Courtesy Mongabay

• 
  Until recently, there had been a significant absence in research on Sri Lanka’s fireflies; previous work was by British scientists a couple hundred years ago, but now a new surge in research has led to new findings in the pipeline for publication.
• Recent research has led to the rediscovery of Luciola nicolleri, a firefly not seen since its description 100 years ago, and Curtos costipennis, a new discovery in Sri Lanka.
• Glowworms are the larval stage of fireflies, and folklore has it that once stung by them, treatment would require mud from the depths of the ocean and stars from the sky, indicating a difficult cure — shot down by experts as myth, confirming fireflies do not harm human life.
• A beautiful and common sight just a decade ago, fireflies are fast disappearing from urban landscapes due to loss of habitat, increasing temperatures and pollution levels, affecting their reproduction signals in the form of bioluminescent lights.

COLOMBO — Fireflies, with their bioluminescent rears, are fascinating species that appeal to people’s imaginations, especially those of children. In Sri Lanka, the first systematic study of fireflies was carried out by British naturalists in the 18^th century, but afterward, there was a loss of interest in studying these fascinating creatures.

Shedding new light on Sri Lanka’s firefly fauna, researchers and at least one enthusiastic amateur continue to study them today, resulting in several discoveries. Sri Lanka is home to 16 firefly species, while Abscondita perplexa and Asymmetricata humeralis are more common and show a countrywide distribution. In 2022, research on A. humeralis conducted by Dammika Wijekoon and Hemantha Wegiriya of the University of Ruhuna showed that male A. humeralis can look different in color and pattern, highlighting that there can be more secrets in the world of fireflies to be investigated.

Wijekoon and Wegiriya initiated their study on fireflies in 2009 and have already made several significant discoveries. In 2010, the researchers recorded Curtos costipennis for the first time in Sri Lanka, making it the first firefly member of the genus Curtos found in Sri Lanka.

Their study in 2022 re-recorded Luciola nicolleri after a lapse of 100 years. The species was first described in 1922. L. nicolleri has not been recorded since its discovery, a highly significant finding as it was considered possibly extinct.

The studies further showed that fireflies prefer terrestrial grassland habitats and Uva province, where 11 species out of the 16 are found, has a role to play in their conservation. Both Sabaragamuwa and Southern provinces, too, have a rich firefly diversity, according to this study.

Fireflies are soft-bodied, light-emitting insects classified under the family Lampyridae. There are about 2,000 firefly species in the world and most of them can emit light through a chemical process using an enzyme produced in their body.

Each species has different intensities and patterns of light, and this phenomenon usually happens in twilight as a mechanism that is used by female fireflies to attract a partner, said Wijekoon, one of the co-authors of the study.

The enzyme involved in light production is called luciferases and when this reacts to oxygen, it begins to flash. Scientists also believe that fireflies can control the frequency and intensity of flashing by controlling the oxygen levels to the light-producing organs.

Sri Lankans know another species that emits light, but they are not flying and have a worm-like appearance: glowworms. People often consider glowworms to be distinct, not knowing that it is the larval stage of the firefly, Wijekoon told Mongabay.

Glowworms mainly feed on small snails and slugs, first injecting venom to immobilize the prey. This habit has given the creature a scary reputation, where folklore has it that if stung by a glowworm, treatment would require mud from the oceans and stars from the sky, indicating the difficulties in treatment. Glowworms also have a neurotoxin venom similar to that of some snakes, but their mouths are very small, and the venom released is negligible.

Shashi Prabath, a teacher at Vidyaloka Science Institute, is fascinated by the study of fireflies. He continues to study them and is trying his best to rear them. To pursue the factual status of the local myth, Prabath even wanted to be bitten by a glowworm.

I tried to get bitten by one of them, but the glowworm didn’t bother initially, However, after I applied slime on my finger, I did get bitten. But it was like an ant’s bite and only a little pain, which reduced after a few hours,” Prabath added.

Prabath also tries to rear fireflies from the stages of eggs and has successfully managed to raise them. He is currently working on a research paper.

A field guide that can be used to identify firefly species with a description of their behavior could be the first step in popularizing firefly studies among the public interested in this charismatic insect, he said. Taking the first step, Wijekoon published the book Fireflies of Sri Lanka,” which is the first-ever comprehensive book on the taxonomy and ecology of fireflies in Sri Lanka, addressing the long-felt need and research gap in firefly literature in the country.

The book contains species names, information on males and females, identification characters, ecological remarks, active time periods, distributions and larval and egg characteristics wherever available. This book offers the first-ever detailed description of the systematics and ecology of Sri Lankan fireflies.

Firefly tourism is also popular in many other regions. For example, Research on nature tourism shows increased interest among nature-based tourists in  firefly tourism. Sri Lanka has the potential to look at such tourism possibilities as some of the pristine sites still harbor a healthy population of fireflies,” Wijekoon said.

Nighttime river safaris could be an ideal way of observing fireflies without disturbing the natural vegetation, experts say. Some countries like the U.S. have species that have synchronized lighting, which provides a spectacular scene. Much is still unknown about Sri Lanka’s firefly fauna, Wijekoon said.

Decades ago, fireflies were a common sight that brought much joy to children, adding magic to the twilight hours — but this has become a thing of the past in many areas, especially in urban gardens. Not only the loss of suitable vegetation, but light pollution, too, is a major contributor to the decrease in firefly populations, said Wijekoon.

When there are too many outdoor lights, fireflies fail to communicate with each other, and firefly reproduction cycles take a hit. In addition, the fireflies need moisture, but the soil is getting increasingly dry. Pesticide use is another factor that contributes to the decline of fireflies.

Wijekoon is also a member of the IUCN Species Survival Commission Firefly Specialist Group and said it is important to focus on conservation of these charismatic insects. To highlight the need for action, the first weekend of July is declared World Firefly Day by the International Firefly Network.

Citations:

De Silva, D. R., Wijekoon, D., Sandun Nalaka Bandara, K. V., & Wegiriya, H. (2022, June). Re-record of Luciola nicolleri (Coleoptera: Lampyridae: Luciolinae) from Sri Lanka. Paper presented at International Firefly Symposium, Parque Biologico de Gaia, Portugal.

Wijekoon, C., Wegiriya, H., & Bogahawatte, C. (2021). Distribution, Diversity and Relative Abundance of Fireflies (Coleoptera; Lampyridae) in Three Habitat Types in Sri Lanka. Rajarata University Journal. Retrieved from http://repository.rjt.ac.lk/bitstream/handle/123456789/3600/Distribution,%20Diversity%20and%20Relative%20Abundance%20of%20Fireflies%20(Coleoptera;%20Lampyridae)%20in%20Three%20Habitat%20Types%20in%20Sri%20Lanka.pdf?sequence=1

Wijekoon, D., & Wegiriya, H. (2022). Fireflies of Sri Lanka. Malabe, Sri Lanka: Sarasavi Publishers (Pvt) Ltd.

Lewis, S. M., Thancharoen, A., Wong, C. H., López‐Palafox, T., Santos, P. V., Wu, C., … Reed, J. M. (2021). Firefly tourism: Advancing a global phenomenon toward a brighter future. Conservation Science and Practice, 3(5). doi:10.1111/csp2.391

Courtesy NDTV

Sri Lankan President Ranil Wickremesinghe, also the Sri Lanka’s finance minister, made this remark while addressing the Indian CEO Forum this week.

Sri Lanka would want to see the Indian Rupee used as much as the US dollar, President Ranil Wickremesinghe has said, days ahead of his first official visit to New Delhi.

President Wickremesinghe, also the Sri Lanka’s finance minister, made this remark while addressing the Indian CEO Forum this week.

“Just as East Asia, including countries like Japan, Korea and China, witnessed significant growth 75 years ago, it is now India’s turn, along with the Indian Ocean region,” President Wickremesinghe said.

President Wickremesinghe is expected to visit New Delhi next week, his first since becoming president a year ago amidst unprecedented economic and political turmoil in the island nation.

President Wickremesinghe’s comments were in response to the chair of the Forum, TS Prakash, who in his address had called for the enhanced use of the Indian rupee in the Sri Lankan economy.

“It makes no difference to us if India (the Indian rupee) becomes a common currency. We will have to figure out how to go about it. We must become more open to the outside world”, President Wickremesinghe said.

“The world is evolving and India is undergoing rapid development, particularly under Prime Minister Modi’s leadership”, he added.

He also said that Sri Lanka benefits from its proximity to India, coupled with a rich history, cultural heritage and longstanding trading relationships spanning 2,500 years, The Daily Mirror newspaper quoted him as saying.

President Wickremesinghe has steered the island nation out of the economic crisis and said the economy is recovering despite its slowness.

“Once we complete debt restructuring our focus will shift towards a comprehensive growth agenda. This entails a massive overhaul of our economy, legal framework and systems aligning our path with that of India,” he said.

The 74-year-old Sri Lankan politician was elected through parliament to fill in the rest of the term of the ousted president Gotabaya Rajapaksa.

Sri Lanka-India relationship history points to that it was unusual that Ranil Wickremesinghe’s tour to Delhi had taken a year to happen, analysts noted.

India had thrown a lifeline to the last days of the Rajapaksa presidency with an economic assistance package that amounted to 4 billion dollars.

Sri Lanka used the Indian credit lines to import essentials and fuel as the country was gripped in forex shortages which triggered massive street protests.

Meanwhile, the High Commissioner of India in Sri Lanka Gopal Bagle who was at the July 13 event, said that the Indian government and the Indian business community have helped the island nation in recuperating from the last year’s financial crisis.

“Even during the initial crisis, Indian businessmen began doing business in Sri Lanka to demonstrate to the rest of the world that the country’s financial status is stable,” Mr Bagle was quoted as saying by the Sri Lankan media.

විමල් පටබැඳිගේ (ශාස්ත‍්‍රවේදී, නීතිඥ, විශ‍්‍රාමික සොලිසිටර්)

(පළමු කොටසින්)
”ලෝක කම්කරුවෙනි එක්වව්!” නිෂ්කී‍්‍රය කරමින් මහ පොලව තුළ ලෝක ධන කුවේරයන් එක් වී ඇත. ඇමරිකා, කැනඩා, යුරෝපා, ඕස්ටේ‍්‍රලියා නවසීලන්ත, බටහිර ලේ නෑයන් එක් ව ඇත. සියලූ ජාතීන් එකමුතු විය යුතු මිස ලෝකය භේද කොට පාලනය කිරීමේ (ඩිවයිඞ් ඇන්ඞ් රූල්* සහායකයන් විය යුතු නැත. ස්වාධීන, ස්වෛරී රාජ්‍යයක්/රටක් තූළ පුරවැසියන්ට වාර්ගිකව හෝ ආගමිකව ”වෙන්වීමේ” අයිතිය ඇති ලෙස අර්ථ දක්වමින් ”නව ගෝති‍්‍රක යුගයක්” බිහි කිරීමේ තැතට තිත තබා, අධිරාජ්‍ය වියගහෙන් මිදීමට අදාල ව යටත් විජිත රාජ්‍ය වෙනුවෙන් වසර සියයකට පමණ පෙර අඳුන්වා දෙන ලද ”ස්වයංතීරණ අයිතිය” නවීකරණය විය යුතුව ඇත.

තෙවෙනි ඉල්ලීම
ඉංගිරිසි කොලනිවාදී පාලකයන් 19 වෙනි සියවසේ නිර්මාණය කරන ලද උතුරු සහ නැගෙනහිර පළාත් දෙක දෙමළ ”පාරම්පරික නිජබිම” (ට‍්‍රැඩිෂනල් හෝම්ලෑන්ඞ්* (තෙවෙනි ඉල්ලීම* ලෙස දක්වන බැවින් ඒ පිළිබඳව සලකා බැලීම ශී‍්‍ර ලංකාව වෙත පැවරෙයි. රටේ ඓතිහාසික සහ සංස්කෘතික සාධක ඉවත ලා නූතන දේශපාලන මතවාද මත පිහිටා එය සලකා බැලීම අප කියවා අසා ඇති ”අලියා සහ අන්ධයන්” කථාව මතකයට ගෙනෙයි. (”ඉතිහාසයෙන් කන්න පුළුවන් දැ’යි ඇසූ දේශපාලනයෙන් රට කන හැටි මාතෘභූමි වාසීන්ට එළිපිට දැකිය හැකිය.* ශී‍්‍ර ලංකාවේ ද්‍රවිඩ/ දෙමළ ජන සංඛ්‍යාව තමිල්නාඩුවේ දෙමළ ජන සංඛ්‍යාවෙන් සියයට තුනක්වත් නැත. එයින් සියයට පනහකට වඩා වැඩි දෙමළ ජන පිරිසක් ජීවත් වෙන්නේ උතුරු සහ නැගෙනහිර පළාත් දෙකෙන් පිට භූමි ප‍්‍රදේශ තුළ සිංහල හිත මිතුරන් අතර ය.

ලංකාවේ පදිංචි ද්‍රවිඩ/දෙමළ ජනයා දකුණු ඉන්දියාවෙන් ගෙනාවේ යුරෝපීය ආක‍්‍රමණිකයන් විශේෂයෙන් ම ඉංගිරිසි කොලනිවාදී ආක‍්‍රමණිකයන් විසිින් සෙන්කඩගල (නුවර* රාජ්‍යය අල්ලා ගැනීමට සහ 1817-18 සහ 1848 සිංහල නිදහස් සටන් මර්ධනයට, තමන්ගේ කුදුමහත් සේවා කටයුතු සඳහා සහ 19 වෙනි සියවසේ මැද කාලයේ පමණ සිට උතුරු සහ නැගෙනහිර පළාත්වල ”දෙමළ කොලනි” පිහිටු වීමට ය. ඊට අමතරව, ”බි‍්‍රතාන්‍ය කොලනි පුරවැසි” (බි‍්‍රටිෂ් කොලෝනිඅල් සිටිසන්ස්* නිසා ලද නිදහස් සංචරණ අයිතිය මත බොහෝ් පිරිසක් පැමිණ පදිංචිය ලබා ඇත. 19 වෙනි සියවස ආරම්භක සමයේ බෝට්ටු පුරවා මලබාර් ද්‍රවිඩයන් ලංකාවට ගෙනෙන ලද බවට සහ ස්වදේශික වැසියන්ට වඩා විදේශිකයන් විශාල පිරිසක් යාපනේ සිටින බවට18 කැප්ටන් රොබට් පර්සිවල් 1805 දී කරන ප‍්‍රකාශය මෙහිලා අමතක කිරීම සුදුසු නැත. ශී‍්‍ර ලංකාව තුළ වෙනම දෙමළ රජ්‍යයක් ඉල්ලන්නේ 19 වෙනි සියවස ආරම්භයේ සිට ගෙනෙන ලද සහ පැමිණි මලබාර්, ද්‍රවිඩ/දෙමළ අයගෙන් පැවතෙන වෙල්ලාල කුලයේ අය සහ ඔවුන්ගේ අනුචරයන් විසිනි. 

ලංකා දෙමළ උපත
යුරෝපීය ආක‍්‍රමණිකයන්ගේ අනුග‍්‍රහයෙන් පදිංචිය සහ වරප‍්‍රසාද ලැබූ දෙමළ ප‍්‍රධානීන්, වෙල්ලාලයන්, විසින් එලෙසින් ම පදිංචිය ලැබූ දෙමළ ජනතාවගෙන් දස ලක්‍ෂයක් පමණ තමන්ගේ සමාජයෙන් නිල වශයෙන් බැහැර කරනු ලැබ ඇත. වෙල්ලාලයන්ගේ ද මවුබිම වූ, ප‍්‍රධාන වශයෙන්, ති‍්‍රචිනාපොලි, තන්ජෝර්, මදුරෙයි, රාම්නාද්, තින්නවේලි ආදී ප‍්‍රදේශවලින්19 කෝපි, තේ, රබර් වතුවල කුලී වැඩ සඳහා 1830 වසර පමණ සිට වහලූන් ලෙස ගෙනෙන ලද දෙමළ ජනයා සමග එකම වාර්ගික නාමයෙන් ලේඛනවල ඇතුළත් නො කොට ඔවුන් ”ඉන්දියානු දෙමළ” ලෙසත් තමන් ”ලංකා දෙමළ” ලෙසත් නිල ලේඛනවල ඇතුත් කොට එකම වර්ගය තුළ භේදයක් (තල්වැටක් නොව නෛතික වැටක්* ඇති කරනු ලැබීය. සර් පොන්නම්බලම් රාමනාදන්ගේ සහෝදර, සර් පොන්නම්බලම් අරුනාචලම් 1911 දී මේ භේදය නිර්මානය කොට නිල වාර්තා මගින් ප‍්‍රකාශයට පත් කළේය.20 ඔවුන් ”හීනජන්මීන්” (අන්ටචබල්ස්* ලෙස සලකනු ලබන තමන්ගේ ම ජනයා සමග එකම වර්ග නාමය යටතේ නිල වාර්තාවල ඇතුළත් කිරීමෙන් තමන් ”¥ෂ්‍ය” වෙති’යි සලකනු ලැබී දැ’යි දැනීමක් නැත. කෙසේ වෙතත්, වසර සියයකට වැඩි කාලයක් ශී‍්‍ර ලංකාවේ ඉංගිරිසි නිල වාර්තාවල සඳහන් කොට තිබූ ”මලබාර්” වාර්ගික නාමය වෙනුවට ”දෙමළ” වාර්ගික නාමය ආදේශ කොට ලේඛනගත කරනු ලැබුවේ පොන්නම්බලම් සහෝදරයන් විසින් ”තමිලක්කම්” ව්‍යාපාරය ආරම්භ කිරීමට පෙර ය. දකුණු ඉන්දියාවෙන් ගෙනෙන ලද සහ පැමිණි මලබාර් ජනයා පළමුවරට ”ලංකා දෙමළ” යනුවෙන් ලේඛන ගත කරනු ලැබුවේ ව්‍ය.ව. 1911 දීය.

පාරම්පරික නිජබිම
විසිවෙනි සියවසේ පසු භාගයේ සිට වාර්ගික රාජ්‍යයක් සඳහා ”පාරම්පරික නිජබිම” අදහස ඉදිරිපත් කොට ඇත. ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන් විසින් 1873 නිර්මාණය කරන ලද උතුරු පළාත සහ නැගෙනහිර පළාත (දෙවෙනි නිර්මාණය* ඇතුළත් කොට ඇත. ව්‍ය.ව. 13 වෙනි සියවසේ දෙවෙනි භාගයේ සිට මේ පළාත් දෙක දේශපාලනික වශයෙන් බද්ධව පැවති බව ප‍්‍රකාශ කරමින් එය යාපනේ පැවතියේ ය’යි කියන දෙමළ රාජ්‍යයක භූමිය වූ බවට ඉඟි කරයි. යාල්පාන වෛපව මාලෙයි, දක්‍ෂිණ කෛලාශ පුරාණම්, කෝණේසර් කල්වෙට්ටු, මට්ටක්කලප්පු මන්මියම් ආදී, විසිවෙනි සියවස ආරම්භයේ ලියන ලද ලෙස සැලකෙන ඓතිහාසික අගයෙන් ඉතාමත් දුප්පත් දෙමළ කාව්‍ය ගුරු කොට නිර්මාණය කරන ලද මිථ්‍යා ඉතිහාසය අනුව විය හැකි ය. ලංකාවේ ආණ්ඩුකාරයෙකු නොවූ, ලන්දේසි ආණ්ඩුකාරයෙකු ලෙස දක්වනු ලබන අයෙකුගේ ආරාධනයෙන් 1736 දී ලියන ලදැ’යි සඳහන්, ලංකාවේ දෙමළ ඉතිහාසය සම්බන්ධව ඉතාමත් වැදගත් ලෙස සලකනු ලබන යාල්පාන වෛපව මාලෙයි කාව්‍යය අව්‍යාජ දැ’යි එකල දෙමළ උගතුන් ම ප‍්‍රශ්ණ කොට ඇත.21

ඉතිහාසය ආරම්භයේ සිට සිංහලදීප නමින් හඳුන්වනු ලැබූ ලංකා භූමිය තුළ, 1948 ඉංගිරිසි පාලකයන් ඉවත් වෙන තෙක් කිසි දිනෙක වාර්ගිකයන් වෙනුවෙන් වෙන් වූ නිජබිම් තිබුණු බවට කිසි ම සාධකයක් නැත. 1960 දස වසර තුළ ද නිජබිම් කථාවක් තිබුණේ නැත. ”නිජබිම” විසිවෙනි සියවසේ තෙවෙනි කාර්තුවෙන් පමණ පසු වර්ගවාදීන් විසින් කරන ලද නිර්මාණය කි. (මෑතක එක්තරා ළපටි ජනතා නියෝජිතයෙකු කතෝලික නිජබිම යන යෙදුමක් භාවිත කළ බවට වාර්තාවක් පළ විය.* 

යුරෝපීය ආක‍්‍රමණිකයන් විසින්, විශේෂයෙන් ම, ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන් විසින් ආනයනය කිරීමෙන් සහ ”බි‍්‍රතාන්‍ය කොලනි පුරවැසි” (බි‍්‍රටිෂ් කොලෝනිඅල් සිටිසන්ස්* ලෙස දකුණු ඉන්දියාවේ තම මවුබිම වූ ”තමිල් නාඩු/දෙමළ රට” සිට පැමිණ පදිංචි වී වසර දෙතුන් සියයක පමණ කාලයක් ගතකොට ඇති වාර්ගික කණ්ඩායමක්, පළාත් නිර්මාණය කිරීමට පෙර වසර දෙදහස් පන්සියයකට වැඩි කාලයක් මේ පළාත් දෙකේ නිත්‍ය පදංචි උරුමකරුවන් වෙන, මානව ශිෂ්ටාචාරයේ සහ ආර්ථික සහ සංස්කෘතික සංවර්ධනයේ උරුමකරුවන් වෙන ජනතාවට තිබෙන ”මාතෘභූමි වාසී” අයිතිය ඉක්මවා ”පාරම්පරික නිජබිම” අයිතියක් ඉදිරිපත් කිරීම සහ එයට සහාය වීම යථාර්ථය ඉවත ලා මිථ්‍යාව සරණ යාමකි. කෙසේ වෙතත්, සියයට පනහකට වැඩි දෙමළ පිරිසක් උතුරු නැගෙනහිර පළාත් දෙකෙන් පිටත සිංහල ජනයා සමග ජීවත් වෙන බව අමතක කළ යුතු නැත. 

”යාපනේ රජ” සහ ඊළාම් සිතියම
එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානය ”අපේ ළමයි” ලෙස අඳුන්වමින් තමන්ගේ සන්නද්ධ බලකාය, සටන් බලකාය, ලෙස ඉදිරිපත් කළ දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණේ චෙල්වනායගම්, අමිර්තලිංගම් ප‍්‍රමුඛ වෙල්ලාල නායකයන් 1976 වසරේ වඩුක්කෝඩෙයි (වඩුගොඩ* ප‍්‍රකාශය මගින් පාරම්පරික නිජබිම ජනගත කොට, ”දෙමළ ඊළාම්” භූමිය සළකුණු කළ ”සිතියම” තුළින් දෙමළ ජනයා මෝහනය කොට ඇත.

ෆර්නා ඕ ඩි ක්වේරෝස්22 සහ ඓතිහාසික වාර්තා යාපාපටුනේ පළමු රජු ලෙස සඳහන් කරන සපුමල් කුමරුට (1449* පසු 1795 වසරේ ඉංගිරිසි කොලනිවාදී ආක‍්‍රමණිකයන් යටතට පත්වෙන තෙක් විදේශීය හෝ විජාතික රජෙකු නොවීය. දහනවවෙනි සියවසේ, ”විභූතිමත් වස්ත‍්‍රාභරණයෙන් සැරසී, පරිවාරිකයන් පිරිවරාගෙන අශ්වාරෝහක ආරක්‍ෂාව සහිතව දෝලාවෙන් ගමන් කළ”23 ”රජ” පදවි නාමයෙන් සමරනු ලබන ඉංගිරිසි කොලනිවාදී පරිපාලන නිලධාරියෙකු ගැන වාර්තා ඇත. 1867 වසරේ මියයන තෙක් වසර හතලිහක (40* දීර්ඝ කාලයක් පුරා යාපනේ පදිංචි වී පාලනය කළ ඔහු ”යාපනේ රජ” (රාජා ඉන් ජැෆ්නා* යන පදවි නාමය සහිත වූ බව24 ඔහුගේ සොහොන් පලකය සනාථ කරයි. යාපනේ ජනයා විසින් ”උතුරේ රාජා” (රාජා ඔෆ් ද නෝර්ත්*25 යනුවෙන් සිහි කරනු ලබන, යාපනේ ආණ්ඩුවේ ඒජන්ත (ජීඑ්* වූ පර්සිවල් ඇක්ලාන්ඞ් ඩයික්, ”කිං ඩයික්” (ණසබට ෘහනැ*26 මාතලේ දිස්ති‍්‍රක්ක සීමාව දක්වා වූ උතුරු පළාතේ සහ කුඹුක්ඔය දක්වා වූ නැගෙනහිර පළාතේ පාලන සහ අධිකාරී, අධීක්‍ෂණ බලධරයා වීය. යාපනේ, කිලිනොච්චි, මුලතිව්, වව්නියා, මන්නාරම, පුත්තලම දක්වා ප‍්‍රදේශ සහ නැගෙනහිර පළාත ඔහුගේ පාලනයට යටත් විය. ”දෙමළ ඊළාම් සිතියම” දක්වන භූමි සීමාව සහ ”කිං ඩයික්” යටතේ පැවති භූමි සීමාව බොහෝ දුරට සමාන ය. 1873 නිර්මාණය කරන ලද උතුරු-මැද පළාත ඉවත් කොට, ”කිං ඩයික්” යටතේ පැවති භූමිය පදනම ලෙස ගෙන විසිවෙනි සියවසේ දෙවෙනි භාගයේ ”දෙමළ ඊළාම් සිතියම” සකස් කොට ඇති බව නිසැක ය. 

දෙමළ කොලනි
ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන් ඇමරිකාව, කැනඩාව, ඔස්ටේ‍්‍රලියාව, නවසීලන්තය අල්ලාගෙන, ඒ රටවල උරුමකරුවන් වූ, වසර දහස් ගණනක් වාසය කළ ස්වදේශිකයන් සමූල ඝාතනය කොට කොලනි බවට පත්කර ගැනීම (කොලනයිසේසන්* යුරෝපීය, බි‍්‍රතාන්‍ය සහ අයර්ලන්ත වැසියන් මගින් සිදු කරනු ලැබීය. ප‍්‍රධාන වශයෙන් ම මේ කොලනි වාසීන් (කොලෝනියල්ස්* යුරෝපීය විශේෂයෙන් ම බි‍්‍රතාන්‍ය ලේ නෑයන් ය. සිංහලයන් 1817-1818 සහ 1948 දී සමූල වශයෙන් ඝාතනය කරනු ලැබූ ව ද, මහා සංස්කෘතික සංහාරයක් කළ ද, ශී‍්‍ර ලංකාව එවැනි කොලනියක් බවට පත්කර ගැනීමට ඉංගිරිසීන්ට නො හැකි විය. කොන්දේසිවලට යටත් ව 1815 ලංකාව පවරාගත් ඔවුන් ඔවුන්ගේ අන්තේවාසික, සිංහල සහ දෙමළ ප‍්‍රධානීන්ගේ සහාය ඇතිව, පාලන නීතිරීති, අර්ථ ක‍්‍රමය, අධ්‍යාපනය, ආගම යොදා ගනිමින් ලංකා භූමිය, එහි සම්පත් සහ ජනතාව පාලනය කරමින් ලංකාව කොලනිකරණය (ජදකදබස්කසි්එසදබ* කරනු ලැබීය.

ශී‍්‍ර ලංකාව කොලනිකරණය සඳහා, සිංහලයන් ඝාතනය කොට, පලවාහැර පැහැරගත් ලංකා භූමිය තුළ, බි‍්‍රතාන්‍ය පාර්ලිමේන්තුවේ, ඉංගිරිසි ආණ්ඩුකාරයින්ගේ සහ පරිපාලන නිලධාරීන්ගේ පූර්ණ අනුග‍්‍රහයෙන් 19 වෙනි සියවසේ සිට මලබාර් ද්‍රවිඩ/දෙමළ ජනයා දකුණු ඉන්දියාවේ ද්‍රවිඩ/ දෙමළ භූමියෙන් ගෙනවිත් පදිංචි කරවමින් දෙමළ කොලනි (ඔ්පසක ක්‍දකදබසැි* පිහිටුවනු ලැබීය. ඉංගිරිසීන්ගෙන් රැුකියා, වරප‍්‍රසාද, තනතුරු ලැබූ, දෙමළ කොලනි වැසියන්ගේ (ඔ්පසක ජදකදබසිඑි* නායකයන් වූ, දෙමළ ප‍්‍රධානීන් රැුසක් ”කොලනි ඒජන්තලා” (ක්‍දකදබස්ක ්ටැබඑි*, ”දෙමළ කළුසුද්දන්” බවට පත් වී ඇත. එමෙන් ම ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන්ගේ අනුගාමිකයන්, සහායකයන් වූ සිංහල ප‍්‍රධානීන් ද ”කොලනි ඒජන්තලා” (ක්‍දකදබස්ක ්ටැබඑි*, ”සිංහල කළුසුද්දන්” බවට පත් වී ඇත. සිංහල දෙමළ සාමාන්‍ය ජනතාව භේද කරමින් කොලනි ඒජන්තලා/කළුසුද්දෝ, වාර්ගික භේදයකින් තොරව, එකම කෑම මේසයේ උද්දාමයෙන් සව්දිය පිරූහ. ඔවුන්ගෙන් පැවතෙන්නන්ගේ ද ඒ මානසිකත්වය සහ ගතිපැවතුම් තවමත් වෙනස් වී නැත. කෙසේ වෙතත්, වසර දෙදහස් පන්සියයකට වැඩි කාලයක් පුරා ජීවත් වෙමින් ලොව අන් රටක දැකීමට නොහැකි ජල ශිෂ්ටාචාරයක්, වාරිමාර්ග ජාලයකින් යුත් කෘෂි ශිෂ්ටාචාරයක්, සංස්කෘතියක් නිර්මාණය කරන ලද සිංහලයන් කොලනි වාසීන් නොවේ. ස්වදේසිකයන් ය. මාතෘභූමි වාසීන් ය.

”ගෝති‍්‍රකකරණය”
ඉංගිරිසි කොලනිවාදී කි‍්‍රයා මගින් අවතැන් කරන ලද සිංහල ජනයා සහ ඔවුන්ගෙන් පැවතෙන අයට මාතෘභූමි වාසී අයිතිය ලබා දීම, ”සිංහල කොලනි පිහිටුවීම”, ”සිංහලකරණය” ආදී වාර්ගික චෝදනා මගින් විරෝධතා නගමින්, වර්ගවාදී/ජාතිවාදී, ආගම්වාදී දේශපාලකයන් සහ ඔවුන්ගේ අනුචරයන් විසින් සාමකාමී සමාජය භේද භින්න කරමින්, වාර්ගික වෛරය පතුරුවමින් ඇත. අවතැන් වූවන් මාතෘභූමියේ යළි පදිංචි කරවීම (රිසෙට්ල්මන්ට්ස්* කිසිසේත් ”කොලනිකරණය” (කොලෝනිඅලයිසේසන්* හෝ ”සිංහලකරණය” (සිංහලයිසේසන්* නොවේ. ”මාතෘභූමිවාසී” කිසිවෙකු තමන්ගේ මවුබිමේ ”කොලනි වැසියෙකු” විය නො හැකි ය.

පුරාණ සිංහල සංස්කෘතික භූමි, බෞද්ධ පුදබිම්, පුරාවිද්‍යා භූමි සමීක්‍ෂණය, ප‍්‍රතිසංස්කරණය, ප‍්‍රතිනිර්මාණය කිරීමට එරෙහිව කි‍්‍රයා කරන්නේ වර්ගවාදී සහ ආගම්වාදී සුළු පිරිසකි. ඔවුහු පුරාවිද්‍යා සමීක්‍ෂණවලට විරෝධතා දක්වති. 16 වෙනි සියවසේ සිට යුරෝපීය ආක‍්‍රමණිකයන් විසින් විනාශ කරන ලද, බෞද්ධ මර්ධනය නිසා පොළොවට සහ වනයට බිලි වූ, වසර දෙදහසකට පමණ පෙර සිට පැවත එන බෞද්ධ පුදබිම් වත්මන් ලෝකයට එළිදරවු වෙන නිසාය. බෞද්ධයන් නැති ප‍්‍රදේශවල ”බෞද්ධ සංඛේත” අවශ්‍ය නැතැ’යි තර්ක කරති. ඒ අතර, බෞද්ධ සංස්කෘතික සංහාරය කරමින් ඔවුන්ගේ ආගමික සංඛේත තැනින් තැන අළුතෙන් පිහිටුවති. බෞද්ධ පුරාවිද්‍යා භූමි තුළ තමන්ගේ සංඛේත පිහිටුවමින් රාජ්‍ය නීතියට අභියෝග කරති. ඔවුන්ගේ විරෝධතා මගින් මේ භූමි ප‍්‍රදේශ ¥රාතීතයේ සිට සිංහල බෞද්ධ භූමියක් ව පැවති බව සනාථ කරන අතර යුරෝපීය ආක‍්‍රමණිකයන්, විශේෂයෙන් ම ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන් ඉතා උනන්දුවෙන් කි‍්‍රයාත්මක කළ ”දෙමළ කොලනිකරණය” සහ ”කි‍්‍රස්තියානිකරණය”, ”මුස්ලිම්කරණය” සහ වර්ගවාදීන්/ගෝති‍්‍රකවාදීන් දියත් කළ ”ගෝති‍්‍රකකරණය” (ට‍්‍රයිබලයිසේසන්* කොලනි ඒජන්තලා විසින් නවතා නැති බව සනාථ කරයි. 

නව නාසිවාදීන්
දෙමළ ”පාරම්පරික නිජබිම”, දෙමළ භූමිය ලෙස තහවුරු කිරීම සඳහා ”වාර්ගික ශුද්ධ” කිරීම සහ සංස්කෘතික සංහාරය නාසිවාදයේ අංගයකි. අවසාන සිංහලයාගේ සමෙන් සෙරෙප්පු මසා පළඳින තෙක් නින්දයන්නේ නැතැ’යි කරන ලද ප‍්‍රකාශය (ටී.යු.එල්.එෆ්. නායක අප්පාපිල්ලේ අමිර්තලිංගම්ගේ නෝනා* වර්ගවාදීන්ගේ ”නාසිවාදී” සැබෑ ස්වභාවය පැහැදිලිව පෙන්නුම් කරයි. ලෝකයේ නාසිවාදී නායකයා (හිට්ලර්* ඇතුළු පිරිස අවසන් ගමන් ගිය පසු ඇමරිකාව සහ යුරෝපීය රටවල ”නව නාසිවාදීන්” යටිබිම් ගතව කි‍්‍රයාත්මක වුව ද, ශී‍්‍ර ලංකාවේ නාසිවාදී දේශපාලන නායකයන් සහ සන්නද්ධ නායකයා පරලොව ගොස් සාමය උදා වූ ශී‍්‍ර ලංකාවේ ඊළාම්වාදී දේශපාලන ”නව නාසිවාදීන්” විවෘතව ම කි‍්‍රයාත්මක ව ඇත. ආගමික භේදයකින් තොරව එක් වී ඇති, වෙල්ලාල කුලෝන්මාදයෙන් පෙළෙන, මේ නව නාසිවාදීන් යහමගට ගැනීමට ඔවුන්ගේ ආගමික නායකයන් නිසි පියවර නොගන්නේ මන්දැ’යි දන්නේ ඔවුන් ම පමණකි.

වර්ගවාදය, ජාතිවාදය, ආගම්වාදය මගින් දෙමළ ජනතාව මානව සාරධර්මවලට, මානව ශිෂ්ටාචාරයට වෛර කරන ”නාසිවාදීන්” බවට පත් කරමින් දෙමළ හින්¥, කි‍්‍රස්තියානි, බෞද්ධ  ජනතාව පමණක් නොව සිංහල බෞද්ධ, කි‍්‍රස්තියානි ජනතාව සහ මුස්ලිම් ලබ්දික ජනතාව ම්ලේච්ඡු භීෂණයට බිලි දෙමින් අගාධයට හෙලන ලද දෙමළ සහ මුස්ලිම් ප‍්‍රධානීන් පරලොව සුගතියක දැ’යි දන්නේ නැත. කෙසේ වෙතත්, යළි මිනිසත් භවයක නම් ඔවුන්ට වර්ගවාදී, ජාතිවාදී, ආගම්වාදී සහ මානව ශිෂ්ටාචාර විරෝධී සහ වෛරී සිතුවිලි පහළ නොවේවා! අපගේ පැතුම ය.

මාතෘ භූමිවාසී සිංහලයන්ට 19 වෙනි සියවසේ සිට පළවාහැර ඇති භූමියේ නැවත පදිංචි වීමේ පූර්ණ, අයිතිය තහවුරු කිරීම රජයේ පරම වගකීමකි. ඉඩම් අහිමි කරන ලද මාතෘභූමි වාසී ජනතාව මාතෘභූමිය තුළ යළි පදිංචි කරවීම (රිසෙට්ල්* සහ ඔවුන්ගේ පෞරාණික ශිෂටාචාරය සහ සංස්කෘතිකාංග ආරක්‍ෂා කිරීම, ප‍්‍රතිසංස්කරණය සහ ප‍්‍රතිනිර්මාණය කිරීම සඳහා කැපවීම, ජනතා පරමාධිපත්‍ය නියෝජනය ලබා ඇති ව්‍යවස්ථාදායකයට, විධායකයට සහ අධිකරණයට පැවරී ඇති නෛසර්ගික වගකීම කි. අනුල්ලංගනීය වගකීමකි. 

අධිකරණ විමර්ෂණයකින්, පාරම්පරික නිජබිමෙන් නැගෙනහිර පළාත නීතියෙන් ඉවත් කොට ඇති නමුත් බිඳවැටී ඇති ”නිජබිම” යළි පිළියම් කිරීමට දේශීය විදේශීය බලපෑම් දැකිය හැකි ය. නැගෙනහිර පළාත පිළිබඳ සරල කරුණකි. එහි ස්ථිරව පදිංචි වී ඇති මුළු ජනගහණයෙන් තුනෙන් දෙකකට නොඅඩු සංඛ්‍යාවක් ද්‍රවිඩ/දෙමළ වාර්ගිකයන් නොවෙන ජනතාව ය. එමෙන් ම, පදිංචියට වසර දෙසියයක් හෝ නැත. එවැනි භූමි කොටසක් ”පාරම්පරික නිජබිමක්” ලෙස පිළිගැනීම ලෝක දේශපාලනයට විකෘති පූර්වාදර්ශයක් එකතු කරයි. (මේ කාලවකවානුවේ ම ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන් විසින් දකුණු ඉන්දියාවෙන් ගෙනගොස් මැලේසියාව, දකුණු අපි‍්‍රකාව, මොරීසියස්, මාල දිවයින් ආදී රාජ්‍යවල පදිංචි කරවන ලද ද්‍රවිඩ/දෙමළ ජනයාගේ පාරම්පරික නිජබිම කුමක් වේ ද?* 
කෙසේ වෙතත්, දෙමළ වර්ගවාදීන් 1976 වඩුක්කෝඩෙයි ප‍්‍රකාශය මගින් ප‍්‍රකාශයට පත් කළ ඊළාම් ”පාරම්පරික නිජබිම”, නැගෙනහිර පළාතේ මුස්ලිම් ආගමික අන්තවාදී කි‍්‍රයා සහ ඔලූවිල් ප‍්‍රකාශය මගින් දෙදරවා ඇත.

ඓතිහාසික යුගය ආරම්භයේ සිට ව්‍ය.ව. 19 වෙනි සියවස වෙන තෙක් ශී‍්‍ර ලංකාවේ උතුරු සහ නැගෙනහිර ප‍්‍රදේශ සිංහල රාජ්‍යයේ අගනුවර කේන්ද්‍ර කොට කුමාරයන් ඇතුළු රජ පවුලේ සාමාජිකයන්, ඇමතියන් වූ මහාධිකාරම්, අධිකාරම්, දිසාවේ ආදී රාජ සභිකයන්ට වගකීම් පැවරුණු පරිපාලන ප‍්‍රදේශ වීය. පුරාවිද්‍යා සාධක, දේශීය සහ විදේශීය ඓතිහාසික වාර්තා, පුර්තුගීසි, ලන්දේසි සහ ඉංගිරිසි ඉතිහාසඥයන් පමණක් නොව, දෙමළ ඉතිහාසය සම්බන්ධ මූල ග‍්‍රන්ථය ලෙස පිළිගෙන ඇති ”යාල්පාන වෛපව මාලෙයි” ඇතුළු දෙමළ කාව්‍ය පවා සඳහන් කරන උතුරු පළාතේ නිත්‍ය  පදංචිකරුවන් වූ සිංහලයන්ට, බෞද්ධයන්ට සිදු වූයේ කුමක් ද? යුරෝපීය ආක‍්‍රමණිකයන් විසින් ගෙනෙන ලද මලබාර් ද්‍රවිඩ/දෙමළ වාර්ගිකයන් විසින් ඝාතනය කරනු ලැබී ද? පලවාහරිනු ලැබී ද? ඔව් නම්, ඔවුන් සිංහල සංහාරය (ජෙනොසයිඞ්ුටැබදජසාැ* සම්බන්ධයෙන් වගකිව යුතු වෙයි. 1917-1918 සහ 1948 විමුක්ති සටන් පැවති ප‍්‍රදේශවල හැර ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන් උතුරු පළාතේ ඝාතන කළ බවට තොරතුරු නැත. එසේ වුවත්, පාලන ප‍්‍රතිපත්ති සහ කි‍්‍රයාමාර්ග මගින් උතුරු නැගෙනහිර පළාත්වල සිංහල බෞද්ධයන් දෙමළකරණය කරන ලද බව ඉංගිරිසි රාජ්‍ය නිළධාරීන් විසින් සනාථ කොට ඇති බැවින් ඉංගිරිසි/බි‍්‍රතාන්‍ය රජයට සිංහල සංහාරය කළ බව ප‍්‍රතික්‍ෂේප කළ නොහැකි ය.

වෙල්ලාලයන් විසින් පීඩනයට ලක් කරනු ලබන උතුරු සහ නැගෙනහිර පළාත්වල සාමාන්‍ය දෙමළ ජනතාවගෙන් බහුතරයක් සහ වර්තමාන දෙමළ බෞද්ධයන් ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන් විසින් දෙමළකරණය කරන ලද සිංහල බෞද්ධයන්ගෙන් පැවතෙන අය බව නිසැක ය. 

වෛද්‍ය රුවන් එම් ජයතුංග 

දාර්ශනික ආතර් ෂොපන්හෝවර් භාවිතා කළ “ජීවත්වීමට ඇති කැමැත්ත (Wille zum Leben / will to live) පිලිබඳ සංකල්පය වෙනුවට ෆ්‍රෙඩ්‍රික් නීට්‍ෂේ බලයට ඇති කැමැත්ත පිළිබඳ සංකල්පය හඳුන්වා දුන්නේය.  බලයට ඇති කැමැත්ත “will to power” මිනිසුන්ගේ ප්‍රධාන ගාමක බලවේගය ලෙස නීට්‍ෂේ දුටුවේය. ඔහු බලයට ඇති කැමැත්ත පිළිබඳ සංකල්පය මනෝවිද්‍යාත්මක, ජීව විද්‍යාත්මක සහ පාරභෞතික මූලධර්මයක් ලෙස විවිධ ලෙස අර්ථකථනය කළේය.

බලයට ඇති කැමැත්ත යනු ජය ගැනීමට දරණ අඛණ්ඩ උත්සාහයයි.  එයින් නීට්‍ෂේ අදහස් කරන්නේ තමාට බාධා කරන බාධක ජය ගැනීම සහ තමාව ජය ගැනීමයි. බලය යනු තමන්ගේම ජීවිතයේ ස්වාමියා වීමට ඇති හැකියාවයි. ඔහු කෲරත්වය සඳහා වූ ආශාව බලය පිළිබඳ හැඟීමේ සතුට සමඟද සම්බන්ධ කරයි. නීට්‍ෂේගේ විවේචනාත්මක විශ්ලේෂණය අනුව “බලය පිළිබඳ ආශාව” යන සංකල්පය මිනිස් ජීවිතය පිළිබඳ විශේෂිත අර්ථකථනයක් නියෝජනය කරයි. එසේම  ඔහු මානව වර්ගයාට බලය පිලිබඳ පැරණි හර පද්ධතියෙන් මිදීමට හැකි බව තහවුරු කරයි.

බලයට ඇති කැමැත්ත මනෝ විද්‍යාත්මක මූලධර්මයක් ලෙස අවධාරණය කර ඇත්තේ නීට්‍ෂේ ය. පසුකාලීනව  මනෝවිද්‍යාඥ ඇල්ෆ්‍රඩ් ඇඩ්ලර් බලයට ඇති කැමැත්ත ඔහුගේ පුද්ගල මනෝවිද්‍යාවට ඇතුළත් කළේය. නීට්‍ෂේ කියා සිටින්නේ ” the “world is the will to power—and nothing” 

නීට්‍ෂේ ප්‍රංශ-ප්‍රෂියානු යුද්ධය සමයේදී වෛද්‍ය නියාමකයෙකු ලෙස සේවය කළේය. මේ අත්දැකීම් හරහා ඔහු යුද්ධයේ බිහිසුණු බව මෙන්ම මිනිසා තුල ඇති යුද්ධය සහ බලය කෙරෙහි වූ ආශාව හඳුනා ගත්තේය.  

නීට්‍ෂේ “බලයට ඇති කැමැත්ත” ( Will to Power ) පිළිබඳ විශ්වීය න්‍යායක් ඉදිරිපත් කළේය. ජීවත් වීමට ඇති කැමැත්ත ආධිපත්‍යය දැරීමට ඇති කැමැත්ත බවට පත්වන බව ඔහු කීවේය. නීට්‍ෂේ විශ්වාස කළේ මිනිසුන්ට ආවේණික වටිනාකම් නොමැති බවයි. නීට්‍ෂේට අනුව මිනිසුන් යනු කොල්ලකාරී සතුන් ය. ඔහු මෙසේ කියයි;  “ඉතිහාසය මෙතරම් ප්‍රචණ්ඩ කර ඇත්තේ මත ගැටුමක් නොව, මතවල විශ්වාස ගැටුමයි, එනම් විශ්වාසයන්ගේ ගැටුමයි”.

නීට්‍ෂේ  විසින් පෙන්වා දුන්   බලයට ඇති කැමැත්ත  හෙවත් will to power සංකල්පය ඔහුගේ  Beyond Good and Evil කෘතිය හරහා  පැහැදිලි කරයි.  එසේම නීට්ෂේගේ මුල් කෘති “Human, All Too Human (1878)”, “The Dawn (1881)” සහ “The Gay Science (1882)”, “බලය සඳහා ඇති ආශාව” පිළිබඳ ඔහුගේ පළමු මනෝවිද්‍යාත්මක අවබෝධය සපයයි. Thus Spoke Zarathustra කෘතියේ සරතුස්ට්‍රාට ඉදිරිපත් කිරීමට ඇති ප්‍රධාන ඉගැන්වීම් තුනක් අතරින් බලයට ඇති කැමැත්ත ප්‍රධාන වෙයි.   (අනෙක් දෙක වන්නේ Ubermensch- සුපිරි මිනිසා සහ සදාකාලික පුනරාවර්තනයයි).  නීට්‍ෂේ මූලික වශයෙන් සැලකිලිමත් වූයේ අන් අය කෙරෙහි නොව තමා කෙරෙහි අණ කිරීම හෝ බලය යෙදවීමයි. බලයට ඇති කැමැත්ත යනු බාධාවන් සමඟ ගැටීමේදී ප්‍රකාශ වන අඛණ්ඩ පැවැත්මේ සහ උත්සාහයේ ගතික බලවේගයයි. එය ස්වයං අවබෝධයේ ප්‍රකාශනයකි.  

නීට්ෂේ බලයට ඇති කැමැත්ත වඩාත් සංක්ෂිප්තව Antichrist හි සාරාංශ කරයි. බලය සියලු පුද්ගලයන් තුළ දක්නට ලැබෙන, විවිධ අරමුණු කරා යොමු කළ හැකි අතාර්කික බලවේගයක් ලෙස ඔහු දකියි. මෙම කොස්මික් කැමැත්ත ස්වභාවධර්මය පුරා දැකිය හැකි බව ඔහු කියයි.

නීට්‍ෂේ “බලයට ඇති කැමැත්ත” විස්තර කරන්නේ “බලය ප්‍රසාරණය කිරීම” සඳහා ඇති වන සහජ බුද්ධිය ලෙසයි.  නීට්ෂේ ජීවිතය තේරුම් ගන්නේ බලය සුරැකීමට සහ වැඩි දියුණු කිරීමට ඇති ආශාව අනුවය.  බලයට ඇති කැමැත්ත ජීවිතයේ සාරයයි. ඔහු මෙසේ කීවේය; “මගේ අදහස නම්, සෑම නිශ්චිත ශරීරයක්ම සියලු අවකාශයේ ප්‍රධානියා වීමට සහ එහි බලය (බලයට එහි කැමැත්ත) දිගු කිරීමට සහ එහි දිගුවට ප්‍රතිරෝධය දක්වන සියල්ල පසුපසට තල්ලු කිරීමට උත්සාහ කරන බවයි”. 

ඇතැමුන් තර්ක කරන්නේ නීට්‍ෂේ ප්‍රචණ්ඩත්වය “සමාජ හා දේශපාලන ලෝකයට ආවේණික වූවක් ලෙස සලකන බවත්, එය ඉවත් කළ නොහැකි ස්ථාවරයක් ලෙස සලකන බවත් ය. ඇතැමුන් බලය පිලිබඳ නීට්‍ෂේ ගේ ප්‍රකාශයට ජීව විද්‍යාත්මක අර්ථකථනයක් දී  එය යම් ආකාරයක සමාජ ඩාවින්වාදයකට සමාන කරති. ඩාවින් පැවැත්ම සඳහා වන අරගලයේදී ස්වභාවික වරණය හේතුවෙන් විශේෂ පරිණාමය වන ආකාරය  පැහැදිලි කරයි. මේ අනුව ඩාවින් ජීවත් වීමට කැමැත්තක් ඉදිරිපත් නොකරයි.  නීට්‍ෂේ බලය දකින්නේ නිර්මාණාත්මක, අලංකාර සහ ජීවය තහවුරු කරන බලවේගයක් ලෙසටය. පරිණාමය තුළ කැමැත්ත කිසිඳු කාර්‍යභාරයක් ඉටු නොකරයි. ස්වාභාවික වරණය, එනම් පරිසරය මගින් ඇතිවන පීඩන මාලාවක් පරිණාමය ක්‍රියා කරන ආකාරය සඳහා යාන්ත්‍රණය වේ. 

නීට්‍ෂේ තර්ක කරන්නේ අපි අනෙක් මිනිසුන්ට ප්‍රතිලාභ ලබා දීමෙන් සහ ඔවුන්ට රිදවීමෙන් ඔවුන් කෙරෙහි බලය ක්‍රියාත්මක කරන බවයි.  බලයට ඇති කැමැත්ත හොඳ හෝ නරක නැත. එය සෑම කෙනෙකු තුළම දක්නට ලැබෙන මූලික ආවේගයකි. එය විවිධ ආකාරවලින් ප්‍රකාශ වෙයි. ඔහු බලය ලුහුබැඳීම වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නේ නැත. ඒ වෙනුවට, බලයට ඇති කැමැත්ත නිර්මාණාත්මක ක්‍රියාකාරකම් බවට පත් කිරීම ඔහු ප්‍රශංසා කරයි.  බලයට ඇති කැමැත්ත විශ්වය පුරා ක්‍රියාත්මක වන මූලික මූලධර්මයක් විය හැකිය යන අදහස නීට්‍ෂේ විශ්වාස කලේය.

මානව ස්වභාවය සම්බන්ධයෙන්, ෆ්‍රෙඩ්‍රික් නීට්‍ෂේ අවධාරනය කරන්නේ මිනිසා සංක්‍රාන්ති, අවසාන, සංවර්ධන අවධියක් නොවන බවයි. මිනිසා තුළ ඇති විශිෂ්ටත්වය නම් ඔහු පාලමක් මිස ඉලක්කයක් නොවේ.  ඔහු මෙසේ කියයි ;” life itself is Will to Power”  එනම් ජීවිතය යනු බලයට ඇති කැමැත්තයි. නීට්‍ෂේ විශ්ව සදාචාර සංග්‍රහයක පදනම සහ සීමාව ලෙස බලයට ඇති කැමැත්ත භාවිතා නොකරයි.   

නීට්‍ෂේට අනුව ලෝකය කිසි විටෙක ස්ථාවර තත්ත්වයක නොපවතියි. ලෝකය පුරා ප්‍රතිරෝධයන් සහ ආතති දක්නට ඇත. මූලික වශයෙන් ප්‍රතිරෝධයන් සහ ආතති ගැටුම් පිලිබඳව ඔහු අවධානය යොමු කරයි. බලයට ඇති කැමැත්ත යනු පාරභෞතික එකමුතුවක් විශේෂිත ස්වරූපයන් ප්‍රකාශ කිරීමක් නොවන බව ඔහු කියයි. සතුට මගින් ජීවිතය මැනීමට නීට්‍ෂේගේ විරෝධයට හේතු වේ, මන්ද බලයට ඇති කැමැත්තේ ව්‍යුහය පෙන්නුම් කරන්නේ අතෘප්තිය සහ අප්‍රසාදය ජය ගැනීමද කල යුතු කාර්‍යක් වන නිසාය. මේ අනුව අතෘප්තිය” යනු බලයට ඇති කැමැත්තට උත්තේජකයකි. මිනිසා ප්‍රතිරෝධය සොයයි, ඔහුට විරුද්ධව යමක් අවශ්‍යයි යනුවෙන් නීට්‍ෂේ පවසයි. බලය මානව ප්‍රචණ්ඩත්වය ජය ගැනීමේ ආවේගයක් ලෙසටත් ඔහු හඳුනා ගනියි. 

නීට්‍ෂේ තර්ක කරන්නේ බලය යනු ජීවිතයේ අවසාන සහ එකම ඉලක්කය වන අතර බලයට ඇති කැමැත්ත මිනිසුන් අභිප්‍රේරණය කරන බවයි. බලය සඳහා පුද්ගලයෙකුගේ කැමැත්ත සැබෑ නිදහසේ සහ නිර්මාණශීලීත්වයේ එකම මූලාශ්‍රය වෙයි. එය වැළඳගෙන වගා කළ යුතුය. බලයට ඇති කැමැත්ත අවසානයේ පුද්ගලයා සහ සමාජයේ බාහිර බලවේග අතර අරගලයක් බවත්, පුද්ගලයා පැවැත්ම සඳහා ශක්තිමත්ව සිටිය යුතු බවත් බලය සඳහා උත්සාහ කළ යුතු බවත් ඔහු විශ්වාස කළේය. බලයට ඇති කැමැත්ත මිනිසුන් තම ඉලක්ක කරා ළඟා වීමට සහ සාර්ථකත්වය සඳහා උත්සාහ කිරීමට පොළඹවන මූලික තල්ලුවක් බව ඔහු තර්ක කලේය. නීට්‍ෂේට අනුව, මෙම කැමැත්ත සහජ  වන අතර එය සියලු මිනිස් ක්‍රියාකාරකම්වල මූලාශ්‍රය වේ. ඔහු තර්ක කළේ මෙම කැමැත්ත මිනිසුන් ප්‍රගතියට ගෙන යාමට සහ නව තාක්ෂණයන්, කලාව සහ සංස්කෘතිය නිර්මාණය කිරීමට හේතු වන බවයි. ඔහුගේ තර්කය වන්නේ සමාජයන් යනු බලයට ඇති කැමැත්තේ සාමූහික ප්‍රකාශනයක් බවයි.

නීට්‍ෂේ බලයට ඇති කැමැත්ත සදාචාරාත්මක මූලධර්මයක් ලෙස නොසලකයි. මිනිසුන් තම බලයට ඇති කැමැත්ත සම්මත හෝ සදාචාරාත්මක මූලධර්මයක් ලෙස අනුගමනය කළ යුත්තේ මන්දැයි ඔහු කිසිම අවස්ථාවක පැහැදිලි නොකලේය.එහෙත් බලයට ඇති කැමැත්ත මිනිස් හැසිරීම් වලට බලපාන බව නීට්‍ෂේ කීවේය. නීට්‍ෂේට අනුව, බලය සඳහා ඇති කැමැත්ත යනු බලය ලබා ගැනීමට සහ කෙනෙකුගේ ජීවිතය සහ පරිසරය පාලනය කිරීම සහජ මානව අවශ්‍යතාවයකි. මෙම අවශ්‍යතාවය මිනිස් හැසිරීම් පිටුපස ඇති ගාමක බලවේගය බව ඔහු තර්ක කළේය.  

නීට්‍ෂේගේ දර්ශනය බලයේ සියලු සීමාවන්ට අභියෝග කරයි. ඔහු සාම්ප්‍රදායික යුරෝපීය සදාචාරය සැලකුවේ “රංචු සදාචාරය” (herd morality) ලෙසටය. එය ආගමික සාරධර්මවල යටත්වීම නිසා ඇති වන දුක්ඛිත ප්‍රතිවිපාකයකි. නීට්‍ෂේගේ දේශපාලන සන්දර්භය ආධිපත්‍යය දැරූ චරිතය ඔටෝ වොන් බිස්මාර්ක් වූ අතර   බිස්මාර්ක් ප්‍රෂියානු දේශපාලනයේ වැදගත් චරිතයක් විය. සාමකාමී යුරෝපයක් තුළ ජර්මනියේ ස්ථාවර දේශපාලන තත්ත්වයක් පවත්වා ගැනීම සඳහා බිස්මාර්ක් දක්‍ෂ ලෙස බල තුලනය භාවිතා කළේය. 

ප්‍රංශ විප්ලවයේ රූසෝ” සහ “සමානාත්මතාවයේ මූලධර්මය” කෙරෙහි නීට්‍ෂේ සැක පහළ කලේය. ප්‍රංශ විප්ලවය ස්වභාවධර්මයේ සහ මිනිස් ස්වභාවයේ යථාර්ථය ප්‍රතික්‍ෂේප කරන බව ඔහු කීවේය.  රූසෝ ඉදිරිපත් කරන ප්‍රාථමික සමානාත්මතාවයට පටහැනිව “ස්වභාවධර්මය වෙත ආපසු යාම” ගැන නීට්‍ෂේ කතා කලේය. නැපෝලියන් ගේ පැමිනීම මේ අනුව ස්වභාවධර්මයට ආපසු යාම සලකුනු කරයි. (ප්‍රංශ ඉතිහාසඥ ජීන් රිචඩ් බ්ලොච් ප්‍රකාශ කරන්නේ නැපෝලියන්  ගෙන් නූතන යුගය ආරම්භ වූ අතර එය ආගමික හෝ සදාචාරාත්මක ප්‍රතිවිරෝධතාවකින් තොරව එහි අසීමිතත්වය, බලය පිළිබඳ සංකල්පය මගින් නිර්වචනය වූ බවයි). නීට්‍ෂේ විප්ලවවාදී ආත්මයට විරුද්ධ වන අතර දෘෂ්ටිවාදී බලාපොරොත්තුවල අනපේක්‍ෂිත ප්‍රතිවිපාක පිළිබඳව සඳහන් කරයි. ඔහුගේ ලේඛනවල ඔහු සමානාත්මතා අරාජකවාදීන් (egalitarian anarchists) පිළිබඳ නිෂේධාත්මක දෘෂ්ටියක් දරයි.

දොන් ඩොම්බොව්ස්කිට අනුව, බලය පිළිබඳ මැකියාවෙලිගේ අදහස් නීට්‍ෂේට බලපෑවේය. මැකියාවෙල්ලි (1469-1527) වඩාත් ප්‍රසිද්ධ වන්නේ ඔහුගේ දේශපාලන නිබන්ධනය වන ද ප්‍රින්ස් නිසාය. මැකියාවෙල්ලි නූතන දේශපාලන දර්ශනයේ සහ දේශපාලන විද්‍යාවේ පියා ලෙස හඳුන්වනු ලැබේ. මැකියාවෙල්ලි මිනිසා දකින්නේ දේශපාලන සතෙකු ලෙසටය. මැකියාවෙල්ලි තර්ක කළේ ක්‍රිස්තියානි ධර්මය රාජ්‍යයන් දුර්වල කර ඇති අතර අනුගාමිකයින් රාජ්‍යයේ නියැලීමට වඩා කල්පනාකාරී ජීවිත ගත කරන බවයි. රාජ්‍යයේ අභිමතය පරිදි ජනතාව පාලනය කිරීමේ මාධ්‍යයක් ලෙස එය භාවිතා කිරීම ද ඔහු යෝජනා කළේය. බලය සෙවීමේදී පාලකයා වේගයෙන් ක්‍රියා කළ යුතු අතර ඉතා කපටි විය යුතුය. වේගයෙන් ගමන් කරන පුද්ගලයා පළමුව ජයග්‍රාහකයා බවට පත් වෙයි.  මැකියාවෙල්ලි උත්සාහ කරන්නේ ලෝකයේ යථාර්ථය සමඟ ගනුදෙනු කිරීමට ය.  මැකියාවෙල්ලි කියා සිටින්නේ සදාචාරය පිළිබඳ මනඃකල්පිත අදහස්වලට ඇලී සිටීම සහ ජීවිතයේ යථාර්ථය නොසලකා හැරීම විනාශකාරී බවයි. මැකියාවෙල්ලි  ගුණධර්මවල හානිකර ස්වභාවය ඉස්මතු කරනවා පමණක් නොව, බලය පවත්වා ගැනීම සඳහා දුෂ්චරිතවල ඇති ප්‍රයෝජනය ගැන ද අවධානය යොමු කරයි. නීට්‍ෂේ සහ මැකියාවෙල්ලි දෙදෙනා අතර පවතින සමානකම ප්‍රධාන වශයෙන් ඔවුන්ගේ දාර්ශනික ආස්ථානයන් මත පදනම් වේ. නීට්‍ෂේ සදාචාරාත්මක බලය ගැන උනන්දු විය.  මැකියාවෙලි සදාචාරයේ උපයෝගීතාව ප්‍රශ්න කරන විට, නීට්‍ෂේ ඒ වෙනුවට සදාචාරයේ කල්පවත්නා වලංගුභාවය සහ වෛෂයික අධිකාරිය  (objective authority ) විමර්ශනය කරයි.   

වහල් සදාචාරයට සෑම විටම පළමුව අවශ්‍ය වන්නේ සතුරු බාහිර ලෝකයකි. එහි ක්‍රියාව මූලික වශයෙන් ස්වාමි සදාචාරය කෙරෙහි වූ ප්‍රතික්‍රියාවකි.   නීට්‍ෂේ විශ්වාස කරන්නේ මිනිසා තුළ ඕනෑම ආකාරයක සදාචාරයක් පැන නැගී ඇත්තේ ඔහුගේ සත්ව ස්වභාවය ඔහුගේ උසස් ආත්මය විනාශ කිරීම වැළැක්වීම සඳහා බවයි. ඔහු මෙසේ කියයි; සදාචාරය යනු [මෘගයා] අපව කැබලිවලට ඉරා නොදමනු පිණිස කියනු ලබන නිල බොරුවකි. දේශපාලනය සදාචාරයට සම්බන්ධයක් නැත යන්න මැකියාවෙලිගේ අදහසයි. මෙම හැඟීම නීට්‍ෂේගේ ලිවීම් වලින් ද සොයා ගත හැකිය. මැකියාවෙලිගේ දේශපාලනය තුළ, සදාචාරාත්මක වටිනාකම්වල වටිනාකම පිරිහී හා අඩු වැදගත්කමක් ඇති කරන අතර, බලය, ස්වෛරීභාවය සහ අවශ්‍යතාවල වටිනාකම ප්‍රධාන තැනක් ගනී. 

ඔහුගේ ලේඛනවල  යුද්ධය උත්කර්‍ෂයට නංවවන බව කීවද ඔහු “යුද්ධය” යන වචනය බුද්ධිමය හා අධ්‍යාත්මික සටන් සඳහා රූපකයක් ලෙස යොදා ගත්තේය. (යුද්ධය සැමවිටම විනාශකාරී දෙයක් නොවන බවත් සාමය සැමවිටම වටිනා දෙයක් නොවන බවත්, සාමය සැබවින්ම යුද්ධයේ ආකාරයක් විය හැකි බවත්  නීට්‍ෂේ විශ්වාස කරයි). මිනිසුන් තම ජීවිතයේ යම් අර්ථයක් සහ වටිනාකමක් ඇති මූලාශ්‍ර හඳුනා ගත යුතු බවත්, විද්‍යාවෙන් එය සොයා ගැනීමට නොහැකි වුවහොත්, ඔවුන් ආක්‍රමණශීලී ජාතිකවාදයට සහ වෙනත් එවැනි මූලයන් වලට යොමු වන බවත් නීට්‍ෂේ පවසයි. මිනිසා ශක්තිය සහ බුද්ධිමය අවංකභාවය කෙරෙහි අවධානය යොමු කළේ නම්, ලෝකය වඩාත් සාමකාමී වනු ඇත. “ලෝකයේ සිදුවන සියලුම නපුරෙන් හතරෙන් තුනක්ම සිදු වන්නේ බියගුලුකම නිසා ය” නීට්ෂේ ලියයි. ඒකාධිපතිවාදය සහ ආඥාදායකත්වය පිළිගැනීම, රාජ්‍යයේ පුරවැසියන් මර්දනය කිරීමට රාජ්‍ය බලය අසීමිත ලෙස භාවිතා කිරීම සහ ආක්‍රමණශීලී ලෙස රටවල් යටත් කර ගැනීම නීට්‍ෂේ අනුමත නොකරයි. එහෙත් බලය පිලිබඳ කථිකාවේදී ඇතැමුන් නීට්‍ෂේගේ  දර්ශනය මූලික වශයෙන් බටහිර සංස්කෘතියේ මරණ ප්‍රාර්ථනාවක් ලෙස සලකති.  කෙසේ නමුත්  බලය කෙරෙහි මිනිසාගේ ආශක්තවීම් නීට්‍ෂේ නිවැරදිව වටහා ගත් අතර, මාක්ස් හෝ ෆ්‍රොයිඩ්ට වඩා බලය ඉදිරියේ මානව හැසිරීම් පිළිබඳව වඩාත් පුළුල් සහ වඩාත් පිළිගත හැකි පැහැදිලි කිරීමක් ඉදිරිපත් කළේය.  

References

Anderson, R. L. (1994). “Nietzsche’s Will to Power as a Doctrine of the Unity of Science”. Studies in History and Philosophy of Science. 25 (5): 738.

Berkowitz, P. (1995) Nietzsche: Ethics of an Immoralist. Cambridge: Harvard University Press.

Beiner, R. (2018). Dangerous minds: Nietzsche, Heidegger, and the return of the far right. Philadelphia: University of Pennsylvania Press. 

Danto, A. C.(1980). Nietzsche as Philosopher. (Columbia University Press).

Detwiler, B.(1990). Nietzsche and the Politics of Aristocratic Radicalism. Chicago: The University of Chicago Press.

Klein, W.(1997). Nietzsche and the Promise of Philosophy. (State Univ. of New York Press). 

Courtesy Adaderana

The All Share Price Index (ASPI) of the Colombo Stock Exchange (CSE) crossed the 10,500-point mark at the end of trading today (14 July).

Accordingly, the ASPI gained 103.50 points today, closing at 10,595.02 points.

Meanwhile, the day’s turnover was recorded at Rs. 2.70 billion, while the S&P SL20 went up by 60.88 points to close at 3,119.20, marking an increase of 1.99%

Courtesy Adaderana

Reports have revealed that the lighting system of the ‘Golden Gate Kalyani’ bridge which was declared open in 2021 is no longer in operation, as several electric cables have been hampered with and stolen.

Speaking in this regard at a press briefing in Colombo today (14 July), the Director General of the Road Development Authority (RDA) explained that a loss of nearly Rs. 270 million has been incurred as a result.

He further raised concerns about several such robberies that have also taken place on the Katunayake, Central and Southern highways, and thereby urged the public to inform the police of any such thefts, via the hotline 1969.

The ‘Golden Gate Kalyani’ bridge was vested with the public on 21 November 2021, at a cost of Rs. 50 billion

Courtesy Adaderana

President Ranil Wickremesinghe has instructed the Ministry of Health to expedite the approval process for drugs endorsed by the Food and Drugs Administration (FDA).

The Head of State issued these directives in response to the drug shortage caused by existing procedures, the President’s Media Division (PMD) reported.

Accordingly, the Health Ministry was ordered to expedite the approval process for drugs endorsed by the FDA (U.S. Food and Drug Administration), and were also asked to look into the possibility of directly ordering FDA- and UK-approved drugs, without going through the existing NMRA process.

Meanwhile, the Ministry was also asked to propose amendments to the NMRA Act which would enable swift action to be taken in the event any obstacles arise pertaining to the importing of medication.

Earlier today (14 July), President Wickremesinghe instructed the Ministry to extend the retirement age of doctors to 63, until the end of 2024.

He also noted that the Ministry must ensure that there is no delay in people receiving medicinal drugs and, emphasising that it is required for all available medicinal drugs in the country.

He stressed that all Health Ministry-run websites must indicate the total amount of medicinal drugs available as well as the amount available in each hospital, adding that the networking system will enable the exchange of medicinal drugs between hospitals.

C. Wijeyawickrema, LL.B., Ph.D.

All human progress has depended on ‘new questions’ rather than on ‘new answers’ to the old questions.” Alfred North Whitehead — Science and the Modern World, 1925

Sinhala [language]’s survival as a clearly Indo-Aryan language can be considered a minor miracle of linguistic and cultural history” –James W. Gair, Studies in South Asian Linguistics: Sinhala and other South Asian languages, 1998, Chapter 14: How Dravidanized was Sinhala phonology? Pages 185-199).

(1956 අප්‍රේල් මස මහ මැතිවරණයට පෙර බෙදාහරින ලද මෙම කාටූනය සංකේතවත් කලේ කළු සුද්දන්ගෙන් රට බේරා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවයය. 2018 නොවැම්බර් ජනාධිපති මැතිවරණයෙන් පසු තරුණ තරුණියන් තාප්පවල, බිත්තිවල චිත්‍ර අඳිමින් ප්‍රදර්ශණය කලේද එම අභිප්‍රායමය).

හැඳින්වීම

රටේ ඉතිහාසය හා භූගෝල විද්‍යාව නොදැන, සිය තරුණ කාලවල රටට කල හානිය ගැන පාපෝච්චාරණයක් කරණවා වෙනුවට, සිය මහළු වයසේදී බණ්ඩාරනායක දියණියන් දෙන්නා ගෙන් චන්ද්‍රිකා නංගී නම් තමන් මේ වනවිට <අවලංගු කාසියක්> බවට පත්වී ඇති බව වටහා ගෙන නැත. නටාෂාට කලින් ඥානසාර හිමියන් හිර භාරයට ගතයුතු යයි twitter මඟින් චන්ද්‍රිකා  කියා සිටියාය. පෙඩරල් බෙදුම්වාදී, ක්‍රිස්තියානි දෙමළ, කැනඩාවේ වසන DBS ජෙයරාජ් ඩේලි මිරර් පත්‍රය හරහා ඇයට ලොකු තල්ලුවක්ද දුන්නේය.

පරාස් සවුකත් අලි සුනේත්‍රාට දුන් කොටි වලිගය

දැන් සිරස නාලිකාවේ පරාස් සවුකත් අලි, පියවරුන්ගේ දිනය (Fathers’ Day) අල්ලාගෙන සුනේත්‍රා හරහා සිංහල රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම ගැන ඇගෙන් විමසයි. ඊට තල්ලුවක් දෙන සේපාල් අමරසිංහ සුනේත්‍රා ඓතිහාසික ප්‍රකාශයක් කලායයි උදම් අණයි. රටේ සිංහල බෞද්ධ පදනමට පහර ගැසීම චන්ද්‍රිකා, ජේයරාජ්, සවුකත් අලි හා සේපාල්ගේ හවුල් ව්‍යාපාරයය (සුනේත්‍රාත් මේ උගුලට අසුවීම කණගාටුදායකය). මේ සම්බන්ධයෙන් බණ්ඩාරනායක සම්මන්ත්‍රණ ශාලාවේ ඊමේල් ලිපිනය හරහා චන්ද්‍රිකාට යැවූ  පැහැදිලිකිරීම ලංකාවෙබ් වෙබ් අඩවියේ පලවිය. මෙම කෙටි වාර්තාව ලියන්නේ සුනේත්‍රාගේ හා සේපාල්ගේ <අධ්‍යාපනය> පිණිසය.

LankaWeb – ඥානාසාර හාමුදුරුවන්ගේ මස් රාත්තලම ඉල්ලන චන්ද්‍රිකා මැතිණිය-(Mrs. Chandrika goes after Ven. Gnanasara’s pound of flesh)

දිය යටින් ගින්දර ගෙනයන සිරස පරාස්ගේ පිට කසන සේපාල්

මෙම කූඨ ක්‍රියාවට Fathers’ Day හරහා සුනේත්‍රාව ගොඳුරුකර ගැනිම අසාධාරණය. පරාස් විසින් සුනේත්‍රාගෙන් ඇසූ ප්‍රශ්ණය කලින් ප්ලෑන් කරා යයි සිතෙන්නේ වෙනත් නාලිකාවල මෙන් ප්‍රශ්ණය අසණ පාඨකයා කෙළින්ම කතා කරණවා වෙනුවට පරාස් හරහා ප්‍රශ්ණය ඇසීමය. මෙය පරාස්ගේ උපක්‍රමයය. ඊළග කරුණ නම් ප්‍රශ්ණයේ ඇති මුග්ධ කමය. <1956 දී සුනේත්‍රාගේ පියා සිංහල රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම නිසා බර්ගර් හා දක්ෂ දෙමළ අය රට අතහැර යෑම නිසා රට විනාශවුනා> යන ගොන් තර්කය රටේ සිංහල, දෙමළ ජනයාට කරණ අපහාසයක් බව සවුකත් අලිටවත්, ඉන් පසුව සවුකත් අලිට තල්ලුවක් දීමට ආ සේපාල්ට වත් නොතේරුණේ ඔවුන් රටේ සිංහල බෞද්ධ පදනමට වටකරගෙන තඩිබෑමේ ව්‍යාපාරයේ හවුල්කරුවන් නිසාය.

ගෝල්පේස් කුමන්ත්‍රණය හා සිරස පරාස්

ගෝල්පේස් අරගලයේ කුමණ්ත්‍රනකරුවන්ට අවශ්‍යවූයේ බණ්ඩාරනායක පිළිරුව බිම දමන්නටය. ඒ වෙනුවට ඔවුන්ට හැකිවූයේ එහි ඇස්දෙක බඳින්නටය.1956 දී සිදුවූයේ රටේ සිංහල බෞද්ධයින්ගේ අවුරුදු හාරසීයක් පරණ දුක්ගැනවිල්ලක් විසඳා ගැනීමට ගත් උත්සාහයකි. බණ්ඩාරනායක නම් පංචස්කන්ධය නොසිටියා නම් වෙන අයෙක් ඒ තැන ගන්නේය. සිංහල භාෂාව පිළිඹද සාධාරණ යුක්තිය ජාතික මෙහෙවරක් වශයෙන් කළමනාකරණය කර ගැනීම වැලැක්වුයේ JRJ-Dudley, NM-Colvin-Leslie, SJV Chelva යන අය විසින්ය. 1970 න් පසු සිරිමා මැතිණියද මේ පවට හවුල්වූයේ මාක්ස්වාදීන් හා ක්‍රිස්තියානි කළු සුද්දන්ගේ ග්‍රහණයට අසුවීම නිසාය. සුනේත්‍රා,  ඒ කාලයේ ඇගේ මව, අගමැතිණියගේ, පුද්ගලික ලේකම් විය. පරාස්, සුනේත්‍රා හරහා කරගන්නට හැදුවේ ඇය ලවා බණ්ඩාරනායක පිළිරුවට ගල් ගැස්සීමය.

පරණ ප්‍රශ්ණ වලට අළුත් උත්තර වෙනුවට අළුත් ප්‍රශ්ණ ඇසීම

<කළු සුද්දන් රට විනාශකලා, ඔබේ පියා කළු සුද්දෙක්ද> කියා සවුකත් ඇසුවා නම් සුනේත්‍රා අමාරුවේ වැටෙන්නේ නැත. එසේ නැත්නම් 1949 වෙනම දෙමළ රටක් සඳහා කල ඉල්ලීම 1956 සිංහල රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම හා ගලපා ගන්නේ කෙසේද කියා අළුත් ප්‍රශ්ණයක් ඇසිය හැකිය. තවදුරටත් ඇසිය හැකි අළුත් ප්‍රශ්ණ නම්: භාෂා ප්‍රශ්ණය නිසා රට හැර ගිය බර්ගර්, ද්‍රවිඩ හා සිංහල ජනවර්ග සංඛ්‍යා වෙනුවට බර්ගර් හා ද්‍රවිඩ දෙකොටස පමණක් තෝරා ගත්තේ මොන පදනමකින්ද? කොළඹ වැඩකරණ දෙමළ දොස්තරලා ඉංගිරිස් නොදන්නා සිංහල ලෙඩ්ඩු බැලුවේ දෙමළෙන්ද? දෙමළ භාෂාවට සාධාරණ අයිතියක් හා රජයේ සේවකයින්ට සිංහල ඉගෙනගන්නට සියළුම පහසුකම් සපයාදී තිබෙද්දී සිංහල ප්‍රවීනතාවයක් ලබා නොගත්තේ බාලා තම්පෝ නිසාද? චෙල්වනායගම් නිසාද? පෙඩරල් නායකයින් තම දරුවන්ට සිංහල ටියුෂන් ලබා දුන්නේ ඇයි? භාෂාව මොකක් වුනත් 1983 න් පසු දෙමළ ජනයා සරණාගතයින් ලෙස පිටරට ගියේ ඊළම් සටන ලොතරැයියක් ලෙස යොදාගෙන නොවේද? මේ අය පිටරට ගොස් ඉක්මණින්ම ඒ විදේශ භාෂාව ඉගෙන ගන්නේ කෙසේද? මෙවැනි ප්‍රශ්ණ පරාස්ටත්, සේපාල්ටත්  වලංගු නැද්ද?

සේපාල් අරටු මාක්ස්වාදී කළු සුද්දෙක්?

1815 දී උඩරට රජු අල්ලා ගැනීමේ කුමණ්ත්‍රණයේදී සුද්දන් සමඟ එතැනට ගිය කළුසුද්දන් අතර සුනේත්‍රාගේ හා JRJ ගේ මී මුත්තාත්, කුමාරසූරියර් නමැති මන්නාරම් මුතුපර කැඩු මුදලිත් සිටියේය. 1551දී දොන් ජුවන් ධර්මපාල කෝට්ටේ ක්‍රිස්තියානි (පෘතුගීසි) රජු වීමත් සමඟ ආරම්භවුන සිංහල ක්‍රිස්තියානි පිරිස සමඟ මේ ක්‍රිස්තියානි චරපුරුෂයින්, ඒජන්තලා, බද්ධවී සිටියේය.

දැනට කලකට පෙර ඥානසාර හිමියන්ට <ඥානසාර මචං> කියා සේපාල්ට CID යන්නට සිදුවිය. මේ නිසා ඔහුගේ දළදා කතාව පරණ ජාති ගතියම යළිත් වරක් එලියට පැනීමකි. කතාකරන්නට මාතෘකා හෝ අල්ලාගත හැකි හාමුදුරුවරු නැති අහේනියකින් දැනට පසුවන (සුදත්තනම් අළුත් කතා අල්ලාගෙන යමින් සිටී) සේපාල්, පුළුවන්නම් ඥානසාර හිමියන් සමඟ මතවාදී සාකච්චාවක්, පරාස් ඇතුව හෝ නැතුව කලයුතුය. රැවුලේ දිග හෝ ඉන්ගිරිස් දැනගෙන සිටීම යමෙකුගේ ඥානයට සම්බන්ධ නැත. සේපාල් බුද්ධාගම සමඟ මෙතරම් තරහ මන්ද කියා නොතේරෙන්නේ ඔහු අගය කරණවා කියන <බෞද්ධ දර්ශණය> රැකුණේ <බෞද්ධාගම> නිසා බව ඔහුගේ මාක්ස්වාදී මනසට අරහංවීම වියයුතුය.

අගමැති බණ්ඩාරනායක නමැති වින්නඹුවා

පරාස්ගේ අසාධාරණ ප්‍රශ්ණයට සුනේත්‍රා ගොඳුරුවුණේ ඇගේ තාත්තා 1956 දී අගමැති කෙනෙක් නොව  හුදෙක් වින්නඹුවෙක් පමණක් බව ඇය දැනගෙන නොසිටීම නිසාය. මීට සමගාමීව කාම්භෝජයේ හා බුරුමයේද පුනරුද ඇතිවුවත් ඒවාද කඩාකප්පල්වුනායයි ලියවුණු මතයක් මා කියවා ඇත. බණ්ඩාරනායකට සිදුවූ යේද එයමය. ඔහුගේ යම් අඩුපාඩුද ඊට හේතුවිය. බණ්ඩාරනායකව ජාතික නායකයෙකු ලෙස පසුගිය දවසක TNA නායක R සම්බන්ධන් විසින් පාර්ලිමේන්තුවේදී වර්ණනා කල බව පරාස් දන්නවාද?  ඊට හේතුව B-C ගිවිසුම (1957/7/26) මඟින් බණ්ඩාරනායක අගමැති උතුරු නැඟෙනහිර දෙමළ නිජ භූමිය යන මිථ්‍යා කතාවට යම් නීත්‍යාණූකූල අනුග්‍රහයක් ලැබීමය. පසුකාලයක ඊළම් සටනේ පදනම වූයේ එය මිස, D-C (1965/3/24) හොර ගිවිසුම නොවේ.

1956 සමාන කල හැක්කේ 2020 දී ගෝඨාභය රාජපක්ෂද සිංහල බෞද්ධ බලවේගයේ අයිතිකාරයා නොව වින්නඹුවා පමණක් වීමටය. මෙහි අර්ථය නම් එම පංචස්කන්ධ හා සිංහල බෞද්ධ දුක අතර  වෙනසක් තිබෙනවා යන්නය.  ඔවුන් වේදිකාවෙන් ඉවත්වූ පසු කාලයක් ගොසින් හෝ සිංහල බෞද්ධ ජනතා බලවේගය යළි  අළුගසා දමා නැගිටිනු ඇත. නිදසුනක් වශයෙන් 1959 අගමැති ඝාතන කුමන්ත්‍රණයෙන් පසු 1970 වනතුරුම අසහනකාරී චංචල කාලයක් ගතවිය.

ඩොනමෝර් ඇමතිලාගේ හැසිරීම

1931 න් පසු සිංහල කළු සුද්දන් ඩොනමෝර් ඇමතිවරුන් වශයෙන් රටේ පාලනයට සහභාගීවී, ධර්මපාලතුමාව රටින් එලවාගෙන, සර් ඩී. බී ජයතිලකව ඉන්දියාවට පිටත් කරගෙන ඉන්පසු 1948  සිට, ඩී එස් සේනානායකලා, ඔලිවර් ගුණතිලකලා, එස්මන්ඩ් වික්‍රමසිංහලා ගෙනගිය බටහිර ගැති පාලන යන්ත්‍රය සර් ජෝන්ගේ අවධිය වන විට පිස්සු විකාරයක් බවට පත්විය. 1956-59 කාලය තුල සමසමාජකාරයින් දිනපතාම වැඩවර්ජන කරමින් බණ්ඩාරනායක අගමැතිව නොමරා මැරුවේය (සිරිමාවෝගේ වචන).

මෙහි පෙන්වන කාටූනය මෙම විකාරයේ සිංහල බෞද්ධ ආනිසංසය සනිටුහන් කරයි. තරුණ මාක්ස්වාදීන්ගේ මුග්ධ ක්‍රියාකලාපයද ඔවුන් රතු කළුසුද්දන් බව එලිදරව් කලේය. මේ අතරතුර රටේ සිදුවන සමාජ, සදාචාර හා අර්ථික පිරිහීම ඉදිරියේ ඊට <බෞද්ධ විසඳුමක්> වශයෙන් ධර්මපාලතුමාගේ ආදර්ශය අනුව යමින් කළුකොඳයාවේ ප්‍රඥාශෙඛර නාහිමියන් විසින් දියත්කල (1933) ග්‍රාම ප්‍රතිසංස්කරණ හා අපරාධ මර්දන දීපව්‍යාප්ත වැඩසටහනට (ව්‍යාපාරය) ඩී එස් සේනානයක, ඩී බී ජයතිලක හෝ SWRD බණ්ඩාරනායක යන ඇමතිලාගේ සහයෝගය ලැබුණේ නැත.

මැලේරියා ගම්වලට ලොරි වලින් බඩු ගෙන ගිය පොපිමල් වලට විරුද්ධව සූරියමල් විකුණූ සමසමාජකාරයින්ට ප්‍රඥාශෙඛර මොඩලය අරහංවිය. දැන් 2023 ජූලි මාසයේ ආණ්ඩුව විසින් අළුතින්ම කතාකරණ ජන සභා සංකල්පය  මුලින්ම සාර්ථක ලෙස ක්‍රියාවට නැංවූයේ කළුකොඳයාවේ හිමිඳුන් විසින්ය. උන්වහන්සේගේ සවයංලිඛිත චරිතාපදානය (1970) පොතේ ඇති කාරණා 99 අදටත් වලංගුය. අගමැති බණ්ඩාරනායක ගැන උන්වහන්සේගේ තිබුණේ ගෞරවණීය විශ්වාසයකි.  ඔහු, සුනේත්‍රා සිතන අන්දමට ජනප්‍රියවීම සඳහා හෝ අවස්ථාවාදී ලෙස ක්‍රියා නොකල ඒ යුගයේ සිරකරුවෙක් විය (The Expedient Utopian: Bandaranaike and Ceylon, James Manor, 2009).

.සිය බෑනාවන සර් ජෝන් දඩයම් බල්ලා ලෙස යොදවාගෙන ඩී එස් ඔහුට කැබිනට් එක අපායක් කලේ ඔහු එලවා ගැනීමේ හා පුතා අගමැති කිරීමේ උපායක් වශයෙනි. ගෝඨාභයටද අත්වූයේ මෙවන් ඉරණමකි. පී බී ජයසුන්දර, ලලිත් වීරතුංග, මිලින්ද මොරගොඩ යන අය හා පවුලේම අයත් ගෝඨාභයව ජුලී චුන්ගේ තුරුලට යැව්වේය.

ප්‍රඥාශෙඛර පොත නිකමටවත් කියෙව්වා නම් සුනේත්‍රා, ලන්ඩනයේදී මිත්‍රවූ කුමාර් රූපසිංහගේ හෝ රාජිතගේ ජාවාරම් මාක්ස්වාදයට හෝ යටවන්නේ නැත. තමාගේ නායාචාරී කතා සිය අම්මාට නොතේරෙන නිසා ඒවා ඇයට නොකියන ලෙස වරක් සුනේත්‍රා ඔහුට කියූ බව රාජිත මෑතකදී සඳහන් කලා මට මතකය. කෝප් කොමිටියේ මේ දිනවල එලිවන 1972 දී ජනසතුකල ඉඩම් විනාශ කර හා අවභාවිතාකර ඇති ආකාරය ගැන සිතන විට (land reforms project) එහි මූලික වගකීම නිසි අවභෝධයකින් තොරව ක්‍රියාකල සුනේත්‍රා-කුමාර් යුවල මත පැටවේ.  කුමාර් NGO  මුදලාලි කෙනෙක් වශයෙන් ඉතිහාස ගතවිය.

මෝඩිගේ තර්කය

හින්දි භාෂාව ඉන්දියාවේ රාජ්‍ය භාෂාව වූයේ එය බහුතර ජනයාගේ භාෂාව හෝ පරණම ඉන්දියන් භාෂාව වූ නිසා හෝ නොවේ. එහෙත් ටැමිල්නාඩ් හැර අන් ප්‍රාන්ත හින්දි විරෝධී සටනක් ගෙනගියේ නැත. ඇත්තවශයෙන් නේරුද පසුකලෙක, භාෂාව අනුව ප්‍රාන්ත බෙදීම තමන් ගත් වැරදි තීරණයක් බව පිළිගත්තේය. කෙසේ වෙතත් මෝඩි අගමැති ලඟදී ඇමෙරිකන් කොන්ග්‍රස් එකේදී කල කතාවේදී කියා සිටියේ ඉන්දියාවේ ලොකු කුඩා භෂා සිය ගණනක් තිබුණත් ඉන්දියාව ලෝකයට කතාකරන්නේ එක භාෂාවකින් (හින්දි) බවය.

ඇමෙරිකාවේ ජර්මන් භාෂාව වෙනුවට ඉංග්‍රීසි භාෂාව රාජ්‍ය භාෂාව වූයේ එක වැඩි චන්දයකින්ය. ලංකාවේ පසුබිම ඉන්දියාවට හෝ ඇමෙරිකාවට බෙහෙවින්ම වෙනස්ය. සිංහල රාජ්‍ය භාෂාව කිරීම 1956 දී සිදුවූ නිහඬ මහජන විප්ලවයේ එක් කරුණක් පමණය.   අපේ රටේ කතාන්තරයට අනුව SWRD එම සිද්ධිදාමයට අහම්බෙන් ඇමුණුනු පංචස්කන්ධයක් පමණය.

මැකෝලි සාමි හා වලානේ සිරි සිද්ධාර්ථ නාහිමි

බුද්ධාගම කියන්නේ බොරුවක් යයි සුද්දන් හා ක්‍රිස්තියානි (සිංහල) කළු සුද්දන් ක්‍රියාකරමින් සිටි අවධියක වලානේ සිරි සිද්ධාර්ථ නාහිමි පානදුරේ වලානේ සිට රත්මලානට වැඩමකර 1841 දී පරමධම්මචේතිය පිරිවෙන පිහිටුවා ධර්මධර-විනයධර සඟ පරපුරක් බිහිකිරීමේ කාර්යය ආරම්භකලේය. විද්යෝදය (1873) හා විද්‍යාලංකාර (1875) මහ පිරිවෙන් දෙක ආරම්භකලේ මෙම රත්මලානේ පිරිවෙනේ ගෝල හිමිවරුන් දෙනමක් විසින්ය. 1815 දී උඩරට රජු අල්ලාගත් වහාම දෙමළ ප්‍රදේශවල ඇමෙරිකන් සමාගම් මිෂනාරි පාසැල් ආරම්භ කලත් (අධ්‍යාපනයට වඩා අන්‍යාගමිකරණයට), 1832 කෝල්බෲක් කොමිෂමත් සමඟ මෙය නිලවශයෙන් දකුණේත් ව්‍යප්තවිය. 1835 දී මැකෝලි සාමි විසින් ඉන්දියාවේ දුඹුරුපාට බ්‍රිතාන්‍යයින් (කළු සුද්දන්) බෝකිරීමේ ව්‍යපෘතිය ප්‍රසිද්ධකලේය. මේ අනුව සිද්ධාර්ථ හිමිඳුන්ගේ ක්‍රියාව කෝල්බෲක්-මැකෝලි සැලැස්මට දැක්වු සිංහල බෞද්ධ ප්‍රතික්‍රියාවක් වැනිය. 1876 පානදුරා මහාවාදය වනවිට රටේ ඇතිවූ ජාතික-ආගමික ප්‍රභෝධය මෙම පිරිවෙන් වලින් පෝෂණය වූවකි.

භාෂාව-ආගම-රට-ජාතිය

1880 දි ඕල්කොට් ආගමනයත් සමඟ බිහිවූ ආනන්ද-නාලන්ද වැනි සිංහල බෞද්ධ ඉංග්‍රීසි භාෂා පාසැල් ලන්ඩන් පන්නයට අනුවම යමින් රෝයල්-සැන් තෝමස් ක්‍රමය කොපිකල පාසැල් විය. ආගම පැත්තෙන් ආ ක්‍රිස්තියානි බලපෑම් හා හිරිහැර වෙනස්කම් යම් දුරකට හෝ දමණය වුවත්, සිංහල භාෂාවට උදාවූයේ අඳුරු කාලයකි. උඩරට දෙමළ රජුන්ගේ කාලයේ සිටම දෙමළ භාෂාවට ඉහළ තැනක් ලැබුණේය. බෙදාපාලනය කිරීමේ න්‍යායට අනුව රට පුරාම ඉන්දියන් දෙමළ ආධිපත්‍යයක්/ව්‍යාප්තියක් දකින්නට හැකිවිය.

ද්‍රවිඩ <ප්‍රසාරණය> හා ගාන්ධිගේ අවවාදය

1930 දශකය වනවිට වතුකරයේ පමණක් නොව මුළු රට පුරාම දෙමළ පුවත්පත් සඟරා යනාදිය මිලට ගත හැකිවිය. ටැමිල්නාඩ් ජනයා වන්නි ප්‍රදේශවල පදිංචිකිරීමට ඕලන්ද කාලයේ පමණක් නොව බ්‍රිතාන්‍යයින්ද ගත් උත්සාහය මැලේරියා මඳුරුවා විසින් වලක්වන ලදී. 1930 ස් ගණන්වල ගාන්ධි ලංකාවට ආවිට, මෑත කාලයේ මෝඩි මෙන් නොව, ඔහු වතුකරයට ගොස් ජාතිවාදී උසිගැන්වීම් කලේ නැත. ඒ වෙනුවට, රටේ වෙළඳ කටයුතු අල්ලාගෙන සිටි ඉන්දියන් හා බෝරා වෙළඳුන් ඇතුළු හැම ඉන්දියන් දෙමළ ජනයාටම ගාන්ධි දුන් උපදේශය නම්, ‘තේ කෝප්පයක් පිරී ඉතිරී නොයනසේ එයට සෙමින් සෙමින් සීනි දමනවා මෙන් තමන් ජීවිකාව කරගෙන ඉන්නා රට නොතලා සාමයෙන් සිටිය යුතු බවය.’ මේ වනවිට මාක්ස්වාදීන් වතුකරයට රිංගීම සිදුවෙමින් පැවතියේය. ගාන්ධි වතුකරයට ගියේවත් නැත. මෙම බෝරා ආක්‍රමණයට විරුද්ධව කතාකිරීම නිසා එවකට කම්කරු පක්ෂයේ නායක  A. E. ගුණසිංහ ජාතිවාදියෙක් (Sinhala chauvinist)  වූවා යයි විශාඛා කුමාරි ජයවර්ධන නම් කුඩා කාලයේ සිය ඉංග්‍රීසි ජාතික මව සමඟ ලන්ඩනයේ ජීවත්වූ, මාක්ස්වාදිණිය (මිලින්ද මොරගොඩගේ නැන්දා) විසින් ඇගේ Ph.D. නිබන්ධනයේ සටහන් කලේය.

මේ වනවිට යාපනේ පැවතියේ මනිඕඩර් ආර්ථිකයකි (money-order economy). ඊට හේතුව වූයේ යාපනේ කටුක ජීවිතයෙන් ගැලවී දකුණේ වෙළඳ හා වෙනත් රැකියා සඳහා පැමිණි ද්‍රවිඩ ජනයා මාස්පතා සිය ගෙදරට මනිඕඩර් මඟින් මුදල් යැවීමය. මෙම දෙමළ ජනයාට, ගම් වල පරණ පත්තර, බෝතල්, යකඩ කැබලි එකතුකරන්නාගේ සිට, සිංහල ජනයාගෙන් කිසිදු අවහිරයක් සිදු නොවීය.

ඉංගිරිස් භාෂාව කතාකල හැකිවූ සියේට හතරක් පමණ වුන බර්ගර්, ඉංගිරිස් පාසැල් වලට ගිය දෙමළ හා සිංහල ක්‍රිස්තියානි පවුල්වල අයට පමණය. දෙමළ ජනයාට මැඩ්‍රාස් විශ්ව විද්‍යාල තිබුණත් ඒවාට යාහැකිවූයේ වෙල්ලාල, ධනවතුන්ට පමණය. 1960 දශකයේදී දෙමළ මාධ්‍යයෙන් පේරාදෙණිය සරසවියට යෑමට ඉඩක් ලැබන තෙක්ම දුගී, කුලහීනයයි සළකණ ජනයා අතරමංවී සිටියේ, සිංහල බහුතර ජනයා අසරණව සිටියා මෙන්මය. පේරාදෙණියේ සිංහල භාෂාව ඉගැන්වූයේ ඉන්ගිරිස් බසෙන්ය! තමන්ගේ දරුවන් නම් පේරාදෙණියට නොයවන බවත්, ලන්ඩන් යවන බවත්, SWRDර්‍ තම මව වන එස්තර්ට පැවසූ බව  යැස්මින් ගුණරත්න විසින් සිය බණ්ඩාරනායක පවුල් පිළිඹඳ පොතේ සඳහන් කර ඇත (Relative Merits: A Personal Memoir of the Bandaranaike Family of Sri Lanka, Yasmine Gooneratne, 1987).

සිංහල ජනවර්ගය උඩරට සිංහල හා පහත රට සිංහල වශයෙන් දෙකට බෙදීම යටත් විජිත උපායක් විය. මේ නිසා දේශපාලනිකව දමිළ ජනයාට බිම් මට්ටමෙන් ඔවුන්ට නොතිබූ බලයක් හිමිවිය. 1923 වනවිට අරුණාචලම් පොන්නම්බලම් ටැමිලක්කම් නමින් ද්‍රවිඩ රාජ්‍යයක් පිහිටුවීමට සැලසුම් කලේ, එක් පැත්තකින් දකුණු ඉන්දියාවේ වෙනම ද්‍රවිඩස්ථාන් රටක් සඳහා වන ව්‍යාපාරයේත්, අනිත් පැත්තෙන් මැනිං ආණ්ඩුකාරයා විසින් දමිළ ජනයාට ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ වැඩි බලයක් ලබාදීමට රහසින් ක්‍රියාකිරීමේ වාසියත් උපයෝගී කර ගනිමින්ය. තමන් ජන සංඛ්‍යා ලේඛණ දෙපාර්තමේන්තුව භාරව සිටියදී මලබාර් දෙමළ යන නම ලංකා දෙමළ යනුවෙන් (1911 දී?) වෙනස් කර ගැනීමටද අරුණාචලම් සමත් විය.

සිංහල භාෂාවේ අඳුරු යුගය

මෙවැනි පසුබිමක් දෙමළ දේශපාලනය තුල සිදුවෙද්දී සිංහල නියෝජනය අල්ලාගෙන සිටියේ සිංහල භාෂාව නොදන්නා සිංහල ක්‍රිස්තියානි කළු සුද්දන් විසින්ය. මේ වනවිට සිංහල භාෂාවට අත්ව තිබූ අඳුරු ඉරණම 1932 පලවූ  තියඩෝර් ජී පෙරෙරාගේ සිංහල භාෂාව (ව්‍යාකරණ) පොතේ මැනවින් පෙන්වාදී ඇත. සිංහල භාෂාව දෙමළ භාෂා ආක්‍රමණයෙන් බේරා ගැනීම ඔහුගේ උත්සාහය විය. කුමාරතුංග මුනිදාස පඬිවරයාගේ හෙළ බස් සටනද  මෙවන් තවත් උත්සාහයකි. ටැමිල්නාඩ් හා ලෝකය පුරා විසිරී සිටින දෙමළ භාෂාව  කතාකරණ ජන සංඛ්‍යාව හා සසඳන විට සිංහල භාෂාව ලෝකයේ අවදානමකට ලක්වී ඇති භාෂා කීපය අතරට වැටේ.

සිංහල භාෂාවට 1900 මුල් දශක වලදී පමණක් නොව 2008 දී පවා මාක්ස්වාදී සිංහල බෞද්ධ විරෝධී සිංහල කළු සුද්දන් දැක්වූ  ආකල්පය මෙසේය:

In his opinion page letter (Island, 1/14/08), the American-living anthropology professor H. L. Seneviratne (HLS) stated that (1) Sinhalese are a variety” of Tamils and (2) that Sinhala language is Tamil, in its grammatical and syntactic structure, with a 20% Tamil vocabulary. On opinion number 2, no one denies Tamil influence on the Sinhala language. The traditional question has been the extent of this influence.”

Source: LankaWeb – Pure Tamils + ‘Sinhalized-Tamils’ in Sri Lanka: a theory   2020/8/28

මොහු මෙසේ කියද්දී සිංහල භාෂාව හා දකුණු ඉන්දියන් භාෂා ගැන ජීවිත කාලයක් පුරාම පර්යේෂණ කල ජේම්ස් ගයර් කියන දෙය මෙම ලිපියේ ආරම්භයේ උපුටා දක්වා ඇත. යුනිකෝඩ් ක්‍රමය යටතේ යුරෝපීය භාෂා 13 ට ලැබෙන මුල්තැන සිංහල භාෂාවටද ලබගත හැකි ක්‍රමයක් ඇමෙරිකාවේ වාසය කරණ ජයන්ත අහංගම (JA) විසින් නිර්මාණය කරණ ලදී.  මේ සඳහා ඔහු අතීත ඉංග්‍රිසි (old English) හා අයිස්ලන්ත භාෂාවෙන් අක්ෂර ශබ්ද හතරක් කොපිකර ගත්තේය. ඔහු අසන්නේ සිංහල භාෂාව ලංකාවෙන් පිටට ගියා විය නොහැකිද යන ප්‍රශ්ණයය. වතුර යන වචනය ජර්මන් බසේ වසාර් යන වචනය හා සම්බන්ධය. සිංහල, ඉන්දු ආර්ය  නොව, ඉන්දු යුරෝපීය භාෂාවක් විය නොහැකිද?

JA suggests an out-of-the-box thinking on Sinhala and questions the west-worshipping thinking of English-educated professors. Encouraged by new discoveries by Talageri, and his own ‘field work’ JA proposes a new theory.  In his book Talageri suggests that Indo-European languages went from India to Asia Minor. Then he stumbled on to the word vatura in Sinhala and the other unusual words such as oluva (head), bella (neck), kakula (leg) and kalava (thigh). These words are not found in Sanskrit, Pali, Tamil or any other language. So, JA asks, is it not possible that a Sinhala language went north and west from ancient Sri Lanka? After all the Yavanas mentioned in the Mahavamsa are present-day Iranians. He disagrees with TGP’s suggestion in 1932 that Sinhala had more affinity with the Semitic and Phoenician script.  He says Semitic and Phoenician scripts which write from right to left does not have all the sounds that the Sinhala and Brahmi scripts commonly shared. 

Malayalam is a new language, and the remarkable similarity between Sinhala and Malayalam letters makes one wonder if Sinhala letters influenced Malayalam letters. The reason for this is the possibility that Sinhala could be even older than Sanskrit or Pali. The Sinhala words vatura (water) and hakuru (jaggery) are found in Germanic languages and not in Indo-Aryan languages. Why?

Source: LankaWeb – Pure Tamils + ‘Sinhalized-Tamils’ in Sri Lanka: a theory   2020/8/28

මීළඟ කොටස  Part -II ….. ඩොනමෝර් බෞද්ධයින්

wijeychandra@gmail.com

Carlijn Kingma

Although money plays a key role in our lives, the workings of our monetary system are a mystery to most of us. ‘The Waterworks of Money’ by cartographer Carlijn Kingma is an attempt to demystify the world of big finance. It visualizes the flow of money through our society, its hidden power made manifest. If you see money as water, our monetary system is the irrigation system that waters the economy. The better the flow, the more prosperous society will be. Just as water makes crops thrive, so money sets the economy in motion. Or at least that’s the idea. In reality, inequality is growing in many countries and people are dealing with a ‘cost of living crisis’. Meanwhile, the progress with making our economies sustainable is stalling, and financial instability remains an ongoing threat. These problems cannot be seen in isolation from the architecture of our money system. If we truly want to tackle them, we will have to address the design flaws of our current money system. For more info check: https://www.waterworksofmoney.com or https://www.carlijnkingma.com For the Dutch version of the animation check: https://www.ftm.nl/waterwerk Current exhibitions: ‘The Future of Money’ at Kunstmuseum Den Haag, 14 April, 2023 – 8 September 2023. ‘Plumbing The System’ at the Dutch Pavilion of the Venice Biennale, 20 May 2023 – 26 November 2023 The second animation video of this series will be released in September 2023. The Waterworks of Money is a collaboration of cartographer Carlijn Kingma, investigative financial journalist Thomas Bollen, and professor New Finance Martijn van der Linden. Kingma spent 2300 drawing hours, based on in-depth research and interviews with more than 100 experts –ranging from central bank governors and board members of pension funds and banks to politicians and monetary activists. The structure of our monetary system is not a natural phenomenon. We can choose to change its architecture. Designing the money system– and the laws and institutions that govern it–is ultimately a democratic task, and not a commercial or technocratic one. In practice, however, there is a major obstacle impeding the democratic process: financial illiteracy. By making finance and money needlessly complex, economists, bankers and tax specialists have turned most of us into ‘financial illiterates’. Everyone who doesn’t speak their financial jargon is excluded from the democratic debate on how our monetary system should work. The Waterworks of Money bypasses the financial jargon. It is an attempt to boost systemic financial literacy. Only if ordinary citizens develop their own vocabulary to participate in the debate about their financial future, can they tell their politicians which kind of ‘financial irrigation system’ they want. Authors: Carlijn Kingma, Thomas Bollen, Martijn Jeroen van der Linden Animation: Tiepes, Christian Schinkel, Cathleen van den Akker Narrator: Loveday Smith Translation: Erica Moore Voice recording: Huub Krom Music and sound: Rob Peters Photography: Studio OPPA

අග්‍රාමාත්‍ය මාධ්‍ය අංශය

චීන ව්‍යවසායකයින් විශාල පිරිසක් ක්ෂේත්‍ර රැසක සිදුකළ හැකි ආයෝජන පිළිබඳව සාකච්ඡා කිරීම සඳහා  2023.07. 13 දින අරලියගහ මන්දිරයේදී අග්‍රාමාත්‍ය දිනේෂ් ගුණවර්ධන මහතා හමුවිය.

සංචාරක හා හෝටල් කර්මාන්තය, මැණික් හා ස්වර්ණාභරණ, කෘෂිකර්මය, ඖෂධ, ආහාර සැකසුම්, පුනර්ජනනීය බලශක්ති සහ විනෝදාස්වාද කර්මාන්තය ඇතුළු ක්ෂේත්‍ර රැසක ආයෝජන සඳහා විශාල විභවයක් පවතින බව අග්‍රාමාත්‍යවරයා මෙහිදී පැවසීය.

සීමාසහිත  දගුඕවෙන් කල්චර්(Daguowen Culture Co) හි සභාපති  ස්හෑන්ග් කිව්හුවා (Zhang Qihua) පැවසුවේ ජාත්‍යන්තර සංස්කෘතික හුවමාරුව හා ගෝලීය තිරසාර සංවර්ධන ප්‍රවර්ධනය සමඟ තමා කටයුතු කරන බවත් චීනයෙන් මිලියනයකට අධික සංචාරකයින් ආකර්ෂණය කර ගැනීමේ හැකියාව ශ්‍රී ලංකාවට ඇති බවත්ය. ශ්‍රී ලංකාව වෙත චීන සංචාරකයින්ගේ පැමිණීම සම්බන්ධයෙන් දෙරටම  ඒකාබද්ධව ප්‍රවර්ධනය කිරීම සඳහා කොනයිසන්ස් ඩි සිලෝන් (Connaissance De Ceylon) හි සභාපති චන්ද්‍රා වික්‍රමසිංහ සමඟ සමීපව කටයුතු කරන බව ඔහු පැවසීය.

ස්හෙජිඈන්ග්(Zhejiang) ප්‍රසිද්ධ කාන්තා වාණිජ මණ්ඩලයේ සභාපතිනි ජින් මෙයි යැන්ග්( Jin Mei Yang) මහත්මිය ශ්‍රී ලංකාවේ කාන්තා සවිබල ගැන්වීමේ වැඩසටහන් සඳහා සහාය වීමට කැමැත්ත පළ කළාය.

මානව සෞඛ්‍යය සඳහා මානව අක්මා සෛල සහ මැණික් ගල් අතර ඇති සබඳතාව පිළිබඳ ගවේෂණය කරනු ලබන වෛද්‍ය පර්යේෂණ කණ්ඩායමක් වන වුක්සින් ගෘප්(Wuxin Group) හි සභාපතිනි ක්සි යූයු(Xie Yueyu) මහත්මිය පැවසුවේ පිළිකා සුව කිරීමට සහාය වීම සඳහා ශ්‍රී ලංකාවේ ශාඛාවක් පිහිටුවීමට තමන් උනන්දු වන බවයි.

මෙම දූත පිරිසට, ලැන්ස්හො ජෙනරල් මෙෂින් මැනුෆැක්චරින්(Lanzhou General Machine Manufacturing Co.), හි සාමාන්‍යාධිකාරී ෂැන්ග් ෂියාඕමේ ( Zhang Xiaomei) මහත්මිය, (නව බලශක්ති තාක්ෂණය සඳහා හයිඩ්‍රජන් බලශක්ති කාර්මික උද්‍යානය- ෂැන්ග්ඩොන්ග් ජූජින්ලොන් (Shandong Jujinlong) සමූහයේ සභාපති ලී ෂෙන්ග්වෝ (Li Zhengguo) මහතා,    ෂෙන්සෙන් සොන්ග්ඩියෑන් කෝ ටෙක්නොලොජි සමාගමේ (Shenzhen Zhongdian Core Technology Co., Ltd )  සභාපති  ෂූ වෙන්ලොන්ග් (Zhou Wenlong) මහතා , එහි විධායක සහකාර ලී මින් මෙනවිය, – ඇන්තනී වෝල්ටර් පියානෝ (Anthony Walter Piano) හි සභාපති සහ Wuxin මහජන සුභසාධන පදනමේ (ජාත්‍යන්තර කලා හා සංස්කෘතික සහයෝගීතාව) විධායක සභාපති ගෝ ටින්ටින් (Guo Tingting ) මෙනවිය සහ Wuxin සමූහයේ (හදිසි චීන වෛද්‍ය ආධාර සහ චීන රෝහල් සමඟ සහයෝගීතාවය). සාමාන්‍යාධිකාරී (ෂියාවෝ ලින්ග්) Xiao Ling මහත්මිය ඇතුළත්විය.

Prime Minister’s Media Division

A large group of Chinese entrepreneurs called on Prime minister Dinesh Gunawardena at the Temple Trees today (July 13) to discuss possible investments in many spheres.

The Prime Minister said there is vast potential for investments in many fields including tourism and hospitality industry, gem and jewellery, agriculture, medicine, food processing, renewable energy and entertainment industry.

Chairman of Daguowen Culture Co., Ltd., Zhang Qihua said he is dealing with international cultural exchange, global sustainable development promotion and Sri Lanka has potential to attract more than million tourists from China. He said he would work closely with Chandra Wickremasinghe, Chairman of Connaissance De Ceylon to jointly promote Chinese tourists to Sri Lanka.

Ms. Jin Mei Yang – Chairwoman of Zhejiang Outstanding Women’s Chamber of Commerce expressed willingness to assist women empowerment programmes in Sri Lanka.

Ms. Xie Yueyu – Chairwoman of Wuxin Group,a medical research group working on collaboration between human liver cells and gemstones for human health said she was interested in setting up a branch in Sri Lanka to assist cancer cure.

The delegation included Ms. Zhang Xiaomei – General Manager of Lanzhou General Machine Manufacturing Co., Ltd. , Mr. Li Zhengguo, Chairman of Shandong Jujinlong Group (Hydrogen energy industrial park for new energy technology), Mr. Zhou Wenlong – Chairman of Shenzhen Zhongdian Core Technology Co., Ltd., Ms. Li Min – Executive Assistant at Shenzhen Zhongdian Core Technology Co., Ltd., Ms. Guo Tingting – Chairman of Anthony Walter Piano and Executive President of Wuxin Public Welfare Foundation (International artistic and cultural cooperation) and Ms. Xiao Ling – General Manager of Wuxin Group (Public emergency Chinese medicine assistance and collaboration with Chinese hospitals).

RANJITH SOYSA

Bar association’ should be shamed for their one-sided stance with regard to the ongoing debate about the speech done by MP Sarath Weerasekara in the Parliament on 7th July 2023. It is very clear that BA stands for what and aligned with whom. Sure it is not the general opinion of all the members but of a few with vested interests. Below reply given by MP Sarath Weerasekara is self-explanatory…

The President,

Bar Association of Sri Lanka,

Colombo.

Dear Sir,

This refers to your press release appeared in The Island on 12th July 23.

 I totally reject your allegation that my statement in Parliament was a brazen attack on the judiciary.  You are invited to listen carefully to my parliamentary speech on 7th July 2023.

 I consider this press release was to show your solidarity with the lawyers in Mulative without probing into the relevant incident that occurred at Kurundi Buddhist Temple Complex.

Every citizen in the country is fully aware that judiciary should be allowed to operate independently, free of external pressures etc. which, the Bar  Association doesn’t have to emphasize.

I must remind the BA that once the TNA legislative M A Sumanthiran , in parliament, accused the Supreme Court , the highest judiciary, of swinging like a pendulum. During the debate on 22 A, to the constitution, he said if the Supreme Court can’t read and understand their own determination, ask them ” to go home “!. Why didn’t BA issue a statement condemning that? Was it not a brazen attack on judiciary? Is the BA afraid of Sumanthiran?

I would like to remind the Bar Association the report submitted by the special rapporteur  Monica Pinto on “Sri lankan judiciary” to the UNHRC. A few of the  allegations she has leveled against our judiciary were as under.

a. Judges are reportedly often offered government or other political offices after retirement. This practice raises concern regarding possible conflict of interest and casts doubts on the independence and impartiality of the judges who may be hoping to obtain such positions.

b. Overall,  judicial independence seems to have been gradually eroded over the years.

c. Bar Association during certain periods strongly divided along political lines. The politicization of the association is a source of great concern.

d. Judges frequently push defendants to plead guilty. When defendants plead guilty judges can expedite their cases and improve their statistics.

e. In general the Admin of justice should be more transparent, decentralised and democratic.

We haven’t seen the BA , who is supposed to safeguard the independence and dignity of our judiciary, making any statement against such a derogatory report.

However I must mention that  I volunteered and attended the UNHRC session on 18 th June 2017 and declared that Monica’ s report was a derogatory and contemptuous towards our judiciary with a proud history of 200 hundred years.

Also I questioned the ability and qualifications of Pinto to read, study and analyse and asked her how she came to a conclusion that SL judges were incompetent, incapable, poorly selected, corrupt, cowardly and partial within just 8 days of visit to the country.

I said it was a preconceived and predetermined observation of Pinto and invited all to go through the achievements of the judges who work for the judiciary in foreign countries.

This was how I safeguarded the pride of our judiciary at international level when the BA was keeping quiet together with the lawyers of Mulative who are now protesting against me.

I as a parliamentarian is fully aware how to conduct myself in parliament. I request BA to visit North and observe the manner in which our Buddhist ruins are being plundered and destroyed by ruffians and how the Chaithyas are raised to the ground and conducting poojas  by placing  Shiva Lungas on top of it.

The archeological officers are threatened with death and cases filed with the help of Mulative lawyers to deliberately delay renovations and then destroy  what has been already preserved.

If the BA is concerned about upholding the rule of law , she must pay serious attention to that aspect which might lead to communal conflict in future.

We all respect our judiciary. But the lawyers also have a moral obligation by the country to think twice before appearing for goons who destroy our heritage.

Rear Admiral ( Dr ) Sarath Weerasekera VSV RWP USP

Lanka Lead News

සරත් වීරසේකර මහතා විසින් ජූලි මස 7 වැනි දා පාර්ලිමේන්තුවේ දී සිදුකළ ප්‍රකාශයක් පිළිබඳව අදහස් දක්වන නිතිඥ සංගමයේ සභාපති කවුශල්‍ය නවරත්න මහතා සඳහන් කරන්නේ කුරුන්දි විහාර ගැටලුව සම්බන්ධයෙන් ඒ මහතා වරප්‍රසාද යටතේ අධිකරණයට බලපෑම් කරන බවයි.

ඒ මගින් අදාළ ප්‍රශ්නය පිළිබඳව සරත් වීරසේකර මහතා තවදුරටත් කතා කිරීම වැළැක්වීම සඳහා නීතිඥ සංගමය උත්සාහ කරන බවට දේශපාලන විචාරකයෝ අදහස් පළ කරති. නම සඳහන් කිරීමට අකමැති වූ  නිතිඥ මහතකු සඳහන් කළේ නිතිඥවරුන් අධිකරණයේ දීම අධිකරණයට අපහාස කිරීම ගැන නීතිඥ සංගමය කතා නොකරන බවයි. ඒ පිළිබඳව වැඩිදුරටත් විමසීමේ දී ඔහු සඳහන් කළේ මිරිහාන බස් ගිණි තැබීමට අදාළ චූදිතයන් අධිකරණයට ගෙන ඒ මේ දී නීතිඥවරුන් නැගිට අත්පුඩි ගැසීම මගින් අධිකරණයට බලපෑමක් මෙන්ම අපහාසයක් ද සිදු වූ බවයි

By Vinod Moonesinghe/Factum Courtesy NewsIn.Asia

Colombo, July 12: Historically, Sri Lankans have tended, whatever their faith, to tolerate other faiths. Indeed, to some extent every religion on the island has been influenced by the others.

This mystical assimilation is reinforced by the existence of a syncretic system of folk belief underlying the major religions, incorporating a gamut of myths and legends drawn from a variety of sources. The existence of such a broad system of folk belief goes beyond the shores of this island and may be found in different forms throughout South Asia.

ADVERTISEMENT

That tendency extends to followers of the Abrahamic religions. For example, the traditional Islam of Maldives incorporates non-Islamic beliefs in Djinns and Divs corresponding to the deities and demons of the Sinhalese. Reverend Father Tissa Balasuriya, in his Mary and Human Liberation, gave voice to some of the pressures of religious syncretism on Roman Catholicism.

Other schools of thinking are also in crisis as the world is far from experiencing continuing progress; Western civilization is in a moral crisis and searching for values on which to rebuild itself. Marxist socialism too has failed to solve the problems concerning the ultimate meaning of life even when it has contributed towards a more just social order. It is within this situation that the Churches are coming together in searching their identity as disciples of Jesus and in a more open dialogue with the world religions, which till recently they considered as pagan.”

The presence of churches on the sacred sites of folk deities has imbued some of the Christian saints with the characteristics of their co-located deities, leading to their almost universal appeal. For example, the Sri Lankan belief in St Anthony of Padua, whose church reputedly lies on the site of a Shrine to the deity Suniyam, has led to pilgrimages to his cult centre in Padua by non-Christian Sri Lankans domiciled in Europe.

Similarly, one finds mosques dedicated to various Muslim saints in the holy places of the Sri Lankan folk belief system: at Adam’s Peak or Sri Pada(the mountain holy to Buddhists, Christians, Hindus and Muslims) and at Kataragama.

The Mosque at Kataragama contains the Shrine of Hazarat Al-Khizr (Al-Khidr), the Green One.” This in itself is significant. Al-Khidr has been syncretized with various Zoroastrian, Judaic, and Christian figures, including Elijah and St George. Al-Khidr, the Servant of God”, is an angel, prophet, or protector (wali) who accompanies Musa (Moses) and teaches him through a series of apparently unjust actions.

In his fervent quest for God, according to Sri Lankan Sufi belief, Al-Khiḍr embarked on an extensive journey, yearning for divine guidance, and met the Archangel Jibril (Gabriel), disguised as a wise human sage. Jibril imparted profound teachings to Al-Khiḍr through seemingly unjust actions, as the Quran says Al-Khidr did to Musa.

The role of Al-Khidr as a protector is significant. The Kataragama God in the folk belief system is also a protector. In modern times, no sooner do they buy or lease a motor vehicle, the owners drive down to Kataragama to obtain the god’s protection for it. For weeks afterwards, one may see the red plastic garland symbolic of the god festooned over the dashboard (generally hanging from the rearview mirror).

However, the god of Kataragama may have begun as a river god (note that Al-Khidr is identified as finding the water of life”). The Vannialaëtto refer to him as Oya Veddha, the River Hunter”, the river in question being the Menik Ganga, which flows past the Shrine. Even today, pilgrims wash off their physical and spiritual dirt in the river. The water-cutting” ceremony played an important role in the ritual and may have had far greater religious significance in the past.

The late mediaeval chronicle the Rajavaliya says that King Gajaba I (Gajabahuka Gamini) invaded the Chola country to rescue 12,000 Sri Lankans taken as captive by the Chola king, his path thither being opened by the giant Nila, who parted the waters of the Palk Strait with his massive mace: echoes of near-eastern legend, including that of Musa, who parted the Red Sea.

The river god may have been assimilated to Kande Yaka (mountain spirit”) the god of nearby Wedihitikanda or mount of the elders” – the elders” in this case referring to the Vannialëtto. The Vannialaëtto claim to have begun the tradition of the pada yatra, or foot pilgrimage through the eastern jungles to Kataragama, which persists to this day.

The earliest mention of Kataragama in written records comes from the 5th Century Buddhist ecclesiastical chronicle, the Mahavamsa, which says that the nobles of Kajaragama” came to Anuradhapura to witness the planting of the sacred Bodhi Tree by King Devanampiya Tissa in the 3rd century BCE.

This suggests Kataragama may have been an important spot from the earliest times. Its etymology is unclear: gama comes from the Prakrit gāma or village”, but the origin of Katara is not certain. Several derivations have been put forward, including katara or desert”, Kartikeiya for the Hindu god of war, and Tamil Kathir, ray of light.” None of these sounds plausible, any more than the Muslim derivation from Khidr-gama”, the village of Al-Khidr. Kajara in Ayurveda means the Strychnine plant (Strychnos nux-vomica) or Goda Kaduru, so Katara might stem from this plant name.

The locality of Kataragama by no means comprised a desert or jungle in ancient times. Until the British created the Yala game park, taking over thousands of hectares of paddy lands, farms covered this area. The Shrine must have been located in the midst of bustling economic activity. The reference in the Mahavamsa, which adds that one of the Bodhi saplings was planted here, indicates that it was a place of some importance.

The Buddhist ecclesiastical chronicle the Culavamsa notes that it several times acted as the capital of the province of Rohana. It occupied a strategic position on the road to Guttasala (modern Buttala) from Tissamaharama and the coast, being just 25 kilometres from Kirinda, where the Kirindi Oya river fell into the sea. Equally importantly, it lay at the same distance from the salterns.

Naturally, the god of this economic centre absorbed the attributes of the deities of the elites in the surrounding areas and of foreign merchants and pilgrims. Kande (of the mountain”) segues into Skanda, the Vedic god of war.

This association may have been reinforced by the similarity with Sikander” (the Macedonian invader Alexander), whose legendary prowess in warfare influenced folklore from the Caucasus to Bengal. As Iskander-zul-Qarnain (two-horned Alexander”), Muslims considered him the cousin of Al-Khidr.

The identification of Kataragama with the god of war is helped by his later assimilation of the deified King Mahasena, whose very name means great army.” Tradition has King Dutthagamini Abhaya (Dutugemunu) making a pledge to the god before setting out on his military campaign against the Chola king Elara.

According to Hindu mythology, before becoming the god of war, Skanda married Devasena, the daughter of Indra. However, the Kataragama god was married to a Vedda chieftain’s daughter, Devani. This contradiction worked itself out uniquely, by the deity taking two wives. The god is said to move between their two dwellings.

According to a celebrated myth, the god’s courtship of Devani had an unintended consequence. She had withstood his blandishments, so his brother Ganapati turned himself into an elephant to frighten her, allowing Skanda to pose as her savior and win her heart. However, his incompetence led to the more cerebral Ganapati being stuck with an elephant’s head.

Skanda, as the god of war, came to occupy a place among the gods of the four warrants, alongside Natha, Vishnu and Pattini. According to Gananath Obeysekere, the defeat of the Kandyan Kingdom in the war” of 1815 (more like a transaction than a war) and in the bloodily suppressed Uva rebellion of 1817-18, led to a decline in the Skanda cult.

The number of devotees making the pada yatra diminished to a trickle. Then a strange phenomenon occurred. The ranks of pilgrims expanded, with thousands of South Indian immigrant workers coming to worship Murugan, identified with Skanda or Kartikeya.

Whereas the cult of Natha, formerly the god of state, continued to decline – the god falling to the status of deity of the abandoned (anatha) – that of Kataragama developed to the pre-eminent position in Sri Lanka. When one enters the boundaries of his domain, one arrives in god’s country.”

Sri Lankan Tamil Hindus had worshipped at Kataragama for centuries. However, the recent Indian immigrants brought with them new practices and rituals, in particular rituals of self-torture, such as face-piercing and hanging by hooks, which seem to provide the staple for foreign documentaries on Kataragama.

Said to be the offspring of Siva and Parvati, his nativity is bound with the myth of the demise of Bathmasura” (rice miser”), the Asura Bhasma whom Vishnu, in the form of a woman, vanquished. Before he could shape-change back, Isvara (cognomen of Siva) had sex with him, producing seven offspring, who became the god Aiyanayaka (Aiyanar) and the six-headed Skanda, his name deriving from his mound of heads” (his kanda). A mythic mishmash indeed.

The history of Kataragama and of its resident cult underlies its modern position and mythology. The complex and often contradictory body of myths surrounding worship of the Kataragama god is a creature of the syncretism which has formed the contemporary cult. Perhaps this syncretism could provide the basis for resolving the ethnic differences and attitudes which bedevil Sri Lanka today.

Courtesy NewsIn.Asia

Islamabad, July 12: The three-day Gandhara Symposium 2023, titled Cultural Diplomacy: Reviving Gandhara Civilization and Buddhist Heritage in Pakistan”, commenced in Islamabad today.

 The Symposium has been organized by PM Task Force on Gandhara Tourism; the Institute of Strategic Studies Islamabad (ISS); and the Directorate of Archaeology and Museums, Government of Khyber Pakhtunkhwa.

The Inaugural Session was addressed by the President of Pakistan, Dr. Arif Alvi, as Chief Guest. Dr. Ramesh Kumar Vankwani, Minister of State/Chairman of the Prime Minister’s  Task Force on Gandhara Tourism, was the Guest of Honor.

ADVERTISEMENT

The Director General ISS Amb. Sohail Mahmood, in his welcome address, stated that Pakistan has a millennia-old, multi-layered cultural heritage, of which Gandhara is a very important dimension.

He stated that the Symposium’s objective is to put the spotlight on the Gandhara civilization and raise global awareness about the Buddhist heritage in Pakistan.

The government and people of Pakistan are proud of the fact that this rich legacy has been well preserved. He expressed the hope that Panel Discussions, Round Table, and site visits during the Symposium would help delineate a pathway to advance the desired goals, including the promotion of faith tourism.

In his address, President Dr. Alvi lauded the initiative and reminded the audience that the Gandhara Civilization held immense importance for the Pakistani nation, representing a powerful dimension of its rich cultural heritage. The President emphasized that in today’s world, where hatred is on the rise and increasing polarization is fuelling conflicts, it is time to rediscover the role of cultural diplomacy to promote dialogue among civilizations.

He stressed that cultural diplomacy holds enormous potential to strengthen global ties. The journey to revive the glorious Gandhara civilization and Buddhist heritage in Pakistan is thus vital in this regard. The President added that Gandhara was a great centre of learning that attracted intellectual discourse, and its cosmopolitan nature and cultural fusion fostered an environment of tolerance and harmony.

He underscored that leading humankind towards peace and harmony is the biggest challenge today. To address this, the President stressed that the message of peace from religion is the most important one that the world needs today.

The movement to end violence in the world is perhaps the most important and urgent need, he added.

The Chairman of PM’s Task Force Dr. Ramesh Vankwani stressed that the promotion of Pakistan’s Gandhara heritage is a ‘dream’ for him.It necessitated the assistance of all relevant Departments and institutions. The symposium symbolized a commitment to the protection and promotion of Pakistan’s rich Buddhist heritage.

He stated that the soft power of cultures needs to be capitalized on. In this regard, collaboration within the country among all stakeholders as well as cooperation from other countries is vital.

Gandhara tourism, he added, has the potential to draw 500,000 people to Pakistan which can bring about 1.5 billion USD in revenue in its first year. He also shared his ideas about the promotion of faith tourism in Pakistan as part of efforts towards building a more prosperous Pakistan.

Session I of the Gandhara Symposium was on the theme ‘Pathways to Peace: Exploring Pakistan’s Rich Buddhist Legacy.’ The speakers included religious scholars and faith leaders from Malaysia, Thailand, South Korea, Nepal, Sri Lanka and China.

The speakers highlighted that Gandhara has been a major centre for Buddhist learning and education and recommended preserving the Buddhist Gandhara heritage in Pakistan as well as continued efforts for its projection as part of world heritage.

Session II discussed ‘Gandhara Civilization: Celebrating Pakistan’s Buddhist Heritage.’ The presenters comprised experts, faith leaders and religious scholars who emphasized that Buddhist Gandhara heritage is paramount to Pakistan. Pakistan is blessed with rich culture and is a hub of civilizations. The Punjab and Sindh provinces have landmark historical sites with excellent archaeological research and spiritual tourism opportunities.

Pakistan’s Buddhist legacy offers a pathway to peace, harmony and tranquillity. The best way to preserve cultural heritage is to share it with the world and allow them to be part of this world. The panellists suggested that the Buddhist Heritage has economic potential and educational attraction. They recommended promoting Gandhara heritage to the world and creating economic opportunities for Pakistan.

The speakers stressed that Pakistanis must try to dispel misconceptions about Pakistan in the context of the security situation and build trust among Buddhist people so that they can come to Pakistan from around the world.

Session III delved into ways of ‘Promoting Tourism: Creating an Enabling Environment.’ Experts from Pakistan’s tourism industry and think tanks were invited as speakers. The panellists agreed that efforts need to be put in place to develop the tourist industry of Pakistan on a sounder basis that also helps present a positive image of the country.

They suggested that special attention should be given to various tourism-related matters such as visa regimes, film and media, hospitality, culinary offers, museums, tours and tourist centers to promote the potential of Gandhara tourism in Pakistan.

Lastly, a panel of religious experts, academics, curators, faith leaders and other stakeholders gathered for a Round Table on ‘Gandhara Civilization: Opportunities and Challenges.’ The points stressed during the Round Table included: Pakistan is a safe place for tourism, and the Symposium conveys the requisite message aptly.

Pakistan is going to start Gandhara Tourism, and it is ready to collaborate with other countries to enhance B2B and P2P exchanges. The Round Table concluded that the lack of security structure, deficits in awareness and marketing, needed funds for preservation and restoration, unsupervised hotels, underdeveloped roads, tourist safety, and lack of modern tourism infrastructure are a few of the challenges. 

It was felt that the holding of the Gandhara Symposium 2023 had made a beginning towards raising global awareness about Gandhara.

 Lanka Lead News

2001 වසරේ සිට 2004 දක්වා පැවැති රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාගේ නායකත්වයෙන් යුතු ආණ්ඩුවේ ‘යළි පුබුදමු ශ්‍රී ලංකා‘ වැඩපිළිවෙල හරහා ක්‍රියාත්මක කිරීමට නොහැකි වූ රටට හානිකර සියලු දේ වර්තමානයේ දී ජනාධිපතිවරයා විසින් සිදුකරමින් සිටින බවත්, එම වැඩපිළිවෙල ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා ලහිලහියේම අනපණත් ගෙනෙමින් සිටින බවත් ජ්‍යෙෂ්ඨ නීතිඥ කල්‍යානන්ද තිරාණගම මහතා පවසයි.

අද(13) පැවති මාධ්‍ය හමුවකට එක්වෙමින් ඒ මහතා පැවසුවේ දුරාචාරය ප්‍රවර්ධනය කිරීමද එම වැඩපිළිවෙලේ එක් අංගයක් බවයි.

2001 වසරේදී ගෙනෙන ලද ‘නොනිදන නගර‘ සංකල්පය ද එදා ගෙන ආවේ මෙම දුරාචාරය ප්‍රවර්ධනය කිරීම සඳහා බවද, එමගින් මත්ද්‍රව්‍ය භාවිතය ප්‍රවර්ධනය කිරීමට එදා උත්සාහ කළ බවත්, අද ආයුර්වේදය ඉදිරියට දමමින් දුරාචාරය ප්‍රවර්ධනය කිරීම සඳහා ආණ්ඩුව කටයුතු කරමින් සිටින බවත් ඒ මහතා චෝදනා නැගීය.

රට නවීකරණය කිරීමට යැයි පවසමින් බටහිර යුරෝපයේ මාර්ගෝපදේශ අනුව මෙම කටයුතු සිදුවන බව පෙන්වා දෙන තිරාණගම මහතා, මෙතෙක් කරගැනීමට නොහැකි වූ කංසා නීතිගත කිරීම වැනි කටයුතු ආයුර්වේද වෛද්‍ය වෘත්තිය ඉදිරියට දමා සිදුකිරීමට ආණ්ඩුව සැරසෙන බවත් පෙන්වා දෙයි.

මෙම පාපය ගෙවීමට සිදුවන්නේ රනිල් වික්‍රමසිංහ ජනාධිපතිවරයාට නොවන බවත්, ඔහුගෙන් පසුව එන ආණ්ඩුවලට හා රටේ ජනතාවට බවත් ඒ මහතා වැඩිදුරටත් පවසයි.

By Shyam Nuwan Ganewatta Courtesy The Island

The IMF in 2020 told nations around the world that they should maintain a budget deficit to tackle the effects of COVID-19, however, two years later, the IMF insists that this would lead to chaos, Dr. Howard Nicholas, senior lecturer at Erasmus University – Rotterdam, and International Institute of Social Studies – The Hague told The Island.

Obviously, the IMF is playing a game here. If you look at the past, it is obvious that IMF recommendations have not helped countries like Sri Lanka,” Dr. Nicholas said, adding that Sri Lanka needed to seriously think about its future.

Apart from privatising State Owned Enterprises (SOEs) the government is not doing anything. This has not helped the economic development of any country. The IMF says that Sri Lanka must reform its state administration, and there is some truth to this. However, this is no solution to the country’s economic problems,” Dr. Nicholas said.

Dr. Nicholas said that Sri Lanka must take a path of export-oriented industrialisation. He has been urging successive Sri Lankan governments to take this road for 35 years, Dr. Nicholas said.

The main reason why Sri Lanka is in crisis is because of the chronic balance of payment issues. Import expenditure was higher than export earnings for 40 years. The trade deficit on average was about 10 percent of the Gross Domestic Product (GDP). The country scraped by with tourism earnings and remittances from workers. However, this wasn’t enough, and loans had to be drawn. As you know, whenever there is a global crisis, there is a drop in tourism and remittances,” he said.

Dr. Nicholas said Sri Lanka had been borrowing heavily from the International Sovereign Bond markets since 2007. The country borrowed over 14 billion dollars from the bond market between 2015 and 2019.

This had a severe impact on debt sustainability, and then came COVID-19, and everything unraveled. But the root cause of the problem is trade deficits, which started 40 years ago. The problem remains,” he said.

The Gotabaya Rajapaksa administration in 2019 implemented a serious tax cut, and that was a disastrous move, Dr. Nicholas said. The Rajapaksa administration had also dramatically reduced interest rates and stopped the import of agrochemicals without a real plan to transform our agriculture, he said.

His government made a lot of mistakes that led to the shrinking of Sri Lanka’s foreign reserves. The government, like everyone else before them, had no interest in boosting import revenue,” he said.

By Shamindra Ferdinando Courtesy The Island

The Government Medical Officers’ Forum (GMOF) yesterday (13) pointed out that India couldn’t absolve itself of the responsibility for the alleged supply of low quality Indian medicines to Sri Lanka under the USD 1 bn credit line opened over a year ago. GMOF President Dr. Rukshan Bellana said so, referring to the third death due to low quality drugs reported on Wednesday (12) from the Peradeniya Teaching Hospital.

We appreciate the Indian credit line that allowed Sri Lanka to procure a range of urgently needed medicines at a time when the government was not able to meet the basic requirements of the public but there cannot be an excuse for deaths and complications caused by Indian medicines,” Dr. Bellana said.

Responding to The Island queries, Dr. Bellana said that he sincerely hoped the government would take up this matter at the highest level. Pointing out that President Ranil Wickremesinghe was scheduled to visit New Delhi soon, Dr. Bellana said that the President should take up the issue without any further delay.

The first death caused by substandard drugs was reported from the Peradeniya Hospital on June 16. Dr. Bellana said that many had expressed concern about the death of a patient at the Peradeniya Teaching Hospital who died after being given the Indian-manufactured anaesthetic Bupivacaine.

Dr. Bellana said trouble had started in May 2023, when those who had been administered Indian medicines after eye surgery at the Nuwara Eliya hospital complained about visual impairment. The doctors cited the presence of germs” in the eye medication as a reason for their patients’ condition. Health authorities initiated an inquiry and withdrew the drug.

Dr. Bellana said that Transparency International Sri Lanka had filed a fundamental rights petition in the Supreme Court, challenging the decision of the Cabinet and health authorities to procure drugs from unregistered suppliers.

The petition has further questioned the national drug regulator’s role in providing a waiver of registration to allow for the swift import of essential drugs. Gujarat-based Savorite Pharmaceuticals (Pvt) Limited and Chennai-based Kausikh Therapeutics have been named as respondents. Early in April this year the Supreme Court granted leave to proceed in the case and suspended imports from these companies.

Dr. Bellana, who is the Deputy Director of the National Hospital, Colombo, said that perhaps the World Health Organization (WHO), too, could look into the issue. According to him, leading Indian media groups have addressed the controversy over the quality of Indian medicine as well as the continuing shortage of essential medicines and equipment.

Dr. Bellana said that he intended to seek a meeting with Indian High Commission authorities to make representations. He asked whether corrupt elements (local agents) here with the help of interested parties in India were making money at the expense of a bankrupt country. Dr. Bellana Health Minister Keheliya Rambukwella and Director General of Health Services Dr. Asela Gunawardena owed an explanation to the public.

Courtesy Adaderana

The International Monetary Fund (IMF) says it has not discussed any plans for a digital services tax with the Sri Lankan authorities in the current program.

In a statement, a spokesperson for the global lender further clarified that it has not provided any recommendation on whether or not Sri Lanka should sign on to the OECD/G20 inclusive framework agreement for international corporate taxation.

The OECD (Organisation for Economic Co-operation and Development)/G20 inclusive framework on BEPS (Base Erosion and Profit Shifting) over 135 countries and jurisdictions are collaborating on the implementation of 15 measures to tackle tax avoidance, improve the coherence of international tax rules and ensure a more transparent tax environment.

The IMF statement came in response to some recent media reports and queries regarding its advice to digital service tax in Sri Lanka.

Revenue mobilization is a key pillar of the IMF program with Sri Lanka, the spokesperson said further, adding that as part of the upcoming first review of the Extended Fund Facility (EFF) program currently scheduled in September, the global lender plans to discuss with the authorities how best to mobilize additional revenues. This could include considering the benefits and challenges with introducing a digital service tax.

The IMF said it would work with the authorities to put in place reforms that are in the best interest of Sri Lanka and its people.

Courtesy Adaderana

The bank accounts of six individuals, identified as members of the Board of Directors of ‘ONMAX DT’, a private firm believed to be a pyramid scheme, have been frozen, on orders of the Colombo Chief Magistrate’s Court.

Accordingly, the relevant bank accounts are believed to have deposits amounting to Rs. 790 million, while 95 accounts belonging to the said company have been suspended thus far.

Investigations were launched into the firm by the Financial Crimes Investigation Division, based on a complaint received from the Director of the Financial Intelligence Unit of the Central Bank of Sri Lanka (CBSL).

In their complaint, CBSL officials highlighted the fact that ONMAX DT was, in fact, a confirmed pyramid scheme, and thus, facts in this regard were presented before the Colombo Chief Magistrate’s Court on Wednesday (12 July), by the Financial Crimes Investigation Division.

There, the investigating officers told the court that six members on the Board of Directors of the company, namely, Sampath Sandaruwan, Athula Indika Sampath, Gayashan Abeyratne, Madhuranga Prasanna, Saranga Randika and Dhananjaya Gayan had deposits amounting to Rs. 790 million in their bank accounts. 

Subsequently, the court ordered that the accounts in question be suspended, along with the Rs. 790 million.

While the total sum defrauded by the company is yet to be determined, the investigating officers believe that the figure is at least twenty times more than the money found in the suspended accounts.

However, no complaints against the pyramid scheme have been received from the public thus far, the police said, urging any individual who fell prey to the scheme to come forward, and lodge a complaint in this regard at their nearest police station.

විමල් පටබැඳිගේ (ශාස්ත‍්‍රවේදී, නීතිඥ, විශ‍්‍රාමික සොලිසිටර්)

ලංකා ජාතික සංගමයේ ප‍්‍රධානීන් සිංහලේ (Ceylon/ලංකාවේ පූර්ණ නිදහස සඳහා සටන් කළේ නැත. දැඩිව ඉල්ලීමක් හෝ කළේ නැත. ආණ්ඩුක‍්‍රම ප‍්‍රතිසංස්කරණ මගින් පාලන සහායකයන් වීම සඳහා අතොරක් නැතිව ආයාචනා කොට ඇත. දෙවෙනි ලෝක යුද්ධයෙන් පසු, අවරට යමින් සිටි ඉංගිරිසි කොලනිවාදී පාලකයෝ 1948 ඩොමීනියන් තත්වය (අඩ නිදහස) ප‍්‍රදානය කළහ. රටේ ජනතාව සම්බන්ධ වගකීමෙන් සහ වගවීමෙන් මිදුනු ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන්් (colonialists) රටේ ආර්ථිකය, ආරක්‍ෂාව සහ විදේශ ප‍්‍රතිපත්තිය පමණක් නොව විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය සහ අධිකරණය මෙහෙයවීමේ බලය ද අත්හළේ නැත. 1955 වසර අවසානය දක්වා ලෝක වාසීන් ඉදිරියේ ලංකාව ”බි‍්‍රතාන්‍ය රූකඩයෙක්” (්a puppet of Britain) හැඳින්වීමෙන්1 සමච්චලයට ලක් විය. 

බි‍්‍රතාන්‍ය පාර්ලිමේන්තුවේ අභිමතය පරිදි කිරීටයේ (රජුගේ/රැුජිනගේ* අත්සනින් තමන්ගේ නියෝජිතයෙකු ලෙස පත් කරන ලද, ලංකා ජනතාවට හෝ පාර්ලිමේන්තුවට හෝ අධිකරණයට වග නොකියන, ලිවීමට කියවීමට නොව අඩුම තරමින් කථා කිරීමට හෝ දේශීය භාෂාව නො දත්, ”ශී‍්‍රමත් අග‍්‍රාණ්ඩුකාර උතුමානන්” යටතේ ඉංගිරිසීන්ගේ ලංකා කොලනිය තවදුරටත් පවත්වා ගැනීම සිදු විය. ශාරීරික අභ්‍යාස කරමින් සිටියදී අසුපිටින් වැටී ”ප‍්‍රධාන ඇමති” (අගමැති* මියගිය පසු, ඒ වෙනවිට එංගලන්තයේ විවේක සුව (නිවාඩු* ගනිමින් සිටි ශී‍්‍රමත් අග‍්‍රාණ්ඩුකාර උතුමානන් දින කීපයකින් පසු ලංකාවට පැමිණ මියගිය ප‍්‍රධාන ඇමතිගේ පුතා ප‍්‍රධාන ඇමති පදවියට (පියාගෙන් පසු පුතා* පත් කරන තෙක් ප‍්‍රධාන ඇමති කෙනෙකු තෝරා නො ගැනීමට කළ වාරණයට2 පාර්ලිමේන්තුව අවනත වීමෙන් ”ලංකා කොලනිය” එදා ලැබූ, අද පවා ”නිදහසේ පියා” ප‍්‍රශස්තිය ගයමින් ඉතා ඉහළින් සමරන ”නිදහස” කෙබඳු දැ’යි පැහැදිලි ව පෙන්නුම් කරයි. 

ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන් 1948 ලංකාවට ඩොමීනියන් තත්වය දුන්නේ ඔවුන් විසින් නිර්මාණය කරන ලද ගැටළු, අර්බුධ රාශියක් සමග ය. 

1ග 19 වෙනි සියවස ආරම්භයේ සිට දස දහස් ගණනින් ගෙන්වා පදිංචි කරවන ලද ”මලබාර්” වාර්ගිකයන් සහ යාපාපටුනේ පදිංචි කරවන ලද මලබාර් වැසියන් වෙනුවෙන් 1806 දී ”වහල් සේවාව” සහ කුල භේදය නීතිගත කරන ලද තේසවලාමෙයි නීතිය මගින් නීතිගත කරන ලද සමාජ අසමානතාවය;
2ග සිංහල රාජ්‍යයට එරෙහිව සහ 1817-1818 සහ 1848 සිංහල නිදහස් සටන් මර්ධනයට සහ සිංහල ජන සංහාරයට ගෙනා මලබාර්/ද්‍රවිඩ හේවායන් සහ මැලේ ජාතික සොල්දාදුවන් ආපසු නොයැවීම;
3ග මලයාවෙන් ණයට ලබාගෙන, මැලේ හේවායන් සඳහා සහ පසුව සියලූ මුස්ලිම් භක්තිකයන් සඳහා ශරියා නීතිය සහ යාපනේ මලබාර් නේවාසිකයන් සඳහා තේසවලමෙයි නීතිය බල සහිත කිරීමෙන් දිවයිනේ ඒකීය නීති ක‍්‍රමය බිඳ දමන ලද නීතියේ අසමානතාවය;
(වර්තමානයේ පවා කිරීටය පනවන ලද, අනුමත නො කරන ලද කිසිම නීතියක් බි‍්‍රතාන්‍යයේ වලංගු නැත.*
4ග ආණ්ඩුකාරයා ප‍්‍රමුඛ ඉංගිරිසි නිලධාරීන්ගේ සහ යුරෝපීය ව්‍යාපාරිකයන්ගේ කෝපි, තේ සහ රබර් වතුවල කම්කරු වැඩට/අඩවහල් සේවාවට 1830 වසරේ පමණ සිට ගෙන්වන ලද දස ලක්‍ෂ ගණන් දෙමළ ජනයාගේ ”බි‍්‍රතාන්‍ය කොලනි පුරවැසි භාවය” 1948 දී අහෝසි වෙනවිට පිළියම් නො යොදා අනාථයන් බවට පත් කරන ලද ”වතු කම්කරු”/”ඉන්දියානු දෙමළ” ජනයා;
5ග පැමිණ පදිංචි වූ හෝ ගෙනවිත් පදිංචි කරවන ලද, මලබාර්, ද්‍රවිඩ/දෙමළ සහ මැලේ ජනයාගේ ”බි‍්‍රතාන්‍ය කොලනි පුරවැසි භාවය” 1948 දී අහෝසි වෙනවිට ඔවුන් අනාථ කිරීම;
6ග මලබාර්, ද්‍රවිඩ/දෙමළ වාර්ගිකයන් නිදහස් සංචරණය අනුව ඉන්දියාවෙන්, මැලේසියාවෙන් පැමිණ ලංකාවේ පදිංචි වීම සහ විශේෂයෙන් ම දේශපාලනයේ නිරත වීම වාරණය නො කිරීම;
7ග ආණ්ඩුකාරයන් ප‍්‍රමුඛ කොලනිවාදීන් විසින් ඉන්දියාවෙන් ගෙනවිත් ද්‍රවිඩ/දෙමළ කොලනි පිහිටුවමින් දිවයිනේ භූමි ප‍්‍රදේශ දෙමළකරණය කිරීම;
8ග 1815 වෙන තෙක් දිවයිනේ පැවති ශබ්ද ශාස්තී‍්‍රය අධ්‍යාපන ක‍්‍රමය විනාශ කොට පොහොසතුන්ට සහ ඉහළ පෙළැන්තියට සීමා කොට වෙළඳ භාණ්ඩයක් කිරීමෙන් මාතෘභූමි වාසී සාමාන්‍ය ජනතාවට අහිමි කරන ලද අධ්‍යාපන අයිතිය;
9ග ස්වයංපෝෂිත අර්ථ ක‍්‍රමයක් සහිත ස්ථාවර සමාජ සංස්කෘතියක් තුළ පාරම්පරිකව වාසය කළ, ගේදොර, හරකබාන අහිමි කොට, ගම්බිම්වලින් සහ වගාබිම්වලින් නෙරපාහැර කැලෑ ජීවිත ගතකරන, ”අහිකුන්ටිකයන්” ලෙස හේනෙන් හේනට මාරුවෙන අනාථයන් බවට පත් කරන ලද මාතෘභූමි වාසී සිංහලයන්;
10ග පාරම්පරික ගම්බිම්වලින් පලවාහැර පැහැරගත් අක්කර දස ලක්‍ෂ ගණනක් වූ ඉඩම්වල සිංහල ජනයා නැවත පදිංචි නො කොට දෙමළ කොලනි පිහිටුවීම;
11ග විහාරාරාම සතුව තිබූ සාංගික ඉඩම් ද ඇතුළු පොදු අයිතිය තිබූ (රජයේ* ඉඩම් වෙළඳ භාණ්ඩයක් කරමින් අසිංහල, අබෞද්ධ, විජාතික සහ විදේශික අයට විකිණීම;
12ග ”ඉර හඳ පවතිනතාක් කල් වෙනස් කළ නො හැකි” සේ පුරාණ රජවරුන් විසින් සඟසතු කොට පූජා කරන ලද ඉඩම් අක්කර දස ලක්‍ෂ ගණනක් පැහැර ගනිමින් විනාශ කරන ලද බෞද්ධ විහාර, ආරාම සහ බෞද්ධ ස්මාරක;
13ග සිංහල බෞද්ධයන් දෙමළකරණය කිරීම;

1948 දී දායාද කොට දෙන ලද, අද දක්වාත් පවතින ගැටළු රාශියකින් කීපයක් පමණකි. ලංකා භූමිය සහ සිංහල බෞද්ධ ජනයා දෙමළකරණය කිරීම තුළින් සිදු කොට ඇති ඓතිහාසික සහ සංස්කෘතික විපරීතය ඉතා බරපතල ය.

මුහුදු කොල්ලකරුවන්ගේ තිප්පොල
කෝට්ටේ රාජ්‍ය යුගයේ හයවෙනි පරාක‍්‍රමබාහු රජු වෙනුවෙන් සපුමල් කුමාරයා (සපුමල්= සෙම්බග, කුමාරයා=(ප්පෙරුමාල් ”කෝට්ටේ රාජ සභාව වැනි රාජ සභාවක්”3 ඇතිව පාලනය ආරම්භ කළ ව්‍ය.ව. 15 වෙනි සියවසේ මැද (1449* පමණ සිට සහ ඉන් පෙර යාපාපටුනේ වෙනම ස්වාධීන රාජ්‍යයක් නො වීය. රජෙකු ලෙස යාපාපටුන පාලනය කළ පළමු රාජකීයයා සපුමල් කුමරු ය.4 ඉන් පෙර ව්‍ය.ව. 13 වෙනි සියවසේ දෙවෙනි භාගයේ සිට, 1262 දී පමණ දෙවෙනි පරාක‍්‍රමබාහු රජු අතින් පරාජය වී පලාගිය ආක‍්‍රමණික ජාවක චන්ද්‍රභානු සහ ඔහුගෙන් පැවතෙන අය යාපාපටුනේ පාලකයන් වී ඇත.5 පළමුවෙනි භුවනෙකබාහු රජු විසින් පරාජය කරනු ලැබූ චෝඩගංග සහ කාලිංගරායර ආක‍්‍රමණිකයන්, ආචාර්ය නීලකණ්ට ශාස්තී‍්‍ර දක්වන අදහසට අනුව, චෝළ සහ පාණ්ඩ්‍ය සාහසිකයන් දෙදෙනෙකි.6 බොහෝ විට ඔවුන් මුහුදු කොල්ලකරුවන් විය හැකිය. 14 වෙනි සියවසේ දිවයිනේ බටහිර නැව්තොටු ඇතුළුව ඉන්දියාවේ මලබාර් මහුදු තීරය සහ කොරමණ්ඩල මහුදු තීරය මුස්ලිම් සහ හින්දු මුහුදු කොල්ලකරුවන්ගේ ගොදුරු බිමක් ව පැවති බව ඉබ්න් බතූතා දක්වන7 අතර යාපන අර්ධද්ධීපය හින්දු (ද්‍රවිඩ* මුහුදු කොල්ලකරුවන්ගේ තිප්පොලක් ව පැවතුණි. ආර්යචක‍්‍රවර්ති ”කොරමණ්ඩල් වෙරළ දක්වා ම මූදු කොල්ලයෙහි යෙදුණු බවත් ඔහුගේ වෙළඳ ව්‍යාපාර ඈත යේමනය දක්වා පැතිර තිබුණු බවත්” ඉබ්න් බතූතා හෙළි කොට ඇත.8 කෝට්ටේ සවෙනි පරාක‍්‍රමබාහු රජුගේ (1415-1470* වෙළඳ නැව් පැහැරගත් මලවරායර් නම් මුහුදු කොල්ලකරු9 හඹාගොස් චෝල දේශයේ මකුඩම්කෝට්ටෙයි ප‍්‍රදේශයේ ගම් හතරකින් වාර්ෂිකව ආදායම් ලබා ඇත.10 තන්ජෝරයේ සහ මදුරා මුස්ලිම් බලය මැඩ විජයනගර අධිරාජ්‍යය කුමාරි (කොමරින්* තුඩුව දක්වා බලය පැතිර වීමෙන් පසු ජාත්‍යන්තර වෙළඳාමට බාධකයක් වූ, මේ සාගර කලාපයේ මුහුදු කොල්ලකරුවන් මැඩ ආර්යචක‍්‍රවර්ති නම් හමුදා නිලධාරියෙකුට යාපාපටුන භාර කොට ඇත.11 14 වෙනි සියවසේ දෙවෙනි භාගයේ යාපාපටුන විජයනගර අධිරාජ්‍යයේ පාලනය යටතට පත් වී ඇත.12 ක්වේරෝස් ද කොරමණ්ඩල මුහුදු කලාපයේ මුහුදු කොල්ලකරුවන් ගැන සඳහන් කොට ඇත.13 පහළොස් වෙනි සියවසේ මැද පමණ (1449* කෝට්ටේ රාජ්‍යයේ සේනානායක සපුමල් කුමරු යාපාපටුනේ සිටි විජයනගර අධිරාජ්‍ය හමුදාව, ”කන්නඩ” හමුදාව14 පරදවා ආර්ය චක‍්‍රවර්ති නෙරපා ඇත.15

යාපාපටුනේ ස්වාධීන රාජ්‍යයක් නැත
16 වෙනි සියවස ආරම්භයේ සිට 18 වෙනි සියවස අවසානය දක්වා යාපාපටුන සිංහල රාජ්‍ය පාලනය යටතේ පැවති බව ඩි ක්වේරෝස්, බෝල්ජිඅස්, වැලන්ටයින්, ටි‍්‍රනිඩාඬේ ආදි පුර්තුගීසි සහ ලන්දේසි ඉතිහාසඥයන් පැහැදිලිව ම සඳහන් කොට ඇත.

මදුරාවේ සහ තන්ජෝරයේ මුස්ලිම් සුලතාන් පාලනයට යටත් වූ චෝල, පාණ්ඩ්‍ය සහ චේර භූමිවලට හින්දුත්වය රැුකගැනීමට හැකි වූයේ කි‍්‍රෂණා තුංගභද්‍රා දෙගම්මැදි භූමි ප‍්‍රදේශයෙන් ආරම්භ වී, මුස්ලිම් සුල්තාන් බලය අහෝසි කොට, කොමරින් (කුමාරි* තුඩුව දක්වා ව්‍යාප්ත වී වසර 230 ක පමණ කාලයක් (1336-1565* තුළ පැවති විජයනගර අධිරාජ්‍යය යටතේ සිදු වූ හින්දු පුනරුදය නිසාය. 16 වෙනි සියවස ආරම්භයේ සිට දකුණු ඉන්දියාව සහ ලංකාව පුර්තුගීසි, ලන්දේසි, ප‍්‍රන්ස, ඉංගිරිසි ආදී යුරෝපීය ආක‍්‍රමණික බල අරගලයේ ගොදුරුබිමක් වී ය. 14 වෙනි සියවස අවසාන කාලයේ පමණ සිට පාණ්ඩ්‍ය සහ චෝල දේශ පැවතියේ තන්ජෝර් සහ මදුරා මුස්ලිම් සුල්තාන් පාලනය අහෝසි කළ විජයනගර අධිරාජ්‍යය යටතේ ය. 

යාපාපටුන ව්‍ය.ව. 1619 වසරේ සිට 1815 දක්වා කාලය තුළ පිළිවෙලින් පුර්තුගීසී, ලන්දේසි සහ ඉංගිරිසි ආක‍්‍රමණිකයන්ගේ බල ප‍්‍රදේශයක් විය. දිවයිනේ නැව්තොටු සහ ඒ ආශි‍්‍රත ප‍්‍රදේශවල බලවතුන් වූ පුර්තුගීසි සහ ලන්දේසි ආක‍්‍රණිකයන්ගේ කාලයේ, 17 වෙනි සහ 18 වෙනි සියවස්වල, කි‍්‍රස්තියානි ආගමික පූජකයන් වූ ෆර්නා ඕ ඩි ක්වේරෝස්, පිලිප්පුස් බෝල්ජිඅස්, ෆ‍්‍රන්සිස්කුඉස් වැලන්ටයින්, පඋලෝ ඩා ටි‍්‍රනිඩාඬේ ආදී ඉතිහාසඥයන් පැහැදිලිව ම සඳහන් කොට ඇත. පුර්තුගීසීන් 14 වෙනි සහ 16 වෙනි සියවස් අතර කාලයේ පැවති මුහුදු කොල්ලකරුවන්ගේ බලය 1619 වසරේ අහෝසි කරන තෙක් සහ ඉන් පසු 18 වෙනි සියවස අවසානයේ ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන් යටතට පත් වෙන තෙක් යාපාපටුනේ වෙනම, ස්වාධීන ද්‍රවිඩ/දෙමළ රාජ්‍යයක් හෝ ද්‍රවිඩ/දෙමළ ආධිපත්‍යයක් පැවති බවට ඓතිහාසික සාධක නැත. ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන් 1948 සිංහලේ (ක්‍ැහකදබ*, ලංකාව සිංහලයන්ට ආපසු පවරා දෙන අවස්ථාවේ ”දෙමළ” රාජ්‍යය තමන්ට ආපසු භාර නොදී සිංහලයන්ට දුන් බවට චෝදනාත්මක මැසිවිල්ලක් නගන දෙමළ වර්ගවාදීන්, දිවයිනේ ස්වාධීන දෙමළ රාජ්‍යයක් නොපැවති බවට ඇති ඓතිහාසික සත්‍යය වසංකොට ඇත. 

භේද කොට පාලනයට වර්ගවාදය
යුරෝපීය ආක‍්‍රමණිකයන්, විශේෂයෙන් ම 19 වෙනි සියවසේ සිට ගෙනවිත් පදිංචි කරවන ලද මලබාර් ද්‍රවිඩ/දෙමළ වාර්ගිකයන් සහ මාතෘභූමි වාසී සිංහලයන් භේද කොට පාලනය කිරීම සහ ඔවුන් වරප‍්‍රසාද ලත් කණ්ඩායමක් බවට පත් කිරීම තුළින්, එතෙක් දිවයිනේ නොපැවති වාර්ගික ගැටළුවක් බි‍්‍රතාන්‍ය කොලනි පාලකයන් විසින් නිර්මාණය කරනු ලැබීය. වාර්ගික නීති පනවා වාර්ගික භේදය පමණක් නොව දෙමළ වර්ගවාදය ද බල ගැන්වීය. වර්ගවාදී කි‍්‍රයාකාරකම් වාරණය කළේ නැත. දිවයිනේ පළමු වාර්ගික දේශපාලන පක්‍ෂය බිහි කරන ලද්දේ, ”බි‍්‍රතාන්‍ය කොලනි පුරවැසියෙකු” සහ වර්ගවාදියෙකු වූ ජී. ජී. පොන්නම්බලම් විසිනි. සමස්ථ ලංකා දෙමළ සංගමය (්කක ක්‍ැහකදබ ඔ්පසක ක්‍දබටරුිි* ලංකාවේ පළමු වාර්ගික දේශපාලන පක්‍ෂය විය. ඉන් පසු 1949 වසරේ ලංකා දෙමළ රාජ්‍ය පක්‍ෂය (ෂක්බන්ස ඔ්පසක ීඒඑැ ඡු්රඑහ* බිහිි කළේ මැලේසියාවෙන් පැමිණි වර්ගවාදී එස්.ජේ.වි. චෙල්වනායගම් විසිනි. (දෙමළ භාෂාව ලිවීම සහ කියවීම නොදත් බව කියති.* ලංකා ජාතික සංවිධානය, අමද්‍යප ව්‍යාපාරය, කම්කරු සංගමය, බෞද්ධ සම්මේලනය, ස්වභාෂා ව්‍යාපාරය ආදී සංවිධාන සහ එ.ජා.ප., ල.ස.ස.ප., කො.ප., ශී‍්‍ර.ල.නි.ප., ම.එ.පෙ. ආදී පක්‍ෂ කිසිවක් වාර්ගික දේශපාලන පක්‍ෂ නොවීය. අවාසනාවකට, ඔවුන්ගේ, විශේෂයෙන් ම, වාමාංශික චින්තනයෙන් යුත් අයගේ ප‍්‍රායෝගික චින්තනය විකෘතියක් විය.

ශී‍්‍ර ලංකාවේ දෙමළ රාජ්‍යයක් සඳහා දෙමළ ජනතාව පෙළඹවීමට කථා නිර්මාණය කිරීම 19 වෙනි සියවස අවසාන කාලයේ සිට ආරම්භ වී ඇත. ව්‍ය.ව. 13 වෙනි සියවසේ පසු භාගයේ සිට ස්ථිර පදිංචිය සඳහා දෙමළ ජනයා දකුණු ඉන්දියාවෙන් පැමිණි බව කියන සමහරු එකල සිට උතුරු සහ නැගෙනහිර පළාත් එකට බැඳුණු දෙමළ දේශපාලනයක් පැවති16 බව ද කියා ඇත. විසිවෙනි සියවසේ දෙවෙනි භාගයේ සිට, ලංකාවේ දෙමළ ඉතිහාසය රාමායන කාව්‍යයේ රාවනා කථාවට සම්බන්ධ කොට රාවනා දෙමළ රජෙකු බවට පත් කොට ඇත. ශ‍්‍රී ලංකා භූමිය සම්පූර්ණයෙන් දෙමළ භූමියක් බව දැක්වීමට ”ලිංග” පහක් පිහිටුවා ආරක්‍ෂා කොට ඇති බව කියන වත්මන් දෙමළ දේශපාලකයන් සහ උගතුන් විවිධ කථා එකතු කරමින් දෙමළ ඉතිහාසය නිර්මාණය කිරීම සම්බන්ධයෙන්, දෙමළ ඉතිහාසය ලෙස බොහෝ ”මනස්ගාත”17 දොඩන බවට ආචාර්ය පෆන්බර්ගර් කළ ප‍්‍රකාශය සටහන් කිරීම ප‍්‍රමාණවත් ය. 

වර්ගවාදී මුලික ඉල්ලීම්
වෙනම රාජ්‍යයක් වෙනුවෙන් කැපවුණු දෙමළ දේශපාලකයන් සහ උගතුන් ආයුධ සන්නද්ධ දෙමළ ත‍්‍රස්තවාදී ව්‍යාපාරය මගින් ”දෙමළ ඊළාම් රාජ්‍යය” සඳහා ඉදිරිපත් කළ මූලික කරුණු තුනකි.
1ග දෙමළ ජාතියක් ලෙස පිළිගැනීම,
2ග ස්වයංතීරණ අයිතිය, සහ
3ග උතුරු පළාත සහ නැගෙනහිර පළාත ”පාරම්පරික නිජබිම” ලෙස පිළිගැනීම. ඔවුන්ගේ මූලික ඉල්ලීම් ය.

ඒ වෙනුවෙන් ඉන්දියාව, ඇමරිකාව, කැනඩාව, ඔස්ටේ‍්‍රලියාව සහ බි‍්‍රතාන්‍යය ඇතුළු සියලූ යුරෝපීය රටවල් රැුකවරණය පමණක් නොව සන්නද්ධ පුහුණුව, බරපැන, ආයුධ සහ රාජ්‍යතාන්ති‍්‍රක බලපෑම් මගින් සහායකයන් වී ඇත. එක්සත් ජාතීන්ගේ සංවිධානය (එ.ජා.සං., ඹභධ* පවා සහායට ගනු ලැබ ඇත. මේ රටවල් සහ එ.ජා.සං. වෙනත් අරමුණක් නැතිව අවංකව ම දෙමළ ජනතාවට සහාය දක්වන්නේ නම් කළ යුත්තේ ශී‍්‍ර ලංකාවට බලපෑම් කිරීම නතර කොට ගැටළුව ප‍්‍රායෝගිකව ගෙන නිවැරදි මග ගැනීමයි.

ඉන්දියාවේ වගකීම සහ වගවීම
තමන්ගේ අභිලාශය ඉටුකර ගැනීම සඳහා වර්ගවාදීන් විසඳුම් බලාපොරොත්තු වෙන ඉල්ලීම් තුනෙන් 1 සහ 2 ඉල්ලීම් දෙක ලංකාවට සම්බන්ධ කිරීම විකෘතිය කි. ඒ ඉල්ලීම් දෙක මූලිකව ම ඉන්දීය භූමියේ දේශපාලනය සමග බැඳී ඇති බැවින්, ලංකාව බැහැර කොට, ඉන්දියාව ප‍්‍රශ්ණයේ අනෙක් ප‍්‍රධාන පාර්ශවය ලෙස සලකා ඉන්දීය භූමිය තුළ විසඳුම් ලබා දීමට කි‍්‍රයා කිරීම දෙමළ ජනයාගේ අභිලාශය සනාථනික ව ඉටු කිරීමකි. ඉංගිරිසි කොලනිවාදීන් යටතේ විසිවෙනි සියවස ආරම්භයේ සිට ම දකුණ ඉන්දීය ද්‍රවිඩ/දෙමළ ජනයාගේ ඉල්ලීම් ඉංගීරිසීන් සහ ඉන්දීය රජය නීති මගින් මැඩලනු ලැබුවත්, තමිල්නාඩු ආණ්ඩුවේ වර්තමාන දේශපාලන බලවතුන් ඒ ඉල්ලීම් යළිත් මතු කොට ඇත. පළමු ඉල්ලීම් දෙකේ සඳහන්, තමිල්නාඩු දෙමළ ජනතාවගේ අභිලාශය ඉටු කිරීමේ මූලික වගකීම ඉන්දියාව මත පැවරී ඇත.

දකුණු ඉන්දියාවේ කාවේරි නදියෙන් පහළ කොටසේ ද්‍රවිඩ/දෙමළ ජනයා වසර දෙදහසකට වැඩි කාලයක් පුරා ස්ථිර පදිංචියක් ඇති බව පිළිගත් කරුණකි. අනාදිමත් කාලයක සිට එය ඔවුන්ගේ මවුබිම ය. නිජ බිම ය. එහි ජනගහණය කෝටි අටකට (ලක්‍ෂ 800 කට* වැඩිය. වසර හැත්තෑපහකට (75* නොඅඩු කාලයක් තමන්ගේ ම පාලනයක්, ආණ්ඩුවක්, ආර්ථිකයක්, අධිකරණයක්, භාෂාවක්, භූමි ප‍්‍රදේශයක් සහිත ”දෙමළ රට”, ”තමිල් නාඩු” උරුමකරුවෝ ය. ඩොමීනියන් තත්වය වැනි අත්දැකීම් සහිත ය. අලූතෙන් දෙමළ රටක් නිර්මාණය කිරීමේ අවශ්‍යතාවයක් එහි නැත. පළමු ඉල්ලීම් දෙක පිළිබඳ පූර්ණ වගකීම නිසැකයෙන් ම ඉන්දියාව මත පවතින බව නො රහසකි. දෙමළ ජනයා ලංකාවේ ස්ථිර පදිංචිය ලබා ගත වී ඇත්තේ වසර දෙතුන් සියයක කාලයකි. 

”ලෝක කම්කරුවෙනි එක්වව්!” නිෂ්කී‍්‍රය කරමින් මහ පොලව තුළ ලෝක ධන කුවේරයන් එක් වී ඇත. ඇමරිකා, කැනඩා, යුරෝපා,  ඕස්ටේ‍්‍රලියා නවසීලන්ත, බටහිර ලේ නෑයන් එක් ව ඇත. සියලූ ජාතීන් එකමුතු විය යුතු මිස ලෝකය භේද කොට පාලනය කිරීමේ (ඩිවයිඞ් ඇන්ඞ් රූල්* සහායකයන් විය යුතු නැත. ස්වාධීන, ස්වෛරී රාජ්‍යයක්/රටක් තූළ පුරවැසියන්ට වාර්ගිකව හෝ ආගමිකව ”වෙන්වීමේ” අයිතිය ඇති ලෙස අර්ථ දක්වමින් ”නව ගෝති‍්‍රක යුගයක්” බිහි කිරීමේ තැතට තිත තබා, අධිරාජ්‍ය වියගහෙන් මිදීමට අදාල ව යටත් විජිත රාජ්‍ය වෙනුවෙන් වසර සියයකට පමණ පෙර අඳුන්වා දෙන ලද ”ස්වයංතීරණ අයිතිය” නවීකරණය විය යුතුව ඇත. (දෙවෙනි කොටසට)

Editorial

It seems perhaps a bit late in the day for the Leader of the Opposition Sajith Premadasa to appoint a committee to look into how Sri Lanka went into bankruptcy and plan to gather information from foreign institutions as  a Samagi Jana Balawegaya (SJB)has indicated to the media.

Mr.Premadasa has apparently been awoken from a sudden pang of conscience after he turned down an opportunity when offered the Presidency once where had he accepted perhaps he could have righted many wrongs related to the bankruptcy issue among others  and what happened  subsequently which was no mean task but chose to be the gutless wonder now trying to close the proverbial stable door after the horse has bolted.This  seemingly has lost the Opposition Leader much credibility where no amount of rhetoric could restore the faith the country needs to have in him regrettably.

The information is that Mr Premadasa will go ahead with the appointment of a committee on his own and will even get information from foreign institutions and experts as well  but what would be the practicality of such a venture unless it was to bring to justice the perpetrators responsible for the huge aberrations of economic failure by a previous administration steeped in corruption, cronyism and jingoism where this responsibility truly lies in the hands of the present President  which he seems to have shrugged off in a curious and almost inexplicable manner perhaps tantamount to a neglect of his responsibilities as the real culprits according to many researchers who have already done in depth analyses continue their existences.

The true culprits who are purported to have stashed away vast sums of money misappropriated during the last regime and made reprehensible administrative and policy choices that plunged the Nation into near disaster are enjoying an undeserved freedom rather than being investigated and indicted for what the Constitution deems criminal action and irresponsible misappropriation of National Funds which in reality is the responsibility of the President to investigate rather than the Leader of the Opposition.Perhaps he is biding his time in conventional wisdom.

While it bears to mind that the President has done wonderfully towards restoring Sri Lanka from her recent perils when all seemed lost, through all the resources available to him as well as his political and economic savvy combined with the confidence world leaders have in his capability there probably is that one feather in his cap missing where a complete investigation into how the country was plunged so deep into near bankruptcy, financial disaster, recession, near anarchy and those responsible brought to justice still awaits his affirmative action and the reluctance to do so somewhat perplexing to all who were so painfully affected by what transpired.

Asked about the legitimacy of a select committee appointed by the Leader of the Opposition,the SJB has said that the Leader of the Opposition would be doing so following the ruling given by the Speaker that he can summon any state officer for any inquiry at any time .

It however stands to reason that such an investigation should be initiated by the President rather than the Leader of the Opposition who in all probabilities has greater access.to all, the facts and figures concerned and the authority to ensure that justice is done for the sake of all who suffered.

Courtesy RedStreamner

Emilia Fernandez

The United States and Bangladesh have close, long-standing relations that have their roots in history. Friendships between the two countries have grown over the past fifty years, increasing cooperation in fields like economic development, environmental preservation, counterterrorism, democratic government, and human rights defense. However, the recent acts of the US government and President Joe Biden have strained bilateral ties. The strong ties between the US and Bangladesh have experienced considerable turbulence as a result of the United States’ poor policy choices.

The policy of penalizing RAB people in 2021 signaled the beginning of the split in US-Bangladesh relations. High-ranking RAB officials were sanctioned by the US without any thought given to the controversial and, most crucially, home issues of Bangladesh. Accusations of election fraud in Bangladesh were made in 2022 by the US ambassador in Dhaka, Hass, which was not his diplomatic duty. But he hardly ever mentioned opposing party-political violence, which included petrol bombers, national terrorism, and significant vandalism in 2014. Derek Chollet, a counselor with the US State Department, expressed his worries about Bangladesh’s waning democracy again in February 2023 and cautioned that this would limit US collaboration with Bangladesh.

Prior to the general elections in May 2023, the new US visa policy was unveiled. US Secretary Antony Blinken made a comment that read more like a threat from Washington, suggesting that it might impose visa restrictions on Bangladeshi nationals who interfere with the democratic electoral process, which is never within the scope of an outside authority. Six members of Congress issued a letter to the US President after the occurrence pleading with him to take action to ensure free and fair elections in Bangladesh. Do these activities adhere to any diplomatic norms? one could inquire.

Is Bangladesh a republic governed by the US? Are the citizens of Bangladesh so naive as to not comprehend the geopolitics and diplomacy underlying US actions? Bangladesh’s political system and dynamics are challenging. It’s nothing new. Why is the US attempting to influence Bangladesh’s political landscape?

It is obvious that the US is committing multiple policy blunders regarding Bangladesh in the name of democracy and human rights. Numerous reasons influence this US decision, but these aspects also have global implications. First, in the wake of the Taiwan dispute and the Russia-Ukraine conflict, the US wants Bangladesh to join bloc politics.

Bangladesh has consistently followed neutrality in foreign policy decisions, maintained a non-aligned stance in world politics, and made choices based on multipolarity. Bangladesh and other South Asian countries boycotted twice at the UN while the war was still going on to criticize Russia. Bangladesh, on the other hand, voted in support of Ukraine on the issue of human rights.

Bangladesh has reaffirmed its support for the “One China Policy” even on the Taiwan issue. The US and its Western allies continue to place a high priority on the Taiwan issue, and South Asian allies want the US to change its stance on Taiwan. Second, the Indo-Pacific area is where the US has the most interests.

The US desired Bangladesh to join programs like QUAD or IPS in order to corner China from all angles.

Bangladesh vehemently refused joining any security alliance and gave economic diplomacy top priority for any attempts because of the country’s generally non-militaristic foreign policy, which is frequently encouraged by the constitution. Bangladesh released its Indo-Pacific Outlook in December 2022, reiterating the value of a secure and tranquil area while also highlighting China’s significance in it.

Third, the US has violated Bangladesh’s sovereignty by attempting to influence in its internal affairs. It is using democracy and human rights as a tool to meddle in Bangladeshi domestic issues and put tremendous pressure on the nation to adopt a foreign policy that is dominated by the west. Such restrictions have drawn harsh criticism from Bangladeshi residents. When the United States supports authoritarian regimes in some regions of the world while promoting democracy and human rights in other regions, it raises questions about the consistency and integrity of its commitment to democratic values.

Third, the US has violated Bangladesh’s sovereignty by attempting to influence in its internal affairs. It is using democracy and human rights as a tool to meddle in Bangladeshi domestic issues and put tremendous pressure on the nation to adopt a foreign policy that is dominated by the west. Such restrictions have drawn harsh criticism from Bangladeshi residents. When the United States supports authoritarian regimes in some regions of the world while promoting democracy and human rights in other regions, it raises questions about the consistency and integrity of its commitment to democratic values.

Such a paradox runs the risk of undermining the democratic agenda in the United States and raising accusations of unfairness.

Fourth, the US has grown concerned about Bangladesh and China’s close economic ties. 99% of Chinese markets are duty-free for Bangladeshi goods. Bangladesh also joined BRI to secure the growth of its infrastructure. China has made almost $39 billion in investments through BRI. The completion of the Bangabandhu Karnaphuli Tunnel and the Padma Multipurpose Bridge has also signaled a strong bilateral relationship between these two states. Bangladesh is also keeping a sizeable foreign exchange reserve and avoiding the “debt trap” that the west has warned about.

Bangladesh has resorted to paying in Chinese RMB even when it is difficult to do so in US dollars. Bangladesh is requesting China’s assistance in mediating the return of the Rohingyas from Myanmar. In each of these situations, the US has been unable to provide Bangladesh a meaningful policy.

Additionally, on May 26, 2023, during a period of heightened tension in relations between the United States and Bangladesh, Sun Weidong, China’s vice minister of foreign affairs, paid a three-day visit to Dhaka. Bangladesh is thinking about joining China’s Global Development Initiative. The US did not agree with this choice. Fifth, the US is even less optimistic about the developing ties between Russia and Bangladesh.

Continuous friendship was depicted by the Rooppur Power nuclear reactor. Bangladesh is working toward its objectives of having a developed economy by 2050 and a high-income nation by 2041. Energy sustainability is a priority for Bangladesh, and Russia is helping Bangladesh achieve this objective.

The internal component of the US policy error, however, cannot be disregarded. First, the US is concentrating on the opposition parties’ narrative, which is frequently unsupported by facts. The assertions of the opposition have received backing among non-resident followers of the Bangladeshi opposition party in the US. Such lobby dynamics are not understood by US leaders, who frequently choose poorly. There is no specific election platform or vision for Bangladesh held by the political party that the US is stressing.

Those parties, who were in favor of it, were quite appreciative of the idea of enacting visa limitations in Bangladesh. The present administration ran on election platforms such as “Digital Bangladesh” in 2008, “Development” in 2014 and 2018, and “Smart Bangladesh” in 2023.

The US, on the other hand, is not going back in time. When such opposition groups were in power, Bangladesh rose to the top of the corruption ranking, and the government there actively encouraged and even supported terrorism. Even historical evidence suggests that the US regime change in Bangladesh may not provide the specific gains the US is hoping for.

Given that South Asia is heavily influenced by the bureaucratic style of foreign policy, the party may support the current policies of the ruling coalition. The opposition party does not have a stance on the Ukraine issue, the Rohingya issue, or the Taiwan issue, which is another error the US is making with this approach. The US’s coercive plot and attempt to overthrow the government in Bangladesh could backfire because the people of Bangladesh would not alter their views on China, Russia, or Ukraine.

Second, US policy is slightly skewed since print, electronic, and online media outlets broadcast news stories with deceptive headlines about Bangladesh’s democratic process, creating a fictitious justification for US interference. However, by meddling in domestic politics, the US is weakening Bangladesh’s democratic process and free and fair elections. The US is losing its reputation as a trustworthy global force with this attitude. Thirdly, the US is increasing its pressure on European countries to meddle in Bangladesh’s domestic politics. Bangladesh is concentrating on joining programs like BRICS and diversifying its RMG exports, especially to Middle Eastern nations, while the US launches similar initiatives to isolate Bangladesh.

Bangladesh’s strategic importance in world politics has increased as a result of its geographic location and expanding economy. Furthermore, the EU is rightfully unwilling to penalise Bangladesh in accordance with US demands.

In conclusion, it should be emphasized that implementing a “selective and humiliating visa policy” for Bangladesh, a friendly partner and an emerging economy with 170 million people, is a terrible policy decision in terms of both diplomacy and international relations in general.  From all considerations and historical facts, it is harmful to try to influence Bangladesh’s electoral process through immigration policy and a few undiplomatic and forceful actions. Bangladesh is not the same as Egypt, Tunisia, or Ukraine. It is a nation with a rich history of individual sacrifices made during the Liberation, strong leadership provided by the oldest and most well supported ruling political party, and the fastest-growing economy.

Emilia Fernandez, a security and political analyst with a particular focus on South Asian geopolitics, is a Ph.D. researcher at the University of Lucerne, Switzerland.

Dr. Shakuntala Bhabani Assistant Professor and Southasian affairs researcher in the Political Science department at a Kolkata Honors College

Recent years have seen a perplexing change in the fundamental attitude of the West, led by the US, towards nations in South Asia. The US periodically exhibits a hostile and indifferent attitude towards this friendly country, despite participating in Security Dialogue and Partnership Dialogue with Bangladesh. Not just in Bangladesh is this true. In the past few years, the United States’ attitude to countries like Sri Lanka, Afghanistan, Nepal, and the Maldives has experienced an intriguing change that has caused grave worries about the causes of these policy mistakes and their repercussions on regional dynamics.

Why has the US decided to pursue policies that are antagonistic toward their allies? What potential effects might there be on regional dynamics and the balance of power? These pressing issues emphasize the need to evaluate US policy and its impacts on bilateral ties, regional stability, and other governments’ influence in this strategically significant region. Most crucially, the reason why the US/West sought to strategically alienate itself in the Bay of Bengal became clear.

Since the world has seen a rise in polarization and geopolitical upheavals in the policy domains of many actors, the US and the West have played a significant role in facilitating developments. It is a goal of the west, especially the US, to bring independent nations under its wing. However, it irritates other players, prompting them to reconsider their relationship with the West and the US. Ironically, the West then accuses these nations of doing so because they are establishing tighter ties with certain powers.

Sri Lanka: Interfering in Internal Matters?

For allegedly interfering in Sri Lanka’s internal affairs, the United States has drawn condemnation. When it comes to internal matters in Sri Lanka, such as human rights and reconciliation, the US has adopted an undiplomatic and hostile posture. The US has put pressure on Sri Lanka without taking into account the delicate balance of the nation’s post-war dynamics. Bilateral ties have been strained as a result of the intervention, and questions have been raised regarding the US’s objectives in the area. In addition, the US and the West’s positions during the most recent political upheavals and economic crisis have sparked doubts about their relationship.

20 Years of Intervention in Afghanistan: A Sudden End

The dynamics of the Bay of Bengal region have been significantly impacted by the US troop departure from Afghanistan. The US has allowed extra-regional nations to increase their influence in the region by leaving a power vacuum and failing to ensure a smooth transition. This action might upset the balance of power and alter how the surrounding nations see security.

Unsuitable Reaction to Political Issues in Nepal

The US’s response to Nepal, a country facing political difficulties, has been insufficient. Despite Nepal’s potential as a regional ally and its importance to geopolitics, the US’s lack of constructive participation has been alarming. The US has missed opportunities to deepen ties and protect its interests in the case of Nepal by neglecting to provide substantive support during pivotal times, which in turn has had a ripple effect on the Bay of Bengal region.

Regional Power Dynamics and Effects

Other regional and extra-regional countries now have more potential to increase their influence and fortify their presence as a result of the US, a leader of the West, appearing to engage in a strategic self-alienation in the Bay of Bengal. By increasing its economic and strategic ties in the region, China, for instance, has benefited from the perceived US retreat. This change in power has an impact on the political and strategic dynamics of the Bay of Bengal region as a whole, in addition to the interests of the United States.

Bangladesh Case

With repeated interactions through the Security Dialogue and Partnership Dialogue, Bangladesh has been an important ally for the United States. The US’s approach to Bangladesh, however, has blatantly seemed inconsistent and unproductive.

The US has acknowledged the strategic value of Bangladesh as a prospective player in the region, but at times, its actions have sent a different message. The US has damaged the relationship and fostered a sense of disenchantment by denying Bangladesh duty-free access to the market and GSP facilities for ten years, placing restrictions on aid, pressing Bangladesh on matters like human rights, and failing to fully resolve bilateral concerns.

In recent years, the United States’ policies toward Bangladesh have generated serious concerns and strained relations between the two countries. Sanctions against seven members of Bangladesh’s elite Rapid Action Battalion (RAB), a unit in charge of upholding law and order, are one noteworthy instance. Aside from raising questions, this action has strengthened the impression that the US is meddling in Bangladesh’s domestic matters while ignoring the nation’s attempts to fight terrorism and preserve stability.

It might be argued that sanctioning RAB was a poor policy choice given the context and complexity of Bangladesh’s security issues. Recognizing Bangladesh’s efforts to thwart terrorism and uphold internal security is crucial. By enacting penalties, the US runs the danger of weakening mutual respect and collaboration between the two countries, which might make it more difficult for them to effectively confront shared security issues.

The new visa policy of the US has come as the final nail in the coffin. Although the formal responses of the government and opposition applaud this action, the fact is that it has sparked anti-American sentiment. The US and the people of Bangladesh have grown more apart as a result. Everyone is aware that the US is interfering in Bangladesh to advance its geostrategic objectives, which is a plain reality. The US diplomatic objectives in the region will unquestionably be defeated by this new visa regime.

The US has implemented policies that Bangladesh finds upsetting and unpleasant. These have included announcing insulting policies, voicing worries about political and labor rights developments, and openly criticizing some facets of Bangladesh’s governance. But most of the issues are settled with clarity and international organizations are already praising Bangladesh’s efforts through different reports and indexes. Any bilateral relationship benefits from constructive interaction and dialogue, but it is necessary to approach these dialogues with consideration for the partner nation’s sovereignty and internal dynamics.

The US’s perceived disregard for Bangladesh’s efforts and achievements in areas such as social development adds to the frustration felt by many Bangladeshis. Bangladesh has made significant progress in various sectors, including education, healthcare, and women’s empowerment, but the US’s policies often fail to acknowledge and appreciate these accomplishments. This creates a sense of alienation and disappointment among the Bangladeshi populace and raises questions about the US’s understanding of Bangladesh’s realities.

The US’s approach towards Bangladesh also needs to consider the broader regional context. Bangladesh has emerged as a significant actor in regional dynamics, particularly in terms of its geopolitical location and economic potential. Neglecting Bangladesh’s strategic importance and antagonizing policies risk pushing the country closer to other regional powers.

The US and the West must review their policies toward Bangladesh and adopt a more balanced and practical stance. A deeper comprehension of Bangladesh’s goals, difficulties, and contributions is necessary to forge a partnership that is more solid and mutually beneficial. Prioritizing constructive engagement, the US should concentrate on areas of shared interest, including as economic cooperation and counterterrorism initiatives, and address regional issues like climate change and maritime security.

The US’s policies towards Bangladesh have caused anxiety and strained the two countries’ ties. Sanctioning RAB without taking Bangladesh’s security problems into account runs the danger of losing cooperation and trust. The perceived US indifference to Bangladesh’s accomplishments and meddling in its internal affairs worsens the situation. To ensure a more fruitful and profitable alliance, it is essential for the US and the West to reevaluate its policies, promote constructive engagement, and acknowledge Bangladesh’s significance.

Mehjabin Bhanu – Bangladeshi culuminst, security and strategic affairs analyst, teacher.

The new US visa policy was introduced before the general elections in May 2023. US Secretary Antony Blinken made a remark that sounded more like a threat from Washington, saying that Bangladeshi people who meddle in the democratic political process would face visa restrictions, which is never within the purview of an outside authority. Following the incident, six members of Congress wrote the US President calling him to take action to secure free and fair elections in Bangladesh. Do these actions follow any diplomatic rules? Someone could ask.

Is Bangladesh an American-ruled republic? Are Bangladesh’s people really that naïve as to not understand the geopolitics and diplomacy behind US actions? The political dynamics and system of Bangladesh are difficult. It is not brand-new. Why is the US trying to change the political climate in Bangladesh?

It is clear that the US is making numerous mistakes in its approach toward Bangladesh in the name of democracy and human rights. This US decision is influenced by a variety of factors, but these factors also have worldwide effects. First, the US wants Bangladesh to join bloc politics in the wake of the Taiwan dispute and the Russia-Ukraine war.

Bangladesh has constantly adopted multipolarity, maintained a non-aligned position in international politics, and followed neutrality in its foreign policy decisions. While the conflict was still ongoing, Bangladesh and other South Asian nations twice abstained from UN proceedings in order to condemn Russia. On the other hand, Bangladesh voted in favor of Ukraine on the subject of human rights.

Bangladesh has reiterated that it still supports the “One China Policy” with regard to the Taiwan question. The Taiwan problem continues to be a top concern for the US and its Western allies, and South Asian allies want the US to shift its position on Taiwan. Second, the US has the greatest interests in the Indo-Pacific region.

Bangladesh was invited to participate in initiatives like QUAD or IPS by the US in an effort to encircle China completely. Due to the nation’s usually non-militaristic foreign policy, which is frequently promoted by the constitution, Bangladesh strongly rejected to join any security alliance and gave economic diplomacy first priority for any attempts. In December 2022, Bangladesh published its Indo-Pacific Outlook, stressing the importance of a safe and peaceful region and highlighting China’s importance in it.

Third, by attempting to meddle in Bangladesh’s domestic affairs, the US has transgressed Bangladesh’s sovereignty. It is interfering in domestic affairs in Bangladesh and applying great pressure on the country to embrace a western-dominated foreign policy by using democracy and human rights as a tool. Residents of Bangladesh have harshly criticized such limitations. It raises concerns about the continuity and integrity of the United States’ commitment to democratic norms when it supports authoritarian governments in some parts of the world while advancing democracy and human rights in other parts of the world.

Third, by attempting to meddle in Bangladesh’s domestic affairs, the US has transgressed Bangladesh’s sovereignty. It is interfering in domestic affairs in Bangladesh and applying great pressure on the country to embrace a western-dominated foreign policy by using democracy and human rights as a tool. Residents of Bangladesh have harshly criticized such limitations. It raises concerns about the continuity and integrity of the United States’ commitment to democratic norms when it supports authoritarian governments in some parts of the world while advancing democracy and human rights in other parts of the world.

Such a paradox runs the risk of weakening the American democratic agenda and generating unfairness claims.

Fourth, the close economic links between China and Bangladesh have caused the US to become apprehensive. 99 percent of Chinese markets are duty-free for products from Bangladesh. Bangladesh joined the BRI as well to safeguard the development of its infrastructure. China has invested close to $39 billion through BRI. Another example of the two countries’ strong bilateral ties is the completion of the Padma Multipurpose Bridge and the Bangabandhu Karnaphuli Tunnel. Aside from escaping the “debt trap” that the west has warned about, Bangladesh is also maintaining a sizable foreign exchange reserve.

Even though it is tough to pay in US dollars, Bangladesh has resorted to doing so with Chinese RMB. China has been asked by Bangladesh to mediate the Rohingyas’ departure from Myanmar. The US has been unable to offer Bangladesh a useful policy in each of these cases.

Additionally, China’s vice minister of international affairs Sun Weidong paid a three-day visit to Dhaka on May 26, 2023, at a time of heightened volatility in relations between the United States and Bangladesh. Bangladesh is considering joining the Global Development Initiative launched by China. The US disagreed with this selection. Fifth, the US has even less hope for the growing connections between Bangladesh and Russia.

The Rooppur Power nuclear reactor represented enduring friendship. Bangladesh is aiming toward its goals of becoming a high-income country by 2041 and having a mature economy by 2050. Bangladesh prioritizes energy sustainability, and Russia is assisting Bangladesh in achieving this goal.

But one cannot ignore the internal element of the US strategy mistake. The opposition parties’ narrative, which is sometimes unsubstantiated by facts, is the focus of the US’s first strategy. The non-resident supporters of the Bangladeshi opposition party in the US have backed the opposition’s claims. US policymakers regularly make terrible decisions because they do not comprehend such lobby dynamics. The political party that the US is emphasizing does not have a specific election platform or vision for Bangladesh.

The parties who supported it were quite supportive of the concept of imposing visa restrictions in Bangladesh. Election platforms used by the current administration included “Digital Bangladesh” in 2008, “Development” in 2014 and 2018, and “Smart Bangladesh” in 2023.

On the other hand, the US is not traveling through time. Bangladesh reached the top of the corruption rankings while these opposition organizations were in power, and their government openly supported and even encouraged terrorism. Even historical evidence points to the possibility that the US regime change in Bangladesh may not result in the precise benefits the US is seeking.

Given that bureaucratic foreign policy has a strong influence on South Asia, the party might be in favor of the coalition’s current agenda. Another mistake the US is making with this strategy is that the opposition party has no position on the issues of Taiwan, the Rohingya, or Ukraine. Because the people of Bangladesh would not change their opinions on China, Russia, or Ukraine, the US’s coercive scheme and attempt to remove the government in Bangladesh could backfire.

Second, US policy is a little distorted since print, electronic, and online media channels publish news articles with bogus justifications for US intervention about Bangladesh’s democratic process. However, the US is undermining Bangladesh’s democratic system and free and fair elections by meddling in domestic politics. With this mindset, the US is losing its standing as a reliable global power. Thirdly, the US is putting more pressure on European nations to engage in the domestic politics of Bangladesh. While the US conducts similar initiatives to isolate Bangladesh, Bangladesh is focussing on joining organizations like BRICS and diversifying its exports of RMG, notably to Middle Eastern countries.

Bangladesh’s geographic location and growing economy have boosted its strategic significance in global affairs. Furthermore, it is understandable that the EU is reluctant to sanction Bangladesh in conformity with US demands.

In conclusion, it should be stressed that adopting a “selective and humiliating visa policy” for Bangladesh—a friendly neighbor and a rising economy with 170 million people—is a horrible policy choice in terms of diplomacy and general international relations. It is detrimental to attempt to sway Bangladesh’s election by immigration policy and a few undiplomatic and strong actions, according to all factors and historical evidence. Bangladesh is not comparable to Ukraine, Egypt, or Tunisia.

It is a country with a long history of personal sacrifices made during the Liberation, strong leadership offered by the longest-running and most popular political party in power, and the fastest-growing economy.

අග්‍රාමාත්‍ය මාධ්‍ය අංශය.

අග්‍රාමාත්‍යවරයා මේ බව සඳහන් කළේ අපනයනය ඉලක්ක කර ගනිමින් ගොවීන් නගාසිටුවීම සඳහා දේශීය බීජ බෙදා දීම 2023.07.12 දින මීපේ, මාවතගම දී ආරම්භකළ අවස්ථාවේදීය.

මෙහිදී අදහස් දැක් වූ අග්‍රාමාත්‍යවරයා – 

  මොහොතකට හැරී බැලුවොත් අද කඩා වැටී සිටි තත්ත්වයෙන් රට ගොඩගෙන තිබෙනවා. ඊට ප්‍රධානතම බලවේගය වුණේ ගම්බද ගොවි ජනතාව යි. අපට තිබෙන ඉඩම් වල කොපමණ ප්‍රමාණයක් වගා කරලා නැද්ද කියලා හොයාගන්න. වතු සමාගම් වලට දුන්නට වඩා අපිට දුන්න නං ඉවරයි කියලා ගොවීන්ගෙන් පැමිණිලි තිබෙනවා. ඒ සඳහා භූමිය නිදහස් කිරීමේ අභියෝගය අප හමුවේ තිබෙනවා.

අපිට තිබුණු මූලික අර්බුද වලින් රට දුවන තත්ත්වයට ගෙනාවා. මෙතනින් එහාට ආර්ථික වශයෙන් අපේ රට ගොඩ නැගීමේ  විශේෂ ඉලක්ක සපුරා දීමට සිදුවෙනවා. සුළු හා මධ්‍ය පරිමාණ කර්මාන්ත වලට සහයෝගයක් දීමේ ඊළඟ අභියෝගයට අප ගමන් කිරීමට බලාපොරොත්තු වෙනවා. සුළු හා මධ්‍ය පරිමාණ කර්මාන්ත නිෂ්පාදන වැඩි කරගැනීමට පොදුවේ තිබෙන වෙළඳපලට ලබා දීමට පුළුවන් සහනයක් ඇති කර දීම අත්‍යවශ්‍යයි. රජය හැටියට විශ්වාසවන්ත මූල්‍ය තත්වයකට රට ගෙන ඒමට ආරම්භක පියවර  ඇති කරලා  තහනම ඉවත් කරගෙන ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය ආයතන සියල්ල සමඟ ගනුදෙනු කරන්නට පුළුවන් රටක් බවට අද පත්වුණා. ගොවි ජනතාව අමතක කර රටේ ආර්ථික සංවර්ධනය සහ බලාපොරොත්තු වන ආර්ථික ස්වයංපෝෂිත තාවය ඇති කරන්නට බැහැ. අපේ ගම්වල ආහාර ස්වයංපෝෂිත කර ගත හැකි ආකාරයට රට ගෙනියන්න පුළුවන්.   ගම්වාසී රටවැසියා මෙ බව ඔප්පුකර තිබෙන දෙයක්.

අදට අවුරුද්දක් වෙනවා. රටේ කලබල ඇති වෙලා. රට  අඩපණවෙලා රටම අරාජික වුණා. නීතියක් රීතියක් නැති රටක් බවට පත්වුණා. මේ අවුරුද්ද තුළ ඔබ අපට පුළුවන් වුණා. දේශපාලනයටත් වැඩිය රට ගොඩ ගන්න ඕනේ කියලා හැඟීමකින් කටයුතු කරන්නට. එහි ප්‍රධානතම ඉලක්කය වුණේ ජාතික නිෂ්පාදනය වැඩි කිරීමයි. ඒ වගේම රටේ නීතිය හා සාමය රටට දායාද කළා.

පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී යදාමිණී ගුණවර්ධන, කොළඹ දිස්ත්‍රික් ලේකම් කේ. ජී. විජේසිරි, සීතාවක හා පාදුක්ක ප්‍රාදේශීය ලේකම්වරු සහ ගොවී ජනතාව මෙම අවස්ථාවට  සහභාගි වූහ.

Courtesy NewsIn.Asia

Colombo, July 12 (NewsWire) – Ms. India Inc, the esteemed beauty pageant celebrating the essence of womanhood, is all set to unveil its highly anticipated Season 4. This year promises to be a truly remarkable and international affair, as the grand finale will take place in the captivating island nation of Sri Lanka. It will be the first time in the history of Mrs. India Inc that the prestigious event will be held on an international stage.

With an impressive participation of 75 contestants from various parts of India and across the globe, Season 4 of Mrs. India Inc is expected to be the most diverse and enthralling edition yet. The pageant has attracted talented individuals from different countries, making it a truly global celebration of beauty, grace, and cultural diversity.

The highly anticipated finale week of Mrs. India Inc Season 4 is set to take place from July 13th to July 19th, offering a captivating schedule filled with exhilarating events and experiences. The week-long extravaganza will commence with a grand opening ceremony, where the contestants will be introduced to the audience in a stunning display of grace and elegance. Following the ceremony, a series of rigorous training sessions, workshops, and rehearsals will be conducted to polish the contestants’ skills and enhance their confidence. Throughout the week, the contestants will have the privilege of exploring the picturesque beauty of Sri Lanka, immersing themselves in the vibrant local culture, and creating cherished memories.

The grand finale of Mrs. India Inc Season 4 will be held at the iconic Nelum Pokuna, a world-class venue known for hosting magnificent events. The contestants will have the privilege of staying at the luxurious Cinnamon Grand Resort, one of the finest hospitality destination of Sri Lanka, ensuring their utmost comfort and convenience throughout the event.

To ensure a fair and unbiased selection, a distinguished panel of judges has been assembled, consisting of renowned personalities from various domains. The esteemed judges include: Malaika Arora, Dino Morea, S. Sreesanth, Cherag Bambbot & Bhawna Rao. Adding an extra touch of glamour and entertainment, the renowned performer Yohani will grace the stage with a special performance that is sure to captivate the audience.

The crowning moment of Mrs. India Inc Season 4 will be nothing short of spectacular, as the winners are set to be crowned and sashed by an esteemed panel of reigning queens. Adding an extra touch of glamour and prestige to the event, the reigning queens include the remarkable Capt. Chahat Dalal, who holds the title of Mrs. Galaxy, the charismatic Mrs. Juhi Vyas, who earned the coveted Mrs. Globe People’s Choice title, and the stunning Mrs. Zoya Sheikh, who secured the impressive position of Mrs. Universe 3rd Runner-up. These exceptional women embody grace, beauty, and accomplishments, serving as an inspiration for the contestants vying for the prestigious Mrs. India Inc crown. With their regal presence and firsthand knowledge of the pageant world, the reigning queens will bestow honor upon the deserving winners, making the crowning moment an unforgettable highlight of Mrs. India Inc Season 4.

Mrs. India Inc Season 4 has partnered with several esteemed organizations to create an unparalleled experience for its participants and attendees. The luxury hospitality partners, Cinnamon hotels, will ensure an unforgettable stay for the contestants. The travel alliance partner- Visit my city, will contribute to making the journey in Sri Lanka seamless and delightful. The luxury couture partner, Bhawna Rao, will bring forth her exceptional designs to accentuate the beauty and elegance of the contestants. Rotaract District 3220 joins as the youth partner, emphasizing the importance of empowerment and social responsibility.

Mohini Sharma, the National Director of Mrs. India Inc stated We are thrilled to announce the upcoming Season 4 of Mrs. India Inc, which promises to be an extraordinary journey like never before. Taking our pageant to the international stage in Sri Lanka is a momentous step for us, showcasing the talent and beauty of women from around the world. We look forward to a truly diverse and captivating event, Mrs. India Inc Season 4 will undoubtedly be a celebration of elegance, empowerment, and global unity between India & Sri Lanka”

Echoing similar sentiments, Area Vice President, Cinnamon Hotels & Resorts Colombo, Kamal Munasinghe noted, Sri Lanka is at a point where our tourism industry is set to broaden its horizons and step into new avenues. One of the key areas is presenting our island nation as a destination for international events in the calibre of beauty pageants, large outdoor and indoor musical and sporting events, and gatherings of world bodies. Cinnamon is indeed proud to be associated with the Mrs.India Inc., brand as they themselves take the brand global and venture out of the sub-Continent.”

Mrs. India Inc Season 4 promises to be a spectacular celebration of beauty, talent, and diversity, bringing together participants from around the world. This prestigious event will undoubtedly leave an indelible mark on the global pageant landscape.

By P.K.Balachandran/Daily Mirror

Colombo, July 12: An enduring feature of tourism in Sri Lanka has been the Westerners’ fascination with the Sri Lanka Railways (SLR). Foreigners go into raptures over SLR’s old-world carriages, its quaint British-era stations and its scenic routes. The journey into the past, which is what a journey on SLR is, kindles nostalgia among seniors and is an altogether new experience for young backpackers.

Indeed, there is much that is charming about the SLR. But it also has glaring flaws, that might lead to irredeemable decay if not corrected now.  Currently, the SLR is a museum piece but it cannot be one forever. It is badly in need of modernization both to survive and to play a meaningful role in developing Sri Lanka. 

ADVERTISEMENT

The lack of modernization has had a telling effect on the financial health and technical competence of the SLR. Not a day passes without a derailment or the cancellation of some service.             

Johan Georget, a transport specialist at the Asian Development Bank (ADB) which is funding modernization, sums up the state of the SLR succinctly and fairly. He says: Sri Lanka Railways was established in 1858, but has received comparatively limited investments since the 1970s. Consequently, the sector still operates very manually, and in many aspects, SLR can be considered as a heritage railway.”

With this perspective, the work of SLR employees is truly admirable in managing to successfully operate and maintain the railway network every day, with generally old equipment and limited funds, in a tropical climate that is harsh on the infrastructure.”

The lack of funds combined with the absence of meaningful initiatives on the part of successive governments, has resulted in a very poor exploitation of SLR’s potential.

The SLR accounts for only 6% of the passenger traffic and 0.7% of the freight in the island. In its early years, when it was primarily a freight carrier and the lorry revolution had not taken place, the Ceylon Government Railways (as SLR was then known) accounted for 35% of passenger traffic and 80% of the goods traffic.

Lorries started being used for ferrying goods when the limitations on lorry transport were lifted in 1951. As a result, railway development stalled, says GWS Sisira Kumara, a top SLR official, in his paper in the Economic Review dated August-September 2011. Sisira Kumara argues that Lankan governments should have given priority to rail transport because it is cheaper than road transport.

He puts it this way: A train consumes 200 litres of fuel for a 50 km journey, while the bus needs 10 litres for a 50 km journey. But to transport 1800 passengers, 30 buses and 300 litres of fuel will be required. The manpower required for running the buses will be 60 while the train will require only four. The 300 trains in the SLR are equivalent to 9000 buses.” Trains are also environment friendly while buses pollute the atmosphere.

However, traders and passengers preferred road transport because this had a wider reach. And being under private ownership, unlike the SLR, road transport operators were flexible. As a result, the SLR became progressively weak financially.

Ravi Ratnasabapathy of the Advocata Institute says that the SLR has been losing money since 1947. The expenditure of the railways exceeded costs by 10% in 1950. But by 1968, this had grown to 52.4%. The wages policy of the government and the policy limitations imposed by the government in the pricing of passenger and goods transport were factors that contributed to this situation. This has not changed much. In 2016 costs exceeded revenues by 49.4%,” he says.

Successive governments have kept passenger fares low as social welfare became the dominant creed in the mid-1950s.

Fares per km range from 50 cents to a maximum of Rs.2.00 for 2nd and 3rd class travel. 1st class fares range from Rs.1.60-3.60 per km. Revenue does not cover even salaries. Salaries exceeded revenues by 31.89% in 2016.  Based on the current operating and cost structure fares would need to double just to meet recurring expenses,” Ratnasabapathy points out.

The SLR has huge assets, but these are idling. Lease arrears not collected amounted to Rs.1.8 bn at the end of 2016.  The Auditor General noted that lands of about 12,000 acres belonging to the SLR had remained idle for about 150 years without being given on lease or being utilized, Ratnasabapathy points out.

The perpetual financial crunch has badly affected the maintenance, renewal and development of the rolling stock and other technical facilities. According to the Transport Ministry, 65% of the rolling stock is over 30-35 years old. Because of technical difficulties, only 42% of the trains run on time.

Due to bad rolling stock and inadequate facilities, accidents are frequent. Sunday Times said that almost 200 people died in train-related accidents in 2022. The statistics covered deaths due to crossing rail tracks, suicide, and collision at level crossings. More than 400 suffered minor to severe injuries. Daily Mirror reported that there were 117 derailments in 2022, up from 111 in 2021. And in the first of 2023 itself, there had been 54 derailments.

ADB’s Help

The Asian Development Bank (ADB) approved a US$ 160 million loan to modernize the operations and improve the efficiency of the SLR. The ADB’s project would:  (I) improve the operational efficiency of the railway network by addressing key operating bottlenecks with the modernization of the telecommunications, ticketing, operations headquarter, and train control center systems; (ii) upgrade the railway workshop at Ratmalana, and procure rolling stock and track maintenance equipment; (iii) improve railway safety mainly through the construction of housing blocks to support the future resettlement of encroachers, and the improvement of Colombo Fort and Maradana stations; and (iv) upgrade the Sri Lanka German Railway Technical Training Center (SLGRTTC); and (v) support project implementation capacity and readiness, notably for the future modernization of the Kelani Valley line and other suburban lines.

Be that as it may, the SLR, on its own, should take certain steps, Ratnasabapathy says. He recommends the adjustment of fares and tariffs to better reflect costs and improved services; leasing of more real estate and advertising space at market prices, and partnering with the private sector to provide freight and ancillary services such as catering, courier, real estate management. Even maintenance of toilets could be privatized.

The SLR currently partners with the private sector to provide a luxury carriage on selected routes. But this could be expanded to provide additional services at peak times to cater to office commuters, Ratnasabapathy says. Idle lands could be redeveloped in partnership with private developers. Stations could be used to accommodate shops and restaurants.  The SLR should cease to be a drain on the Treasury”.

But fair play must be ensured in privatization, he insists. There should be competitive public tendering. The public should be informed about the arguments for contracting a public-private partnership, the scope and terms of the contract, and its estimated value so that the public are assured that things are above board.

Some PPP contracts can be extremely complex and public officials may be overwhelmed. Capacity building within the public sector in this area is essential. Setting up an independent PPP advisory unit within the government, staffed by competent people, is advisable. Judicious use of external advisors may be necessary, depending on the nature of the contract. Above all, there should be post-implementation monitoring to ensure that value is delivered,” Ratnasabapathy says. 

Courtesy Adaderana

President Ranil Wickremesinghe has deplored the burning of the Holy Quran outside a mosque in Sweden amidst Eid al-Adha celebrations two weeks ago, deeming it a violation of the freedom of worship”.

On June 28, an Iraqi named Salwan Momika, who is said to be living in Sweden, set fire to a copy of Islam’s sacred text outside the central mosque in Stockholm, sparking anger among Muslims across the world.

Swedish police had initially granted permission for the protest to take place, but the demonstrator was later charged with agitation against an ethnic or national group.

Speaking  in this regard at the inauguration of a new court complex, the Sri Lankan Head of State urged the Western nations to respect the value system of the Global South – the countries around the world that are traditionally described as developing, less developed, or underdeveloped, 

He also called on the leaders of Western nations to refrain from allowing disturbances under the pretext of freedom of expression.

The construction of the said court complex began on September 10, 2018, following a Cabinet decision made by President Ranil Wickremesinghe during his tenure as Prime Minister, the President’s Media Division (PMD) reported.

Accordingly, its purpose is to provide the people of Ratnapura district with a centralized location for their court-related matters.

Despite the challenging economic situation, the construction of this new court complex was completed by minimizing non-essential expenses and focusing solely on essential elements, with the total expenditure for the project amounting to Rs. 1,500 million.

This four-story building complex is fully equipped with all the necessary facilities for a judicial center. It includes two High Courts, a Civil Appellate High Court, two District Courts, two Magistrate Courts, a Legal Aid Center, and a Community Corrections Office.

Expressing his views further President Wickremesinghe said;
During the commencement of this event, as I was introduced, I proudly announced that I, in my capacity as the Prime Minister, had put forth the proposal to the Cabinet for the construction of this court complex. As you witness the magnificence of this court complex today, it is evident that it stands as a testament to our commitment to upholding the rule of law.

Reflecting on my visit to this area in 1977, I was reminded of the absence of a well-developed road network. However, thanks to the efforts of Minister Nanda Mathew and Mr. Kularatne, these roads were constructed, leading to the area’s progress and development.

Today, as we observe this remarkable building complex, it serves as a symbol of our dedication to establishing a strong foundation for the rule of law in our country.

According to our country’s constitution, the principles of people’s sovereignty and the rule of law are intrinsically intertwined, leaving no room for deviation. 

It is imperative that everyone lends their support to these fundamental principles. As highlighted by the Chief Justice, our judicial system boasts a rich history of over 200 years, making Sri Lanka home to the oldest legal system in Asia.

Today, thanks to this impressive complex of buildings, the public enjoys great convenience. However, as our Minister of Justice and the Chief Justice have pointed out, the issue of delays in legal proceedings has become a significant problem. 

Swift resolutions must be found to address this matter, as a nation cannot progress if there are delays in the administration of justice.

The challenges posed by legal delays are not limited to the general public; even investors encounter various problems. While I won’t delve into this at length, we presented several solutions during the Bar Association meeting held in Nuwara Eliya.

To tackle this issue, a comprehensive discussion has taken place among various stakeholders, including the Chief Justice, relevant government ministers, judges representing the Chief Justice, President of the Court of Appeal, High Courts, and District Magistrate Courts, as well as members of parliament from the ruling party and the opposition, representatives from the Attorney General’s Department, and the Bar Association. 

This collaborative effort instils hope, recognizing that this is a long-term problem that cannot be resolved by one group blaming another.

Additionally, our laws must undergo reform. Some laws have remained unchanged for as long as the courts themselves. 

The Police Ordinance, for example, has remained unaltered for 175 years. Our Justice Minister is particularly focused on addressing this issue. In the past, new laws were enacted every six months, but now we are witnessing frequent introductions of new legislation. 

It is anticipated that, by the end of this year, Parliament will need to convene for three weeks instead of the usual two in order to pass these laws.

Today, the religious activities of this festival commenced with utmost devotion. This signifies not only the religious fervour within our country but also highlights the protection of religious freedom as a fundamental right.

Currently, the entire notion of the right to practice religion is facing challenges, and it is my hope that the Human Rights Council will reach a decision on this matter by next Thursday.

Towards the end of last month, Salwan Momika sought permission from the court to burn the Quran in front of the Turkish Embassy in Sweden. Despite the police refusing permission, the Supreme Court Administrative Court ruled that it falls within the realm of the right to freedom of expression.

In this instance, the police acted based on the right to practice religion, while the Supreme Court asserted the right to express opinions. The burning of the Holy Quran triggered significant uproar in the area, impacting Sweden as well as numerous other nations.

The act was universally condemned, with even Israel expressing that such actions should not take place. It was emphasized that the Quran is a sacred book that pertains to the God of Abraham, and therefore, it should be treated with utmost respect.

Sweden has unequivocally stated that burning the Holy Quran is an repulsive and disrespectful act, amounting to incitement. However, they subsequently emphasized the importance of constitutionally protecting freedom of expression and the right to assembly.

In response to this standpoint, certain Western governments have argued that this act falls within the realm of freedom of expression. 

Consequently, Pakistan has taken the matter to the Geneva Human Rights Council, submitting a proposal that deems it a violation of international law. A meeting has been scheduled in Geneva on Thursday the 13th to address this issue.

The central question at hand is whether this act constitutes a violation of freedom of religion or falls under the umbrella of freedom of expression. 

While we all perceive it as an assault on religion, some Western countries aim to broaden the concept of expression in order to alleviate the existing confusion. Nonetheless, not everything can be encompassed by freedom of expression, and there should be limits.

Several international non-governmental organizations argue that if this proposal is approved, it would be a setback for Western countries. It is essential to note that this issue transcends geographical divisions, as it revolves around the right to practice religion.

Personally, while I may not be a follower of Prophet Muhammad, I highly value the Holy Quran as an esteemed book. Similarly, individuals from diverse religious backgrounds can find wisdom and guidance in texts such as the Bhagavad Gita, the Bible, the Rig-Veda, and others. 

Thus, we collectively view this incident as an attack on religion, whereas some Western countries attempt to extend the notion of expression to alleviate the prevailing ambiguity.

According to their perspective, they utilize the right of expression to promote the value system of Western countries, believing that this system should be disseminated worldwide. 

Democracy is something we consistently cherish and uphold, and there is no contention on that matter. However, my focus here is solely on this particular event, and I refrain from discussing other topics concerning Sri Lanka. 

I acknowledge that we have not fully fulfilled our obligations as per the agreement signed between the Secretary-General of the United Nations and former President Mahinda Rajapaksa.
Hence, we have made the determination to fulfil our responsibilities irrespective of our personal viewpoints. We raise the question to the Geneva Human Rights Council: why is there silence on this matter? Why has the commission not issued a statement yet? Why are we waiting for a vote? This issue carries immense significance for all of us, and we must declare which value system we ought to embrace.

While our judiciary draws its authority and sovereignty from the people, as members of the United Nations, we are obligated to adhere to the Declaration of Human Rights. However, the dilemma lies in deciding which value system to follow. 

Thus far, we have abided by all the guidelines set forth by the Geneva Human Rights Council. Nevertheless, a problem has arisen, and everything depends on the stance they adopt.

The freedom of belief is inviolable and should not be challenged. Freedom of religion cannot be stripped away by cloaking it under the guise of freedom of expression through alternative interpretations. 

The Declaration of Human Rights was conceived when the former President of the United States Franklin D. Roosevelt affirmed freedom of speech and expression. As he stated, the second freedom is the liberty for individuals to worship God according to their own preferences. However, in the Declaration of Human Rights, this is bifurcated into religion and belief.

Former US President Roosevelt correctly asserted that treating this as a matter of freedom of expression constitutes a blatant violation of an individual’s freedom of religion. If we classify such actions as freedom of expression, it would necessitate rewriting history. 

In that case, Adolf Hitler, who burned Jewish books and synagogues, should be celebrated as a Nobel laureate. We must make a definitive choice between the two alternatives. 

What course of action will we take?

We await the developments on Thursday. Should this be deemed a matter of expression under external pressure, it will create a distinct division between the powers of the Global South and the Western nations.

Furthermore, if the decision is made to recognize this as a right to believe, clear boundaries must be established regarding the right to express opinions. This pertains to the crucial aspects of freedom of expression and the potential for public harm. 

Which path should we follow in this regard? I have inquired with our Foreign Minister whether this issue will be discussed within the Commonwealth. In such discussions, the Minister of Justice and other relevant parties can present their arguments. Initially, I sought to engage in a conversation with the Secretary-General of the Commonwealth. 

I firmly believe that the Commonwealth of Nations should assume a leading role in protecting human rights. It should not be monopolized by a single party, leading to its politicization. This right should be safeguarded for the entirety of the people. This is the greatest challenge we face.

The Human Rights Council holds the responsibility to safeguard people’s right to believe and to determine whether limitations should be imposed on the right to express opinions. However, this is just the beginning.

Nonetheless, I believe that the Human Rights Council should respect our own values and the rights of countries in the Global South. I have instructed the Ministry of External Affairs to steadfastly oppose any attempts to alter this course. 

As a member of the Commonwealth, we should take the initial step in supporting Pakistan’s proposal.

As the Buddha wisely stated, Treat every religious leader with respect.” That is precisely what we are advocating for. We are actively engaging in discussions on this matter within the Commonwealth.

Minister of Justice, Prison Affairs and Constitutional Reform, Dr. Wijayadasa Rajapakshe;
A year ago, our country was devoid of an effective legal framework. However, following President Ranil Wickremesinghe’s assumption of power, efforts have been made to reinstate the rule of law and restore normalcy to the nation.

Back in 2018, the foundation stone for the construction of this court complex was laid by the former Minister of Justice, Mrs. Thalatha Athukorala. Today, after a span of five years, this court complex has been officially handed over to the people, serving as a symbol of progress.

To combat corruption within the country, the Ministry of Justice has already presented over 30 new bills. This serves as a reminder that we remain committed to establishing a future where adherence to the law is paramount.”

The ceremony was graced by the presence of State Minister of Justice and Prison Affairs, Anuradha Jayaratne, and Chief Justice Jayantha Jayasuriya, both of whom delivered addresses.

Joining the event were leaders from the Hindu, Christian, and Islamic faiths, led by Venerable Sripadasthanadhipathi, the Chief Sangha Leader of the Ratnapura District, as well as the Chancellor of the Uva Wellassa University, Venerable Bengamuwe Dhammadinna Thera. 

Additionally, notable attendees included Minister Pavitra Wanniarachchi, Governor of the Sabaragamuwa Province Navin Dissanayake, Members of Parliament W.D. J. Seneviratne, Thalatha Athukorala, Vasudeva Nanayakkara, Gamini Waleboda, Akila Ellawala, Attorney General Sanjay Rajaratnam, and esteemed judges from the High Court, District Court, and Magistrate Court, along with members of the Ratnapura Bar Association.