සින්හල ක්‍රමයේ නොවේ) අනුව ක්‍රියාත්මක වියයුතු ආණ්ඩු ක්‍රමයක් ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා ඔවුන්ගේ කොන්ත්‍රක්කුව  ඔවුන් විසින්ම මැනවින් පුරුදු පුහුණු කරනළද කොළඹ කේන්ද්‍රීය කලු සුද්දන් පිරිසකට 1948 පෙබ 4 දා භාරදුන් බව ද ඇත්තකි.

 සැබෑ තත්වය එසේ වුවද 2024 ද නිදහස් උත්සවය අති උත්කර්ෂවත් අන්දමින් ගාලු මුවදොර පිටියේදි පැවැත්වීමට ජනාධිපතිවරයා උපදෙස් දී ඇතැයිද වාර්ථාවේ. ඉහතින්  දැක්වූ කරුණු අනුව මේ රටේ නිදහස් උත්සවය පෙබ් 4 දා පැවැත්ව්ම කිසේත්ම අනුඅමත නොකරණ දේෂප්‍රේමියකු වෂයෙන්, ප්‍රමාදවී හෝ මේ වරද නිවැරැදිකොට ගෙන 2024 වසරේ සිට හෝ 1972 සීට 1978 දක්වා සිදුකළ පරිදි මේ රට් ජනරජයක් බවට පත්වූ මැයි මස 22 ජාතික නිදහස් දිනය වශයෙන් යලිත් ප්‍රකාශකොට  එදිනට ජාතික නිදහස් දිනය පවත්වන මෙන් මම මේ රජයෙන් ඉල්ලා සිටිමි. රජය කෙරෙහි දැනට සීග්‍රයෙන් පිරිහෙමින් පවතින ජන ප්‍රසාදය ආරක්ෂාකර ගැනීමටද එවැනි තිරණයක් ගැනීම කාලෝචිත බවද කියනු කැමැත්තෙමි.

කෙසේ වුවද ජනාධිපති තුමාට පෙබ 4 දාටත් උත්සවයක් පැවැත්වීමට අවශ්‍යමනම් පෙබ 4 දාට රටේ පාලනය ඉන්ග්‍රීසින් විසින් අප රටට භාරදුන් දවස සන්කෙත්වත් කිරීමක් වෂයෙන් පමණක් ජනාධිපති කාර්‍යාලය තුලදී බ්‍රතාන්‍ය මහකොමසාරිස් වරයාගේද සාභාගිත්වයෙන් චාම් උත්සවයක්පැ වැත්විය හැක.

එසේ නොමැතිව රට දරුණු ආර්ථික අහේනියකට වැටී සිටින මෙවැනි අවස්ථාවක මේ රටට කිසිදාක නොලැබුණු නිදහසක් වෙනුවෙන් ත්‍රිවිධ  හමුදා පෙලපාලි, ගුවන් සන්දර්ෂන, පාසැල් ලමුන් දහස් ගානක්ද සාභාගී කෙරෙන සන්ස්කෘතික නැටුම් සන්දර්ශන වැනි බොරු ශෝභන සඳහා මහජන මුදල් කෝටි 70 ක් නාස්ති කිරිම, දසදහස් ගණනින් මිනිස් ශ්‍රමය නාස්ති කිරීම මෙන්ම ලොවවටා ගොස් හිඟාගෙන එන මුදලින් අතිවිශාල ප්‍රමාණයක් මෙවැනි බොරුශෝභන වැඩකට වැය කිරීම කිසි සේත්ම සුදුසු නැත.

මේ රටට නියම නිදහස ලැබුණු දිනය තෝරාගෙන එම දිනය මුල්කොටගෙනය, අපි ජාතික උත්සවය පැවැත්විය යුත්තේ. එම තීරනය කළයුත්තේ තාවකාලිකව රටේ නායකත්වයට පත්වන දේශපාලන පක්ශ නායකයින් නොවේ. එය කළයුත්තේ රටේ පරමාධිපත්ත්‍ය හිමි දේෂප්‍රේමී මහජනතාව විසිනි. ජනතාව එවැනි උත්සව වලට අසතුටුනම් එවැන්නක් නොපැවිත්වීම රජයේ වගකීමයි.

නිදහසේ ඉතිහාසය

1815 මාර්තුමස 2 දා චිර ප්‍රසිද්ධ උඩරට ගිවිසුමෙන් ඉන්ග්‍රීසීන් විසින් අල්ලාගත්/උඩරට නිළමේලා ගිවිසුමකින් ඉන්ග්‍රීසීන්ට භාරදුන් සින්හලේ රාජධානියේ ඉන්ග්‍රීසින්ගේ රිජු පාලනය අවසන්කොට මේ රට වැසියන්ගේ චන්දයෙන් ඉන්ග්‍රීසින් මෙන්  කථාකරන, සිතන පතන, කන බොන, අඳින පලඳින හා හැසිරෙන කලු සුද්දන් අතරින්ම තෝරාගත් මන්ත්‍රිවරුන් 95 ක් හා සුද්දන් විසින්ම පත්කළ ඔවුන්ගේ නියෝජිතයින් වූ මන්ත්‍රිවරුන් 6 දෙනකුද සමඟ 101 දෙනකුගේ පහල මන්ත්‍රණ සභාවකින් සහ 31 දෙනකුගෙන් යුත් උත්තර මන්ත්‍රණ සභාවක් සහිත පාර්ලිමේන්තුවකින් මේ රට පාලනය වන ක්‍රමයක් 1948 දී සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාවෙන් නිර්දේෂ කොට තිබිණ. 1948 නිදහස නමින් හැඳින්වූයේද ළැබුණේද එපමණි. ඒ අනුව රිජු හා වසර 133 ක අධිරාජ්‍යවාදී පීඩාකාරී ඉන්ග්‍රීසි පාලනයෙන් එක්තරා නිදහසක් සහ 1815 සිට 1948 පෙබ 4 වනදින තෙක් පැවති අධිරාජ්‍යවාදී සූරාකෑමේ පාලන ක්‍රමයේ වෙනසක් සිදුවූ බව අපි අවිවාදයෙන් පිළිගනිමු. එසේම වර්ෂ 1948 පෙ 4 වනදා මේ රටේ ජනතාවට නියෝජිතයින් මගින් තම රට පාලනය කරගැනීමට විධිවිධාන සලස්වා බ්‍රිතාන්‍ය ජාතිකයින් එතෙක් රිජුව කරනලද පාලනයෙන් ඉවත්ව ගිය බව සැබවි. ඒ තාක් දුරට වර්ෂ 133 කට පසු ඉන්ග්‍රීසින්ගේ රිජු පාලනයෙන් නාමිකව මේ රට නිදහස් වූ බවද  සැබවි. එහෙන් ඔවුන් 1948 දී මෙහි ස්ථාපිතකොට ගිය පාලන ක්‍රමයෙන් මේ රටට කිසිදු ස්වාධීන පාලනයක් හෝ නිදහසක් නම් කිසිසේත්ම නොලැබුණු බව 1948 සිට 1972 අතර රට පාලනය වූ සැටියෙන් මනාව පැහැදිලිවෙයි.

උදාහරණය වශයෙන් 1948 පෙබ 4 දා ලැබුණා කියන මේ ඊණියා නිදහස ගැන කළකිරුණු සින්හල බෞද්ධ බළවේගවල මෙහෙයුමෙන් බන්ඩාරනායක මහතාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් 1951 දි ශ්‍රී ලන්කා නිදහස් පක්ෂය නමින් නව දේශපාලන පක්ෂයක් බිහිවූයේද 1948 පෙබ 4 දා මේ රටට හෝ එහි වැසියන්ට ඔවුන් අපේක්ෂාකළ නිදහස අධිරාජ්‍යවාදින්ගෙන් නොලැබුණ නිසා අධිරාජ්‍යවාදී ග්‍රහනයෙන් ශ්‍රී ලන්කාව මුළුමනින්ම නිදහස්කර ගැනීමේ  උතුම් අරමුණ පෙරදැරිකොට ගෙනයයි මම සිතමි.

1956 දි පළමුවරට දේශීය සන්ස්කෘතියේ පුනරුදයක්

ඒ අනුව දෙස, බස, හා රැස සහ බුදු දහම පදනම්කොට ගොඩනැගුණු දේශීය සන්ස්කෘතියේ පුනරුදයක සහ නිදහසක චායාවක් හෝ මේ රටේ මිනිසුන් 1815න් පසු පළමුවරට දුටුවේ 1956 දි සිදුවූ දේශපාලන වෙනසෙන් පසුවය.කෙසේ වුවද රට තුල මෙන්ම ඉන් බාහිරවද ගොඩ  නැගී තිබුණු අධිරාජ්‍යවාදී බලවේග නිසා ජෙනින්ග්ස්- ඩී එස් – සෝල්බරී තුන්කට්ටුව විසින් දමනලද අධිරාජ්‍යවාදී ව්‍යවස්ථා පදනම ප්‍රබලව තවත් වසර 24 ක්ම දිගටම ක්‍රියාත්මක විය.

මෙම අවාසනාවන්ත සහ අඳුරු යුගයේ නිමාව දක්නට ලැබුණේ 1972 වසරේ මැයි 22 වන දින 1815 න් පසු පළමුවරට මේ රටේ පිනට පහලවූ බන්ඩාරනායක මැතිනියගේ රජය විසින් මේ රට පූර්ණ නිදහස්, නිවහල් ස්වාධීන ජනරජයක් බවට පත්කිරීමෙන් පසුවය. ඇත්ත වෂයෙන්ම ශ්‍රී ලන්කාව සැබෑ සහ එසේම පූර්ණ නිදහස් ජනරජ‍යක් බවට පත්විය යුතුව තිබුනේ ඊට වසර 24 කට පෙර 1948 පෙබ 4 දාය. නමුත් මේ රටට සැබෑ හා එසේම පූර්ණ දේශපාලන නිදහස ලබාගත්තේ 1972 මැයි මස 22 දාය. එමනිසා අනිවාර්‍යයෙන්ම අපි සැබෑ නිදහස් දින සමරු උලෙළ පැවැත්වියයුත්තේ ශ්‍රී ලන්කාව අධිරාජ්‍යවාදී පාලන ග්‍රහණයෙන් මුලුමනින්ම මිදී, පූර්ණ නිදහස් ජනරජයක් බවට පත්වූ 1972 මැයි මස 22 විය යුතුය. කෙසේ වුවද එය නිදහස් දිනය වශයෙන් නම් කිරිමට වියතුන් අසතුටුනම් ජනරජ දිනය වශයෙන් එය නම් කල හැක.

1972 ජනරජයේ උදාව නිමිත්තෙන් රාජ්‍ය උත්සවය 1815 සින්හලේ ජාතියේ නිදහස අහිමිවු කන්ද උඩරට සෙන්කඩගල නුවර ශ්‍රී දළදා මන්දිරය අභියස මහමලුවේ දීම මහත් උත්කර්ෂවත් අන්දමින් පැවැත්වින. එදිනම දිවයිනපුරා නගර ගම්දනව් වලද මෙම ප්‍රීතිය අරභයා නිදහස් උත්සව පවැත්වින. ඉන් පසු 1977 දක්වා සෑම වසරකදීම මැයි 22 වන දින ජාතික නිදහස් දිනය වශයෙන් වසරක් පාසා ජනරජ දින උත්සවය දිවයින පුරා පැවැත්වින.එහෙත් ඒ තුලින් දේශානුරාගි ජනබලයක් සහ ජාතික පිබිදීමක් සමාජය තුල ගොඩනැන්වීමට ජන නායකයින් අසමත්විය. එවැනි ජනමතයක් ගොඩ නැගී තිබුණේනම්1977 පැවති මැතිවරණයෙන් බලයට පත්වූ බටහිර හිතවාදි ජේ. ආර්. ගේ රජය 1978 දී මැයි 22 ජනරජ දිනය වෙනුවට යලිත් ආධිරාජ්‍ය බලවේග පෙබ් 4 දිනම පැවැත්විමට තීරණය කළ අවස්ථාවේ ඊට වුරුද්ධව නැගී සිටිනු නොඅනුමානය. ඊනියා උගතුන් සහ බුද්ධිමතුන් කියන අයගෙන් හෝ යටත් පිරිසෙයින් ජාතියේ මුරදේවතාවුන්ගෙන් හෝ එම ජාති ද්‍රෝහි, දේශ ද්‍රෝහී, පුද්ගල ද්‍රෝහී, සහ මැතිනිය කෙරෙහි පැවති වයිරය පදනම්වු එම අසීලාචර තීරණයට කිසිදු විරෝධයක් මතු නොවීය.සුද්දන් විසින් සින්හලයාගේ මනස කොතරම් දුරට සෝදා ඇත්දැයි ද එයින්ම  පැහැදිලිවෙයි.

එතැන් සිට 1994 එ.ජා.ප. රජය පරාජයවන තුරුම ලන්කා ජනරජය කිසිම දිනක වෙසක් මස වෙසක් පොහොයෙන් සහ වෙසක් සඳින් රට හා ජාතිය ආලෝකමත් වූ වෙසක් මස 22 ඒ උතුම් ජනරජදිනය උත්සවය නොපැවැත්වින. අධිරාජ්‍යවාදී පාලනයෙන් මව්බිමට පූර්ණ නිදහස ලබාදුන් බන්ඩාරනායක මැතිනියගේ ප්‍රජා අයිතිය පවා වසර 7 කට අහිමිකළ ජෙ.ආර්. මේ අන්දමින් එතුමියගෙන් පළිගැනීමේ චේතනාවෙන් එසේ කිරීම ගැන කිසිවෙක් පුදුම නොවනු ඇත.  ඔහු එදා එසේ ද්‍රෝහි වූයේ සමස්ථ සින්හල බෞද්ධ ජාතියටම මිස මැතිනියට පමණක් නොවේ. ඔහුගෙන් පසු ජනාධිපති වශයෙන් පත්වූ ප්‍රේමදාස ජනාධිපති වරයාද 1990, 91.92සහ 93 සිදුකළ පරිදිම විජේතුන්ග ජනාධිපති වරයාද1994 වසරේද එ.ජා, ප. ප්‍රතිපත්තිය අනුවම නිදස්දිනය පෙබ 4 දිනම පැවත්විය.

 ඊටත් වඩා පුදුමය වූයේ විජේතුන්ගගෙන් පසු ජනාධිපතිකමට පත්වූ මැතිනියගේම සහජාත දුවනියක් වූ චන්ද්‍රිකා ජනාධිපති වරියද තම මව විසින්ම ඇතිකල ජනරජ දිනය වෙනස්කොට පෙබ 4 ම නිදහස් දිනය සැමරීය.එසේම ඉන් පසු ජනාධිපතිවූ  මහින්ද රාජපක්ෂ, මයිත්‍රීපාල සිරිසේන මෙන්ම ශ්‍රී ලන්කා නිදහස් පාක්ශිකයෙකුමවූ ගෝඨාභය රාජපක්ශද පෙබ 4 දිනම නිදහස් උත්සවය පැවැත්විය. රටක් ජාතියක් ගැන කිසිදු අභිමානයක් නැති මෙවැනි නායකයින් ගැන අපි ලජ්ජාවියයුතුය.

ලෝකයේ පළමු කන්තා අගමැතිවරිය වශයෙන් ලෝක වාර්තාවක්   තබා 1976 නොබැඳි ජාතීන්ගේ සමුළුව ලන්කාවේ තබා ලෝක සිතියමේ අපගේ දිවයිනේ නම  බබලවා මේ රටට අසීමිත ජාත්‍යන්තර කීර්තියක් ලබාදුන් එසේම 1948 සිට වසර 24 ක් ගතවනතුරුත් පිරිමි අගමැතිවරුන් 6 දෙනෙකුටත් ලබාගැනීමට නොහැකිවූ පූර්ණ නිදහස 1972 දි මේ රටට ලබාදී රටට,දැයට හා සමයට අසම සම සේවාවක් සිදුකොට වාර්තා පිට වාර්තා තැබූ ජාතියේ මාතාවට  කෙරෙන ගවුරවයක්  වශයෙන් හෝ මැයි 22 ජනරජ  දිනය ජාතියේ නිදහස් දිනය වෂයෙන් ප්‍රකාශකොට වසරක් පාසා එය අනුස්මරණය නොකෙරීම කෘතවේදි ලාන්කික ජනතාවටම කරණ මහත් නින්දාවකි.

1972 මැයි මස 22 ජනරජ දිනටයට වඩා පෙබ 4 වන දින නිදහස් දිනය වශයෙන් සැලකිය යුතුයි කියන එසේම පෙබ 4 ජාතියේ නිදහස් දිනය වෂයෙන් සිහිකරන සියලුම කුහක දේශපාලකයින්ගෙන් ප්‍රථමයෙන්ම මම පහත සඳහන් ප්‍රස්න 10 අසමි.

1.1815 දී ඉන්ග්‍රීසින් විසින් උඩරට ගිවිසුමෙන් භාරගත් මාලදිවදියින අතුලු සියලුම දූපත් සහිත සමස්ත ලක් පොලවේ පුරාම අයිතිය 1948 දී ආපසු ලැබුනාද?

2. 1815 මාර් 2 උඩරට ගිවිසුමෙන් භාරදුන් රටේ නම වූ සින්හලේ කියන මේ රටේ නමවත් 1948 දී ලබාගත්තාද?

3.මේ රටේ හා ජාතියේ හදවත වූ කන්ද උඩරටින්, සුද්දන් විසින් තේ වගාව සඳහා බලහත්කාරයෙන් අල්ලාගත් ලක්ෂ 6 ක් පමණවූ මහපොලවේ නිරවුල් අයිතිය සහ භුක්තිය එහි නියම උරුම කරුවන්ට ආපසු ලැබුනාද?

4.වසර 2500 ක් පුරා සින්හලයින් සතුව තිබුණු එම ඉඩම්වල සුද්දන්ගේ තේ වතුවල වහල් මෙහෙයට දකුණු ඉන්දියාවෙන් ගෙනවිත් පදින්ච්කළ ලක්ශ දොලහක් පමණවූ දෙමළ කම්කරු හමුදාව ආපසු ඉන්දියාවට හෝ එන්ගලන්තට රැගෙනගොස් සින්හල අපගේ ඒ මව්බිමේ නිරවුල්  භුක්තිය අපට ආපසු දුන්නාද  

5. වසර 2500 ක් පුරා පැවති එසේම 1815 දී ද පැවැති මේ රටේ රාජ්‍ය භාෂාව වූ සින්හල භාෂාව සහ රාජ්‍ය ආගම වූ බුද්දාගම්, රාජ්‍ය භාෂාව සහ රාජ්‍ය ආගම වෂයෙන් ප්‍රකාෂ කලාද

6 වසර 2500 ක් පුරා මේ රටේ පැවති සින්හල නීතියෙන් රට පාලනය කිරීමේ පරම අයිතිය ලබාගත්තාද?

7. යටත් පිරිසෙයින් මේ රට තුලදීම අවසාන අභියාචන බලයක් හෝ ඇති අධිකරණ ක්‍රමයක් අපට ලැබුනාද

8. 1815 සිට ඔවුන් පාලනය කළ අපගේ මව්බිම නිදහස් නිවහල් ස්වාධීන රටක් වශයෙන් අපට අවශ්‍ය අන්දමට පාලනය කරගැනීමේ පූර්ණ අයිතිය අපට දුන්නාද?

9. එන්ගලන්තේ නීතිඥ්යෙක් විසින් ඒ රටේ සන්ස්කෘතියට අනුව නිර්මාණය කරනලද ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් වෙනුවට අපගේම රාෂ්ට්‍ර පාලන හා සන්ස්කෘතික පදනම අනුව සකස්වූ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක්තාවක් නිර්මාණය කරගැනිමේ අයිතිය හා නිදහසින් පසු මේ රට පාලනය කලයුතු ක්‍රමය අතුලු සියලු කරුනු ඇතුලත් අපේම ආන්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සකස්කරගැනීමේ අයිතිය ලබාගත්තාද

10. 1815 ට පෙර වසර 2500ක් පුරා මේ රට පාලනය කළ පරම්පරාවේ සින්හලයින් විදියට හිතන පතන, කන බොන,අඳින පලඳින අය අතට මේ රටේ පාලනය ලැබුණාද

11 කොටින්ම 1815 දි සුද්දන්ට භාරදුන් සින්හල බෞද්ද රට වෙනුවට ඔවුන්ගෙන් 1948 දී අපට ලැබුණේ බහුජාතික , බහු භාශික,බහු වාර්ගික ,බහු ආගමික  අච්චාරු රටක් නොවේද. එදා නිදහසේ පියා වැනි නම්වලින් හැඳින්වුන පුද්ගලයින්ට යටත් පිරිසෙයින් මේ ටිකවත් නොතේරීමෙන්ම එවකට සිටි නායාක්යින් යයි කියාගත් පිරිසේ ජාතික මාන්සික බන්ක්ලොත් භාවය නොපෙනේද. අද ඊට වසර 76 කට පසුවත් ජාතියක් වශයෙන් අප එරී සිටින්නේ ඒ මඩ ගොහොරුවේම නොවේද? තවද ඊටත් වඩා භයානක නරාවලක නොවේද?

සිහිමොලේ ඇති ඕනෑම රටවැසියෙකුට මෙහි 1-10 දක්වා අසා ඇති ප්‍රස්න්වලට  දිය හැකි එකම පිලිතුර නම් කිසිසේත්ම නැත යන්නය. 11 ට පිළිතුර ඔව් යන්නාය.

පූර්ණ නිදහස් රාජ්‍යක් වශයෙන් ලබාගතයුතු කිසිම අයිතියක් එදා නොලැබුණේනම් ඇත්තවශයෙන්ම පෙබ 4 නිදහස් දිනය වශයෙන් උජාරුවෙන් සැමරීමට ඔබලාට ලැබුණේ මොනවාද?

1815 දී අප ජාතියට අහිමිවූ මේ කිසිවක් 1948 පෙබ 4 වනදා නොලැබුණේනම් මේ රටට නිදහස ලැබුණු දිනය වශයෙන් ඔබ තවමත් එදින සමරන්නේ කුමන පදනමක් මතද එසේ නැතිනම් මොලේ මාරුවකින්දයි මම ඔබගෙන් අසමි.

මෙහිදී ඔබ සිතිය යුත්තේ දේශපාලකයින් වෂයෙන් නොව ධර්මාශෝක ආකෘතියේ රාෂ්ට්‍රපාලකයින් වෂයෙන් බව සිහි තබාගත යුතුය.

1948 දී ලැබුණායයි කියන නිදහසේ නියම හැටි මෙන්න

1948 අපට ලැබුණේ අධිරාජ්‍යවාදි යදම්වළින් බැඳි තවමත් බ්‍රිතාන්‍ය මහරජ අපගේද මහරජ වශයෙන් පිළිගන්නා ඔවුන් විසින්ම සකස්කරණලද ආණ්ඩු ක්‍රමව්‍යවස්තාවක් යටතේ පාලනයවන බ්‍රතාන්‍ය පොදුරාජ්‍ය මණ්ඩලය තුල ඩොමිනියන් තත්වයක් හා මේ රටේ මිනිසුන්ගේ චන්දයෙන් පත්කරගත් කලුසුද්දන්ගෙන් සැදුම්ලත් පාර්ලිමේන්ත්ව සහ උත්තර මන්ත්‍රී මණ්ඩලයක් සහිත සීමිත නිදහසක් පමණි. ඒ බව   1948 පෙබරවාරි 10 වනදා පැවති පළමු නිදහසේ නිළ උත්සවයේ ප්‍රධාන අමුත්තා වූ ග්ලොසෙටර්හි ආදිපාදවරයා විසින්ම  එදින  ඔහුගේ කතාව  Message From His  Majesties King of  Ceylon” යනුවෙන් ප්‍රකාශකිරීමෙන්ම තවදුරටත් සනාත වෙයි.

එසේම සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාවේ 45 වන වගන්තිය අනුව1948න් පසුවද මේ රටේ විධායක බලය රැඳී තිබුණේ බ්‍රතාන්න්‍ය මහරජ අතය. ඔහු වෙනුවට එම බලය මෙහි ක්‍රියාත්මක කළේ ඔහු විසින්ම පත්කරණු ලැබූ අග්‍රආණ්ඩුකාරයෙකු විසිනි.

1948 ඉන්ග්‍රීසීන් විසින් ලන්කාවට ඊනියා නිදහස දීමේ පසු බිම

1948 පෙබරවාරි 4දාසිදුවුයේ 1947දී ඉන්දියාව බ්‍රතාන්ය ග්‍රහනයෙන් ඉවත්වීමත් සමග කඩාවැටුණු ඉන්ග්‍රීසි බල අධිකාරීය ආරක්ෂාකර ගැනීමට ලන්කාව හෝ හොඳින් තබාගැනීම වාසිදායක බව සිතු බැවින් ඔවුන්ගේ ඔනෑ එපාකම් ඉටුකර ගතහැකි සුවච කීකරු ගෝලබාල පිරිසක් අතට මෙහි පාලන බලය දී තෝන් ලණුව තමන් අතේ ම තබාගෙන යාම සදහා අග්නිදිග ආසියාවේ සුදුසුම රට ලන්කාව බව බව ඔවුන් කල්පනාකල බැවිනි. ඒ ඉන්දියාව නැති උනත් අග්නිදිග ආසියාවේ තම අධිරාජ්‍යයේ අනාගත වැදගත් කටයුතු කරගැනීම සදහා ශ්‍රී ලන්කාව උපාය මාර්ගික වශයෙන් තබාගතයුතු බව ඔවුන් උපකල්පනය කළ බැවිනි.

ගෝලීය පිහිටීම අනුව වානිජමය සහ යුධමය වශයෙන් ඉන්දීය සාගරයේ හරි මැද පිහිටීම, මානසික වශයෙන් බුද්ධිශෝධනය කළ තමන්ට අවනත පාලක පැලැන්තියක් එහි සිටිම, ඔවුන් රටින් පිටවී ගියද ඔවුන්ගේ අවශ්‍යතා අනුව ක්‍රියාකරන පිරිසක් ඒ වනවිටත් ඔවුන් විසින් මෙහි නිර්මාණය කොට තිබීම නිසා. හමින් කලු වුවද සුද්දන්ටත් වඩා හොදින් තමන්ගේ කටයුතු ඔවුන් සිදු කරන බව දිවැසින් මෙන් දැක ඇත. අදටත් මේ රටේ ක්‍රියත්මකවෙන දේශපාලනය දෙස බලන ඕනෑම කෙනෙකුට ඒ බව මැනවින් පැහැදිළි වේ. 

සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාව ජෙනින්ග්ස් සකස්කළේ බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යයේ අරමුණු ඉටුකර ගැනීමේ උපාය මාර්ගයක් වශයෙනි.ඒ බව මෙම ව්‍යවස්ථාවේ එක් එක් වගන්තියක් පාසා ගැබ්ව ඇත.

සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාව ජෙනින්ස් විසින් නිර්මාණය කළේ ඉහත සඳහන් වැඩපිලිවෙල ක්‍රියාත්මක කරගැනීමේ තෝන්ලණුව වශයෙන් මිස අපගේ රට දියුණු කිර්‍රිමට සකස්කළ නිති ලේඛ්යණක් වශයෙන් නොවේ. අපේ මනස්ශෝධිත මෝඩ දේශපාලකයින් සෝල්බරි ව්‍යවස්ථාව ධාතු කරඬුවක් මෙන් පිළි ගත් බව පෙනේ.  එහි අන්තර්ගතය දෙස විමසිල්ලෙන් බලන ඔනෑම කෙනෙකුට, කපටි සුද්දන්ගේ එම යටි අරමුණ පැහැදිළිවම දැකගත හැක. ඔවුන්ගේම වෙස්ට්මින්ස්ටර් පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය, නිලතල ධූරාවළිය, අභියාචන කෙලවර ප්‍රිවිකෞන්සලේ (සාමිමණ්ඩලයේ)තබාගත් අධිකරණ යාන්ත්‍රණය, රාජ්ය පාලනක්‍රමය, භාෂාව, ආණ්ඩුකාරයා පත්කිරීමේ බලය සහ ඔහුගේ වගකීම, නීති අණපනත් සම්මත කිරීමේ විධි විධාන, ව්‍යවස්ථාවේ  11 (5) න් දැක්වෙන ගිවිසුම් වලින් අපගේ ආරක්ෂාවට වඩා අධිරාජ්‍යයේ අරක්ෂාව රැකෙන ක්‍රම සහ විධිවලින් එය පිරී ඇත.

  ඒ අතරම ඔවුන්ගේ බෙදා පාලනය කිරීමේ උපායක් වශයෙන් 1948 වන විට මේ රට තුල ජාතීන් කීපයක් සිටින බව ව්‍යවස්ථාවෙන්ම ප්‍රකාශකොට 29 වන වගන්තියෙන් ලන්කා ඉතිහාසයේ කිසිම දවසක නොසිටි සුලුජාතීන් නම් අමුතුම ජාතියක් පළමු වතාවට මෙහි ඇතිකොට ඇත. ඒ අනුව 1832 මේ රට බෙදා පාලනය කිරීම සදහා ඔවුන් රට බෙදු පලාත් පදනම් කරගෙන සින්හල දෙමල හා මුස්ලිම් ආදී වශයෙන් ජනකොටස් බෙදා රට අවුල්කිරීම සහ සින්හලයින්ද සතුරු කන්ඩායම්වලට බෙදීමට පක්ෂ දේශපාලන ක්‍රමයද හන්දුන්වා දෙමින් සෝල්බරී විවස්ථාව නම්වූ මලතොණ්ඩුව අපේ ගෙලේ එල්ලා එය මාරුවෙන් මාරුවට තමන් විසින්ම වසර 133 ක් තිස්සේ හදා වඩා මනස් ශෝධනය කල කලුසුද්දන් පිරිසක් ලවා දක්කා, මේ රට විනාශකිරිමට අවශය සියළු විධිවිධාන යොදා ජාතියක පන්සකූලය දීමට පමණක් ඉතිරිකොටය, ඔවුන් ගියේ.

මීට අමතරවව මේ රට සදාකාලිකව අස්ථාවර කිරීම සදහා ඔවුන්ගේ ව්‍යාපාර සහ වතු අධිරාජ්‍යයේ වහල් මෙහෙයට දකුනු ඉන්දියාවෙන් මෙහි ගෙන ආ ලක්ෂ 12 කට වැඩි බ්‍රතාන්‍යය පුරවැසියන් ද මෙහි අතරමන්කොට යාමෙන් මේ රටේ අනාගත දේශපාලන, ආර්ථික, සාමාජික හා සන්ස්කෘතික වශයෙන් මහා ගිනිකන්දක් නිර්මාණයකොට යාමටද සුද්දා අමතක කළේ නැත. 1948 පසුවී 76 වසරක් ගතව ඇතත් රටක් වශයෙන් ජාතියක් වශයෙන් අප තවමත් හිර වී සිටින්නේ ඒ අධිරා ජ්‍යවාදී මාරාන්තික මළපුඩුවේම නොවේද.

එපමණක් නොව 1948 සුද්දන් මේ රට්න් පිටවී ගියත් ජාත්‍යන්තර මට්ටමින් රිජුව කෙරෙන විවිධ බලපෑම් වලට අමතරව ඊනියා ජාත්‍යන්තර සන්විධාන හරහාද ඔවුන් විසින් කරණුලබන තර්ජන ගර්ජන දෙස බැලීමෙන්ද අප තවමත් ඔවුන්ගේ යටත් විජිතයක්ය යන මානසිකත්වයෙන් ඔවුන් කටයුතු කරන බව ඉතා පහැදිලිය. මේ රටේ නිදහස් දිනය පැවැත්වෙන දවස පවා ඔවුන් අපට නියමකොටදී ගොස් ඇත. පෙබරවාරි 4 දින 1948 ව්‍යවස්ථාව ලියූ ජෙනින්ස්ගේ බිරිඳගේ උපන්දිනය යයිද කියවේ. මේ බව දකින විට සුද්දන් පසුපසින් සිනාසීමට අමතරව මේ රටේ සින්හලයින් කොතරම් මෝඩදැයිද සිතවා ඇත රටට තවමත් කිසිදු නිදහසක් ලැබී නැතිබව මා ප්‍රකාශ කරණුයේ මේ නිසාය.

වසර 2500 කටත් වැඩි අභිමානවත් ඉතිහාශයක් ඇති කිතුවසින් පෙර 543 සිට රජුන් රැජිනියන් 193 දෙනෙකු විසින් පාලනය කරනලද ශ්‍රේෂ්ඨ ඉතිහාසයක් හා සම්ප්‍රදායක් ඇති මෙ රටේ ලෝකයේම ප්‍රථම කාන්තා අගමැතිවරීය  වෂයෙන් නිදහසින් වසර 24කට පසු අගමැතිවරු 6 දෙනෙකුටබැරිවූ නිදහස් ජනරජය බවට bandaaranaayaka mAthiniya visin ප්‍රකාශකල 1972 මැයි 22 mei ratei නිදහස් දිනය වෂයෙන් මේ රටේ කුහක දේශපාලක්යින් නොසලකන්නේ ඇයි?

අප ලබා ඇති නිදහසේ නියම තත්වය එසේ වුවද වසරක් පාසා  පෙබරවාරි 4 දා නිදහස සැමරීමට යයි කියා ජාතික ධනය කෝටිගනනින් මෙන්ම  රටේ  සන්වර්ධනයට ඵලදායක අන්දමින් යෙදියයුතු වටිනා මිනිස් සම්පත් ද නාස්ති කරමින් 76 වන වරටත් අපේ රටේ දේශපාලකයින් මේ පවත්වන්ට කඩි මුඩියේ සූදානම් වන්නේ කාට ලැබුණු නිදහසක් අරභයාදැයි මම අසමි.

මගේ අදහසේ හැටිය 48 නිදහස ලැබුනායයි කියන්ට අපට ඉතිරිව ඇත්තේ නමෝ නමෝ මාතා සින්දුව පමණි. එයද 2015 සිට සිරිසේන ජනාධිපති වරයා විසින් දෙමලෙන්ද ගායනා කරවයි.

1815 දී ජාතියට අහිමිවූ අපේ ජාතික කොඩියද 1948 දී නැවත් නොඉසවූ නිසා අපට ජාතියක් වශයෙන් කොඩියක්ද නැත. ඒ වෙනුවට දැනට ඇත්තේ 1953 දී පටිදෙකක් ගසා දේශපාලකයින් හදාගත් අපබ්බ්‍රන්ශ නිර්මාණයකි. මේ අතර යාන්තමින් වසර 24 කට පසු හෝ 1972 දී සිරිමා බන්ඩාරනායක මැතිනිය මේ රට ජනරජයක් බවට පත්කොට, බ්‍රතාන්‍ය ප්‍රිවිකවුසලයේ අභියාචනා ග්‍රහණයෙන් අධිකරණයද නිදහස්කොට ස්වාධීන බවක් ඇතිකලාය. එතුමිය එදා එසේ නොකළානම් අදටත් අපේ ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයේ අභියාචනා සියල්ල පසිඳලණු ලබන්නේ එන්ගලන්තයේ ප්‍රිවි කවුන්සලයේමය.

1948 න් පසු පළමු වරට1972 මැයි මස 22 දා පහත සඳහන් දෑ සිදුවිය,

1ශ්‍රි ලන්කාව  ස්වාධීන ජනරජයක් වශයෙන් ප්‍රකාශ කිරීම

2එතෙක් විධායකයේ ප්‍රධානියා වූ බ්‍රිතාන්‍ය රජ/රැජින   වෙනුවට අපේම  අග්‍රාණ්ඩුකාරයා  මේ රටෙ මහජන චන්දයෙන් පත්වූ  රජයේ අගමැතිවරයා විසින් පත් කිරීම

3 ශ්‍රී ලන්කාපාර්ලිමේන්තුවේ සම්මත වන අනපනත් බ්‍රිතාන්‍ය රැජිනගේ නමින් සම්මත කිරීම අහෝසිකොට ශ්‍රී ලන්කා පාර්ලිමේන්තුව විසින් සම්මත කිරීම

4 රජයේ ප්‍රධානියා වන අග්‍රාමාත්‍යවරයා මේ රටේ අග්‍රා ණ්ඩුකාරයා විසින් පත්රණු ලැබීම

5 1948 සිට බ්‍රිතාන්‍ය රජයට තිබුණු ආරක්ෂක බැඳීම් අහෝකිරීම.

6 1972 න් පසු පළමු වරට මේ රටේ වසර 2500 ක් පුරා පැවති සම්ප්‍රදාය අනුව බුද්ධාගමට ප්‍රමුඛස්ථානය දීම සහ බුද්ධ සාශසනය සුරක්ෂිත කිරීම සහ පෝෂනය කිරීම රජයේ වගකීම වශයෙන්ම  ව්‍යවස්ථාගතකොට නීතිගත කිරීම

7 ජනතාව විසින් පත්කොට ගත් නියෝජිතයින් විසින් විෂේශ ව්‍යවස්ථා ශභාවකින් නව ජනරජ ව්‍යවස්ථාවක් සම්මතකොට ගැනීම.

ඒ අනුව ඇත්ත වශ යෙන්ම මේ රටට දේශපාලන නිදහස ලබාගත්තේත්  පූර්ණ  නිදහස ළැබුණේත් 1948 පෙබ් 4 නොව, 1972 මැයි මස 22 දායයි මම අවධාරණයෙන් ප්‍රකාශ කරමි.

එමනිසා මේ ර රටේ නිදහසේ මාතාව වසයෙන් උපහාර කළයුත්තේ බන්ඩාරනායක මැතිනියටයයි යයි මම සිතමි.

එහෙත් තවමත් බටහිර ගැති අපේ දේශපාලකයින්ගේ කුහක කමේ මහත කොපමණදැයි කිවහොත් අද දක්වාම රටේ සුදුසු තැනක ඇයගේ පිළිරුවක්වත් පිහිටුවා නැත. මා හිතන අන්දමට 1948 ලබා නොගත්, එසේම 48 දී නොලැඹුණු නිදහසක් සිහිකිරීම සදහා ගොඩනැගූ ඊනියා නිදහස් මන්දිරය දැන්වත්   ජනරජයක් බවට පත්වූ දිනය සිහිකිරීම සදහා ජනරජ මන්දිරය වශයෙන් නම්කල යුතුය. ඒ අනුව එම චතුරස්ශ්‍රය ජනරජ චතුරස්ශ්‍රය වශයෙන් නම්කල යුතුයයිද මම යෝජනා කරමි. මේ  රටේ නියම නිදහසේ මාතාවවූ  බන්ඩාරනායක මැතිනියගේ පිලිරුව සෑදිය යුත්තේද එහිමය. ඊට අමතරව  කටුනායක බන්ඩාරනයක ගුවන් තොටුපලේ ප්‍රධාන ඇතුල්වීම අබියසද මහනුවර නගරයේ මහමලුව වැනි ප්‍රසිද්ධ තැනකද රත්නපුර බලන්ගොඩ නගරයේ හෝ බලන්ගොඩ වලව්වට අතුල්වන තැන හෝ  පිහිටුවිය යුතුයයිද  මම යෝජනා කරමි. ඒ ශ්‍රේෂ්ඨ නායිකාව අප අතහරින් නික්මගොස් දැනට වසර 23කටම ආසන්නය.

මේ රට කොල්ලක්කාපු එසේම දසදහස් ගණනින් මිනිසුන් මරාදාපු අධිරාජ්‍යවාදී සොල්දාදුවන්හ්ගේ මෙන්ම තුට්ටුදෙකේ දේශපාලඥ්යින්ගේද පිලිරූවලින් අඩුවක් නැති මේ රටේ මෙවැනි ශ්‍රේෂ්ඨ නායිකාවගේ පිළිරුවක් හෝ ඉදිකිරිමට අපොහොසත් වූ ශ්‍රී. ලන්කාකාරයින්ට දෑස් ඇරීම සඳහා හෝ ඇය වෙනුවෙන් ඊලඟ ජනරජ දිනයට හෝ සුදුසු තැනක එක පිළිරුවක් හෝ ඉදිකර ඇයට ගරුකලයුතුයයි මම සිතමි.

නිදහසට පසුවදනක්

පුන්චි කාලයේ අපට කියා දී තිබුණේ ලන්කාවට නිදහස ලැබුණේ 1948 පෙබරවාරි 4 දා කියල. ඔහොම සුරන්ගනා කථා කියා අප රවටන්ට පුලුවන්කම ඒ කාලේ තිබුණා. නමුත් හය හතර තේරෙනකොට අපට තේරුනා 48 මේරටට හා ජනතාවට සැබෑ නිදහසක් නොලැබුණු බව. පාසැලේදීත් එහෙම එකක් 48 ලැබුනා කියා උගැන්ණුවා. ප්‍රජාචාර පොත්පත්වලත් තිබුණේත් එහෙමයි. වසරක් පාසා පත්තරවලත් මහත් උජාරුවට අතිරේක දැම්මා. වසරක් පාසා ඒ සදහා මහජන මුදල් කෝටිගණන් වැයකොට කලින්කළ බලයට ආපු දේශපාලකයින්ගේ පුහු උජාරුව පෙන්වීමට  ගෝල්පේස් එක පැත්තේ ත්‍රිවිධ හමුදා ආචාර, රථ පෙලපාලි. ගුවන් සන්දර්ශන, පාසැල් ලමුන් සියදහස් ගානක් කට්ට අව්වේ වේ ල වේලා පෙලපාලියේ ගෙන යමින් වසරක් පාසා අපේ රටේ දේශපාලකයින් කරන මේ නාඩගම ජාතික ධන විනාශයක් මෙන්ම හුදු සේතාම්බර පඨසලු සන්දර්ශනයක් බව තේරුනේ ලොකු මහත්වී රට තොට ගැන අවභෝධයක් ඇති උනාට පස්සෙ.

මම මේ ගැන පළමුවරට ලියන්ට පත්ටන්ගත්තේ 1997 දිවයිනේ නිදහස් දින අතිරේකයෙන්

එවකට දිවයින පුවත් පතේ ප්‍රධාන කතුවරයා වු මගේ මිත්‍ර උපාලී තෙන්නකෝන් මට ඇරයුමක් කලා ඒ වසරේ නිදහස් දින පුවත්පත් අතිරේකයට ලිපියක් ලියන්ට කියල. ඒ අනුව යැවූ ලිපියෙන් කරුණු දෙකක් මට කියන්ට ඔනෑකලා. පලමු කරුණ 1948 මේ රටට කිසිම නිදහසක් ලැබුනේ හෝ ලබාගත්තේ නැති බව.

මා පලමු වතාවට 1948 දී මේ රටට හෝ මහජන්තාවට කිසිදු නිදහසක් නොලැබුණු බව ප්‍රකාශකලේ එම ලිපියෙනි.  එදා සිට මේ දක්වා මට ලැබුණු හැම අවස්ථාවකදීම තවත් කරුණු ද එක් කොට මා මේ ගැන ලියා ඇත. විවිධ අවස්ථාවල රැස්වීම්වලදී කථාකොට ඇත. එහෙත් කිසිම රජයකට මා කියන පනිවිඩය තේරුම් ගැනීමට අද දක්වාම පුලුවන්වී නැත. අපේ රටේ ජාතිකත්වය හඳුනන, ඇත්ත තේරුම් ගන්ට හැකි එසේම ජනමතයට කන්දෙන දේශපාලකයින් නැතිබව එයින්ම පැහැදිළිවේ. 1948 වන විට ආසියාවේම ජපානයට පමණක් දෙවැනි වූ දියුනුම ආර්ථිකය තිබුණු මේ රට වර්තමානයේ ආර්ථික වශයෙන් ඇෆ්ගනිස්ථානයට පමණක් දෙවැනි වන තත්වයට වැටීම ගැන මේ අනුව අපි කිසිසේත්ම පුදුම විය යුතු නැත.

මෙවැනි අතිශයින්ම සෝචනීය තත්වයක් තිබියදී මේ  වසරේත් 76 වන වරටත් මේ ප්‍රෝඩාව සහ රජ විහිලු සන්ධර්ශනය පැවැත්වීමට යලිත් සුදානම් වීමෙන්ම දසක දෙකකුත් වසර තුනක්ම තිස්සේ මා කියන, ලියන මේ කථාව නායක දේශපාලන බීරි අලින්ගේ කන්වලට ඇසුණු බවක් නම් මට නොපෙනේ.

මේ වසරේත් ඉනියා නිදහස් උත්සවය නැමති නාඩගම පැවැත්වීමට දැන් ලහි ලහියේ රජය කටයුතුකරන බව ඇසේ. මේ ලිපිය පලවන විට සමහරවිටත් ඒ සේතාම්බර පටසලු සන්ධර්ශනයට විශාල මුදලක් වැයකොට තිබිය හැක. එහෙත් මාගේ මේ තනි සටන කවදාහෝ දිනන බව මට ඉස්තිර වශයෙන්ම විස්වාශය. මන්ද මේ රට නිදහස් ජනරජයක් වූයේ 1972 මැයි මස 22 දා යන සත්‍ය කිසිවෙකුට කිසිදිනක ඉතිහාසයෙන් මැකිය නොහැකි බැවිනි.එබැවින් එය දිනන තුරු හෝ මා මැරෙනතුරු හෝ රට වෙනුවෙන්, ජාතිය වෙනුවෙන් සහ සාශනය වෙනුවෙන් මම මගේ මේ සටන දිගටම හුදකලාවම හෝ ඒකචාරි සින්කයකු මෙන් ගෙනයමි

මෙම ලිපිය අවසන් කිරීම සන්දහා අවසාන වශයෙන් මේ ඇස්නැති, කන් නැති, මොලයක් නැති එසේම රටට හා ජාතියට අබමල් රේණුවක ආදරයක් නැති දේශපාලකයින් සියලුදෙනාගෙන්ම පහත සදහන් ප්‍රශ්න කීපය මම අසමි.

1.විදේශ ආධිපත්‍යකින් කිසියම් රටකට නිදහස ලැබෙනවා කියන්නේ මොකක්ද.

1948 දී ලන්කාවට දුන්නායයි කියන කථාවෙන් පමණක් නිදහස්, නිවහල් නමුත් ක්‍රියාවෙන් අධිරාජ්‍ය වාදයේ යදම්වලින් දස අතට විළන්ගු දැමූ සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාවෙන් අපට ලබා දුන්නායයි කියන  නිදහස කුමක් ද?

2.1948 දී ලැබුණායයි කියන නිදහස එසේම එදා සිට මෙදා දක්වා ජාතියේ අපමණ ධනස්කන්දයක් වැයකොට මහත් උජාරුවෙන් සමරණ ජාතික නිදහස තියෙන්නෙ කොහෙද, එය ලැබී ඇත්තේ කාටද.මාරුවෙන් මාරුවට දේශපාලනය කරන අයට පමණක් නොවේද

3.වසර 2500 කට වැඩි කාලයක් අපට උරුමව තිබී 1815 දී අපට අහිමිවූ 1815 දි සුද්දාට භාරදෙනකොට සින්හලේ රාජධානිය සතුව තිබුණු, මාර්තු 2 උඩරට ගිවිසුමෙන් සුද්දාට භාර දුන් මාලදිවයින් ඇතුලු සිහලේ රාජධානිය 1948 දී අපට ආපසු ලැබුණාද.

4.1815 පැවති රටේ නම වූ සින්හලේ කියන නමවත් (සුද්දා සින්හලයින්ගේ රට යන අරුතෙන් එය සිලොන් කී) ආපසු 1948 දී ලබාගත්තාද.

5.1815 මේ රටේ රාජ්‍ය භාෂාව වූ සින්හල භාෂාව අද වනතුරුත් මේ රටේ රාජ්‍ය භාෂාව, පාලන හා අධිකරන භාෂාව වෂයෙන් ස්ථාපිත වුනාද.

6.කිතු වසට පෙර 307 සිට මේ රටේ රාජ්‍ය ආගම වූ බුද්ධාගමට  නිසිතැන ලබුණාද

7.1815 සුද්දට භාරදුන් ලක් පොලවේ නිරවුල් හිස් භුක්තිය 48 දී ලබාගත්තද, අදවනතුරුත් නැති බව ඔබ දන්නවාද

8.1815 වනතුරු රටේ ජාතිය වශයෙන් හැදින්වූ සින්හල ජාතිය යන නමවත් 1948 දී ලබාගත්තද.

9.ඉතිහාසයේ වරින් වර පැමිණි සහ සුද්දන් ඔවුන්ගේ වතුවල සහ ව්‍යාපාරවල වැඩට ඉන්දියාවෙන් ගෙනා සුද්දන්ගේ වහල්ලු මේ රටෙන් සුද්ද්දන් යනවිට ආපසු ගෙනියන්ට කියා බලකොට සින්හලයාගේ ජන්ම භූමිය නිදහස් කරගත්තද. 1948 සිට මේ රට පාලනය කළායයි කියන ඇත්තන්ගේ කෙරුවාවේ රඟ නිසා  දැනටමත් එය ඉන්දියාවේ 29 වන ප්‍රාන්තය වී හමාර බව මේ ලිපිය කියවන ඔබවත් දන්නවාද?

10.සුද්දාගේ පාලනය සදාලිකවම තවදුරටත් මේ රටේ පවත්වාගෙන යාම සදහා අයිවෝ ජෙනින් විසින්, මේ රට බෙදා පාලනය කිරිම, දෙම ළ සහ මුසල්මානු සුළුජන කොටස් 29 වන වගන්තියෙන් බලවත්කොට සින්හල ජාතිය සහ සම්බුද්ධ සාශනය මේ රටින් තුරන් කිරීමේ මරඋගුල වයෙන් සකස්කල සෝල්බරී ව්‍යවස්ථාව අනුවම එන්ගලන්තයේ සුද්දන්ගේ නියෝජිතයින් වන කලු සුද්දන් විසින්ම තවදුරටත්  මේ රට පාලනය කරන බව ඔබ දන්නවාද.

11 ඒ මරඋගුලෙන් ගැලවී මේ රටේ පාලනයට පදනම වියයුතු රටට ගැලපෙන රටේ 2500 ශිෂ්ඨාචාරයේ පදනම මත ආණ්ඩුකරම විවස්ථාවක් හදාගත්තද. (ඉන්දියව තම විවස්ථාව හදන්ට පටන්ගත්තේ 1935. ඒක භාර කලේ ශ්‍රේෂ්ඨ භාරත පුත්‍රයෙක්වූ ඇම්බෙඩ්කාර්ට බව ඔබලා    දන්නවාද)

12.අපගේ දේශයට හා සන්ස්කෘතියට ආවේනික වු ශිෂ්ඨාරය මත පදනම්වූ නීති ක්‍රමයක හා පාලන ක්‍රමයක අවශ්‍යතාව ගැන ඔබ සිහිනෙන් හෝ සිතා තියෙනවාද                                   /

13.1948 ඊනියා නිදහස ලැබී වසර 76 ක් ගතවීත් 2500 පුරා මේ රටේ සිෂ්ඨාචාරය ගොඩනැගූ, ඉන්දීය සහ බටහිර ආක්‍රමනිකයින්ගෙන් සිය ජීවිත පුදා රට ජාතිය බේරාගත් උඩරට  සින්හල භූමිපුත්‍රයින්ගේ අහිමිවූ උරුමයන් හා අයිතිවාසිකම් අදවන තුරු ආපසු ලබා දුන්නාද.

14.ඊනියා නිදහසින් පසු 76 වසරක් ගතව ඇතත් ස්වාධීන, ස්වයිරී හා සැබෑ නිදහස් හා ආර්ථික වශයෙන් සමුර්ධිත රටක් ඔබලා මේ පොලව මත ස්ථාපිත කලාද

15.1948 දී නිදහසක් ලැබුනානම් 1961 දි රජයට විරුද්ධව ලියනගේ ඇතුලු කණ්ඩායම කළ කුමන්තරණය සහ 1971 දී J.වි. පී කැරැල්ලද රැජිනගේ ආණ්ඩුවට එරෙහිව කරනලද කුමන්ත්‍රණ වසයෙන් හැදින්වුයේ ඇයි?

16.1948 දී නිදහස ලබා තිබුනානම් 62 රාජ්‍ය විරෝධී කුමන්ත්‍රණයේ විත්තිකරුවන් බ්‍රිතාන්‍ය සාමිමණ්ඩලයට අභියායාචනයක් කලේ ඇයි

17.1947 දී ඉන්ග්‍රීසි පාලනයෙන් නිදහස ලබාගත් භාරතය 1951 දී ජනරජයක් වසයෙන් ප්‍රකාශ කලානම් 1972 දී බන්ඩාරනායක මැතිනිය කරනතුරු  වසර 24 ක් තිස්සේ කිසිවෙකු එය නොකලේ ඇයි?.

තවද,

අදටත් අපි කිසිදිනක නොලැබුණ නිදහසක් සැමරීමට මන්දිරයක් සහ චතුරස්‍රයක් අපි නම්කොට ඇත. එහි පළමු නම වූයේ 1848 මාතලේ නිදහස් සටනේදී වීර සින්හලයින් සියදහස් ගණනින් මරාදමා ඇතැම් අවස්ථා වලදි මළමිනී දින ගනන් මිනිසුන් භය ගැන්වීම සඳහා මහජන ප්‍රදර්ශනය සඳහා ප්‍රසිද්ධ ස්ථානවල එල්ලා තැබූ මිනිමරුවකුවූ ටොරින්ග්ටන් ආණ්ඩුකාරයාගේ නමය.1948න් පසු එය අද වනතුරුම කිසිදාක නොලැබූ නිදහසක් නමින් නිදහස් චතුරස්‍රය විය. එමනිසා දැන්වත් එය මේ රට පුර්ණ නිදහස් ජනරයක් බවට පත්වූ 1972 මැයි මස 22 දින ඒ අයිතිහාසික සිද්ධිය අනුස්මරණය කිරීම සඳහා වහාම එය ජනරජ චතුරශ්‍රසය වශයෙන් නම්කොට එහි ප්‍රමුඛ තැනෙක රට ජනරජයක් බවට පත්කළ ඒ වීර මාතාවගේ පිලිරුවක් නොපමාව ස්ථාපිත කිරීමට මේ රජයවත්  පියවර ගතයුතුයයි මම යෝජනා කරමි

අවසානවෂයෙන් මේ ටිකද කිව යුතුය

කිසියම් රටක් නිදහස් රටක් වෂයෙන් සැලකීමට පහත සඳහන් කරුණු 3 අනිවාර්‍යවේ

1ව්‍යවස්ථාදායක බලය

2 විධායක බලය

3 අධිකරණ බලය

මේ බලයන් තුනම 1972 මැයි 22 වනතුරුම බ්‍රිතාන්‍ය රජය යටතේ තිබුණු බව ඔබ දන්නවාද?

මේ තුනටම පිලිතුර නැත යන්නය.

1972 මැයි 22 වනතුරුම ලන්කා පාර්ලිමේන්තුවේ නීති සම්ම්ත කලේ අනේක ශ්‍රීන් විරාජමානවු බ්‍රිතාන්‍ය රැජිනියගේ  නමිනි.රටේ විධායකයේ ප්‍රධානියා වූ අග්‍ර ආණ්ඩුකාරයා පත් කළේ බ්‍රතාන්‍ය රැජින විසිනි . ඒ අනුව ඔහුගේ වගකීම තිබුණේ රැජිනට මිස මේ නිදහස් යයි කී රටේ ජනතාවට නොවේ.

1948 සිට 1972 දක්වාත් යළිත් 1978 සිට අද දක්වාත් රටක් ගැන ජාතියක් ගැන නොසිතු,අදටත් සීනෙන්වත්  නොසිතන  උද්ධරණය වූ මුල් ඇති, අපේ අමණ දේශපාලුවන්ගේ රට, ජාතිය, ආගම සහ සින්හල බෞද්ධ ශිෂ්ඨාචාරය ගැන තිබෙන ඇල්ම ගැන මීට වඩා අටුවා අවශ්‍ය යයි මම නොසිතමි.

චානක බණ්ඩාරගේ

විධායක ජනාධිපතිත්වය අහෝසි කළ යුතුය යන විවාදය නැවත ආරම්භ වී ඇත. මෙය හොඳ දෙයකි.

විධායක ජනාධිපතිත්වය ඇති කිරීම මේ රටේ දේශපාලනයේ සිදුවූ නරකම දෙයකි. පසුගිය වසර 45 තුල මේ රටේ  වු බිඳ වැටීමට ඍජුව වගකිව යුත්තේ විධායක ජනාධිපතිත්වයයි.  මේ තනතුර මේ රටේ ප්‍රශ්ණවලට විසඳුම නොවේ; ඒවාට ප්‍රධානතම හේතුවයි. 

ජනාධිපතිට බැරි ගැහැණියක් පිරිමියෙක් කිරීම සහ පිරිමියෙක් ගැහැණියක් කිරීම පමණක් බවත්, ගැසට් යනු තමාගේ කට වචනය බවත් වැනි  උද්ධච්ච ප්‍රකාශ වලින් ජනාධිපතිවරු පිළිබිඹු කලේ ඔවුන් සතු අසීමිත බලයයි.  

ඉතාම අධි බලයක් තනි පුද්ගලයෙක් සතු වීම ශ්‍රී ලංකාව වැනි රටට ආදරය නොකරන, ආත්මාර්ථකාමීත්වයෙන් සහ කුහකත්වයෙන් පිරී, උකටලී වූ වැඩි ජනතාවක් දැන් සිටින (කළින් එසේ නොවේ) රටකට කිසිසේත් උචිත නොවේ.

අදක්ෂ, වංචාකාරී, දැක්මක් නැති ජනාධිපතිවරු පැමිණ, අධි බලය පාවිච්චි කර, මේ රට විනාශ කළහ; ඉදිරියටත් කරනු ඇත. 

45 වසරක විධායක ජනාධිපතිත්වයේ ‘සාමාර්ථයන්’ කිහිපයක්::

• 1979  පමණ – LTTE සහ වෙනත් ද්‍රවිඩ ත්‍රස්තවාදී කණ්ඩායම් සමඟ යුද්ධය දැඩිව ආරම්භ කර ගැනීම සහ ජනාධිපතිවරුන් විසින් වසර 30ට අධික කාලයක් මුළුල්ලේ එම යුද්ධය අතිශයින් අකාර්යක්ෂමව, දුර්වලව සහ දුෂිතව පවත්වා ගෙන යාම (මේ කාළ සීමාව තුලදී ප්‍රභාකරන්ව කිහිපවරක් අල්ලා ගැනීමට හැකියාව තිබු නමුත්  විධායක ජනාධිපතිත්වය විසින් ඒ තැත් ව්‍යවර්ථ කරගන්නා ලදී).

• 1980  පමණ සිට මේ දක්වා – මහා පරිමාණ වංචා, දුෂණ, අකටයුතුකම් මේ රටේ හඳුන්වා දීම (කඩිනම් මහවැළි සංවර්ධන සැලැස්ම මෙහි ආරම්භයයි). හොරකම් කරන ඇමතිවරුන්, මන්ත්‍රීවරුන්, රාජ්‍ය සේවකයන් අධි බලැති ජනාධිපති විසින් සිරේ යැවීමට කටයුතු කරනවා වෙනුවට ආරක්ෂා කෙරේ. ඒ, ජනාධිපතිවරුන්ද දුෂීත නිසාය.

• 1983 කළු ජූළිය ආරම්භ කිරීම සහ අහිංසක දෙමළ වැසි සංහාරය.

• 1987 – වඩමාරච්චි සටනින් ජය ලබා, ප්‍රභාකරන්වද කොටු කර ගනිද්දී, එය පුදුමාකාර ලෙස නතර කර දැමීම.

• 1988 – 13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙනවුත් පළාත් සභා සුදු අලියා මේ රටට හඳුන්වා, යුද්ධයෙන් නොව පෑනෙන් බෙදුම්වාදිනට දමිළ ඊළම ලබා දෙන යාන්ත්‍රණය ආරම්භය කිරීම.  මෙය සිදු කලේ මුළු රටම අඳුරේ තබා, රටේ අගමැතිවරයාගේ/ජ්‍යෙෂ්ට ඇමතිවරුන්ගේ දැඩි විරෝධ පවා මායිම් නොකරය.

• 1988  – 1990 – JVP ත්‍රස්තවාද භීෂණය මතුවීමට වැඩ කිරීම (රජය විසින් සිංහල තරුණයන් අඩුම තරමින් 60,000 නිතී විරෝධීව, අමානුෂිකව මරා දැමීම). පුරවැසියන් පෙළන රාජ්‍ය ත්‍රස්තවාදයක් යටතේ රටේ තරුණයන් ටයර් සෑය වලට යැවීම හඳුන්වා දුන්නේ JR 1989දීය; ප්‍රේමදාස මෙය දිගටම ක්‍රියාත්මක කළේය.

• 1980 මැද සිට  – සැමදා තිබු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී වෙස්ට්මිනිස්ටර් පාර්ලිමේන්තු කොට්ටාශ ක්‍රමයෙන් මන්ත්‍රීවරුන් තේරීම වෙනුවට, සමානුපාතික නියෝජන/මනාප/චිට් (ජාතික ලැයිස්තු ) වැනි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට අභියෝග කරන ක්‍රමවලින් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් තෝරා පත් කර ගැනීම. මේ මඟින් ජනතාවට ආසන මට්ටමින් තමන් කැමති මන්ත්‍රීවරුන්/ස්වාධීන මන්ත්‍රීන් පත් කිරීමේ අයිතිය නැති කිරීම, අතුරු මැතිවරණ නැති කර දැමීම ආදිය සිදු කරන ලදී.

• 1992 –  රිචර්ඩ් ද සොය්සා ඝාතනයෙන් ඇරඹුණු කෙළින්ම රටේ ජනාධිපති දෙසට කෙළින්ම ඇඟිල්ල යොමු කෙරුණු ඝාතන රැල්ලකි. උදා: රෝහණ විජේවීර, මාධ්‍යවේදීන් වන රෝහණ කුමාර, ලසන්ත W, ප්‍රදීප් ඒ E සහ ක්‍රීඩක  W තාජුඩීන්.

අනෝජා W, රූකාන්ත/චන්ද්‍රලේකා, පෝද්දල ජයන්ත, කීත් නොයාර් වැන්නන්ට හිරිහැර කිරීම්, මාධ්‍ය ආයතන ගිණි තැබීම්. 

• 1994 – ජනාධිපති දුව විසින්  අම්මාට සහ පසුව ජනාධිපති මල්ලි විසින් අයියාට (2020) රටේ අගමැති ධුරන්ධරය පිරිනැමීමේ පුදුමාකාර ක්‍රමවේදයක් හඳුන්වා දීම. මෙයින් මොවුන් විද්‍යාමාන කලේ ’මේ රට අපේ පවුලේ බුදලයයි’ යන අහංකාර මතයයි. මෙම න්‍යාය අනුකරණය කරමින් අදත් ඇමතිවරු ජනාධිපති ආශිර්වාදය යටතේ තම පවුලේ ඥාතීන් රජයේ වියදමින් ඔවුනගේ පෞද්ගලික කාර්ය මණ්ඩලයට, ඔවුන් යටතේ ඇති ආයතන/සංස්ථාවල සභාපතිවරුන් ලෙස පත් කර ගනිත්.

• 2009 මැයි සිට 2011 – යුධ ජයග්‍රහණයෙන් පසුව වූ මෙම කාලයන්හි කල යුතුව තිබුනේ 13වන සංශෝධනය අවලංගු කර පළාත් සභා මුළුමනින්ම අහෝසි කර දැමීමය. එය ජනමත විචාරණයක් තුලින් ඉතා පහසුවෙන් කල හැකිව තිබුණි. සෑම කෙනකුටම ශ්‍රී ලංකාව තුල ඕනෑම ප්‍රදේශයක ජීවත් විය හැකි බවට ප්‍රතිපත්ති සැලසුම් කල යුතුව තිබුණි (මේවා දැනුත් කල හැකිය).

එවකට තිබු රජයට CHOGM මඟුල පැවැත්වීම සියල්ලටම වඩා වැදගත් විය – මේ නිසා උතුරු පළාත් සභාවක් පිහිටුවීමට රජයට ඉතාම අවශ්‍යව තිබුණි.  2013 වසර අවසානයේ උතුරු පළාත් සභා චන්දයෙන් විග්නේස්වරන් මහඇමති තනතුරට පත්වන බව රජය හොඳාකාරවම  දැන සිටියේය. බලාපොරොත්තු වූ ලෙසම විග්නේස්වරන් පැමිණ උග්‍ර ජාතිවාදියෙක් ලෙස කටයුතු කළේය.

ජාත්‍යාන්තර වශයෙන් දෙමළ බෙදුම්වාදීන් සහ ඔවුන්ගේ බටහිර අනුගාමිකයන් සිංහලයනට/ශ්‍රී ලංකාවට විරුද්ධව ගෙන යන වැඩපිළිවෙළට දැඩිව සහ දැනෙන ලෙස (ථලදායි) ප්‍රති-ප්‍රහාර එල්ල කිරීමට ජනාධිපතිවරුන් අසමත් විය. කිසිදු යුධ අපරාධයක් නොකළ අප ජිනිවා ඇතුළු ජාත්‍යාන්තරයේ නන්නත්තාර වීමු. තත්ත්වය තවමත් එසේය. යුධ ජයග්‍රහණය ගෙන ආ විරෝධාර රණවිරුවනට එරෙහිව නිරපරාදේ ජාත්‍යන්තර තහංචි පැනවිණි.

• 1978 සිට අද දක්වා – සිරිමා බණ්ඩාරණයක සමයේ ඉතා බලගතුව තිබු අල්ලස් කොමිසම JR අවශේෂ එකක් බවට පත් කළේය. පසුව පැමිණි ජනාධිපතිවරුන්ද මෙම ප්‍රතිපත්තියම අනුගමනය කළහ – අද දක්වා.

• 1980 – 1998 – ගෝනවල සුනිල්, සොත්ති උපාලි, බැද්දගානේ සංජීව, වැනි රට භීතියෙන් භීතියට පත් කළ නමගිය පාතාල නායකයන් ඍජුව බිහි කලේ එකළ රට පාලනය කල අධි බලැති ජනාධිපතිවරුන්ය.

• 2019 පාස්කු ප්‍රහාරය – සහරාන්ගේ බෝම්බ ප්‍රහාර ගැන ජනාධිපතිව කළින් දනුවත්ව කර තිබු බවයි බොහෝ රටවැසියන්ගේ පිළිගැනීම. 

• 2022 රට බංකොලොත් කර දැමීම.

• ඉන්දීය ධීවරයන් මෙරට මුහුදේ සිදු කරන මත්ස්‍ය මංකොල්ලය තවමත් සිදුවේ.

• දැවැන්ත පරිසර විනාශය. 1948දී  49% ක්වූ රටේ වන සම්පත අද 10%ක්? පමණ දක්වා අඩුවී ඇත. දිනකට වන අලියෙක් මැරෙන තරමට අලි-මිනිස් ගැටුම වර්ධනය වී ඇත. කිසිදු ජනාධිපතිවරයෙකුට මෙය විසඳිය නොහැකි වුණි.

• වසර 45ක් තුල වූ  සෑම රජයකම මූළික ලක්ෂණයන් වුයේ බොරුකීම, සොරකම, වංචාව, කොමිස්, ලිංගික අල්ලස්/විෂමාචාර, ඔවුන්ද මැරයන් වී මැර භාවිතය,  අකාර්යක්ෂමතාව, විශාල සාද/මත්පැන්, නාස්තිය ආදියයි. එම ලක්ෂණ බාහිර සමාජයටද ආරෝපණය කිරීමට ඔවුහු සමත් වුහ.

විධායක ජනාධිපතිත්වය නිසා පසුගිය වසර 45 තුල වැඩියෙන්ම අවාසි වුනේ සිංහලයාටයි:

• ජනාධිපතිගේ සේනාධිනායකත්වය මත, යුද්ධයෙන් පසු සිංහලයාට උතුරේ සහ නැගෙනහිර බොහෝ පළාත් වල ජීවත්වීමේ නොහැකියාව ඇති කරන ලදී.

 ද්‍රවිඩ/මුස්ලිම් අයට රටේ ඕනෑම තැනක් ජීවත්විය හැකි නම් සිංහලයාට උතුර සහ නැගෙනහිර (සීමීත ප්‍රදේශ කිහිපයක් හැර) තහනම් ඇයි?

• ප්‍රභාකරන් විසින් උතුරෙන් එලවා දමන ලද සිංහලයන්, මුස්ලිමානුවන් නැවතත් එම ප්‍රදේශවලට යාමට ඉතා අශාවෙන් සිටිත්. නමුත් ඔවුන්ව එම ප්‍රදේශවල නැවත පදිිංචි කිරිම පිළිබඳව  යුද්ධයෙන් පසු රජයන් සැලකිල්ලක් දැක්වුවේ නැත. 

• යුධ  ජයග්‍රහණයෙන් පසු 2009/2010 වසරවල දිනකට සාමන්‍යයක් ලෙස සිංහලයින් රැගත් බස් 4/5 පමණවත් දකුණෙන් උතුරට ගියහ. ඒ දිනවල සිංහලයන්ට උතුරේ බලන්නට බොහෝ දේ තිබුණේය. ප්‍රභාකරන්ගේ  මාලිගා, පිහිනුම් තටාක, සුසෙයිගේ මාලිගා, LTTE සබ්මැරින, LTTE විශාල කාලතුවක්කු වැනි ආයුධ/ගුවන්යානා, තමිල් චෙල්වම් ඝාතනය වුණු ස්ථානය ආදිය එයින් කීපයකි. සන්හිඳියාව නාමයෙන් මේ සියල්ල ඉවත් කෙරිණ. මේ ස්ථාන යුද හමුදා භාරය යටතේ මේ රටේ ජනතාවට බැලීමට සැලැස්විය යුතුව තිබුණි. LTTE යනු මොන තරම් කෲර, ම්ලේච්ඡ ත්‍රස්තවාදී සංවිධානයක්ද යන්න අනාගත දරුවනට පෙන්වීමට ඒවා භාවිත කළ හැකිව තිබුණි. උතුරේ ද්‍රවිඩයනටද ඒවායින් පාඩම් උගෙන ගත හැකිව තිබුණි. විශේෂයෙන්ම, LTTE කෲරත්වය  පිළිබඳව.

අද මෙම බස් සංඛ්‍යාව සතියකට බස් 4/5 වැනි ප්‍රමාණයක් පමණ දක්වා අඩු වී තිබුණි. අද සිංහලයන්ට උතුරේ ආසාවෙන් බලන්න තිබෙන ස්ථාන අල්පයි.  එලිෆන්ට්පාස්හි හසලක වීරයාගේ ස්මාරකය (මෙයද ඉවත්කළ යුතුයයි මහා ඝෝෂාවක් ඇතැම් සිංහලයෝ නැගුහ). නාවට්කුලි සිංහල ගම සහ පන්සල (එහි දර්ශනීය නව කොත් වහන්සේ), නාග විහාරය, නාගධීපය, දඹකොළ පටුන, කදුරුගොඩ පන්සල, කොටුව, පුස්ථකාලය, නල්ලුර් කෝවිල, කීරමලේ උණුවතුර  ලිං ආදී. අද සිටින සිංහල දරුවන්ගෙන් 90%කට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයක් කිසිදා උතුරු නැගෙනහිර ප්‍රදේශවලට නොගොස් ඇත. රජයන් ඔවුනට යාමට තරම් වාතාවරණයක් සළසා නැත.

• යුද්ධය අවසන් වූ පසු A9 පාර පුරා සෑම නගරයකම හමුදා ආපනශාලා/හෝටල විය. අද ඒ එකක් වත් නොමැත.

• යුද්ධයට ප්‍රථම යාපනයේ සිංහලයන් 50,000ක් පමණ සිට ඇතැයි කියති. අද ඉන් 5%ක් වත් සිටීද?

• එම ප්‍රද්ශවල රජයේ කාර්යාලවල සිංහලෙන් කිසිම රාජකාරියක් නොවන තත්වයක් උද්ගත කර ඇත.  

• එම ප්‍රදේශවල තිබෙන බෞද්ධාගමික සිද්ධස්ථානවල/පුරා වස්තු වල අයිතිය අහිමි කර ඇත (බොහෝ ස්ථානවල). පුරාණ කුරුන්දි විහාරය බෞද්ධ භික්ෂූන්වහන්සේලාට පවා තහනම් භූමියක් වී ඇත.

• එම ප්‍රදේශවල – උතුරේ සහ නැගෙනහිර ආණ්ඩුකාරයන් ලෙස පවා (මෑතක සිට) සිංහල නොවන අය පත් කරන ලදී.  

• උතුරේ සහ නැගෙනහිර තිබු හමුදා කඳවුරු බොහොමයක් වසා දමන ලදී.

• දැන් පූර්ණ 13 හෝ 13+ දීමට යති. ඉදීරියෙදි තවත් බොහෝ දේ සිංහලයාට අහිමි වනු ඇත. ඒ මඟින් ඊළම බිහිවීම සඳහා නිසැකවම පාර කැපේ.

• 1989 – සිරිමා – ශාස්ත්‍රී ගිවුසුම JR අවලංගු කළේය; ඉන්දීය පුරවැසි භාවය එවකට හෙබවූ වතුකරයේ දෙමළ සහෝදරවරුන් ලක්ෂ ගණනකට එක් පෑන් පහරින් ශ්‍රී ලංකාවේ පුරවැසිභාවය JR ප්‍රධානය කළේය. මෙයින් වතුකරයෙන් වැඩිපුර දෙමළ මන්ත්‍රී වරුන් 5 – 6ක්  ක් පමණ (පත් කළ අය වෙනම) එක් වර බිහි විය.  පළාත් සභා, නගර සභාවල තත්ත්වයද මෙය විය. රටේ දේශපාලනය උඩු යටිකුරු විය. උඩරට සිංහල දේශපාලන බලය දියාරු විය; එම ප්‍රදේශවල සිංහලයිනට මුහුණ පෑමට සිදුවූ ආසාධාරණකම් බොහෝ වැඩි විය.

1977 මැතිවරණයේදී වතුකරයෙන් බිහි වුයේ ද්‍රවිඩ තොන්ඩමන් පමණි. එයද නුවරඑළිය/මස්කෙළිය 3වෙනි මන්ත්‍රීවරයා ලෙසය (ගාමිණි දිසානායක සහ අනුර බණ්ඩාරනායකට පිටුපසින්).

• යාපනය නගරයේ සිටි හමුදා භටයන් සැලකිය යුතු සංඛ්‍යාවක් ඉවත් කෙරිණි. ඔවුන් හමුදා බල ඇණි තුළ කොටු කෙරිණි.

• 2013 පමණ වනවිට සිංහල කථා කරන පොලිස් නිලධාරීන්ද උතුරෙන් බොහෝ සෙයින් අඩු කර දමන ලදී.

• යහපාලන රජයේ  ජනාධිපතිවරයා හමුදා කඳවුරු ගොඩනැගිලිවලට පමණක් මෙන් සීමා කරමින්, විවිධ හේතු දක්වමින්, ඒවාට අයත්ව තිබූ විශාල ඉඩම්/ගොවිපළවල් හමුදාවට අහිමි කළේය. සමහර හමුදා ඉඩම් උතුරු පළාත් සභාවට පවරා ගැනුණි. හමුදාව අයත් කරගෙන තිබූ පුද්ගලික අය සතු යයි කියන ලද ඉඩම් වලින් 90%කටත් වැඩි ප්‍රමාණයක් තමා හමුදාවට අහිමි කළ බව කියා ඔහු පාරම් බෑවේය (මෙම ක්‍රියාදාමය පටන් ගත්තේ ඊට පෙර පැවති රජය විසිනි). ඉඩම් නොමැතිව ගොඩනැගිලි වලින් පමණක් හමුදා කඳවුරු පවත්වා ගෙන යා හැකිද?

• පසුගිය 45 වසර රටේ සිංහල ජනගහනය බෙහෙවින් අඩුවී ඇත. 1978දී 65% පමණ වූ කොළඹ මහ නගර සභා සීමාව තුලවූ සිංහල ජනගහනය අද 40% වඩා පහත බැස ඇත (මේ සංඛ්‍යා උපකල්පණ පමණි).

විධායක ජනාධිපතිධුරය නිසා ඉදිරියේදී රට කැඩී ඊළම බිහිවෙන බව ස්ථිරයි:  

• ජනාධිපතිවරණයක් දිනීමට අවම වශයෙන්  50+% ක්වූ චන්ද සංඛ්‍යාවක් ලබා ගත යුතුය. සිංහල ජනගහනය අඩුවී ගෙන යන මේ කාලයේ සුළු ජාතික චන්ද නොමැතිව මෙය කිසිවෙකුට ලබාගැනීම ඉතා අපහසුය. ඒ සුළු ජාතිකයන් උපරිමවම සතුටු කිරීමට සියළු ප්‍රධාන ජනාධිපති අපේක්ෂකයන්ට  අනිවාර්යයෙන්ම සිදුවේ.

සුළු ජාතිකයන් සතුටු නොකර ජනාධිපතිවරණයක් ඉදිරියේදී ජය ගත නොහැකි නිසා  ජනාධිපතිවරුන් විසින් රට/ජාතිය පාවා දෙන බොහෝ දේ සිදු කර ඇත/සිදු කරනු ඇත.

2019 ජනාධිපතිවරණයෙන් ද්‍රවිඩ චන්ද අපේක්ෂාවෙන් එකී චන්දයට දින කිහිපයකට පෙර ගුවන් හමුදාව යටතේ සැමදා තිබු පළාලි ගුවන් තොටුපල ජාත්‍යාන්තර ගුවන් තොටුපලක් බවට එවකට තිබු රජය විසින් කඩිමුඩියේ ප්‍රකාශයට පත් කරන ලදී. ජාත්‍යාන්තර ගුවන් තොටුපලක් තිබීම ජාත්‍යාන්තර නිතීය යටතේ ඉදිරියේදී වෙනම දෙමළ රාජ්‍යක් ඉල්ලා සිටීමට ඉතාම හොඳ සුදුසු කමකි.

• රටට අහිතකර පුර්ණ 13 හෝ ඉන් එහාට ගොස් 13+ ලබා දීමට සියළු ජනාධිපති අපේක්ෂකයන් පොරොන්දුව සිටිත් (ජවිපෙ, සජබ, පොහොට්ටු, එජාප). එසේ නැත්නම් බලයට ආ නොහකි බව ඔවුන් දනී. විධායක අගමැති කෙනෙක් යටතේ මෙවැනි තත්ත්වයක් උදා නොවේ.

අප යුද්ධය ජය ගත්තත් මේ අධි බලැති ජනාධිපතිත්වය නිසා අනාගතයේදී රටේ කැඩීයාම නොවැලැක්විය හැක්කකි.

• ඉන්දියාව ඇතුළු ජාත්‍යාන්තරය විසින් බලපෑම් කල වහාම බිය වන නායකයන්ය අපට සිටියේ – ප්‍රේමදාස හැර. වත්මන් ජනාධිපතිද එවැනි බිය නැති ලක්ෂණ පෙන්වයි, තවත් අධ්‍යනය කළ යුතුයි. අනුර, සජිත් ගැන පුරෝකථන කීමට තරම් සිද්ධීන් සිදුවී නැත.

විසඳුම:

• අගමැති විසින් රට කරන ව්‍යවස්ථාවක් තමා අප කුඩා රටට සුදුසු වන්නේ. දැන් පවත්නා ජනාධිපතිත්වය  මෙන්  විධායක අගමැතිට අසීමිත බලතල නොමැත.

1. ව (ජනරජ) මේ රටට ඉතා හොඳ සේවයක් කළේය. විධායක ජනාධිපතිත්වය ප්‍රවර්ධනය කරන වත්මන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අහෝසි කර, එම ’72 ජනරජ ව්‍යවස්ථාව වෙත නැවත අප යා යුතුයි.

• පළාත් සභා (13 වන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය) අත්‍යාවශ්‍යම බව ද්‍රවිඩ දේශපාලඥයින් දැඩිව හඬ නගනු ඇත. මෙය 1987දී රජීව් ගාන්ධිගේ නොතේරුන්කමත්, කේරළයේ  උපන් JN ඩික්සිත්ගේ (එවකට ශ්‍රී ලංකාවේ සිටී ඉන්දීය මහ කොමසාරිස්) තනි බලවත් අවශ්‍යතාව මතත්, JRගේ බියසුළු කමත් නිසා බිහිවුවකි.

TNA වැනි ද්‍රවිඩ දේශපාලඥයින් නිහඬ කරවන ලෙසින් ඉන්දියාවෙන් සාර්ථක ලෙස ඉල්ලීමේ හැකියාවක් දැන් සිටින ජනාධිපතිට ඇත.

වෙනත් කිසිදු විකල්පයක් නොමැති නම්, මෙම ලියුම්කරු ඉතාම විරුද්ධ පළාත් සභා සමඟ වුවද, ’72 ව්‍යවස්ථාට යා යුතුය. එය දැන් තිබෙන ව්‍යවස්ථාවට වඩා සිංහලයාට/රටට ඉතාමත්ම ගුණදායකයි.

• ’72 ව්‍යවස්ථාව වඩා හොඳ වනුයේ ජනාධිපති තනතුරට පත්වීමට චන්ද ලබාගැනීම  සඳහා අත්‍යාවශ්‍ය නිරන්තරයෙන්  උතුරේ/නැගෙනහිර සුළු ජාතික නායකයන්, මන්ත්‍රීවරුන්  සතුටු කිරීම  අනවශ්‍ය වන නිසාය.  

1965 අගමැති ඩඩ්ලි සේනානනයකගේ ‘7 හවුල්’ ආණ්ඩුවේ දෙමළ නායකයන් වූ චෙල්වනායගම, GG පොන්නම්බලම්, M තිරුචෙල්වම්, S තොන්ඩමන් වැන්නන් සිටියත් (ඇතැම්හු දැඩි ජාතිවාදින්) ඩඩ්ලි සේනානනයක ඇමති පදවියක් ප්‍රධානය කලේ තිරුචේල්වම්ට පමණි (එයද ඉතා සුළු බලැති).  එම රජය යටතේ මේ කිසිවෙකුට සිය ජාතිවාදී/බෙදුම්වාදී  ප්‍රතිපත්ති මුදුන් පමුණුවා ගැනීමට ඩඩ්ලි සේනානායක ඉඩ නොදීය. සිංහල සංවර්ධන කටයුතු වල හැකි සෑම විටම ඩඩ්ලි සේනානායක යෙදීය (උදා: ගල්ඔය, පදවිය නව ගොවි ජනපද බිහි කිරීම).

• දැනට ජනධිපතිට තිබෙන, පළාත් සභා එකතු වී රට කඩා දැමීම වැළක්වීමේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ඇති බලය ’72 ව්‍යවස්ථාව සංශෝධනය කර එම විධායක අගමැතිට හිමි විය යුතුය; ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 154A1, 154 J, 154K, 154L, 154M සහ 154N වගන්ති (මේවා ඉංග්‍රීසි ව්‍යවස්ථාවේ වගන්තිවේ):

154J ව්‍යවස්ථාව – අත්‍යවශ්‍ය සැපයුම් සහ සේවා නඩත්තු කිරීම තර්ජනයට ලක්ව ඇති බව හෝ යුද්ධයෙන් හෝ බාහිර ආක්‍රමණවලින් හෝ සන්නද්ධ කැරැල්ලකින් රටේ ආරක්ෂාවට තර්ජනයක් එල්ල වී ඇති නිසා, ‘මහජන’ ආරක්ෂක ආඥාපනත’ යටතේ ප්‍රකාශයක් නිකුත් කිරීමෙන් පසු පළාත් රජයක් විසුරුවා හැරීමට ජනාධිපතිවරයාට හැක. එවකට ජනාධිපති ප්‍රේමදාස වර්ධරාජා පෙරුමාල්ගේ උතුරු පළාත් සභා  ආන්ඩුව විසුරුවා හැරීමට මෙම විධිවිධාන යොදා ගත්තේය (පෙරුමාල් පළාතේ 15,000 ක් වූ ප්‍රබල පොලිස් බලකාය ‘හමුදාවක්’ මෙන් ඒකපාර්ශ්විකව ‘දෙමළ ඊළමක්’ උතුරු ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රකාශ කිරීමට උත්සාහ කළේය – මෙය නැවත අනාගත TNA පාලනයක් යටතේ සිදු විය හැක)..

154K ව්‍යවස්ථාව – ජනාධිපතිවරයා විසින් ආණ්ඩුකාරවරයාට සහ පළාත් සභාවට උපදෙස් දීමට ඉඩ සැලසීමක්.

154L ව්‍යවස්ථාව – ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට අනුව (පරිපාලන යාන්ත්‍රණයේ අසාර්ථකත්වය) පළාතේ පරිපාලනය සිදු කළ නොහැකි තත්ත්වයක් උද්ගත වී ඇති බවට ජනාධිපතිවරයා සෑහීමකට පත්වන්නේ නම්, ජනාධිපතිවරයාට පළාත් සභා පරිපාලනයේ කාර්යයන් භාර ගත හැකිය.

154N ව්‍යවස්ථාව – ශ්‍රී ලංකාවේ මූල්‍ය ස්ථාවරත්වයට හෝ ණයට තර්ජනයක් වන තත්ත්වයක් උද්ගත වී ඇති බවට ජනාධිපතිවරයා සෑහීමකට පත්වන්නේ නම්, ඔහුට ඒ සඳහා ප්‍රකාශයක් කළ හැකිය (පාර්ලිමේන්තු යෝජනාවක් මගින් අනුමත කිරීම සඳහා) සහ එම ප්‍රකාශ කිරීමේ කාලසීමාව තුළ ජනාධිපතිවරයාට ආණ්ඩුකාරවරයාට ‘එවැනි මූල්‍යමය යෝග්‍යතා පිළිපැදීමට උපදෙස් දිය හැක.

• ’72 ව්‍යවස්ථාව අනුව, නාමික ජනාධිපතිවරයෙක් පාර්ලිමේන්තුව විසින් තෝරා පත් කර ගන්නවා ඇත (ඉන්දියාවේ මෙන්).

රටේ නායකයා රටේ පාර්ලිමේන්තුවට ඍජුව වග කිව යුතයි – දැන් ජනාධිපති එසේ නොවේ:

• රටේ නායකයා රටේ පාර්ලිමේන්තුවට ඍජුව වග නොකියන්නේ නම් (පාර්ලිමේන්තුව යනු ජනතාවයි), ඔහු/ඇය කෙළින්ම පාර්ලිමේන්තුවේදී අසන රටේ ප්‍රශ්ණවලට පිළිතුරු නොදෙන්නේ නම් එය ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී පාලන ක්‍රමයකි. 

• සෑම පාර්ලිමේන්තු සැසියකටම සහභාගී වී, අසන ප්‍රශ්ණ වලට උත්තර දෙන , හීට්ලර් පන්නයේ විධායක බලතල නොමැති, කිසිම මුක්තියකට යටත් නොවුණු, රාජ්‍ය නායකයෙක් තමා මේ මේ රටට අවශ්‍ය.

• කැනඩා, මහ බ්‍රිතාන්‍ය, ඕස්ත්‍රේලියා, නවසීලන්ත පාලන ක්‍රම – පාර්ලිමේන්තු සැසිවාරයේ සෑම දිනයකදීම පාහේ අගමැතිවරයාගෙන් ප්‍රශ්ණ ඇසීමට පැයක,  2ක පමණ කාලයක් එකී පාර්ලිමේන්තුවල වෙන් කර ඇත. එම කාලය අගමැති සහ විපක්ෂ නායක අතර ඇතිවන්නේ  ‘ද්වන්ධ යුද්ධයකි’. රට වැසියා එය සජීවීව රුපවාහිනියෙන් නරඹා තම නායකයන්ගේ දක්ෂතා පිළිබඳව ස්ථාවරයකට පැමිණෙත්. චන්දය දෙන දා ඔවුහු නිවැරදිව චන්දය පාවිච්චි කරත්. ඒ රටවල් දියුණු ඒ හෙයිනි. නියම ප්‍රජාතන්ත්‍ර වාදය යනු එයයි. 

• යලට, මහට ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුවට පැමිණ (මාස 3ට වරක් – ඔහුට/ඇයට සිතුණු වෙලාවට); එසේ පැමිණී විට විරුද්ධ පක්ෂයෙන් අමාරු ප්‍රශ්ණ ඇසීමකට ලක් වුවහොත් ඒවාට උත්තර නොදී එතුමෝ/එතුමිය විනාඩි 10ක් වත් නොයිඳ  නැගිට සභා ගැබින් නික්ම යන්නේ නම් එය ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධීය.

• රටේ ප්‍රශ්ණ ගැන රටේ නායකයා දරන මත සහ ඒවාට ඔහුට/ඇයට ඇති විසඳුම් රටේ ජනයා දැන ගත යුතුය. ඒ සඳහා ඔහු/ඇය නිතිපතා, සෙසු මන්ත්‍රීවරුන් මෙන්, පාර්ලිමේන්තුවට ආ යුතුමය. මෙවැන්නක් නොමැති පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයෙන් මේ රටට ඇති පළය කුමක්ද?

ව්‍යවස්ථා අටමගල්:

• ‘72 ව්‍යවස්ථාව වඩාත් හොඳ වන්නේ අද තිබෙන  ‘ව්‍යවස්ථාදායක සභා’ වැනි අටමගල් එහි නැති වීමයි.

• ජනතාව විසින් චන්දය දී තෝරා පත් නොකරන ලද ජාතික ලැයිස්තු මන්ත්‍රීවරු (චිට්), ප්‍රධාන ජාති 3 නියෝජනය වන ලෙස  සිවිල් සංවිධාන නියෝජියතයෝ 3ක් දැන් ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ සාමාජිකයන්ය හෝ කලින් එසේ වී තිබේ. මෙය ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධීය.

ජනතාව චන්දය දී රජයක් පත් කරන්නේ ඔවුන් චන්දය දුන් අය විසින් රට කරවීමටය. පවත්නා අය හොඳ නැත්නම් චන්දයක් මඟින් වෙනත් රජයක් ඔවුන් පත් කර ගනු ඇත. ප්‍රජාතන්ත්‍ර වාදයේ මුළීක හරය මෙයයි. ව්‍යවස්ථාදායක සභාව එයට පටහැණිය.

විපක්ෂයේ අයත් සහභාගී වන මේ සභාවේ සමහරුන් රජයේ ඉදිරි ගමනට (රහසිගතව හෝ) කකුලෙන් ඇදීම නොවැලෑක්විය හැකි කරුණකි. මෙය අද පවත්නා රජයටත්, ඉදිරියේ එන රජයනටත් මුහුණ දීමට සිදුවන ප්‍රශ්ණයකි.

• අගමැති ප්‍රධානත්වයෙන් කැබිනට් මණ්ඩලය විසින් රටේ සියළු ප්‍රධාන තනතුරු පුරප්පාඩු පිරවිය යුතුයි. එයට ව්‍යවස්ථාදායක සභාවක් අවශ්‍ය නැත.

• ව්‍යවස්ථාදායක සභාව, මේ කොමිෂන් – නාසය කෙළින්ම අතින් ඇල්ලීමට හැකියාව තිබියදී ඔළුව වටෙන් අත දමා අල්ලනවා වැනි වැඩකි.

• ඊනියා ව්‍යවස්ථා බුද්ධිමතුන් විසින් හඳුන්වා දෙනු ලැබූ පොලිස් කොමිසම, මැතිවරණ කොමිසම, මහජන උපයෝගීතා කොමිසම සහ අනෙක් කොමිසම් ඇත්තටම අපක්ෂපාතීද?

මේවාද සුදු අලිය.

ඒවායේ ඇතැම් සභාපතිවරුන්/සාමාජිකයන් පක්ෂග්‍රාහීව කටයුතු කර තිබු බවට වාර්ථා පලවී තිබුණි.

පාර්ලිමේන්තු චන්දයක් අත ළඟ තිබියදී විදේශගත තම විශ්ව විද්‍යාල දරුවා වෙනුවෙන් විශේෂ උපකාරයක් හිටපු මැතිවරණ කොමසාරිස් වරයෙකු විසින්  එවකට සිටී ජනාධිපතිවරයාගෙන් ඉල්ලා සිටියේය යන ප්‍රබල චෝදනාවක් පැණ නැගී තිබුණි. මෙවැන්නන් රජයන කොමිෂන් සඳහා කෝටි ගණන් ජනතා මුදල් වියදම් කරන්නේ ඇයි?

• පොලිස් කොමිසම හොඳ දෙයකි. නමුත්, එය නොතකා පොලිසියේ ඉහළ මාරු වීම් වෙනත් අය විසින් කර තිබු බවට පුවත් වාර්ථා වී තිබුණි. පළාතේ පොලිසියේ OIC පත්කරන්නේ එම පළාතේ මන්ත්‍රීතුමා බව පැවසුවේ හිටපු පොලිස්පතිතුමාය.

විධායක ජනාධිපතිත්වය ආණ්ඩුව තුල තවත් ආණ්ඩුවකි:

• 1995 පසු විධායක ජනාධිපතිත්වය මේ රටේ ජනතා මුදල් ගිලින දැවැන්තම සුදු අලියෙක් බවට පත්වී තිබේ.

• අයවැයෙන් ඉතාම වැඩිම මුදලක් ජනාධිපති වෙන් කර ගනී. අද ජනාධිපතිගේ කාර්ය මණ්ඩලය (ආරක්ෂකයන්ද ඇතුළුව)  දහස් ගණනකි.  චන්දයෙන් පත් නොවුණු ජනාධිපති උපදේශකයෝ රොත්තකි. මේ ඇතැමුන් ඇමැතිවරුනට, අමාත්‍යාංශ ස්ථිර ලේකම්වරුනට වඩා බලවත්ය. මේ පත්වීම් ප්‍රජාතන්ත්‍ර වාදයට විරුද්ධය.

• ජනාධිපති කාර්යසාධක බලකා නමැති අටමගල්ද  තිබේ. මේවාද සුදු අලිය. මේවායේ සාමාජිකයෝ කරන්නේ ඇමතිවරුන් විසින් කළ යුතු වැඩය.

• අද ජනාධිපති කාර්යාලයට අයත් වාහන සංඛ්‍යාව සිය/දහස් ගණනකි. ජනාධිපති අරමුදල විගණනයෙන් තොරයි. ඔහුට/ඇයට විරුද්ධව සිවිල් නඩුවක් වත් පුරවැසියෙකුට පැවරිය නොහැකි ලෙසින් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සකස් කරගෙන ඇත.

• ජනාධිපතිගේ විදෙස් සංචාරක වියදම සඳහා මෙම ජනවාරි මාසයේ පමණක් අමතර රුපියල් ලක්ෂ 20,000 වෙන්කර ගත් බව එක් යු ටියුබ් මාධ්‍යවේදියෙක් පැවසීය. එහි සත්‍ය/අසත්‍යභාවය මෙම ලියුම්කරු නොදනී.

• ගාලුමුවදොර ජනාධිපති සංකීර්ණයට අමතරව කොටුවේ බොහෝ වටිනා ගොඩනැගිලි (චැතම් විදීයේ/ මුදලිගේ මාවතේ, ජනාධිපති මාවතේ – කලින් චාර්ටඩ් බෑන්ක්/තැපෑලට අයත් GPO, වෙනත් විශාල පෞද්ගලික ගොඩනැගිලි) ජනාධිපති කාර්යාලය විසින් අල්ලා ගෙන ඇත.

• ජනාධිපති වසරකට දිනක් හෝ දෙකක් පමණ නවතින ජනාධිපති නිළ නිවාස රට පුරා රාශියකි.

• වත්මන් ජනාධිපති එහි ජීවත් නොවෙතත් ජනාධිපති මන්දීරය පිහිටා ඇති කොළඹ ජනාධිපති මාවතේ කොටසක්ද ජනාධිපති  කාර්යාලය විසින් වසා අල්ලා ගෙනය. මේ නිසා කොටුවේ වාහන තදබදය වැඩිවේ. මේ මාවත ජනතාවට විවෘත කළ යුතුය.

• විශ්‍රාමික ජනාධිපතිවරුන් (දැනටමත් 4 දෙනෙක්) පමණක් නොව ඔවුනගේ බිරියන් මැරෙනතුරු මුළුමනින්  නඩත්තු කිරීමට සිදුව ඇත්තේ මේ රටේ දුප්පත් ජනතාවටයි.

• තමන් ජනාධිපති වූ විගස ජනාධිපති ධුරය අහෝසි කරන බව කිවූ ජනාධිපතිවරුන් 5 දෙනෙක් වත් ඇත. ඒ කිසිවෙක් ජනතාවට දෙන ලද එම පොරොන්දුව ඉෂ්ට කිරීමට ක්‍රියා නොකළහ. එනම්, මේ අය ජනතාවට බොරු පොරොන්දු දුන් අයය.

අවසානය:

• 1977 දී අගමැතිව පත් වී 1978දී අනීතිකව එය අසීමිත බලතල ඇති විධායක ජනාධිපති තනතුරක් බවට  පත් කරගත්, බලකාමයෙන් උන්මත්තකව මෙන් සිටී JR මේ රටට කරන ලද විනාශ/අපරාධ සුළු පටු නොවේ. ඔහු මේ රට උඩු යටි කර 1989දී වයෝවෘධව විශ්‍රාම ගත්තේ තමනට තවදුරටත් රට පාලනය කිරීමේ ශක්තියක් සහ හැකියාවක් නොමැති බව දැනුනු නිසාය. එවිට රට අන්තිමටම වැටීය. ඉන් පසු ආ අය රට තවදුරටත් විනාශ කර දැමුහ.

•  ප්‍රේමදාස රට ගොඩ නැගීමේ යම් වැඩපිළිවෙලක් ක්‍රියාත්මක කළේය. රටේ අවාසනාවට් ඔහු 1993දේ බෝම්බයකින් මිය ගියේය.

• තනි පුද්ගලයෙක් අතට මෙවන් බලතල යාම අති භයාන්කරය. දෙමළ ජාතිවාදීන් තම ඊලාම් සිහිනය ඉවත් කරගෙන නැත. එවන් වාතාවරණයක් යටතේ ඔවුන් විධායක ජනාධිපතිවරුන් යටතේ තම අභිප්‍රාය ඉෂ්ට කර ගන්නවා නිසැකයි. ’72 ව්‍යවස්ථාව යටතේ අගමැති කෙනෙක් මඟින් මෙය කර ගැනීම අපහසුය. විධායක අගමැතිට බලය ඉල්ලා තනිව සුළු ජාතික චන්ද හිඟමනේ යාමට අනවශ්‍යයි. ඔහු/ඇය අගමැති වන්නේ වැඩිම ආසන දිනු පක්ෂයේ නායකයා වීම නිසාය; රටේ සියලු ජනතාවගේ චන්දයෙන් නොවේ.

• සුමට, අසංකීර්ණ, විනිවිද පෙනෙන, ලොවේ වෙනත් රටවල ඉතා හොඳින් ක්‍රියාත්මක වන  ව්‍යුහයක් තිබියදී (’72 ව්‍යවස්ථාව), මෙවැනි අසාර්ථක රට අඝාධයට ගෙන යන තනතුරක් සහ විශේෂයෙන්ම දැවැන්ත සුදු අලියෙක් (වසර 45 තුල සංශෝධන 21 එහා ගිය 78  ව්‍යවස්ථාව), තවදුරටත් අප තබා ගත නොයුතුයි. ඉඩ ලද මොහෙතේම එය ඉවත් කර ගැනීම පිණිස කටයුතු කළ යුතුයි.

Insight By Sunil Kumar (with news info – courtesy of an Info Lanka report)) Jan.24th 2024

When Sri Lankan President Ranil Wickremesinghe announced that the Government would be deploying a Navy vessel to the Red Sea.

Wickremesinghe pointing out that the disruption of shipping lanes in the region would lead to increased freight charges and cargo costs, increasing import prices in the country.He seemed to unilaterally making a decision which was cautiously approached by other nations who also were in the same predicament yet did not commit to directly deploying their Navies in direct conflict unlike Sri Lanka which has raised many questions in the minds of Parliamentarians and  the discerning general public of Sri Lanka that this was not acceptable,However the President  arguing that this  disruption by the Houthi rebels was not in Sri Lanka’s interest, he declared that the Government would do what it could to contribute to stability in the region.

A recent Government dispatch as follows: confirmed by other news sources suggests that the Sri Lanka Navy has since confirmed that it will be dispatching a number of vessels to the region. While no date has been finalized yet, the Navy has stated that the deployment will be in support of Operation Prosperity Guardian, the United States-led initiative combating Houthi rebels in the Red Sea. The rebels have vowed not to back down until Israel ends its attacks on Palestine. Since December, they have planned and carried out a series of drone and missile strikes which have forced cargo ships to reroute. In response, several countries, including India, have deployed vessels to the region.

Sri Lanka is the latest country to join these efforts, but its entry seems to have left more questions than answers as these reports seem to convey. Notably the Red Sea operation marks the first major military confrontation between the US and the Houthi rebels. This has several crucial geopolitical implications. On the one hand, the US and its allies have justified their intervention on the grounds of protecting international trade and shipping lines, while the Houthis have justified their attacks as a show of solidarity with Palestine and Gaza. On the other, the rebels are allegedly backed by Iran, which has so far belittled or ignored US warnings and has gone so far as to deploy a warship in response to escalating tensions.

Complicating matters further, US allies themselves seem less than forthcoming about their involvement. When Washington launched Operation Prosperity Guardian in December, the Pentagon announced a united campaign of several countries, many from Europe. Yet apart from a few like the UK, most of them have kept their participation under wraps. The more forthcoming among them have made relatively modest contributions, while key allies such as Germany have been ambivalent about the extent of their intervention.

On the face of it, Europe’s indecisiveness has left an opening for US allies in other regions to assert their strength in the Red Sea operation. India, for instance, has dispatched escorts, including frigates and destroyers, for Indian container ships.

The United States has invited Delhi to join its coalition, the Combined Maritime Forces, expanding its reach in the Red Sea as well as in adjacent regions. Yet while India has been willing to commission vessels to the Red Sea, it has preferred to maintain its own presence rather than join a coalition. As of now, tellingly, no Asian country apart from Bahrain – the sole Gulf country to join – has deployed vessels for the operation; Singapore and Seychelles have agreed to take part, but only to contribute to information sharing.

Sri Lanka’s willingness to join with US Forces is hence perplexing.

Ostensibly, it is filling a gap no other Asian country has: in December, it became the 39th country to join the Combined Maritime Forces partnership. While details of the vessels that will be dispatched to the Red Sea have yet to be confirmed, reports indicate they will be stationed outside the immediate Houthi weapons range, given the near absence of air defence and counter-missile systems in Sri Lankan Offshore Patrol Vessels (OPVs). When these vessels enter the Red Sea, they will be placed under the command of US Task Force 153.

Yet, however perplexing these developments may be, they are hardly unpredictable. The Sri Lankan and the US Navies have been engaging and cooperating for a fairly long time. Last year, for instance, they embarked on a series of training sessions to prepare for disaster relief and ‘maintain a free and open Indo-Pacific’. These exercises and sessions will be conducted this year as well. The US Navy has also handed over ships and coastguard cutters to the Sri Lankan Navy. In fact, two of the three ships which have been proposed for the Red Sea operation, SLNS Gajabahu and SLNS Vijayabahu, were gifted by the US in

2018 and 2021 respectively. Given these engagements, the Sri Lankan Navy’s willingness to deploy ships to the Red Sea under the US Fleet’s command is not entirely surprising.

There are arguments for and against the proposal on both the domestic and foreign policy front. On the domestic front, perhaps the biggest concern is cost. The operation is expected to burn up LKR 250 million or USD 777,000 every two weeks. The Government has justified the expense on the basis that securing the Red Sea would help stabilise import prices. On the face of it, this is true. Marine insurance rates have more than tripled since the rebels began their campaign in the Red Sea, while at least one major shipping line has diverted to the longer alternative route around the Cape of Good Hope.

But Opposition lawmakers, critics of the Government, and ordinary citizens have denounced the proposal on the grounds that it brings no immediate benefit to Sri Lanka. The Leader of the Opposition Sajith Premadasa, for instance, questioned the need for such a campaign at a time when people were reeling from grinding austerity, including an unpopular Value-Added Tax which has led to massive price hikes nearly everywhere, and on every item.

Predictably, the move has also been condemned as hypocritical: while forcing Sri Lankans to practice economies at home, the Government is doing the exact opposite abroad, and what’s worse, as Dr Dayan Jayatilleka observes, in a conflict that is not our fight”.

Moreover, perceptions of the Sri Lankan Government joining up with US Forces could make Sri Lanka vulnerable to attacks abroad, especially since the Houthis have vowed retaliation on anyone joining the Operation Prosperity Guardian. This has only been compounded by Sri Lanka’s problematic stance on the Gaza issue.

These developments underlie the immense complexities that Sri Lanka faces in the current geopolitical context.The decision to deploy vessels to the Red Sea has turned the Sri Lankan Navy into more than just a passive bystander; it has turned it into an active participant in the tensions erupting in the region. While supporters of the decision may make grandiose claims about the Navy’s past successes, there is no doubt it has opened a can of worms in Sri Lanka, the full repercussions of which will be felt in the months to come.(Courtesy of Info Lanka News) The burning question which underlies reality here is, why  send the Navy headlong into a conflict which others have avoided doing in the same measure and is there a justification in compromising the lives of  Sri Lankan Navy Personnel merely to appease the US who have the fullest capability on its own  to deal with the  Red Sea threat where the perspective would have been completely different had all the others involved joined in a united effort which they to all intents and purposes have not?

KEVIN BARRETT Courtesy the unz review

Ex-BBC journalist Tony Gosling interviews me on 9/11, war in Gaza, and eschatology

Trained as a journalist by the BBC, Tony Gosling is a British land rights activist, historian & investigative radio journalist. He interviewed me last night (Jan. 24). Below are selected extracts. -KB

Tony Gosling: So what do you make of what’s been going on in Gaza? Most people looking at this absolutely horrified. And we do see a large proportion of the press, particularly the Murdoch press, doing everything they can, bending over backwards, to defend the actions of Netanyahu and the Israeli state.

Kevin Barrett: It’s absolutely disgusting. It is the most in your face transparent genocide in human history. You can argue about what really happened in the Armenian genocide between Armenia and Turkey. You can even argue whether that really was a genocide, as some Turks do. You can make the same kinds of arguments around the Jewish Holocaust of World War II. And indeed, the Holocaust revisionists have a surprisingly good case for many of their contentions. And so you can argue until the cows come home about these horrific mass killings and ethnic cleansings that have defaced the history of humanity.

But you can’t really argue about what’s going on in Gaza now, because it’s all being televised. The genocide is on television and it’s being covered nonstop, even though the Israelis have murdered more than 100 journalists already and counting, trying to make sure it doesn’t get reported.

Israel is clearly deliberately targeting civilians, civilian infrastructure, deliberately destroying fresh water supplies, blocking food supplies, blocking fuel supplies in the middle of winter, and then blowing up the housing. They’ve blown up the majority of the housing in Gaza. The Israelis are very clear in their intention to murder as many as they can and expel the rest. That’s genocide. It’s the clearest case of genocide under international law that has ever existed.

The Israelis are currently in court, being prosecuted by South Africa for genocide. We’re expecting a preliminary ruling on the emergency measures that may be ordered on Friday.

So every one of these Murdoch papers, every one of these journalists, every one of these people who are defending this genocide are guilty of complicity in that genocide. And theoretically, they all are subjected to the legal punishments for mass murder, conspiracy to commit mass murder and genocide which would be life in prison in many jurisdictions and death in others.

Well we’re seeing though, aren’t we, amazingly many Zionists actually out on the streets of Tel Aviv and Jerusalem, particularly Tel Aviv, and Haifa as well by the way, even campaigning with Palestinians. Many Zionists believe that Netanyahu is in the process of completely destroying their dream.

I understand why they think that, because this has been a complete disaster for Israel. And one of the reasons Israel is pursuing this horrific and genocidal and indeed self-destructive policy is because Netanyahu can’t stop or he might not only be thrown out of office but he might go to prison. Basically as soon as that war emergency is done then Netanyahu faces his legal reckoning for corruption cases. And once he’s out of power he’s going to be very, very vulnerable. His only hope is to stay in power, and the only way he can stay in power is as a sort of wartime commander-in-chief. So Netanyahu’s interests are overruling Israel’s interests in its own self-preservation.

It’s possible that the Palestinian resistance calculated this when it thought about what they would be doing on October 7th. They may have seen this vulnerability, that they could put Netanyahu in a position where he would pursue a self-destructive course. I think they thought it likely that Israel would go into Gaza. And the Palestinian resistance has built powerful fortifications in Gaza in the form of a tunnel network that was designed to basically pull the Israelis into a sort of Chinese finger trap where they can’t possibly win.

And so all Israel has been able to do is mass murder civilians and get itself prosecuted for genocide and suddenly wake up most of the world to the crimes of Israel and arguably to change the world’s view of Jews as a group.

Jews have been enjoying a kind of impunity since World War II. Throughout all of history up until World War II, Jews were looked on as having very problematic characteristics by virtually every people that they’d ever been in contact with. And then with the Holocaust narrative that came out of World War II, suddenly Jews enjoyed total impunity. And they’ve been running roughshod ever since, and basically took over the United States.

And now with this genocide, suddenly huge numbers of people are not only rethinking Israel versus Palestine, but they’re also noticing that this ridiculous impunity that Jewish power has been enjoying now since World War II needs to be critiqued and taken down.

A lot of the Jews that we speak to would argue that it’s not Jewish power you’re dealing with there, that Zionism is a hijacking of the Jewish faith and they are part of the fight back against it. For example, here in Bristol, many Jews want nothing to do with this (genocide). Jews were killed during the Second World War, they were put into labor camps by the Nazis, because they weren’t Zionists. That was a big sorting out that went on, and Hitler was doing the sorting. And if you weren’t a Zionist Jew, you were going to be put in the mincing machine.

Well, yes, I think that’s true, Tony. But I think that that illustrates a kind of dynamic within Jewish culture. I think that Jewish culture has a very powerful ethnocentric tribal dimension.

Now, different people react to that differently. American culture also has an ethnocentric tribal dimension, and I reacted to that by ultimately becoming a rebel against it. I was so disgusted by America’s actions in Vietnam and other similar actions around the world, and by the unsolved coup d’etat of the Kennedy assassination and things like that, when I was young, that I became very much a rebel against American tribal power.

In the Jewish tribe, you have similar dynamics, where you have some people who become immensely chauvinistic and tribal—when they pick up the New York Times in the morning, all they care about is what’s good for the Jews.” Many of my Jewish friends have somebody in their family like that. And then there’s somebody else in the family who rolls their eyeballs at Uncle Hymie who’s stuck on what’s good for the Jews” and has no use for the tribal dimension of Jewish culture.

So many Jews are aghast at the extreme Zionist tribalism of Netanyahu. And many others, even some fairly tribal Jews who are brought up to believe that everybody hates them for no good reason, which is of course ridiculous, and wants to throw them into the sea and throw them in gas chambers and things like that—I mean, these people are traumatized, a lot of them, certainly the Israeli Jews more than anyone. But I think even some of the people who are somewhat traumatized into believing that the world hates the Jews and persecutes them are horrified by this, because they understand that this is going to take away that immunity that Jews have enjoyed since World War II, which has allowed Jews to take over the United States.

Now many of the Jews who have taken over the United States are liberal. They are not fanatical Zionists like Netanyahu. But there’s an ethnocentric ethnic nepotism that goes on in which ethnic groups vie with each other for control. The United States was dominated by Protestants, or WASPS, up until World War II. Since World War II, the dominant, most powerful ethnic group in the United States has become Jews. We can see this in the Ivy League admissions, where Jews basically took over the Ivy League institutions and now that’s why we have so many of these cases where Ivy League presidents are being fired for criticizing Israel and so on. Ron Unz has proven that Jews are grossly overrepresented in Ivy League institutions based on their test scores, grades, etc. That is, there has been a very powerful bias towards admitting Jews in disproportionate numbers to their abilities in the Ivy League now for decades.

That’s just one example of American Jews becoming the dominant ethnic group. They also totally dominate the media, Hollywood being the most extreme example, and are grossly disproportionately represented at the high levels in the financial world.

Now, you’re not supposed to say this. It’s said to be anti-Semitic to say these things, but they are true. And I don’t understand why you would call somebody a bigot if they speak the truth about this.

You weren’t a bigot if you said the Protestants dominated the United States in, say, 1910. So why are you a bigot if you make the same observation about Jews dominating the United States now, which they obviously do?

I mean, look at Biden’s minyan. The Jewish newspapers say Biden’s cabinet has enough Jews to make up a minyan. Biden is totally surrounded by Jews and by people with Jewish spouses.

The Israeli state was actually founded by secular Jews not by religious Jews. But there is an attempt to turn it into a big religious conflict. Kevin, can you just say something about that, and whether you think that’s played into.. why it’s been so long-lasting this particular one, and so horrific, with something like a hundred Palestinians being killed for every Israeli.

Right. And the Palestinians being killed are almost all civilians, the great majority being women and children. Whereas the Israeli dead are mostly troops.

Look at what really happened on October 7. About half of the Israelis who died were armed forces or police, and another significant proportion were security guards and other armed people. The kibbutzes are full of people who carry arms. All Israeli Jews are trained in arms. They all go through the military except for the religious Jews who get exemptions.

In any case, the Palestinians have been targeting the Israeli military from day one. That’s what they did on October 7th. They did try to grab some civilian hostages. But the killings of civilians on October 7th almost entirely came from the IDF. The Israeli military slaughtered its own people according to the Hannibal Directive, which tells the Israeli military to kill both hostages and hostage takers in order to prevent the political liability of having to bargain for hostages.

So that horrific massacre that we saw—we saw the aftermath of the massacre on October 7th—that massacre was perpetrated by the Israeli armed forces. The Palestinians had attacked Israeli military targets and in some cases tried to grab civilian hostages.

Today it’s the same thing. The Israelis are just bombing people’s houses, killing women and children, bombing hospitals, bombing ambulances, bombing refugee centers. They just killed a few hundred people in a UN refugee camp today.

The Israelis are committing terrorism, which means deliberately targeting civilians. The Palestinians aren’t. They are targeting the Israeli military. They are coming out of their tunnels and blowing up Israeli tanks, often sprinting to the tank and applying the explosive from distance zero. They’re fighting incredibly bravely, fighting against a truly evil occupation and indeed an evil people. The Israeli people, Israeli Jews by a ratio of well over 90%, support this genocide, making all of them complicit in genocide and subject again to life in prison or the death penalty.

That’s more than 90% of Israeli Jews. And yet the Palestinian resistance is not targeting unarmed Israeli Jews. It’s targeting the Israeli military. The difference in moral stature between these two sides is so extreme.

There’s never been a more clear-cut case of a battle of good versus evil.

Prime Minister’s Media Division

An exhibition of Sri Lanka trade, investment opportunities and culture will be held in Baoji City in Xian Province in China in March 2024. More than 40 Sri Lankan stalls will be set up to display Sri Lankan products with the participation of more than 100 entrepreneurs and traders.
A team of Chinese and Sri Lankan organizers of this exhibition called on Prime Minister Dinesh Gunawardena at the Temple Trees on January 23 to brief him on the proposed Sri Lankan exposition in Xinjiang. They said the exhibition will promote Sri Lankan trade, investment and tourism sectors too.
The Chinese entrepreneur team included Mr Liang Yong, Mr. Guo Fan, Mr. Li Xiangyang, Mr.Li Fei and Mr. Zhao Xiquan.
MP Yadamini Gunawardena and Sri Lankan organizers former Deputy Mayor of Matale, Mr Hilmy Mohamed, Mr. Herbi Silva, Mohamed Rashib, Mr. Ganesh Mahendran and Mr. Chalana Fernando were present on this occasion.

Courtesy The News

BENGALURU: Sri Lanka’s consumer price inflation rate jumped to 4.2 percent year-on-year in December driven by rising food prices, official data showed on Monday, although it remains well below record high levels seen at the height of the country’s financial crisis.

Food prices rose 1.6 percent in December after falling 2.2 percent in November on the year, the Department of Census and Statistics said in a statement. Prices for non-food items, however, fell 6.3 percent in December from 7.1 percent year-on-year in November.

The National Consumer Price Index (NCPI), opens new tab captures broader retail price inflation and is released with a lag of 21 days every month. It rose from 2.8% in November. Sri Lanka racked up record high inflation that peaked at 70 percent in September 2022 after its economy was pummelled by the worst financial crisis in decades, triggered by a plunge in foreign exchange reserves.

Supported by a $2.9 billion bailout from the International Monetary Fund, inflation began to decline from last June but is likely to increase from January as Sri Lanka raises value-added tax to 18 percent from 15 percent to meet revenue targets set by the IMF.

Targets to improve public finances, which included raising power prices by 18% in October, have also hit inflation, analysts said. “We expect inflation to be just below 5 percent at the end of January … despite increased taxes,” said Dimantha Mathew Head of Research at First Capital Research, adding that still low demand would keep a lid on prices.

“Inflation spikes will be short-lived because of the high base effect from last year.” The Central Bank of Sri Lanka (CBSL) is expected to leave its key policy rates unchanged on Tuesday to control inflation after cutting interest rates by 650 basis points since it started an easing cycle in June 2023 to help fuel an economic recovery from recession last year.

Sri Lankan shares fell for the tenth consecutive session on Monday, hurt by losses in industrial and financial stocks after the released of inflation numbers. The CSE All Share index settled 0.59 percent down at 10,371.69.

Expolanka Holdings PLC and John Keells Holdings PLC were the top losers on the index, falling 1.3 percent and 1.2 percent, respectively. Trading volume on the index rose to 54.60 million shares from 22.40 million in the previous session.

The equity market’s turnover rose to 979 million Sri Lankan rupees from 518.70 million rupees in the previous session, according to exchange data. Foreign investors were net sellers, offloading stocks worth 56.40 million rupees, while domestic investors were net buyers, purchasing shares worth 962.50 million rupees, the data showed.

Courtesy Adaderana

The saffron-robed person claiming to be ‘Vishwa Buddha’ has been referred for psychiatric treatment under the recommendation of the Judicial Medical Officer, Senior Deputy Solicitor General Dileepa Peiris revealed before the court today (26).

Appearing on behalf of the Criminal Investigations Department (CID), the Senior Deputy Solicitor General stated that accordingly, the suspect, who has been remanded in custody, is currently receiving psychiatric treatment at the Prison Hospital.

This was revealed when the case pertaining to the breaching of bail conditions by the self-styled monk was recalled before the Nugegoda Magistrate’s Court this afternoon.

However, the Nugegoda Additional Magistrate Sanjaya Lakmal Wijesinghe, ordered the suspect to be remanded in custody until February 02, after considering a request made by the Senior Deputy Solicitor General to further remand the suspect in custody since a public disturbance will be created if he is granted bail, ordered the suspect to be remanded in custody until February 02, 2024.

The suspect, who was out on bail, was re-arrested on January 23 by the Criminal Investigations Department (CID) over breach of bail conditions and was presented before the Gangodawila Magistrate’s Court. However, later he was presented before the Colombo Magistrate’s Court as per the orders of the Gangodawila Magistrate.

According to police, the saffron-robed monk had allegedly issued statements demeaning Buddhism.

Earlier, the monk was arrested on December 12 at a private establishment in Kalagedihena by the cybercrimes unit of the Criminal Investigation Department (CID), acting on a complaint received against the self-styled monk who was residing in Ratnapura.

Meanwhile, the Sangha Sabha Committee of Sri Lanka Ramanna Maha Nikaya recently unanimously decided to expel the controversial monk Ven. Ratnapure Wimalabuddha over allegedly issuing statements demeaning Buddhism.

In January, this decision was communicated to the Commissioner General of Buddhist Affairs by the Chief Prelate (Mahanayaka Thero) of Sri Lanka Ramanna Maha Nikaya, Most Venerable Makulewe Wimalabhidhana Thero.

On Wednesday (24), the self-proclaimed ‘Avalokiteshvara Bodhisattva’, Mahinda Kodituwakku, who is charged with committing irreligious activities that are contrary to Buddhist teachings, was also ordered to be referred to psychiatric treatment through the prison.

Courtesy Adaderana

The controversial Online Safety Bill has sparked a geopolitical debate with the Russian Ambassador in Colombo Levan Dzhagaryan stating that regulations of the online sphere are solely a domestic issue of Sri Lanka, and that any interference in this internal issue by foreign powers is absolutely irrelevant and unacceptable.

In a statement issued by the Russian Embassy in Colombo this morning (26), the Russian Ambassador in Colombo highlighted that Russia is currently following the developments pertaining to Sri Lanka’s Online Safety Bill, which was passed in the Parliament on Wednesday (24).

Dzhagaryan added that Russia also takes notice of all comments and reactions both from the domestic political sphere and among the foreign powers accredited in Sri Lanka.

The Russian Ambassador’s statement came hours after U.S. Ambassador in Colombo Julie Chung’s reaction to the Online Safety Bill yesterday (Jan. 25).

Taking to X (formerly Twitter), Julie Chung noted that the U.S. remains concerned about the potential impact of the bill, which was passed without incorporating important input from key stakeholders, including civil society and tech companies, who mention that this legislation threatens freedom of expression, innovation, and privacy.

She added that, in addition to jeopardizing democratic values, vague and overly restrictive legislation can hinder investment and the development of a digital economy, undermining the economic growth that Sri Lanka needs.

Ms. Chung further noted that the U.S. urges Sri Lanka to prioritise transparency and ensure any legislation does not stifle the voices of its people.

Courtesy Adaderana

The World Court ordered Israel on Friday to prevent acts of genocide against the Palestinians and do more to help civilians, although it stopped short of ordering a ceasefire as requested by South Africa.

South Africa brought the case to the International Court of Justice (ICJ) earlier this month, asking it to grant emergency measures to halt the fighting, which has killed more than 26,000 Palestinians.

It accused Israel of state-led genocide in its offensive, begun after Hamas militants stormed into Israel killing 1,200 and kidnapping more than 240. Israel sought to have the case thrown out.

In Friday’s ruling, the judges said Israel must take all measures within its power to prevent its troops from committing genocide, punish and must take steps to improve the humanitarian situation.

While the ICJ did not order a ceasefire, it said it would not throw out the genocide case, ruling that the Palestinians appeared to be a protected group under the 1948 Genocide Convention. It did not decide the merits of the genocide allegations.

Israel has called South Africa’s allegations false and grossly distorted”, and said it makes the utmost efforts to avoid civilian casualties.

Source: Reuters
–Agencies

Courtesy Adaderana

President Ranil Wickremesinghe has extended an invitation to all political party leaders in the Parliament to engage in discussions with the Managing Director of the International Monetary Fund (IMF) on the implementation of the agreement with the IMF.

Emphasizing the importance of unity in leading the country to success, he highlighted that withdrawing from the agreement would jeopardize the trust in Sri Lanka’s economy.

The President stressed that the nation’s economy suffered due to the politics of promises, emphasizing the need for all political parties to formulate comprehensive plans for the country’s development when gearing up for an election.

President Ranil Wickremesinghe made these remarks during the International Customs Day celebrations at the Colombo Customs Headquarters this morning (Jan.26).

The President expressed gratitude to all members of the Customs Department for their contributions to the customs revenue in 2023. Highlighting customs tax, VAT and income tax as the three primary sources of income globally, the President stressed the importance of enhancing the efficiency of the customs service to boost the country’s revenue. He further noted that upcoming government legislation and modernization initiatives will overhaul all public revenue-generating institutions.

President Ranil Wickremesinghe delivered six Certificates of Merit to customs officials for rendering exceptional services to the International Customs. The Director General of Sri Lanka Customs, Sarath Nonis, presented the Strategic Plan for 2024 to President Wickremesinghe and State Minister for Finance, Ranjith Siyambalapitiya.

Additionally, a memento was presented to the President by the Director General of Sri Lanka Customs.

President Ranil Wickremesinghe, offering additional remarks, stated:

The Customs Department holds a significant historical position, being considered one of the oldest government departments in Sri Lanka. Historical records indicate that customs taxes were collected around 2000 years ago at the ancient port of Manthai. From the Anuradhapura era, through the Kotte era and into the Kandy era, customs revenue has played a pivotal role in the nation’s existence.

I express my gratitude to the Customs Department for their contribution in helping us overcome the economic crisis faced in 2022. Customs duties, VAT and income taxes stand as the three primary sources of income for nations globally. In the contemporary landscape of international trade agreements, regional trade agreements and free trade agreements, our focus should be on enhancing income. To achieve this, the current customs services need to operate with efficiency.

While we are unable to allocate additional staff to your department, your commendable performance highlights the potential for substantial revenue improvement. There is a considerable journey ahead, and the government is firmly committed to the comprehensive modernization of customs and other revenue departments, which includes the imminent introduction of new legislation.

This initiative is a crucial component of the measures undertaken to steer the country out of the economic crisis. The decisions made in 2023 have paved the way for recovery from the economic downturn of 2022, although the journey is on-going. By the end of this year, our aim is to elevate the country’s income to 12% of the GDP. By 2026, we target a further increase to 15%.

To achieve this, income must be generated from the existing economy, necessitating economic development. The pressing question today is how to facilitate this economic growth. The out-dated economic system is incapable of propelling the country forward. The reliance on daily loans led to the collapse of the country’s economy. It is imperative to overhaul this economic system for sustainable progress.

We are still grappling with challenging times. In 2021, we faced shortages of essential goods, including medicine, fertilizer and fuel. Today, these necessities are available, with associated costs. The Cost of living is still felt by everyone. Economic development is crucial to alleviating these issues. While it is a wish that the economic damage of 2022 could be swiftly undone, the reality is that we need to transition to a new economy.

To stimulate economic growth, we must focus on a competitive market, bolster exports, and increase foreign exchange reserves. An agreement with Thailand is set to be signed on February 3rd, marking an opportunity for collaboration. While Thailand shares a Theravada Buddhist heritage with Sri Lanka, our respective economic paths have diverged, leading to discernible differences today.

Our actions today shape the future economy of our country. It necessitates thoughtful consideration and discussion. Political parties should engage in meaningful dialogue, especially when preparing for elections, understanding the intricacies of addressing the country’s challenges.

It is imperative to carefully consider the future trajectory of our nation’s economy through open discussions. Political parties should engage in thorough deliberations, articulating strategic steps to address the challenges facing our country. Achieving solutions demands thoughtful discourse and a united commitment to charting a realistic economic path forward. Our emphasis should be on comprehensive discussions, steering away from impractical endeavours—symbolized by the metaphorical notion of bringing rice from the moon. Continuous evaluation and, when needed, adaptation of existing programs should be integral to our on-going conversation and collective dedication to progress.

Our country has recently entered into an agreement with the International Monetary Fund, a pact signed by numerous countries, including 15-20 others. It is an agreement we cannot simply walk away from, necessitating collective discussion and consideration. However, the unfortunate reality is that our political landscape often resembles the fleeting nature of papadam” —put in the pan, enjoyed when it blooms, and soon forgotten. The cycle repeats, with new issues emerging, gaining momentary attention, and eventually fading into oblivion.

We raised concerns on social media, vehemently opposing certain drafts, only to witness them become law despite public outcry. The Anti-Terrorism Act is now looming on the horizon, met with similar protests, yet risks being consigned to collective amnesia. Similarly, the introduction of the TRC Act sparked fears about the demise of free education, but these worries, too, eventually dissipated. This cyclical nature of political discourse has contributed to the challenges our country currently faces, a reality we must not lose sight of.

We must have the strength to transcend our current predicament, recognizing that this decision impacts not only our own future but also that of our children. Hence, I urge all political party leaders in parliament to engage in discussions regarding our stance on the agreement with the IMF and whether any amendments are deemed necessary.

Following these discussions, I am willing to extend an invitation to the Managing Director of the IMF to participate in a collective dialogue here. Let us collaboratively explore different perspectives and propose modifications if deemed beneficial. While the amendment process is open for consideration, it is imperative to acknowledge the existing agreement and work towards its implementation.

–PMD

Courtesy Adaderana

President Ranil Wickremesinghe has urged all political parties to formulate a comprehensive plan for rebuilding the country, especially when gearing up for the elections.

Addressing an event at the Sri Lanka Customs headquarters in Colombo this morning, the Head of State emphasized that the nation’s economy has suffered due to the ‘politics of promises’.

The event was organized to mark International Customs Day observed annually on January 26, the President’s Media Division (PMD) said.

Further, addressing the gathering, the President appealed to the political parties to unite for discussions with the International Monetary Fund (IMF) on potential alternative proposals.

He also expressed his readiness to extend an invitation to IMF’s Managing Director Kristalina Georgieva to visit Sri Lanka for this crucial dialogue.

Insight by Sunil Kumar

Jan.23rd. 2024

Alas ! our peaceful and tranquil Motherland Sri Lanka is suddenly being torn apart by gun violence. Yes! there are guns both legal and illegal everywhere, some in hands that have no compunction to use them readily and others who do have trepidations but still use them on various grounds on various unacceptable lame excuses which are a shambles as it involves precious human lives! and the fact of the matter is, many innocent people are dying or getting critically injured on an alarmingly regular basis, and a serious assignment of concern for the Administration and the far-thinking benevolent President of ours to resolve post haste are the ramifications for Sri Lanka become positively overwhelming.

A day does not pass when there is news of some shooting or the other around the country and this in a land where the teachings of Buddhism and Ahimsa predominantly along with the other Religious Doctrines which disperse the message of love, kindness, and peace constantly as well as futilely perhaps which sometimes seem to fall on deaf ears and retarded minds.

Alarmingly the availability of firearms to undesirables like underworld gangs seems rife together with the legal availability of weapons to Government Officials of higher rank who in turn carry them towards self-protection they say but is this really necessary? If an ordinary person like you or me tries to own a gun it is a virtual impossibility and the restrictions are cast iron and virtually impossible to overcome.

There is however the availability of weapons for farmers and some extraneous circumstances where the problem of gun ownership still is beyond reason. There have been reports that some of these farmland issuing of weapons are sometimes used on humans rather than marauding wild animals so it is a no-win situation where guns in the arms of irrational humans are a definite No No! in a land with a population of over 21 million.

Ironically  Sri Lanka has only just recently recovered from an internal armed conflict of decades involving Tamil Insurgents whose accessibility to weapons only portrayed the ruthlessness and meaninglessness of it all yet the violence continues sans the insurgents. That it was the weapons of the defending Armed Forces adds to the chagrin of irony which in that instance favoured Sri Lanka to her advantage.

It is cause enough that Law Enforcement and Armed Forces Officials carry weapons out of necessity to maintain Law and Order yet there are circumstances of reported misuse there again and the grief of victims continues. The question comes up again do we really need weapons to maintain peace in a land that once was the epitome of peace and tranquility going back to medieval times?”

Is Sri Lanka fast becoming another America with a huge gun problem with armed and indiscriminate civilians, officials and, and dangerous criminals alike one hates to think !! In America, human life in a manner of speaking is cheap as in the instance of the George Floyd wanton killing in a mountainous list of unmitigated killings in a land steeped with an apathetic albeit ludicrous gun culture which is not only abominable but despicable where at times even household pets take precedence over human life as the favoured entity!!

To cap it all up there are reports of high-ranking officials reaching even as far as former Presidents who seem to condone some of these violent acts by cronies and favoured friends by pardoning them from incarceration and horrendous killing where a recent case of similarity emerged but was commendably revoked by the Supreme Court and the criminal was sent back to Death Row where he truly belonged. This seems one case among many in the recent past where perpetrators get away with impunity.

In the not-too-distant past and even previous to that there have been many gun-related killings of prominent as well as relatively unknown people in a long line of wretched and needless assassinations of beloved personalities who were icons of Sri Lanka sometimes planned as well as others, random but the incidence as well as its existence needs to be stamped out in the best interests of a country which depends on tourism and the Heritage Stamp of significance all over her which draws millions to her vistas of beauty and global significance. A big ask perhaps but surely of the utmost importance and priority.

It may also be of great favour to Sri Lanka and in her best interest if the Death Penalty now dormant and ineffective was reintroduced to viable means as a deterrent despite the lobby against Capital Punishment as one might ask “So where does the buck stop?” with an unused gallows gathering rust!

GUNS, THE DETRIMENT AND SCOURGE OF HUMANITY IN SRI LANKA AS WELL AS GLOBALLY NEED TO BE DONE AWAY, CONTROLLED MORE STRINGENTLY, OR RESTRICTED AT BEST TOWARD A SANE AND PEACEFUL EXISTENCE OF HUMANITY.

 දිල්රූක් කන්නන්ගර

ශ්‍රී ලංකාවට විධායක ජනාධිපති ධූරය අනවශ්‍යය. විධායක ජනාධිපති ධූරය නොමැති කල රටේ ආරක්ෂාව, නීතිය හා සාමය, ආර්ථිකය අදට වඩා යහපත් මට්ටමක පැවතුනා. 1971 JVP කැරැල්ල මාස තුනකින් මඩින්න හැකිවුනා. විධායක ජනාධිපතිවරුන් දෙදෙනෙකුට 1987 දී එය මඩින්න අවුරුදු 2ක් ගතවුනා. විධායක ජනාධිපති ධූරය නොතිබුනේ නම් දෙමළ ත්‍රස්තවාදය (1972 සිට 2009) සහ මුස්ලිම් ත්‍රස්තවාදය (2019-) වැනසීමට දශක ගණන් යන්නේ නැත; එම ප්‍රශ්ණ යටගහන්නේද නැත.

අද විධායක ජනාධිපති ධූරය අවශ්‍ය යයි කියන්නේ නොදන්නකමින්ය. 13 වන සංශෝධනය ලංකාවට බලෙන් පෙව්වේ විධායක ජනාධිපති ධූරය නිසාමය. එය නොතිබුනා නම් 13 වන සංශෝධනය කිසිසේත්ම සම්මත නොවේ. විධායක ජනාධිපති ධූරය නොමැති විට පළාත් සභා හිතුමතේ ක්‍රියා කිරීමේ සහ 1989 මෙන් වෙනම රාජ්‍යයක් ලෙස ප්‍රකාශයට පත් කිරීමේ අවධානමක් ඇතැයි සමහරක් පැවසුවත් එහි සත්‍යයක් නැත.

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 6 වන සංශෝධනයෙක් රට බෙදීම වලකා ඇත. එවැනි අවස්ථාවක ඕනෑම කෙනෙකුට ඊට විරුද්ධව නීති ක්‍රියාමාර්ග ගත හැක. වෙනම රාජ්‍යයක් ප්‍රකාශයට පත් කිරීමෙන් වෙනම රාජ්‍යයක් ඇති නොවේ! එසේ වීමට නම් වෙනම රාජ්‍යක් සඳහා අවශ්‍ය කරුණු කාරණා ගණනාවක් සපථ විය යුතුය.

නමුත් විධායක ජනාධිපති ධූරය පවතින තුරු එවැනි නීතිමය පියවර ගැනීමට කිසිවෙකුටත් නොහැකිය! එම බලය විධායක ජනාධිපති ධූරයේ කොටුකර ඇත. විධායක ජනාධිපතිට අවශ්‍ය පරිදි රටට අහිතකර එහෙත් තමාට හිතකර ආකාරයට ඒ සම්බන්ධයෙන් ක්‍රියා කල හැක. මෙය ජාතික ආරක්ෂාවට බලවත් තර්ජනයකි. උදාහරණයක් ලෙස 2000 පාර්ලිමේන්තු චන්දයේදී පොදුජන පෙරමුණේ ජාතික ලැයිස්තුවට වර්ධරාජා පෙරුමාල් ඇතුලත් විය! ඒ විධායක ජනාධිපතිගේ ආශිර්වාදයෙනි!

පොලිස් බලතල සහ ඉඩම් බලතල රිසි සේ භුක්ති විදින්නැයි වත්මන් විධායක ජනාධිපති උතුරේ දේශපාලුවන්ට පවසා ඇත. මෙය පළාත් සභා සම්බන්ධයෙන් ඉහල බලය විධායක ජනාධිපති ධූරයට පැවරීමේ ආනිශන්සයකි. විධායක ජනාධිපතිට එරෙහිව නීතිය ක්‍රියාත්මක කල නොහැකි සේම වැරදි සහගත පළාත් සභාවකට එරෙහිව ජනතාවට බලයක්ද නැත. රජීව් ගාන්ධි විධායක ජනාධිපති හරහා පළාත් සභා උපද්දවා ගත්තා සේම පළාත් සභා ක්‍රමය සුළු ජාතීන් ඉදිරියේ දෙකට නැමෙන විධායක ජනාධිපති හරහා ව්‍යවස්ථාවට පටහැනි ක්‍රියා කරමින් සිටියි.

IMF සහ අනෙකුත් විදේශ අතපෙවීම් සිදුවන්නේ විධායක ජනාධිපති හරහාය. එවැනි විදේශ අතපෙවීම් කරුවන්ට අවශ්‍යවන්නේ විධායක ජනාධිපති නම්මවා ගැනීම පමණි. ඉන් පසුව ඇමති ධූර පිරිනැමීමේ මහා බලයත්, නීතියට වග නොකියන විශ්ව බලයත් උපයෝගී කරගෙන විධායක ජනාධිපති තුමා පාර්ලිමේන්තුව, අධිකරණය, පාතාලය, මාධ්‍යය සහ වෙන ඕනෑම දෙයක් රිසි සේ මෙහෙයවා විදේශ අතපොවන්නන්ගේ න්‍යාය පත්‍රයට අනුව සියල්ල සිදු කරයි.         

විධායක ජනාධිපති වීමට එක්කෝ ජනතා චන්දයෙන් පත් වූ විධායක ජනාධිපති එලවා දැමිය යුතුය, එසේ නැතිනම් මරා දැමිය යුතුය. එහෙමත් නැතිනම් චන්දයෙන් පත් විය යුතුය. චන්දයෙන් පත්වීමට නම් ජාතිවාදී සුළු ජාතීන්ගේ පක්ෂවල ඉල්ලීම් ඉටුකළ යුතුය. මෙය ජාතික ආරක්ෂාවට මරු පහරකි. ජනාධිපති නිසා නීතියද අසරණය.

ඉදිරි වසර කීපය තුල විධායක ජනාධිපති ධූරය අතිශය විනාශකාරීය. විධායක ජනාධිපති ධූරය පැවතුනහොත් ඉදිරි වසර කීපය තුල රටේ ආර්ථිකය තවත් කාබාසීනියා වනු ඇත, මහජාතියේ අයිතිවාසිකම් නැතිව යනු ඇත, රට වර්ගවාදී කැබලි වලට කැඩී ඉන්දියාවේ ප්‍රාන්ත බවට පත්වනු ඇත. එමෙන්ම රටේ ජන සංයුතිය ඉන්දියාවට අවශ්‍ය පරිදි වෙනස් වනු ඇත. 

යුද්ධය නිමවීමෙන් පසු ඇමීබා වැනි ජනගහන වර්ධයක් පෙන්වන සුළු ජන කොටස් වැඩි වැඩියෙන් විධායක ජනාධිපති චන්දයට බලපෑම් කරනු ඇත. 2028 වනවිට සහ ඉන් පසුව මෙය වඩාත් තීව්‍ර වනු ඇත (2010 + 18 = 2028).  

විධායක ජනාධිපති ධූරය පවත්වා ගැනීම බඩදිය වළඳමින් අජීර්ණයට බෙහෙත් බීම වැනිය. විධායක ජනාධිපති ධූරය පැවතීමෙන් රටට වන ඒකාන්ත විනාශය අවම කිරීමට විධායක ජනාධිපතිටම බලය පවරා ඇත! වසරක් වසරක් පාසා වැඩිවැඩියෙන් වන හානි වැලකීමට තව තවත් විධායක ජනාධිපති ධූරය අවශ්‍යයයි සිතීම මෙම අවාසනාවන්ත චක්‍රයේම අනුවණ ගොදුරක් වීමයි.

1977න් පසු මෙරටට අරක්ගත් දසවිධ විනාශයන්ගේ මහා එකා සහ උන්ගේ ආරක්ෂකයා ලෙසට විධායක ජනාධිපති ධූරය හැදින්වීම නිවැරදිය. එක්කෝ විධායක ජනාධිපති ධූරය කාබාසීනියා වෙයි; නැතිනම් රට කාබාසීනියා වෙයි.    

Dr. Arun Kumar Goswami

On 22^nd January 2024, 12 US Senators sent a letter to Prime Minister Sheikh Hasina urging them to end ‘harassment’ against Dr. Yunus. The letter has become a national issue at this moment. Before this, there was an argument concerning the veracity and falsity of labor rights in Bangladesh and elsewhere following the court ruling against Dr. Yunus for allegedly violating labor laws at Grameen Telecom on January 1, 2024. It has focused on the operations of the Grameen Telecom. The unfolding story of Grameen Telecom has become a modern-day surprise, shaping a critical chapter in Bangladesh’s history and raising vital questions about the trajectory of freedom and accountability.

Against this backdrop, identifying the contradictions between global advocacy for Dr. Yunus and the reality of labor rights in Grameen Telecom could be beneficial for understanding the issue.

Grameen Telecom’s Malpractice

Dr. Yunus obtained a telecommunications license during the Awami League government in 1997 to establish Grameen Telecom, leading to the development of the prominent telecom brand, Grameenphone. Advocating for connectivity to uplift the lives of the poor, he initially positioned the venture as a service-oriented, non-profit organization. Despite its original non-profit status, Grameen Telecom underwent a significant transformation under Dr. Yunus’s leadership, allegedly involving malpractice. Most of Grameenphone’s shares were purportedly transferred to foreign entities, raising concerns about the impact on the nation’s destiny.

However, a Department of Inspection for Factories and Establishments (DIFE) inspection in 2020 discovered that Grameen Telecom is also engaging in malpractice by offering contract positions to its employees after they complete their probation period, which is a violation of Bangladeshi labor law.

Further observation regarding this malpractice suggests that such a contract position helps the profitable ‘non-profit ‘organization to evade profit sharing provides control over labor welfare and leaves the system as per existing labor law. Subsequently, a case was filed and Dr. Yunus along with six other top officials was found guilty and charged accordingly by the High Court on the first day of 2024.

Global Advocacy Overlooking the Labor Law Violation

On November 16, 2023, the United States unveiled a new labor rights policy through the Presidential Memorandum titled “Advancing Worker Empowerment, Rights, and High Labour Standards Globally.” Led by US Secretary of State Antony Blinken, the policy aims to strengthen both domestic and international workers’ rights. Key features include the authority for the US administration to impose sanctions, trade penalties, and visa restrictions on entities violating labor rights. The policy emphasizes a whole-of-government approach, directing officials to engage actively in labor diplomacy.

It underscores the importance of worker empowerment for democracy, economic growth, supply chain resilience, and fairness for American workers and companies. Collaboration with interagency partners and the use of diplomatic, and foreign assistance, law enforcement, and global trade tools are highlighted to raise global labor standards. The policy emphasizes consistency with international obligations and adopts a comprehensive strategy involving multiple government agencies to promote worker empowerment, unions, and high labor standards. However, scrutiny of their situation and that of their friends seems overlooked in the policy’s rhetoric. Dr. Yunus’s verdict is a landmark for Bangladesh’s labor law as never in history, has the court held a person of such magnitude responsible.

Again, various international bodies exist to address such issues, yet they too face challenges and criticism, sometimes undermining their effectiveness. International frameworks governing human rights form the cornerstone for establishing corporate obligations in respecting human rights. The Universal Declaration of Human Rights, enacted in 1948, serves as the primary foundation for human rights standards, complemented by the International Covenant on Civil and Political Rights and the International Covenant on Economic, Social, and Cultural Rights, collectively constituting the International Bill of Human Rights.

The International Labor Organization’s (ILO) Declaration on Fundamental Principles and Rights at Work, a product of the UN agency, outlines eight fundamental conventions, encompassing freedom of association, the right to collective bargaining, and the elimination of forced labor, child labor, and workplace discrimination. The UN Guiding Principles on Business and Human Rights, endorsed by the UN Human Rights Council in 2011, emerged as the globally recognized standard for averting and addressing human rights harm associated with business activities.

The UN Global Compact, the world’s most extensively adopted corporate sustainability initiative, encompasses ten principles urging companies to align their strategies with universal principles on human rights, labor, environment, and anti-corruption. These principles encompass supporting and respecting internationally proclaimed human rights, avoiding complicity in human rights abuses, and addressing labor rights in line with the ILO Declaration on Fundamental Principles and Rights at Work.

Advocacy of International Frameworks and the Grameen Telecom

The conspicuous absence of the implementation of these international frameworks within Grameen Telecom raises questions. It appears paradoxical that the self-proclaimed champions of human rights and labor rights, who articulate these laws, engage in public relations exercises, often driven by misinformation and taken out of context, yet falter in enforcing them within the sphere of their associates, such as the Grameen Telecom.

The senators’ letter in this regard contradicts their advocacy for human rights. Perhaps they are pursued by Dr. Yunus’ vast networks and are unaware of the ground realities. Furthermore, their letter to the Prime Minister urging her to intervene in the judicial process is disrespectful to an independent judiciary.

However, the very individuals who claim to carry the torch for human rights seem ineffective when it comes to applying these principles to their close allies. Despite their adeptness in drawing attention to global issues, they seem reluctant or incapable of ensuring adherence to the standards they advocate, especially when dealing with entities connected to them personally. This apparent double standard raises concerns about the sincerity and consistency of their commitment to the principles they espouse, leaving room for skepticism regarding the true extent of their dedication to upholding human and labor rights.

Lastly, the senators’ letter and other global advocacy for Dr. Yunus’s acquittal underscores a gap between advocacy and action, prompting a critical examination of the motives behind such selective implementation of international frameworks within the context of personal affiliations and connections.

*Professor Dr. Arun Kumar Goswami, Director, Centre for South Asian Studies(CSAS), Dhaka; Former Dean, Faculty of Social Science and Former Chairman, Department of Political Science, Jagannath University, Dhaka.

Sports

The Decision Review System (DRS), formerly known as the Umpire Decision Review System (UDRS), is a technology-backed system used in cricket to assist the match officials in their decision-making. On-field umpires may choose to consult with the third umpire (known as an Umpire Review), and players may request that the third umpire consider a decision of the on-field umpires (known as a Player Review).

The main elements that have been used are television replays, technology that tracks the path of the ball and predicts what it would have done, microphones to detect small sounds made as the ball hits bat or pad, and infra-red imaging to detect temperature changes as the ball hits the bat or pad. Tony Verna revolutionized the way we watch and officiate sports when he invented instant replay in 1963.^[1] On December 7, 1963, Army and Navy squared off in their annual college football game, renewing one of sport’s greatest rivalries. In the fourth quarter, Army quarterback Carl “Rollie” Stichweh faked a hand-off and ran into the end zone at Philadelphia’s Municipal Stadium to score a touchdown.

Then something disorienting happened for fans watching at home on television. Stichweh again faked a hand-off and ran into the end zone for a touchdown. This is not live,” CBS play-by-play announcer Lindsey Nelson told the television audience. Ladies and gentlemen, Army did not score again!” With that call, Nelson announced the birth of instant replay.

Instant replay was invented by Tony Verna, the hotshot 30-year-old director working behind the scenes of the Army-Navy telecast. Verna had puzzled over the idea for several years, and when he finally got it to work, he changed the way we watch and officiate sports forever.

Queries

Can the claim made of an ‘ Instant Replay’ fashioned in 1963 by an American concerning another sport i.e., Baseball, be considered the true conceptual origin of the DRS of Cricket? Baseball players are not allowed to appeal against a Umpire’s decision to this day. Only Coaches are allowed. The paradigm ‘ the Umpire’s decision is final which must be respected by players ‘ stood unchallenged in both games Baseball and Cricket until 2008 when the ICC introduced as a Test case the DRS based on the concept of ‘ Player Referral’ of a Sri Lankan-born lawyer Senaka Weeraratna then living in Darwin, Australia, which was first published as a Letter to the Editor of ‘ The Australian’ dated March 25, 1997. This was the first occasion in world history that a case was made using the analogy of the appellate function of the legal system, to press home the point that we needed to adopt it on the playing field in a modified form in combination with modern technology, i.e., video playback in the hands of Third Umpire, to determine the accuracy of a decision made by an on-field or ground umpire by way of a Review System. If the Coach Referral mechanism of Baseball was the true inspiration for DRS why didn’t the ICC take it from the Americans before the publication of Senaka Weeraratna’s letter in 1997 advocating Player Referral? We are saying ICC borrowed it from Senaka Weeraratna because as stated in the legal opinion of two Sri Lankan lawyers Dr. Harsha Cabral, PC, and Mr. Kushan Illangathilake the four fundamental elements of DRS are set out in Senaka Weeraratna’s ‘ Player Referral’.

That is why a series of newspapers and prestigious Cricket Journals in the cricket world carried it as a novel idea and innovation worthy of adoption to change the Rules of the Game. A pre-existing fundament of the game was that the Umpire’s decision was final. Under the Player Referral concept (now DRS) it is not so. This sacrosanct feature of the game it was argued by Senaka Weeraratna must be yielded in the interest of better decision-making, to uphold fair play, justice, and the integrity of Cricket. DRS which was first adopted by the game of cricket has also seen several other sports such as the high profile International Soccer, Tennis, etc. incorporating this idea of Player Referral and goal-line technology into the game. . While on-field Test match umpires have been able to refer some decisions to a third umpire since November 1992, the formal DRS system to add Player Reviews was first used in a Test match in 2008, first used in a One Day International (ODI) in January 2011, and used in a Twenty20 International in October 2017.

The Invention of Instant Replay

JANUARY 20, 2022 BY ERIC S. HINTZ

Tony Verna revolutionized the way we watch and officiate sports when he invented instant replay in 1963.

https://invention.si.edu/invention-instant-replay